anioły i demony
Twoje narzędzia:
UWAGA: Powyższe linki do tekstów biblijnych udostępniamy wyłącznie dla wygody czytelnika. Znajdują się one jednak na stronach innych, niezależnych od nas autorów, których poglądy i opinie należą wyłącznie do nich, a zespół Projektu Daniel 12 tych poglądów nie autoryzuje ani nie podziela. Autoryzujemy jedynie teksty opublikowane na niniejszej stronie.
STRESZCZENIE
Większość wyznań zgadza się z tym, że anioły to rodzaj bytów duchowych, stworzeń, które są pośrednikami pomiędzy Bogiem lub bogami (w przypadku religii nieopierających się na Biblii), a człowiekiem.
Istnieje jednak znaczna rozbieżność co do sposobu przedstawiania aniołów – od istot eteryczno-ognistych do posiadających ciała ludzkie. Zwykle są to skrzydlate stwory, przez jednych przedstawiane jako zwierzęta z ludzkimi twarzami, przez innych jako skrzydlate postaci ludzkie, lub niewinne, nagie postaci dziecięce ze skrzydełkami – uskrzydlone putta, czyli tak zwane „aniołki”, często mylone z cherubami. Zauważmy, że te rzekomo chrześcijańskie motywy w rzeczywistości nawiązują do antycznego obrazu bóstwa, jakim był na przykład Eros, uskrzydlony młodzieniec z łukiem i strzałą, przedstawiany w ten sposób jako bóg miłości i seksualnej namiętności.
Cheruby (lub cherubiny), często identyfikowane z aniołami, przedstawiane są jako duchowe istoty przebywające w bezpośredniej bliskości Boga. Na podstawie wizji Ezechiela utożsamia się je także z genetycznymi krzyżówkami ludzi i zwierząt, czy wręcz z istotami pozaziemskimi (Ez 1:4-24).
Oczywiście dla nas najważniejszy jest przekaz biblijny, a nie ludzka wyobraźnia.
Cheruby, jak czytamy w Biblii, pełniły funkcje strażników Drzewa Życia w ogrodzie Eden (Rdz 3:24). Zdobiły także Arkę Przymierza w postaci posągów przymocowanych po obu jej stronach, których skrzydła rozpostarte były nad wiekiem Arki, zwanym „Przebłagalnią” (dosł. „Siedzeniem Łaski” – Wj 25:17-20) – te cheruby nazwane zostały „cherubami chwały” (Hbr 9:5). Arka Przymierza nosiła imię Pana Zastępów, spoczywającego na cherubach (dosł. „zamieszkującego cheruby” – 2 Sm 2:6).
Serafy (lub serafiny), podobnie jak cheruby (lub cherubiny), powszechnie zalicza się do hierarchii anielskiej. Na podstawie wizji Izajasza prezentowane są jako przerażające istoty – ogniste, sześcioskrzydłe stworzenia, otaczające Boży tron (Iz 6:2,6). Dlatego nie przypisuje się im funkcji posłańców Bożych, co, jak się później przekonamy, jest przekonaniem błędnym, choć powszechnie panującym. Ponadto serafiny utożsamiane są z „ognistymi wężami” (użyto tu tego samego słowa hebrajskiego saraf – Lb 21:6-8), jadowitymi (ognistymi) wężami i skorpionami (Pwt 8:15), oraz ognistymi latającymi wężami, choć w polskim tłumaczeniu użyto wyrażeń „smok skrzydlaty” (Iz 14:29) i „smok latający” (Iz 30:6).
Niektórzy utożsamiają z hierarchią bytów anielskich także takie wyrażenia jak „Trony, Panowania, Zwierzchności, Władze” (Kol 1:16) czy tak zwane „Ofany”, albo „Koła”, w wizji Ezechiela poruszające się obok cherubinów, poniżej tronu Bożego (Ez 1:15-21,26), które niejako przenoszą Boży tron. Stąd Ofany często określa się jako Trony. Ogólnie Trony (Ofany) łączy się z Serafinami i Cherubinami jako „Chór Boży”.
