6. (5) DEKALOG - Nie będziesz zabijał
Twoje narzędzia:
UWAGA: Powyższe linki do tekstów biblijnych udostępniamy wyłącznie dla wygody czytelnika. Znajdują się one jednak na stronach innych, niezależnych od nas autorów, których poglądy i opinie należą wyłącznie do nich, a zespół Projektu Daniel 12 tych poglądów nie autoryzuje ani nie podziela. Autoryzujemy jedynie teksty opublikowane na niniejszej stronie.
7.6. (5) Nie będziesz zabijał. (Wj 20:13; Pwt 5:17)
Dosłownie rzecz biorąc, przeciętny chrześcijanin rozumie to przykazanie tak, że nie wolno mu popełniać morderstwa, czyli pozbawiać nikogo biologicznego życia. Niektórzy rozszerzają to przykazanie na zakaz terminacji ciąży. Nie chodzi tu jednak o zabójstwo fizyczne.
Duchowo rzecz biorąc, przykazanie to dotyczy bowiem antagonizmu pomiędzy Bogiem i Szatanem.
„Słyszeliście, że powiedziano przodkom: Nie zabijaj!; a kto by się dopuścił zabójstwa, podlega sądowi. A Ja wam powiadam: Każdy, kto się gniewa [dosł. „gniewa bez powodu”] na swego brata, podlega sądowi. A kto by rzekł [głosił słowo] swemu bratu: Raka, podlega Wysokiej Radzie. A kto by mu rzekł: "Bezbożniku” [dosł. “Głupcze"], podlega karze piekła ognistego”. (Mt 5:21-22)
„Słyszeliście, że powiedziano: Oko za oko i ząb za ząb! A Ja wam powiadam: Nie stawiajcie oporu złemu. Lecz jeśli cię kto uderzy w prawy policzek, nadstaw mu i drugi! Temu, kto chce prawować się z tobą i wziąć twoją szatę, odstąp i płaszcz! Zmusza cię kto, żeby iść z nim tysiąc kroków, idź dwa tysiące! Daj temu, kto cię prosi, i nie odwracaj się od tego, kto chce pożyczyć od ciebie”. (Mt 5:38-42)
Zatem rozszerzenie przez Chrystusa przykazania „Nie zabijaj!” na okazywanie swojemu sąsiadowi (bliźniemu) „gniewu bez powodu” pokazuje, że wszyscy jesteśmy „zabójcami”. Przykład ten całkowicie podważa interpretację dosłowną tego przykazania, wskazując jednocześnie, że przyczyna leży wewnątrz człowieka, to znaczy w jego duszy. Musi tu zatem chodzić o „zabójstwo duchowe”.
Interpretacja fizyczna jest zawsze źródłem kontrowersji, bo z jednej strony mamy w Biblii nakazy zabójstwa wydawane przez Boga, na przykład „oko za oko, ząb za ząb”, a z drugiej nakazy odstąpienia od wymierzenia kary, a nawet nakaz miłowania swoich nieprzyjaciół (Łk 6:27-36). Mamy nakaz przeciwstawiania się złu, a jednocześnie nakaz nieoporowania złu. Biblia dopuszcza też gniew, ale bez grzechu (Ef 4:26), jednocześnie potępiając gniew bez powodu (Mt 5:22). Do tego dochodzi definicja „mordercy”, którym jest każdy, kto nienawidzi swojego brata (1J 3:15). Nie zapomnijmy też o wersecie, który mówi, że tam gdzie apostołowie Jezusa nie zostaną przyjęci i nie zostanie przyjęta Jego Ewangelia, tam należy „strząsnąć proch z nóg waszych na świadectwo dla nich” (Mk 6:11). Pokazuje nam to, że Bóg wydał niewybrańców (symboliczny „proch”) Złemu, czyli symbolicznemu Wężowi, który żywi się „prochem ziemi” (Rdz 3:14). Zbawieni wybrańcy Boży są zarówno narzędziem Boga (Ducha Bożego) używanym w celu zbawienia innych wybrańców, co określane jest również jako potępienie zła lub potępienie gniewu, jak i narzędziem, którego Bóg używa, sprowadzając sąd na niewybrańców, co odpowiada sprowadzeniu na nich gniewu, lecz bez grzechu.
