19. Chrzest duchowy
Twoje narzędzia:
UWAGA: Powyższe linki do tekstów biblijnych udostępniamy wyłącznie dla wygody czytelnika. Znajdują się one jednak na stronach innych, niezależnych od nas autorów, których poglądy i opinie należą wyłącznie do nich, a zespół Projektu Daniel 12 tych poglądów nie autoryzuje ani nie podziela. Autoryzujemy jedynie teksty opublikowane na niniejszej stronie.
Jednym z obrazów duchowego uświęcenia wybrańców, czyli Prawa Ducha (Łaski), jest chrzest duchowy w Jezusie Chrystusie. Podobnie jak w przypadku duchowego obrzezania, jest to separacja wybrańców od niewybrańców, separacja wybrańców od grzechu (od ducha Szatana), separacja wybrańców od ich starej duchowej natury, a wszystko poprzez dar Ducha Świętego. Chrzest Duchowy to udział w śmierci i zmartwychwstaniu Chrystusa. Chrzest w Jego śmierci (Rz 6:3) to uczestnictwo w Jego cierpieniach (Flp 3:10), zjednoczenie (wszczepienie, wrastanie) w podobieństwie (w obrazie) Jego śmierci (Rz 6:5). To również ukrzyżowanie starego człowieka, zniszczenie ciała grzechu (Rz 6:6), zniesienie pierwszego, przestarzałego przymierza (Hbr 8:13) oraz separacja od świata (Ga 6:14).
Sformułowanie „cierpienie duchowe” jest jedynie wyrażeniem obrazującym duchową konfrontację z Szatanem. Nie ma ono nic wspólnego z cierpieniami fizycznymi czy psychicznymi na tle religijnym jakie notuje historia. Tego typu prześladowania mają miejsce od zawsze, a ich źródłem są zwykłe ludzkie emocje, takie jak chęć posiadania kontroli nad życiem innych, czyli żądza władzy politycznej, społecznej i religijnej, zazdrość, nienawiść bądź zawiść, i odbywają się na różnych płaszczyznach, na przykład z powodu rasy albo orientacji seksualnej, wcześniej z powodu różnic w pojmowaniu społecznej roli płci, a obecnie często na tle migracji bądź społecznych nierówności, na przykład zmuszania do pracy niewolniczej lub quasi-niewolniczej, handlu ludźmi czy niewolnictwa seksualnego. Pomimo złudzenia, że świat jest obecnie bardziej „cywilizowany”, wciąż ma miejsce torturowanie więźniów, ukrywane przed opinią publiczną. Historia notuje najprzemyślniejsze metody tortur i bolesne sposoby zadawania śmierci, jak choćby palenie na stosie, rozrywanie ciała końmi czy wbijanie na pal, jednak żadne z tego typu prześladowań, nawet jeśli wydają się okrutniejsze od ukrzyżowania, nie mają nic wspólnego z zadośćuczynieniem za ludzkie grzechy. Również żadne inne zabiegi fizyczne, obrzędy czy rytuały, włącznie z egzorcyzmami, nie doprowadzą do wyrzucenia ducha Szatana z duszy człowieka. Według Biblii duchowe „opętanie” nie polega na tym, że ktoś zachowuje się jak obłąkany, lecz jest to sformułowanie wyrażające niedostrzegalną obecność obcego ducha w duszy człowieka. Jedyną możliwością sprawdzenia obecności takiego ducha w człowieku jest głoszona przez niego fałszywa nauka wzorowana na Biblii lub inne nauki o „bogach”, całkowicie od Biblii oderwane. Dlatego żydowskich przywódców religijnych, którzy kwestionowali Jego naukę, Jezus nazywa „synami diabła” (J 8:44). „Prześladowanie Prawdy” czy „zamienianie Prawdy w kłamstwo” to, w sensie duchowym, „krzyżowanie”, „kamienowanie” albo „zabijanie” Jezusa (Prawdy), przy czym zobrazowane tu formy śmierci nie są fizyczne – ilustrują jedynie duchową egzekucję Prawa. „Zabijanie Łaski” to inaczej zwycięstwo Prawa, ale jest to zwycięstwo pozorne, bo zmartwychwstanie Jezusa to objawienie Prawdy wybrańcom, a więc zwycięstwo Jezusa.