Nie można oczywiście zapomnieć o „archaniołach”, których ustawia się jako najwyższych w anielskiej hierarchii – jako anielskich naczelników. Z imienia w Biblii wymieniony jest tylko jeden archanioł – Michał (Judy 9), nazywany także księciem (Dn 10:13,21, 12:1). Z Michałem kojarzony jest Chrystus po zwycięstwie nad Szatanem (Dn 12:7), zaś z głosem archanioła kojarzony jest Chrystus zmartwychwstały, a także moment „Porwania”, czyli drugiego zmartwychwstania wybrańców (1 Tes 4:16).
Najogólniej rzecz biorąc, aniołów uważa się za stróżów człowieka oraz za chór Boży pośredniczący w przekazywaniu modlitwy człowieka Bogu. Dlatego wiele osób często modli się do aniołów o pomoc w pojednaniu z Bogiem, czyli o zbawienie. Jednak postrzegając anioły jako stworzenia, istoty niebędące częścią natury Boga, człowiek nie oddaje w ten sposób czci Bogu. Jest to równoważne z czczeniem świętych, czyli innych ludzi (Ap 22:6-9). Biblia twierdzi, że czczenie aniołów jest charakterystyczne dla zmysłowego (cielesnego) umysłu (Kol 2:18). Jedynym bowiem pośrednikiem pomiędzy człowiekiem a Bogiem jest Jezus Chrystus, czyli sam Bóg (Słowo Boże), który jednoczy wybrańców z Ojcem poprzez Ducha. Oznacza to, że człowiek nie może wołać do Boga słowami innymi niż słowa Bożej woli, czyli tylko poprzez Słowo Boże, jak również że człowiek nie może zwracać się do Boga za pośrednictwem innego ducha (duchowej istoty) niż Duch Święty.
Kiedy jednak dokładnie przeanalizujemy tekst Biblii, odkryjemy, że nie istnieją żadne dodatkowe duchowe stworzenia, zwane „aniołami”. Duchowy przekaz Biblii ujawnia bowiem, że słowa „anioł” i „anioły” to odpowiedniki słów „duch” i „duchy”, które mogą się odnosić zarówno do Ducha Bożego i Jego wybrańców oraz ducha Szatana i niewybrańców. „Wizje” z udziałem aniołów to alegorie, które odnoszą się do „widzenia duchowego”, czyli po prostu zrozumienia duchowego przesłania Biblii. Bóg i Szatan to duchy pochodzące z nieskończoności, dlatego z nieskończoności Bóg przeznaczył jednych do zbawienia (otrzymania Jego Ducha oraz „widzenia Prawdy”) a drugich na potępienie (otrzymanie ducha Szatana oraz „widzenie fałszu”). Bóg to „Anioł”, który zstępuje w celu zbawienia wybrańców, a Szatan to „anioł”, który został zrzucony na potępienie niewybrańców.
Szatan i niewybrańcy, których Biblia opisuje również jako synowie Szatana, Dzieci Nocy, złe duchy albo duchy nieczyste, utożsamiani są z takimi biblijnymi określeniami, jak aniołowie upadli, demony, diabły, źli, przeklęci, grzeszni oraz kłamstwa. Z kolei Bóg i wybrańcy, których Biblia opisuje również jako synowie Boży, Dzieci Dnia, duchy dobre albo duchy święte, utożsamiani są z takimi biblijnymi określeniami, jak aniołowie dobrzy, święci oraz wybrani.
Biblia używa też zestawu imion, które określają kontrast pomiędzy Duchem Bożym i duchem Szatana. Są to między innymi Anioł Pański, Michał, Gabriel (Duch Boży) oraz Lucyfer, Belzebub, Apollyon (duch Szatana). To oczywiście tylko niektóre imiona przeciwstawnych sobie „aniołów”, czyli Boga i Szatana, przy czym należy pamiętać, że Szatan robi wszystko, żeby upodobnić się do Boga, dlatego pozuje na „anioła światłości”. Wniosek stąd, że jego „aniołowie” to inaczej fałszywi prorocy, którzy posługują się Słowem Bożym dla własnej chwały i zguby, tworząc własne programy zbawienia.