Szatan i niewybrańcy mogą też zostać wykorzystani jako narzędzia do sprowadzenia zła na innych niewybrańców, usidlając ich swoimi fałszywymi ewangeliami, co podkreśla, że niewybrańcy są w pełni wydani Szatanowi. Na przykład, jeśli głosiciel jakiejś fałszywej ewangelii opartej na Biblii „nawróci” wyznawcę islamu czy buddyzmu, to znaczy spowoduje, że intelektualnie ten człowiek przyjmie argumenty owego głosiciela i przyłączy się do jednej z chrześcijańskich instytucji kościelnych, nic to nie zmienia w duchowej sytuacji tego człowieka. Będąc pod wpływem jednej filozofii inspirowanej przez Szatana, znalazł się pod wpływem innej filozofii inspirowanej przez Szatana. Wciąż tkwi w królestwie Szatana i wciąż Szatan zamieszkuje jego duszę, bez względu na jego nominalną przynależność. Tak więc w przypadku niewybrańców „ślepy prowadzi ślepego” i obaj w dół wpadną, co jest oczywiście metaforą tego, że obaj nadal wierzą w swoją własną ułudę i nigdy nie dostąpią zbawienia, na wieki pozostając w królestwie Szatana.
Bóg jest Sędzią Najwyższym, który wymierza sprawiedliwość według zasady „oko za oko, ząb za ząb”, co w przypadku niewybrańców (jak wykazaliśmy powyżej) oznacza przejście ze śmierci w śmierć, oczywiście śmierć wieczną (2 Kor 2:16). Dlatego prawo zapisane w Starym Testamencie dopuszcza zabicie mordercy jako sposób wymierzenia sprawiedliwości, co ma podkreślać ostateczny los Szatana i niewybrańców.
Używając przywódców religijnych, Szatan (duch antychrysta) atakuje Jezusa i Jego wybrańców w okresie Wielkiego Ucisku, czyli drugiego sądu Bożego, kiedy to symbolicznie „uderza Jezusa w drugi policzek”, próbując odebrać zbawienie i sprawiedliwość za pomocą literalnego przestrzegania prawa – zmusza w ten sposób do „przestrzegania szabatu” na własnych warunkach, „prosi nadaremnie”, lub też „pożycza bez darowania długu”. Innymi słowy, niewybraniec tworzy własny program zbawienia, ściągając na siebie sąd na własną zgubę. Ów program zbawienia zapewnia mu iluzję ucieczki przed sądem, a jako jego autor niewybraniec sam staje się sędzią i duchowym mordercą Słowa Bożego.
Obłuda przywódców religijnych polega na tym, że sami siebie uważają za sprawiedliwych, a osądzają innych, zwłaszcza kiedy ci inni mają odmienne poglądy w kwestii interpretacji Słowa Bożego. Duch Boży to duch dawcy życia, a duch Szatana to duch mordercy, czyli duch śmierci, bo Szatan jest duchową śmiercią. Z natury każdy człowiek (w tym także wybraniec przed zbawieniem) jest wrogiem Boga, bo posiada w sobie ducha przeciwnego Bogu – ducha buntu i oporu, kłamstwa i fałszu, głupoty i pogardy, przy czym wszystkie te słowa są synonimami określającymi naturę Szatana. W swej naturze duch Szatana ma „zabijanie” Prawdy, czyli zabijanie duchowego przekazu Biblii, zabijanie Jezusa jako Słowa Bożego – duchowe zabójstwo Bożych wybrańców. Przyczyną wyroku skazującego Jezusa na śmierć było to, że czynił się równym Bogu (J 5:18). Chrześcijanie mają pretekst, by oskarżać Izrael, twierdząc, że wiedzą dlaczego Bóg ten naród odrzucił. Nie dostrzegają jednak, że propagując fizyczny przekaz Ewangelii Chrystusa, a odrzucając duchowy, sami czynią z Jezusa człowieka, a więc zaprzeczają, że jest On Bogiem. Skazują Go w ten sposób na śmierć, w zasadzie dokonując na Nim duchowego mordu.