Ukrzyżowanie z Chrystusem, czyli z Namaszczonym, to z jednej strony ustanowienie sądu (śmierci), a z drugiej przejście przez sąd z namaszczenia Ducha. Wydawałoby się, że poprzez ukrzyżowanie Chrystus okazał swoją słabość (słabość ze względu na śmierć, słabość wobec świata i słabość wobec Szatana), lecz poprzez powstanie z martwych do życia objawił swą Bożą moc (2 Kor 13:4). Zauważmy, że pierwsze zmartwychwstanie Chrystusa przebiegało równocześnie z Jego śmiercią. Kiedy Jezus powiedział: „Wypełniło się” (J 19:30), wyzionął (oddał) Ducha, co z jednej strony symbolizuje zmartwychwstanie duszy, a z drugiej śmierć ciała. Wrażenie słabości Chrystusa polegało na tym, że Jezus reprezentował „słabych tego świata”, czyli wybrańców Bożych, którzy do momentu zbawienia są „martwym duchem”, „martwym (grzesznym) ciałem” (pod mocą Szatana), a Jezus jako Bóg jest mocą Bożą Ducha Świętego. Grzech i Śmierć, czyli Szatan, ma bowiem również władzę (zwierzchnictwo) nad niezbawionymi wybrańcami. Ponieważ wybrańców reprezentuje Jezus, Bóg stawia się w roli jakby podległego władzy Szatana. Ze względu więc na wybrańców Jezus stał się jakby jednym z nich, czyli „grzechem” (pozornym), albo inaczej, przestępcą wobec Prawa, czyli przekleństwem, kimś „martwym duchowo”, przy czym sam w sobie Jezus pozbawiony jest grzechu, nie ma nic wspólnego z duchem Szatana i jest niewinny względem Prawa Ducha, bo Sam jest Prawem Ducha, jest błogosławieństwem i Duchem Życia. Śmierć Chrystusa to pokazanie sprawiedliwości Chrystusa, w sensie separacji od grzechu (od ducha Szatana), czyli równoczesne ukazanie niesprawiedliwości grzechu. Wcześniej wybraniec był martwy duchowo, czyli posiadał ducha śmierci. Dając mu Ducha życia, Bóg uśmierca w nim ducha śmierci poprzez usunięcie tego ducha z duszy wybrańca. Pozbawienie ducha śmierci władzy nad duszą wybrańca jest równoznaczne z jego pokonaniem, czyli „ukrzyżowaniem” albo „zabiciem” tego ducha, co oznacza zwycięstwo Boga.
Różnica pomiędzy stanem ducha wybrańca przed i po zbawieniu polega na tym, że przed zbawieniem jest on martwy sam w sobie (odseparowany od Boga), zaś po zbawieniu jest martwy względem starego siebie (odseparowany od Szatana). Chrzest duchowy jest więc rodzajem unii wybrańców z Chrystusem, przy czym Chrystus poprzez śmierć, czyli oficjalną separację od Szatana, która istniała od zawsze, lecz nie była jednoznacznie rozpoznana, swoim Duchem pociąga za sobą swoich wybrańców, jednocześnie pozbawiając niewybrańców pozorów ich sprawiedliwości. Zauważmy, że separacja Szatana od Boga, czy w ogóle separacja od Boga, to obraz „śmierci” duchowej, która ukazana jest także w obrazie pozornej separacji Syna od Ojca, wyrażonej w symbolicznych słowach Jezusa na krzyżu: „Boże mój, Boże mój, czemuś mnie opuścił?” (Mt 27:46; Mk 15:34). Do czasu sądu Bożego „chwasty” rosną wśród „pszenicy”, a Szatan ma dostęp do Nieba, gdzie przebywa Bóg. Jednym z obrazów tego stanu rzeczy jest Judasz, który jest jednym z apostołów, a więc niewybrańcy mieszają się z wybrańcami, bez możliwości rozpoznania, kto jest kim. Dlatego wybrańcy Boży, podobnie jak niewybrańcy, do czasu sądu i własnego zmartwychwstania (narodzenia z Ducha) mieszają Boga z Szatanem, wręcz biorąc Boga za Szatana, a Szatana za Boga, a Prawo mieszają z Łaską. Wraz z ich zbawieniem, do wybrańców przychodzi Duch Prawdy i następuje ich separacja od ducha fałszu.