Ów kontrast duchowy przedstawiony jest także w kontekście interpretacji, czyli pojmowania Prawa, które jest duchowe, „przekazane za pośrednictwem aniołów” – Szatan i niewybrańcy podążają za prawem grzechu i śmierci, które jest duchową niewolą oraz obietnicą potępienia, a Bóg i Jego wybrańcy reprezentują Prawo Ducha, czyli Łaskę, wolność duchową i obietnicę zbawienia. Jest to inaczej kontrast pomiędzy fizycznym Izraelem i instytucjonalną świątynią, to znaczy twórcami własnych, ziemskich religii, albo inaczej „obecną”, „dolną” Jerozolimą, a Jerozolimą Górną, Niebieską, niewidzialnym miastem świętych aniołów.
„Duch” często przedstawiany jest w Biblii jako część całości, gdzie „dusza”, „ciało” i „duch” stanowią pełnię w wymiarze duchowym, i to zarówno w odniesieniu do Boga oraz Jego wybrańców jak i Szatana i niewybrańców. Ponieważ Jezus przychodzi jako „Syn Boży”, stąd mamy odniesienie do 2 lub 3 Świadków, czyli Syna i Ducha, oraz Ojca, Syna i Ducha jako Pełni bóstwa, na podobieństwo której zostanie ukształtowany Boży wybraniec. Symbolizuje to podział zbawienia na 2 lub 3 części, to znaczy zarówno w odniesieniu do duszy i ducha, oraz duszy, ciała i ducha, co ma także odzwierciedlenie w wielokrotności całego programu zbawienia. Tak samo dzieje się w przypadku pełni potępienia niewybrańców.
Istoty ludzkie są „domami dla aniołów”, czyli miejscami, w których zamieszkują duchy. Każdy człowiek przychodzi na ten świat jako „dusza żyjąca”, czyli dusza nieśmiertelna, która najpierw zamieszkiwana jest przez ducha Szatana, a w przypadku wybrańców mieszkaniec ten się zmienia – po wcześniejszym eksmitowaniu lub oczyszczeniu duszy wybrańca z ducha Szatana, zamieszkuje w niej Duch Boży, co jest zadatkiem i przypieczętowaniem zbawienia. Ilustrują to w Biblii wszelkie „uzdrowienia” i sytuacje, w których Jezus „wyrzucał złe duchy”. Wydawany przez Jezusa zakaz powrotu duchów nieczystych (demonów) do duszy wybrańca symbolizuje niemożność utraty zbawienia. „Kompletność” zbawienia i potępienia oznacza, że zarówno wybrańcy jak i niewybrańcy otrzymają duchowe ciała – ci pierwsi okryte chwałą Jezusa, a ci drudzy przeklęte, na potępienie w obecności Szatana. Z samego przeznaczenia niewybrańcy są „spętani wiekuistymi węzami na dzień sądu”, dokładnie tak jak Szatan, który jest przez Jezusa ograniczany lub uwalniany za pomocą symbolicznych „kluczy do czeluści”, by ostatecznie zostać zamkniętym na wieczność. Tak jak „uwolniony” Szatan stwarza pozór swojego zwycięstwa, tak Bóg stwarza pozór walki duchowej, która już z góry została przez Boga wygrana.
Człowiek niezbawiony jest „aniołem Szatana”, a dusza zbawionego jest „Aniołem Bożym”. Aniołem Bożym jest zarówno zbawiony wybraniec żyjący jeszcze na ziemi, jak i ten, który zakończył już pielgrzymkę na ziemi i jest aniołem w niebie. Jako Aniołowie Boży i słudzy Boga, zbawieni wybrańcy są „żniwiarzami”, czyli tymi, którzy „zwiążą chwast na spalenie, a pszenicę zgromadzą do spichlerza Pańskiego”. „Chwast” to symbol niewybrańców, a „pszenica” wybrańców oczekujących na zbawienie. Na końcu świata Bóg przyjdzie „w chwale aniołów”, a dusze wybrańców będące już w Niebie oraz te, które wtedy będą jeszcze na ziemi, otrzymają duchowe ciało, by w nieskończoności przebywać w obecności Boga.