Sposób interpretacji Słowa Bożego jest testem powalającym wykryć ducha, który jest tej interpretacji źródłem. Wszystko zależy bowiem od „języka”– jeżeli nie jest to przekaz Ducha, a źródło zła i zepsucia (Jkb 3:6), każdy niewybraniec zostanie potępiony z powodu każdego bezużytecznie wypowiedzianego przezeń słowa (Mt 12:36-37). Duch Szatana sprawia, że jego czciciele myślą, że czczą Boga. W rzeczywistości, jako „głupcy” i czyniący zło, powtarzają w swym sercu (duchu), że „nie ma Boga” (Ps 14:1). Jest tak dlatego, że nie znają prawdziwego Boga i nie mogą być posłuszni duchowej Ewangelii Chrystusa, wskutek czego poniosą karę wiecznego odcięcia od oblicza Pańskiego (2 Tes 1:8-9). „Mądrość ludzka”, czyli ewangelia fizyczna, oparta na prawie społeczno-moralnym, to zaprzeczenie mądrości Bożej, czyli Ewangelii Ducha. Dlatego mądrość ludzka to głupota, pogarda i hańba, której źródłem jest ludzka duma. Głupcy to bałwochwalcy i obłudnicy, szczególne wśród przywódców religijnych. To ślepi przewodnicy, których Jezus bezpardonowo potępia (Mt 23:17,19). To także „aniołowie” diabła, dla których przeznaczony jest ogień wieczny (Mt 25:41).
Takie biblijne wyrażenia jak „pokonywanie zła dobrem”, „nastawianie drugiego policzka”, „odstępowanie komuś płaszcza”, „pokonywanie z kimś dwóch tysięcy kroków”, „dawanie proszącemu”, czy „pożyczanie” to symbole odnoszące się do działania zbawionego wybrańca jako narzędzia w rękach Boga, w celu przekazania duchowego zbawienia innemu wybrańcowi. Sąd Boży to także moment przejścia z pierwszego do drugiego programu zbawienia podczas okresu Wielkiego Ucisku, który obrazuje Druga Pascha – Pascha drugiego miesiąca, kiedy Jezus zostaje symbolicznie ukrzyżowany po raz drugi (Hbr 6:6), bądź też symbolicznie „uderzony w drugi policzek”. Początkowo niezbawiony wybraniec jest pod działaniem zła i znajduje się pod prawem grzechu i śmierci. Natomiast z chwilą zbawienia zostaje okryty „szatami zbawienia i płaszczem sprawiedliwości” (Iz 61:10) oraz „wchodzi do odpoczynku szabatu” – inaczej, otrzymuje dar Łaski. Prosząc w Duchu, otrzymuje dar zbawienia, który jest „pożyczką bezzwrotną”, gdyż nie można go utracić.