Pozbawienie niewybrańców pozorów zbawienia polega na usunięciu Ducha z ich obecności, choć Duch nigdy nie wywarł w nich wewnętrznego efektu Łaski Bożej. Zabranie im więc Ducha Łaski jest skazaniem ich na podległość Prawu lub precyzyjniej mówiąc, wyegzekwowaniem wyroku Prawa w stosunku do kogoś, kto jest winny od samego początku, gdyż zanim nastąpi egzekucja Prawa, winny stwarza wrażenie niewinnego. Duch Boży, mimo że nie przynosi w niewybrańcach efektu zbawienia, to jednak wprowadza pewną restrykcję grzechu, której zniesienie demaskuje grzech (Szatana) w całej jego pełni. Zniesienie restrykcyjnego działania Ducha w instytucjonalnych kościołach, które reprezentują niewybrańców, jest równoważne z oficjalnym przejęciem przez Szatana panowania w nich (2 Tes 2:6-8). Panowanie Szatana to panowanie Prawa Grzechu i Śmierci, czyli wyrok skazujący na śmierć.
Ukrzyżowanie, śmierć i pogrzebanie to trzy etapy przejścia Chrystusa przez śmierć, które symbolizują przejście Jezusa przez śmierć w Jego Całej Osobowości (Ojca, Syna i Ducha), które to przejście jest świadectwem pełnego wybawienia wybrańców (w całej ich osobowości: duszy, ciała i ducha) w ramach trzech programów zbawienia (okres Wczesnego Deszczu oraz pierwsza i druga porcja okresu Późnego Deszczu). Choć Chrystus umarł dla grzechu raz (Rz 6:10), pamiętajmy, że jako Pełnia Boga Bóg przechodzi przez śmierć jak gdyby trzykrotnie. Pierwsze zmartwychwstanie Chrystusa (w piątek, podczas ukrzyżowania) to jednocześnie inicjacja drugiego zmartwychwstania, czyli zmartwychwstania ciała „dnia trzeciego”, które jest obrazem zmartwychwstania drugiej grupy wybrańców okresu Późnego Deszczu (Mt 27:52-53), z finałem w momencie Wniebowstąpienia po czterdziestu dniach (Dz 1:3, 9-11).
„Chrzest duchowy” jest rodzajem przymierza, które zapewnia pojednanie wybrańców z Bogiem i które jest równoznaczne z Łaską i Prawem Życia. Innymi słowy, jest to obmycie wybrańców ze starego ducha poprzez wodę życia, czyli poprzez nowego Ducha. Nie ma to nic wspólnego z chrztem obrzędowym, któremu błędnie przypisuje się jakąś „duchową” rolę. Podczas gdy chrzest fizyczny, obrzędowy został przez człowieka uczyniony Prawem opartym na uczynkach człowieka, chrzest duchowy jest Prawem Ducha (Łaską dla wybrańców), którego wykonawcą jest Bóg. Efektem duchowego chrztu wybrańca jest nowe życie, czyli udział w zmartwychwstaniu w Jezusie poprzez chwałę Ojca (Rz 6:4).
Sformułowanie „cierpienie duchowe” jest jedynie wyrażeniem obrazującym duchową konfrontację z Szatanem. Nie ma ono nic wspólnego z cierpieniami fizycznymi czy psychicznymi na tle religijnym jakie notuje historia. Tego typu prześladowania mają miejsce od zawsze, a ich źródłem są zwykłe ludzkie emocje, takie jak chęć posiadania kontroli nad życiem innych, czyli żądza władzy politycznej, społecznej i religijnej, zazdrość, nienawiść bądź zawiść, i odbywają się na różnych płaszczyznach, na przykład z powodu rasy albo orientacji seksualnej, wcześniej z powodu różnic w pojmowaniu społecznej roli płci, a obecnie często na tle migracji bądź społecznych nierówności, na przykład zmuszania do pracy niewolniczej lub quasi-niewolniczej, handlu ludźmi czy niewolnictwa seksualnego. Pomimo złudzenia, że świat jest obecnie bardziej „cywilizowany”, wciąż ma miejsce torturowanie więźniów, ukrywane przed opinią