PEŁNE OPRACOWANIE WKRÓTCE.
Większość wyznań zgadza się z tym, że anioły to rodzaj bytów duchowych, stworzeń, które są pośrednikami pomiędzy Bogiem lub bogami (w przypadku religii nieopierających się na Biblii), a człowiekiem.
Istnieje jednak znaczna rozbieżność co do sposobu przedstawiania aniołów – od istot eteryczno-ognistych do posiadających ciała ludzkie. Zwykle są to skrzydlate stwory, przez jednych przedstawiane jako zwierzęta z ludzkimi twarzami, przez innych jako skrzydlate postaci ludzkie, lub niewinne, nagie postaci dziecięce ze skrzydełkami – uskrzydlone putta, czyli tak zwane „aniołki”, często mylone z cherubami. Zauważmy, że te rzekomo chrześcijańskie motywy w rzeczywistości nawiązują do antycznego obrazu bóstwa, jakim był na przykład Eros, uskrzydlony młodzieniec z łukiem i strzałą, przedstawiany w ten sposób jako bóg miłości i seksualnej namiętności.
Cheruby (lub cherubiny), często identyfikowane z aniołami, przedstawiane są jako duchowe istoty przebywające w bezpośredniej bliskości Boga. Na podstawie wizji Ezechiela utożsamia się je także z genetycznymi krzyżówkami ludzi i zwierząt, czy wręcz z istotami pozaziemskimi (Ez 1:4-24).
Oczywiście dla nas najważniejszy jest przekaz biblijny, a nie ludzka wyobraźnia.
Cheruby, jak czytamy w Biblii, pełniły funkcje strażników Drzewa Życia w ogrodzie Eden (Rdz 3:24). Zdobiły także Arkę Przymierza w postaci posągów przymocowanych po obu jej stronach, których skrzydła rozpostarte były nad wiekiem Arki, zwanym „Przebłagalnią” (dosł. „Siedzeniem Łaski” – Wj 25:17-20) – te cheruby nazwane zostały „cherubami chwały” (Hbr 9:5). Arka Przymierza nosiła imię Pana Zastępów, spoczywającego na cherubach (dosł. „zamieszkującego cheruby” – 2 Sm 2:6).
Serafy (lub serafiny), podobnie jak cheruby (lub cherubiny), powszechnie zalicza się do hierarchii anielskiej. Na podstawie wizji Izajasza prezentowane są jako przerażające istoty – ogniste, sześcioskrzydłe stworzenia, otaczające Boży tron (Iz 6:2,6). Dlatego nie przypisuje się im funkcji posłańców Bożych, co, jak się później przekonamy, jest przekonaniem błędnym, choć powszechnie panującym. Ponadto serafiny utożsamiane są z „ognistymi wężami” (użyto tu tego samego słowa hebrajskiego saraf – Lb 21:6-8), jadowitymi (ognistymi) wężami i skorpionami (Pwt 8:15), oraz ognistymi latającymi wężami, choć w polskim tłumaczeniu użyto wyrażeń „smok skrzydlaty” (Iz 14:29) i „smok latający” (Iz 30:6).
Niektórzy utożsamiają z hierarchią bytów anielskich także takie wyrażenia jak „Trony, Panowania, Zwierzchności, Władze” (Kol 1:16) czy tak zwane „Ofany”, albo „Koła”, w wizji Ezechiela poruszające się obok cherubinów, poniżej tronu Bożego (Ez 1:15-21,26), które niejako przenoszą Boży tron. Stąd Ofany często określa się jako Trony. Ogólnie Trony (Ofany) łączy się z Serafinami i Cherubinami jako „Chór Boży”.