Pojedynek Boga i Szatana to walka duchowa „na miecze”, dla której „polem bitwy” jest Słowo Boże i własna interpretacja tego Słowa dokonywana przez ducha obcego. To ów symboliczny „kwas” jako fałszywa doktryna rozpowszechniana przez Szatana i niewybrańców (Mk 8:15; Mt 16:11-12). Szatan, który od samego początku jest duchowym mordercą (J 8:44), posługuje się prawem grzechu i śmierci, które zabija (2Kor 3:6) i które sprzeciwia się Prawu Ducha, czyli Prawu Życia, Prawu Wolności (Jkb 2:12). Z natury każdy człowiek zostaje poczęty jako martwy duchowo, co oznacza, że znajduje się pod panowaniem ducha Szatana, i tylko wybrańcy Boży przechodzą transformację „ze śmierci do życia”, czyli od ducha Szatana do Ducha Bożego. Niewybrańcy, którzy na wieczne potępienie skazani są podwójnie, to znaczy, raz poprzez obecność w nich ducha Szatana, a drugi raz poprzez ich separację od Ducha Bożego, są równocześnie skazani na duchowe zabijanie innych, co pokazaliśmy powyżej na przykładzie głosiciela fałszywej ewangelii, ponieważ nigdy nie dane im będzie poznanie Prawdy. Ich ataki skupiają się na wybrańcach, którzy są ich duchowymi wrogami. Zabijanie duchowe polega na przekonywaniu innych do własnych, martwych wartości duchowych, a jeśli to nie działa, następuje wykluczenie z danej wspólnoty religijnej tych, którzy tym wartościom nie chcą się podporządkować (J 16:2). Wykluczający są przekonani, że osoby wykluczone skazane są na śmierć wieczną, gdyż same „odrzuciły zbawienie”.
Liderzy religijni, reprezentujący autorytety judaizmu (arcykapłani i faryzeusze) oraz chrześcijaństwa (hierarchowie i duchowni), to pseudo-wybrańcy lub „dzierżawcy winnicy”, którzy nie dość, że nie wydali żadnego plonu, to jeszcze pomordowali sługi i syna gospodarza. Dlatego „winnica” została przekazana innym rolnikom, którzy plon wydadzą, a więc wybrańcom spośród pogan (Mt 21:33-46). Zabijając syna gospodarza, przewrotni rolnicy sądzili, że sami staną się dziedzicami winnicy, co obrazuje fakt, że polegali na własnym programie zbawienia. Działanie w nich ducha ciemności i zatracenia sprawia, że nigdy nie posiądą duchowej wiedzy i nie uświadomią sobie, że oddają cześć innemu bogu, czyli Szatanowi (J 16:2,3; 2Tes 2:3-4,11-12).
Podsumowując, widzimy zatem, że chodzi tu o zabójstwo duchowe. W Biblii nie brakuje wersetów, w których Bóg sam zleca zabójstwo, czy to za czczenie innych bogów, za nieposłuszeństwo czy za złamanie prawa. Antagonizm i duchowa opozycja pomiędzy Bogiem i Szatanem często wyrażona jest w symbolice „walki” albo „wojny”, ale walki i wojny duchowej, której triumfatorem jest Jezus Chrystus, czego obrazem jest Jego duchowe zmartwychwstanie. „Śmierć” Boga polega na tym, że w momencie sądu dokonanego przez Boga na sobie samym (w symbolice Chrystusa) Bóg został oficjalnie uznany za Szatana, a tym samym Szatan za Boga, i tak został potraktowany – jak złoczyńca i bluźnierca. I to właśnie podczas sądu Bożego Szatan zostaje odkryty jako duch nieczysty – duch śmierci.
„Bronią” Boga, w którą wyposaża zbawionego wybrańca, jest „zbroja i hełm zbawienia, pancerz sprawiedliwości, tarcza wiary i miecz Ducha”, czyli Słowo Boże (Ef 6). „Walka” zbawionego wybrańca w „armii” Boga nie polega więc na fizycznym czy politycznym tępieniu innych religii, podpalaniu klinik aborcyjnych czy osądzaniu i zabijaniu wszystkich, którzy nie podzielają jego religijnych poglądów, lecz na głoszeniu duchowego przekazu Biblii, czyli duchowej Prawdy (Boga). Wyzwala to innych wybrańców, wciąż oczekujących na zbawienie. Jest to więc niewidzialna „walka” Prawdy (Boga) z fałszem (Szatanem), głoszonym przez niezbawionych, a docelowo niewybrańców.
Pozorne zwycięstwo Szatana polega na „zabójstwie” Chrystusa, czyli „zabójstwie” Prawdy, co ukazane jest także w symbolice ukrzyżowania Jezusa. W rzeczywistości Szatan wpada w pułapkę duchowego samobójstwa, którego obrazem jest samobójstwo Judasza. Szatan jest od samego początku duchowym „zabójcą” (J 8:44), który odrzuca („zabija”) Prawdę, a przez to Boga i Jego zbawionych wybrańców, oraz tworzy własną „prawdę” i własny „program zbawienia”, tym samym zwodząc przywódców religijnych i tych, którzy za nimi podążają.