publiczną. Historia notuje najprzemyślniejsze metody tortur i bolesne sposoby zadawania śmierci, jak choćby palenie na stosie, rozrywanie ciała końmi czy wbijanie na pal, jednak żadne z tego typu prześladowań, nawet jeśli wydają się okrutniejsze od ukrzyżowania, nie mają nic wspólnego z zadośćuczynieniem za ludzkie grzechy. Również żadne inne zabiegi fizyczne, obrzędy czy rytuały, włącznie z egzorcyzmami, nie doprowadzą do wyrzucenia ducha Szatana z duszy człowieka. Według Biblii duchowe „opętanie” nie polega na tym, że ktoś zachowuje się jak obłąkany, lecz jest to sformułowanie wyrażające niedostrzegalną obecność obcego ducha w duszy człowieka. Jedyną możliwością sprawdzenia obecności takiego ducha w człowieku jest głoszona przez niego fałszywa nauka wzorowana na Biblii lub inne nauki o „bogach”, całkowicie od Biblii oderwane. Dlatego żydowskich przywódców religijnych, którzy kwestionowali Jego naukę, Jezus nazywa „synami diabła” (J 8:44). „Prześladowanie Prawdy” czy „zamienianie Prawdy w kłamstwo” to, w sensie duchowym, „krzyżowanie”, „kamienowanie” albo „zabijanie” Jezusa (Prawdy), przy czym zobrazowane tu formy śmierci nie są fizyczne – ilustrują jedynie duchową egzekucję Prawa. „Zabijanie Łaski” to inaczej zwycięstwo Prawa, ale jest to zwycięstwo pozorne, bo zmartwychwstanie Jezusa to objawienie Prawdy wybrańcom, a więc zwycięstwo Jezusa.
Ukrzyżowanie z Chrystusem, czyli z Namaszczonym, to z jednej strony ustanowienie sądu (śmierci), a z drugiej przejście przez sąd z namaszczenia Ducha. Wydawałoby się, że poprzez ukrzyżowanie Chrystus okazał swoją słabość (słabość ze względu na śmierć, słabość wobec świata i słabość wobec Szatana), lecz poprzez powstanie z martwych do życia objawił swą Bożą moc (2 Kor 13:4). Zauważmy, że pierwsze zmartwychwstanie Chrystusa przebiegało równocześnie z Jego śmiercią. Kiedy Jezus powiedział: „Wypełniło się” (J 19:30), wyzionął (oddał) Ducha, co z jednej strony symbolizuje zmartwychwstanie duszy, a z drugiej śmierć ciała. Wrażenie słabości Chrystusa polegało na tym, że Jezus reprezentował „słabych tego świata”, czyli wybrańców Bożych, którzy do momentu zbawienia są „martwym duchem”, „martwym (grzesznym) ciałem” (pod mocą Szatana), a Jezus jako Bóg jest mocą Bożą Ducha Świętego. Grzech i Śmierć, czyli Szatan, ma bowiem również władzę (zwierzchnictwo) nad niezbawionymi wybrańcami. Ponieważ wybrańców reprezentuje Jezus, Bóg stawia się w roli jakby podległego władzy Szatana. Ze względu więc na wybrańców Jezus stał się jakby jednym z nich, czyli „grzechem” (pozornym), albo inaczej, przestępcą wobec Prawa, czyli przekleństwem, kimś „martwym duchowo”, przy czym sam w sobie Jezus pozbawiony jest grzechu, nie ma nic wspólnego z duchem Szatana i jest niewinny względem Prawa Ducha, bo Sam jest Prawem Ducha, jest błogosławieństwem i Duchem Życia. Śmierć Chrystusa to pokazanie sprawiedliwości Chrystusa, w sensie separacji od grzechu (od ducha Szatana), czyli równoczesne ukazanie niesprawiedliwości grzechu. Wcześniej wybraniec był martwy duchowo, czyli posiadał ducha śmierci. Dając mu Ducha życia, Bóg uśmierca w nim ducha śmierci poprzez usunięcie tego ducha z duszy wybrańca. Pozbawienie ducha śmierci władzy nad duszą wybrańca jest równoznaczne z jego pokonaniem, czyli „ukrzyżowaniem” albo „zabiciem” tego ducha, co oznacza zwycięstwo Boga.