Nie można oczywiście zapomnieć o „archaniołach”, których ustawia się jako najwyższych w anielskiej hierarchii – jako anielskich naczelników. Z imienia w Biblii wymieniony jest tylko jeden archanioł – Michał (Judy 9), nazywany także księciem (Dn 10:13,21, 12:1). Z Michałem kojarzony jest Chrystus po zwycięstwie nad Szatanem (Dn 12:7), zaś z głosem archanioła kojarzony jest Chrystus zmartwychwstały, a także moment „Porwania”, czyli drugiego zmartwychwstania wybrańców (1 Tes 4:16).
Najogólniej rzecz biorąc, aniołów uważa się za stróżów człowieka oraz za chór Boży pośredniczący w przekazywaniu modlitwy człowieka Bogu. Dlatego wiele osób często modli się do aniołów o pomoc w pojednaniu z Bogiem, czyli o zbawienie. Jednak postrzegając anioły jako stworzenia, istoty niebędące częścią natury Boga, człowiek nie oddaje w ten sposób czci Bogu. Jest to równoważne z czczeniem świętych, czyli innych ludzi (Ap 22:6-9). Biblia twierdzi, że czczenie aniołów jest charakterystyczne dla zmysłowego (cielesnego) umysłu (Kol 2:18). Jedynym bowiem pośrednikiem pomiędzy człowiekiem a Bogiem jest Jezus Chrystus, czyli sam Bóg (Słowo Boże), który jednoczy wybrańców z Ojcem poprzez Ducha. Oznacza to, że człowiek nie może wołać do Boga słowami innymi niż słowa Bożej woli, czyli tylko poprzez Słowo Boże, jak również że człowiek nie może zwracać się do Boga za pośrednictwem innego ducha (duchowej istoty) niż Duch Święty.
Kiedy jednak dokładnie przeanalizujemy tekst Biblii, odkryjemy, że nie istnieją żadne dodatkowe duchowe stworzenia, zwane „aniołami”. Duchowy przekaz Biblii ujawnia bowiem, że słowa „anioł” i „anioły” to odpowiedniki słów „duch” i „duchy”, które mogą się odnosić zarówno do Ducha Bożego i Jego wybrańców oraz ducha Szatana i niewybrańców. „Wizje” z udziałem aniołów to alegorie, które odnoszą się do „widzenia duchowego”, czyli po prostu zrozumienia duchowego przesłania Biblii. Bóg i Szatan to duchy pochodzące z nieskończoności, dlatego z nieskończoności Bóg przeznaczył jednych do zbawienia (otrzymania Jego Ducha oraz „widzenia Prawdy”) a drugich na potępienie (otrzymanie ducha Szatana oraz „widzenie fałszu”). Bóg to „Anioł”, który zstępuje w celu zbawienia wybrańców, a Szatan to „anioł”, który został zrzucony na potępienie niewybrańców.
Szatan i niewybrańcy, których Biblia opisuje również jako synowie Szatana, Dzieci Nocy, złe duchy albo duchy nieczyste, utożsamiani są z takimi biblijnymi określeniami, jak aniołowie upadli, demony, diabły, źli, przeklęci, grzeszni oraz kłamstwa. Z kolei Bóg i wybrańcy, których Biblia opisuje również jako synowie Boży, Dzieci Dnia, duchy dobre albo duchy święte, utożsamiani są z takimi biblijnymi określeniami, jak aniołowie dobrzy, święci oraz wybrani.
Biblia używa też zestawu imion, które określają kontrast pomiędzy Duchem Bożym i duchem Szatana. Są to między innymi Anioł Pański, Michał, Gabriel (Duch Boży) oraz Lucyfer, Belzebub, Apollyon (duch Szatana). To oczywiście tylko niektóre imiona przeciwstawnych sobie „aniołów”, czyli Boga i Szatana, przy czym należy pamiętać, że Szatan robi wszystko, żeby upodobnić się do Boga, dlatego pozuje na „anioła światłości”. Wniosek stąd, że jego „aniołowie” to inaczej fałszywi prorocy, którzy posługują się Słowem Bożym dla własnej chwały i zguby, tworząc własne programy zbawienia.