Dosłownie rzecz biorąc, przeciętny chrześcijanin rozumie to przykazanie tak, że nie wolno mu popełniać morderstwa, czyli pozbawiać nikogo biologicznego życia. Niektórzy rozszerzają to przykazanie na zakaz terminacji ciąży. Nie chodzi tu jednak o zabójstwo fizyczne.
Duchowo rzecz biorąc, przykazanie to dotyczy bowiem antagonizmu pomiędzy Bogiem i Szatanem.
„Słyszeliście, że powiedziano przodkom: Nie zabijaj!; a kto by się dopuścił zabójstwa, podlega sądowi. A Ja wam powiadam: Każdy, kto się gniewa [dosł. „gniewa bez powodu”] na swego brata, podlega sądowi. A kto by rzekł [głosił słowo] swemu bratu: Raka, podlega Wysokiej Radzie. A kto by mu rzekł: "Bezbożniku” [dosł. “Głupcze"], podlega karze piekła ognistego”. (Mt 5:21-22)
„Słyszeliście, że powiedziano: Oko za oko i ząb za ząb! A Ja wam powiadam: Nie stawiajcie oporu złemu. Lecz jeśli cię kto uderzy w prawy policzek, nadstaw mu i drugi! Temu, kto chce prawować się z tobą i wziąć twoją szatę, odstąp i płaszcz! Zmusza cię kto, żeby iść z nim tysiąc kroków, idź dwa tysiące! Daj temu, kto cię prosi, i nie odwracaj się od tego, kto chce pożyczyć od ciebie”. (Mt 5:38-42)
Zatem rozszerzenie przez Chrystusa przykazania „Nie zabijaj!” na okazywanie swojemu sąsiadowi (bliźniemu) „gniewu bez powodu” pokazuje, że wszyscy jesteśmy „zabójcami”. Przykład ten całkowicie podważa interpretację dosłowną tego przykazania, wskazując jednocześnie, że przyczyna leży wewnątrz człowieka, to znaczy w jego duszy. Musi tu zatem chodzić o „zabójstwo duchowe”.
Interpretacja fizyczna jest zawsze źródłem kontrowersji, bo z jednej strony mamy w Biblii nakazy zabójstwa wydawane przez Boga, na przykład „oko za oko, ząb za ząb”, a z drugiej nakazy odstąpienia od wymierzenia kary, a nawet nakaz miłowania swoich nieprzyjaciół (Łk 6:27-36). Mamy nakaz przeciwstawiania się złu, a jednocześnie nakaz nieoporowania złu. Biblia dopuszcza też gniew, ale bez grzechu (Ef 4:26), jednocześnie potępiając gniew bez powodu (Mt 5:22). Do tego dochodzi definicja „mordercy”, którym jest każdy, kto nienawidzi swojego brata (1J 3:15). Nie zapomnijmy też o wersecie, który mówi, że tam gdzie apostołowie Jezusa nie zostaną przyjęci i nie zostanie przyjęta Jego Ewangelia, tam należy „strząsnąć proch z nóg waszych na świadectwo dla nich” (Mk 6:11). Pokazuje nam to, że Bóg wydał niewybrańców (symboliczny „proch”) Złemu, czyli symbolicznemu Wężowi, który żywi się „prochem ziemi” (Rdz 3:14). Zbawieni wybrańcy Boży są zarówno narzędziem Boga (Ducha Bożego) używanym w celu zbawienia innych wybrańców, co określane jest również jako potępienie zła lub potępienie gniewu, jak i narzędziem, którego Bóg używa, sprowadzając sąd na niewybrańców, co odpowiada sprowadzeniu na nich gniewu, lecz bez grzechu.