Różnica pomiędzy stanem ducha wybrańca przed i po zbawieniu polega na tym, że przed zbawieniem jest on martwy sam w sobie (odseparowany od Boga), zaś po zbawieniu jest martwy względem starego siebie (odseparowany od Szatana). Chrzest duchowy jest więc rodzajem unii wybrańców z Chrystusem, przy czym Chrystus poprzez śmierć, czyli oficjalną separację od Szatana, która istniała od zawsze, lecz nie była jednoznacznie rozpoznana, swoim Duchem pociąga za sobą swoich wybrańców, jednocześnie pozbawiając niewybrańców pozorów ich sprawiedliwości. Zauważmy, że separacja Szatana od Boga, czy w ogóle separacja od Boga, to obraz „śmierci” duchowej, która ukazana jest także w obrazie pozornej separacji Syna od Ojca, wyrażonej w symbolicznych słowach Jezusa na krzyżu: „Boże mój, Boże mój, czemuś mnie opuścił?” (Mt 27:46; Mk 15:34). Do czasu sądu Bożego „chwasty” rosną wśród „pszenicy”, a Szatan ma dostęp do Nieba, gdzie przebywa Bóg. Jednym z obrazów tego stanu rzeczy jest Judasz, który jest jednym z apostołów, a więc niewybrańcy mieszają się z wybrańcami, bez możliwości rozpoznania, kto jest kim. Dlatego wybrańcy Boży, podobnie jak niewybrańcy, do czasu sądu i własnego zmartwychwstania (narodzenia z Ducha) mieszają Boga z Szatanem, wręcz biorąc Boga za Szatana, a Szatana za Boga, a Prawo mieszają z Łaską. Wraz z ich zbawieniem, do wybrańców przychodzi Duch Prawdy i następuje ich separacja od ducha fałszu.
Pozbawienie niewybrańców pozorów zbawienia polega na usunięciu Ducha z ich obecności, choć Duch nigdy nie wywarł w nich wewnętrznego efektu Łaski Bożej. Zabranie im więc Ducha Łaski jest skazaniem ich na podległość Prawu lub precyzyjniej mówiąc, wyegzekwowaniem wyroku Prawa w stosunku do kogoś, kto jest winny od samego początku, gdyż zanim nastąpi egzekucja Prawa, winny stwarza wrażenie niewinnego. Duch Boży, mimo że nie przynosi w niewybrańcach efektu zbawienia, to jednak wprowadza pewną restrykcję grzechu, której zniesienie demaskuje grzech (Szatana) w całej jego pełni. Zniesienie restrykcyjnego działania Ducha w instytucjonalnych kościołach, które reprezentują niewybrańców, jest równoważne z oficjalnym przejęciem przez Szatana panowania w nich (2 Tes 2:6-8). Panowanie Szatana to panowanie Prawa Grzechu i Śmierci, czyli wyrok skazujący na śmierć.
Ukrzyżowanie, śmierć i pogrzebanie to trzy etapy przejścia Chrystusa przez śmierć, które symbolizują przejście Jezusa przez śmierć w Jego Całej Osobowości (Ojca, Syna i Ducha), które to przejście jest świadectwem pełnego wybawienia wybrańców (w całej ich osobowości: duszy, ciała i ducha) w ramach trzech programów zbawienia (okres Wczesnego Deszczu oraz pierwsza i druga porcja okresu Późnego Deszczu). Choć Chrystus umarł dla grzechu raz (Rz 6:10), pamiętajmy, że jako Pełnia Boga Bóg przechodzi przez śmierć jak gdyby trzykrotnie. Pierwsze zmartwychwstanie Chrystusa (w piątek, podczas ukrzyżowania) to jednocześnie inicjacja drugiego zmartwychwstania, czyli zmartwychwstania ciała „dnia trzeciego”, które jest obrazem zmartwychwstania drugiej grupy wybrańców okresu Późnego Deszczu (Mt 27:52-53), z finałem w momencie Wniebowstąpienia po czterdziestu dniach (Dz 1:3, 9-11).
„Chrzest duchowy” jest rodzajem przymierza, które zapewnia pojednanie wybrańców z Bogiem i które jest równoznaczne z Łaską i Prawem Życia. Innymi słowy, jest to obmycie wybrańców ze starego ducha poprzez wodę życia, czyli poprzez nowego Ducha. Nie ma to nic wspólnego z chrztem obrzędowym, któremu błędnie przypisuje się jakąś „duchową” rolę. Podczas gdy chrzest fizyczny, obrzędowy został przez człowieka uczyniony Prawem opartym na uczynkach człowieka, chrzest duchowy jest Prawem Ducha (Łaską dla wybrańców), którego wykonawcą jest Bóg. Efektem duchowego chrztu wybrańca jest nowe życie, czyli udział w zmartwychwstaniu w Jezusie poprzez chwałę Ojca (Rz 6:4).