Ów kontrast duchowy przedstawiony jest także w kontekście interpretacji, czyli pojmowania Prawa, które jest duchowe, „przekazane za pośrednictwem aniołów” – Szatan i niewybrańcy podążają za prawem grzechu i śmierci, które jest duchową niewolą oraz obietnicą potępienia, a Bóg i Jego wybrańcy reprezentują Prawo Ducha, czyli Łaskę, wolność duchową i obietnicę zbawienia. Jest to inaczej kontrast pomiędzy fizycznym Izraelem i instytucjonalną świątynią, to znaczy twórcami własnych, ziemskich religii, albo inaczej „obecną”, „dolną” Jerozolimą, a Jerozolimą Górną, Niebieską, niewidzialnym miastem świętych aniołów.
„Duch” często przedstawiany jest w Biblii jako część całości, gdzie „dusza”, „ciało” i „duch” stanowią pełnię w wymiarze duchowym, i to zarówno w odniesieniu do Boga oraz Jego wybrańców jak i Szatana i niewybrańców. Ponieważ Jezus przychodzi jako „Syn Boży”, stąd mamy odniesienie do 2 lub 3 Świadków, czyli Syna i Ducha, oraz Ojca, Syna i Ducha jako Pełni bóstwa, na podobieństwo której zostanie ukształtowany Boży wybraniec. Symbolizuje to podział zbawienia na 2 lub 3 części, to znaczy zarówno w odniesieniu do duszy i ducha, oraz duszy, ciała i ducha, co ma także odzwierciedlenie w wielokrotności całego programu zbawienia. Tak samo dzieje się w przypadku pełni potępienia niewybrańców.
Istoty ludzkie są „domami dla aniołów”, czyli miejscami, w których zamieszkują duchy. Każdy człowiek przychodzi na ten świat jako „dusza żyjąca”, czyli dusza nieśmiertelna, która najpierw zamieszkiwana jest przez ducha Szatana, a w przypadku wybrańców mieszkaniec ten się zmienia – po wcześniejszym eksmitowaniu lub oczyszczeniu duszy wybrańca z ducha Szatana, zamieszkuje w niej Duch Boży, co jest zadatkiem i przypieczętowaniem zbawienia. Ilustrują to w Biblii wszelkie „uzdrowienia” i sytuacje, w których Jezus „wyrzucał złe duchy”. Wydawany przez Jezusa zakaz powrotu duchów nieczystych (demonów) do duszy wybrańca symbolizuje niemożność utraty zbawienia. „Kompletność” zbawienia i potępienia oznacza, że zarówno wybrańcy jak i niewybrańcy otrzymają duchowe ciała – ci pierwsi okryte chwałą Jezusa, a ci drudzy przeklęte, na potępienie w obecności Szatana. Z samego przeznaczenia niewybrańcy są „spętani wiekuistymi węzami na dzień sądu”, dokładnie tak jak Szatan, który jest przez Jezusa ograniczany lub uwalniany za pomocą symbolicznych „kluczy do czeluści”, by ostatecznie zostać zamkniętym na wieczność. Tak jak „uwolniony” Szatan stwarza pozór swojego zwycięstwa, tak Bóg stwarza pozór walki duchowej, która już z góry została przez Boga wygrana.
Człowiek niezbawiony jest „aniołem Szatana”, a dusza zbawionego jest „Aniołem Bożym”. Aniołem Bożym jest zarówno zbawiony wybraniec żyjący jeszcze na ziemi, jak i ten, który zakończył już pielgrzymkę na ziemi i jest aniołem w niebie. Jako Aniołowie Boży i słudzy Boga, zbawieni wybrańcy są „żniwiarzami”, czyli tymi, którzy „zwiążą chwast na spalenie, a pszenicę zgromadzą do spichlerza Pańskiego”. „Chwast” to symbol niewybrańców, a „pszenica” wybrańców oczekujących na zbawienie. Na końcu świata Bóg przyjdzie „w chwale aniołów”, a dusze wybrańców będące już w Niebie oraz te, które wtedy będą jeszcze na ziemi, otrzymają duchowe ciało, by w nieskończoności przebywać w obecności Boga.
PEŁNE OPRACOWANIE WKRÓTCE.