Szatan i niewybrańcy mogą też zostać wykorzystani jako narzędzia do sprowadzenia zła na innych niewybrańców, usidlając ich swoimi fałszywymi ewangeliami, co podkreśla, że niewybrańcy są w pełni wydani Szatanowi. Na przykład, jeśli głosiciel jakiejś fałszywej ewangelii opartej na Biblii „nawróci” wyznawcę islamu czy buddyzmu, to znaczy spowoduje, że intelektualnie ten człowiek przyjmie argumenty owego głosiciela i przyłączy się do jednej z chrześcijańskich instytucji kościelnych, nic to nie zmienia w duchowej sytuacji tego człowieka. Będąc pod wpływem jednej filozofii inspirowanej przez Szatana, znalazł się pod wpływem innej filozofii inspirowanej przez Szatana. Wciąż tkwi w królestwie Szatana i wciąż Szatan zamieszkuje jego duszę, bez względu na jego nominalną przynależność. Tak więc w przypadku niewybrańców „ślepy prowadzi ślepego” i obaj w dół wpadną, co jest oczywiście metaforą tego, że obaj nadal wierzą w swoją własną ułudę i nigdy nie dostąpią zbawienia, na wieki pozostając w królestwie Szatana.
Bóg jest Sędzią Najwyższym, który wymierza sprawiedliwość według zasady „oko za oko, ząb za ząb”, co w przypadku niewybrańców (jak wykazaliśmy powyżej) oznacza przejście ze śmierci w śmierć, oczywiście śmierć wieczną (2 Kor 2:16). Dlatego prawo zapisane w Starym Testamencie dopuszcza zabicie mordercy jako sposób wymierzenia sprawiedliwości, co ma podkreślać ostateczny los Szatana i niewybrańców.
Używając przywódców religijnych, Szatan (duch antychrysta) atakuje Jezusa i Jego wybrańców w okresie Wielkiego Ucisku, czyli drugiego sądu Bożego, kiedy to symbolicznie „uderza Jezusa w drugi policzek”, próbując odebrać zbawienie i sprawiedliwość za pomocą literalnego przestrzegania prawa – zmusza w ten sposób do „przestrzegania szabatu” na własnych warunkach, „prosi nadaremnie”, lub też „pożycza bez darowania długu”. Innymi słowy, niewybraniec tworzy własny program zbawienia, ściągając na siebie sąd na własną zgubę. Ów program zbawienia zapewnia mu iluzję ucieczki przed sądem, a jako jego autor niewybraniec sam staje się sędzią i duchowym mordercą Słowa Bożego.
Obłuda przywódców religijnych polega na tym, że sami siebie uważają za sprawiedliwych, a osądzają innych, zwłaszcza kiedy ci inni mają odmienne poglądy w kwestii interpretacji Słowa Bożego. Duch Boży to duch dawcy życia, a duch Szatana to duch mordercy, czyli duch śmierci, bo Szatan jest duchową śmiercią. Z natury każdy człowiek (w tym także wybraniec przed zbawieniem) jest wrogiem Boga, bo posiada w sobie ducha przeciwnego Bogu – ducha buntu i oporu, kłamstwa i fałszu, głupoty i pogardy, przy czym wszystkie te słowa są synonimami określającymi naturę Szatana. W swej naturze duch Szatana ma „zabijanie” Prawdy, czyli zabijanie duchowego przekazu Biblii, zabijanie Jezusa jako Słowa Bożego – duchowe zabójstwo Bożych wybrańców. Przyczyną wyroku skazującego Jezusa na śmierć było to, że czynił się równym Bogu (J 5:18). Chrześcijanie mają pretekst, by oskarżać Izrael, twierdząc, że wiedzą dlaczego Bóg ten naród odrzucił. Nie dostrzegają jednak, że propagując fizyczny przekaz Ewangelii Chrystusa, a odrzucając duchowy, sami czynią z Jezusa człowieka, a więc zaprzeczają, że jest On Bogiem. Skazują Go w ten sposób na śmierć, w zasadzie dokonując na Nim duchowego mordu.
