1. CZYŚCIEC. Wiara Judy Machabejskiego w pośmiertne oczyszczenie z grzechów
Twoje narzędzia:
UWAGA: Powyższe linki do tekstów biblijnych udostępniamy wyłącznie dla wygody czytelnika. Znajdują się one jednak na stronach innych, niezależnych od nas autorów, których poglądy i opinie należą wyłącznie do nich, a zespół Projektu Daniel 12 tych poglądów nie autoryzuje ani nie podziela. Autoryzujemy jedynie teksty opublikowane na niniejszej stronie.
1. Czyściec. Wiara Judy Machabejskiego w pośmiertne oczyszczenie z grzechów
Księgi Machabejskie są ewidentnie niespójne z Biblią, gdyż poza wymienianiem dat, których nie ma ani w Starym, ani w Nowym Testamencie, napisane zostały na chwałę człowieka. Dlatego powoływanie się na Judę Machabejskiego i ogłoszoną przez niego składkę pieniędzy na wymazanie grzechu żołnierzy poległych w boju, którzy przywłaszczyli sobie przedmioty poświęcone bóstwom, jako na „dowód” na możliwość pośmiertnego oczyszczenia z grzechów, jest pułapką samą w sobie.
W Starym Testamencie Bóg karał śmiercią za przywłaszczanie sobie przedmiotów należących do wroga. Przypomnijmy chociażby historię Akana z pokolenia Judy, który po zdobyciu Jerycho, które następnie obłożono klątwą, przywłaszczył sobie szatę, srebro i złoto. Winny został ukamienowany i spalony wraz z całą rodziną, bydłem i majątkiem (Joz 7). Nie ma tu żadnej mowy o „darowaniu winy”.
W Biblii słowo „kradzież” jest jedną z metafor identyfikujących ducha Szatana, który próbuje skraść dusze wybrańców, który „kradnie” chwałę Bożą, głosząc zbawienie z uczynków – własny program zbawienia – na własną chwałę, który próbuje zamienić Prawdę w fałsz, a w efekcie uosabia stan dusz niewybrańców, którzy zostają „okradzeni” ze zbawienia – Jezus obrazowany jest jako „złodziej w nocy”. Mówiąc o „kradzieży”, Jezus podkreśla, że chodzi Mu o stan ducha, ducha nieczystego, wskazując na jego źródło w „sercu”, czyli w duszy (Mt 15:19; Mk 7:21-23).
Pamiętamy też nowotestamentową historię Ananiasza i Safiry, pozujących na chrześcijan przynależących do wspólnoty duchowego Kościoła, którzy zataili część pieniędzy ze sprzedaży ziemi, co zostało odczytane jako działanie Szatana i kłamstwo względem Boga i Ducha Pańskiego (Dz 5:1-11). Ananiasz i Safira są tu obrazem kościoła instytucjonalnego, zbudowanego na niewybrańcach i ich własnych pomysłach na to, jak Bogu należy oddawać cześć.
Pułapka Biblii polega na tym, że bez względu na to, za pomocą jakiej metafory obrazuje ona grzech (ducha Szatana), złamanie prawa w jednym punkcie oznacza złamanie całego prawa (Jkb 2:10). Podobnie, bez względu na to, jakim symbolem Biblia określa niewybrańców, czyli grzeszników, to znaczy tych, którzy posiadają w sobie grzech (ducha Szatana), czy to za pomocą słowa „złodzieje”, „chciwcy” czy setek innych, niewybrańcy nie odziedziczą Królestwa Bożego (1Kor 6:10), gdyż karą za grzech – za obecność w człowieku ducha Szatana – jest śmierć (Rz 6:23), śmierć wieczna.
Księgi Machabejskie są ewidentnie niespójne z Biblią, gdyż poza wymienianiem dat, których nie ma ani w Starym, ani w Nowym Testamencie, napisane zostały na chwałę człowieka. Dlatego powoływanie się na Judę Machabejskiego i ogłoszoną przez niego składkę pieniędzy na wymazanie grzechu żołnierzy poległych w boju, którzy przywłaszczyli sobie przedmioty poświęcone bóstwom, jako na „dowód” na możliwość pośmiertnego oczyszczenia z grzechów, jest pułapką samą w sobie.
W Starym Testamencie Bóg karał śmiercią za przywłaszczanie sobie przedmiotów należących do wroga. Przypomnijmy chociażby historię Akana z pokolenia Judy, który po zdobyciu Jerycho, które następnie obłożono klątwą, przywłaszczył sobie szatę, srebro i złoto. Winny został ukamienowany i spalony wraz z całą rodziną, bydłem i majątkiem (Joz 7). Nie ma tu żadnej mowy o „darowaniu winy”.
W Biblii słowo „kradzież” jest jedną z metafor identyfikujących ducha Szatana, który próbuje skraść dusze wybrańców, który „kradnie” chwałę Bożą, głosząc zbawienie z uczynków – własny program zbawienia – na własną chwałę, który próbuje zamienić Prawdę w fałsz, a w efekcie uosabia stan dusz niewybrańców, którzy zostają „okradzeni” ze zbawienia – Jezus obrazowany jest jako „złodziej w nocy”. Mówiąc o „kradzieży”, Jezus podkreśla, że chodzi Mu o stan ducha, ducha nieczystego, wskazując na jego źródło w „sercu”, czyli w duszy (Mt 15:19; Mk 7:21-23).
Pamiętamy też nowotestamentową historię Ananiasza i Safiry, pozujących na chrześcijan przynależących do wspólnoty duchowego Kościoła, którzy zataili część pieniędzy ze sprzedaży ziemi, co zostało odczytane jako działanie Szatana i kłamstwo względem Boga i Ducha Pańskiego (Dz 5:1-11). Ananiasz i Safira są tu obrazem kościoła instytucjonalnego, zbudowanego na niewybrańcach i ich własnych pomysłach na to, jak Bogu należy oddawać cześć.
Pułapka Biblii polega na tym, że bez względu na to, za pomocą jakiej metafory obrazuje ona grzech (ducha Szatana), złamanie prawa w jednym punkcie oznacza złamanie całego prawa (Jkb 2:10). Podobnie, bez względu na to, jakim symbolem Biblia określa niewybrańców, czyli grzeszników, to znaczy tych, którzy posiadają w sobie grzech (ducha Szatana), czy to za pomocą słowa „złodzieje”, „chciwcy” czy setek innych, niewybrańcy nie odziedziczą Królestwa Bożego (1Kor 6:10), gdyż karą za grzech – za obecność w człowieku ducha Szatana – jest śmierć (Rz 6:23), śmierć wieczna.