Sposób interpretacji Słowa Bożego jest testem powalającym wykryć ducha, który jest tej interpretacji źródłem. Wszystko zależy bowiem od „języka”– jeżeli nie jest to przekaz Ducha, a źródło zła i zepsucia (Jkb 3:6), każdy niewybraniec zostanie potępiony z powodu każdego bezużytecznie wypowiedzianego przezeń słowa (Mt 12:36-37). Duch Szatana sprawia, że jego czciciele myślą, że czczą Boga. W rzeczywistości, jako „głupcy” i czyniący zło, powtarzają w swym sercu (duchu), że „nie ma Boga” (Ps 14:1). Jest tak dlatego, że nie znają prawdziwego Boga i nie mogą być posłuszni duchowej Ewangelii Chrystusa, wskutek czego poniosą karę wiecznego odcięcia od oblicza Pańskiego (2 Tes 1:8-9). „Mądrość ludzka”, czyli ewangelia fizyczna, oparta na prawie społeczno-moralnym, to zaprzeczenie mądrości Bożej, czyli Ewangelii Ducha. Dlatego mądrość ludzka to głupota, pogarda i hańba, której źródłem jest ludzka duma. Głupcy to bałwochwalcy i obłudnicy, szczególne wśród przywódców religijnych. To ślepi przewodnicy, których Jezus bezpardonowo potępia (Mt 23:17,19). To także „aniołowie” diabła, dla których przeznaczony jest ogień wieczny (Mt 25:41).
Takie biblijne wyrażenia jak „pokonywanie zła dobrem”, „nastawianie drugiego policzka”, „odstępowanie komuś płaszcza”, „pokonywanie z kimś dwóch tysięcy kroków”, „dawanie proszącemu”, czy „pożyczanie” to symbole odnoszące się do działania zbawionego wybrańca jako narzędzia w rękach Boga, w celu przekazania duchowego zbawienia innemu wybrańcowi. Sąd Boży to także moment przejścia z pierwszego do drugiego programu zbawienia podczas okresu Wielkiego Ucisku, który obrazuje Druga Pascha – Pascha drugiego miesiąca, kiedy Jezus zostaje symbolicznie ukrzyżowany po raz drugi (Hbr 6:6), bądź też symbolicznie „uderzony w drugi policzek”. Początkowo niezbawiony wybraniec jest pod działaniem zła i znajduje się pod prawem grzechu i śmierci. Natomiast z chwilą zbawienia zostaje okryty „szatami zbawienia i płaszczem sprawiedliwości” (Iz 61:10) oraz „wchodzi do odpoczynku szabatu” – inaczej, otrzymuje dar Łaski. Prosząc w Duchu, otrzymuje dar zbawienia, który jest „pożyczką bezzwrotną”, gdyż nie można go utracić.
Pojedynek Boga i Szatana to walka duchowa „na miecze”, dla której „polem bitwy” jest Słowo Boże i własna interpretacja tego Słowa dokonywana przez ducha obcego. To ów symboliczny „kwas” jako fałszywa doktryna rozpowszechniana przez Szatana i niewybrańców (Mk 8:15; Mt 16:11-12). Szatan, który od samego początku jest duchowym mordercą (J 8:44), posługuje się prawem grzechu i śmierci, które zabija (2Kor 3:6) i które sprzeciwia się Prawu Ducha, czyli Prawu Życia, Prawu Wolności (Jkb 2:12). Z natury każdy człowiek zostaje poczęty jako martwy duchowo, co oznacza, że znajduje się pod panowaniem ducha Szatana, i tylko wybrańcy Boży przechodzą transformację „ze śmierci do życia”, czyli od ducha Szatana do Ducha Bożego. Niewybrańcy, którzy na wieczne potępienie skazani są podwójnie, to znaczy, raz poprzez obecność w nich ducha Szatana, a drugi raz poprzez ich separację od Ducha Bożego, są równocześnie skazani na duchowe zabijanie innych, co pokazaliśmy powyżej na przykładzie głosiciela fałszywej ewangelii, ponieważ nigdy nie dane im będzie poznanie Prawdy. Ich ataki skupiają się na wybrańcach, którzy są ich duchowymi wrogami. Zabijanie duchowe polega na przekonywaniu innych do własnych, martwych wartości duchowych, a jeśli to nie działa, następuje wykluczenie z danej wspólnoty religijnej tych, którzy tym wartościom nie chcą się podporządkować (J 16:2). Wykluczający są przekonani, że osoby wykluczone skazane są na śmierć wieczną, gdyż same „odrzuciły zbawienie”.
Liderzy religijni, reprezentujący autorytety judaizmu (arcykapłani i faryzeusze) oraz chrześcijaństwa (hierarchowie i duchowni), to pseudo-wybrańcy lub „dzierżawcy winnicy”, którzy nie dość, że nie wydali żadnego plonu, to jeszcze pomordowali sługi i syna gospodarza. Dlatego „winnica” została przekazana innym rolnikom, którzy plon wydadzą, a więc wybrańcom spośród pogan (Mt 21:33-46). Zabijając syna gospodarza, przewrotni rolnicy sądzili, że sami staną się dziedzicami winnicy, co obrazuje fakt, że polegali na własnym programie zbawienia. Działanie w nich ducha ciemności i zatracenia sprawia, że nigdy nie posiądą duchowej wiedzy i nie uświadomią sobie, że oddają cześć innemu bogu, czyli Szatanowi (J 16:2,3; 2Tes 2:3-4,11-12).
Podsumowując, widzimy zatem, że chodzi tu o zabójstwo duchowe. W Biblii nie brakuje wersetów, w których Bóg sam zleca zabójstwo, czy to za czczenie innych bogów, za nieposłuszeństwo czy za złamanie prawa. Antagonizm i duchowa opozycja pomiędzy Bogiem i Szatanem często wyrażona jest w symbolice „walki” albo „wojny”, ale walki i wojny duchowej, której triumfatorem jest Jezus Chrystus, czego obrazem jest Jego duchowe zmartwychwstanie. „Śmierć” Boga polega na tym, że w momencie sądu dokonanego przez Boga na sobie samym (w symbolice Chrystusa) Bóg został oficjalnie uznany za Szatana, a tym samym Szatan za Boga, i tak został potraktowany – jak złoczyńca i bluźnierca. I to właśnie podczas sądu Bożego Szatan zostaje odkryty jako duch nieczysty – duch śmierci.
„Bronią” Boga, w którą wyposaża zbawionego wybrańca, jest „zbroja i hełm zbawienia, pancerz sprawiedliwości, tarcza wiary i miecz Ducha”, czyli Słowo Boże (Ef 6). „Walka” zbawionego wybrańca w „armii” Boga nie polega więc na fizycznym czy politycznym tępieniu innych religii, podpalaniu klinik aborcyjnych czy osądzaniu i zabijaniu wszystkich, którzy nie podzielają jego religijnych poglądów, lecz na głoszeniu duchowego przekazu Biblii, czyli duchowej Prawdy (Boga). Wyzwala to innych wybrańców, wciąż oczekujących na zbawienie. Jest to więc niewidzialna „walka” Prawdy (Boga) z fałszem (Szatanem), głoszonym przez niezbawionych, a docelowo niewybrańców.
Pozorne zwycięstwo Szatana polega na „zabójstwie” Chrystusa, czyli „zabójstwie” Prawdy, co ukazane jest także w symbolice ukrzyżowania Jezusa. W rzeczywistości Szatan wpada w pułapkę duchowego samobójstwa, którego obrazem jest samobójstwo Judasza. Szatan jest od samego początku duchowym „zabójcą” (J 8:44), który odrzuca („zabija”) Prawdę, a przez to Boga i Jego zbawionych wybrańców, oraz tworzy własną „prawdę” i własny „program zbawienia”, tym samym zwodząc przywódców religijnych i tych, którzy za nimi podążają.