DROGA KRZYŻOWA JAKO FIZYCZNA INTERPRETACJA MĘKI JEZUSA
Twoje narzędzia:
UWAGA: Powyższe linki do tekstów biblijnych udostępniamy wyłącznie dla wygody czytelnika. Znajdują się one jednak na stronach innych, niezależnych od nas autorów, których poglądy i opinie należą wyłącznie do nich, a zespół Projektu Daniel 12 tych poglądów nie autoryzuje ani nie podziela. Autoryzujemy jedynie teksty opublikowane na niniejszej stronie.
| PDF do druku |
STRESZCZENIE
Tradycja chrześcijańska nie ma nic wspólnego z czczeniem Boga, a fizyczna interpretacja Biblii nie ma nic wspólnego z jej przekazem duchowym. Wszelkie próby utożsamiania śmierci Chrystusa z fizycznością tego świata są tylko kolejnymi zniekształceniami Prawdy. Tradycje religijne, takie jak okres „Wielkiego Postu”, czy odprawianie „Drogi Krzyżowej” są pułapką zastawioną przez Boga na niewiernych, którzy wzywają Boga ustami, a sercem (które jest symbolem ducha) są od Niego daleko.
Obchody tak zwanej „Drogi Krzyżowej” to szereg fizycznych scen zmyślonych przez człowieka, które nie mają nic wspólnego z oddawaniem czci Bogu, będąc w rzeczywistości obrazą Boga przedstawianego w sposób fizyczny. Namacalny obraz Boga to inaczej utożsamianie Boga z Szatanem, to czczenie innego boga, na wzór Izraela i jego złotych cielców, które rzekomo wyprowadziły ich z Egiptu. Owszem, Jezus nazywany jest w Biblii „człowiekiem” lub „synem”, ale nie chodzi tu o człowieka materialnego, a o Człowieka Niebieskiego i Syna Bożego, czyli Jezusa jako Ducha. Paradoks polega na tym, że kiedy Jezus utożsamiał się z Bogiem, został nazwany bluźniercą (Mt 26: 63-66). Duchowe Słowo, którym jest Jezus, utożsamiane z Bogiem lub duchowym przekazem Biblii, uważane jest przez kościół za oszczerstwo, a proroka, który ten przekaz głosi, kościół uważa za bluźniercę i sługę Szatana.
Dosłowna modlitwa, post, jałmużna i wszelkie inne praktyki pokutne odprawiane fizycznie jako formy własnego działania, jako rodzaj samowyrzeczenia, samooczyszczenia, samouduchowienia, samoudoskonalenia, czy wreszcie zadośćuczynienia Bogu, jak również wszystkie tak zwane „dobre uczynki”, na przykład niesienie pomocy fizycznie ubogim czy chorym, to nic nie znaczące własne zabiegi człowieka podejmowane w celu zasłużenia na duchowe zbawienie.
W Księdze Izajasza 58 Biblia ujawnia rzeczywiste znaczenie słowa „post” – jest to efekt działania i rozdzielenia Łaski (Ducha Bożego) pomiędzy wybrańcami Bożymi, gdyż to oni są owymi duchowymi „niewolnikami”, „więźniami”, „głodnymi”, „bezdomnymi”, „ubogimi”oraz „nagimi”, którzy oczekują na zbawienie. To Duch Boży uwalnia wybrańców z niewoli Szatana, jest dla nich duchowym pokarmem, Domem Niebieskim, duchowym bogactwem oraz okrywającym ich nagość „płaszczem zbawienia”.
Ofiara Chrystusa, nie za cały świat, lecz za wybrańców z całego świata, to ofiara duchowa. To nie przelanie fizycznej krwi, lecz przelanie na wybrańców Ducha Bożego, którego słowo „krew” symbolizuje. Słowo „śmierć” nie odnosi się do zaprzestania istnienia, a do separacji od Boga Ojca, podczas gdy do Ojca można dojść tylko przez Syna, czyli przez zmartwychwstanie, albo narodziny na nowo, w Duchu Bożym. Separacji od Boga doświadczają wszyscy niezbawieni, a docelowo wszyscy niewybrańcy, których ojcem jest Szatan. Wraz z końcem świata separacja ta osiągnie swój ostateczny, wieczny wymiar. Opisana w Biblii śmierć Chrystusa, która jest obrazem sądu ostatecznego (wiecznego potępienia), jest także obrazem głoszenia fałszywej ewangelii, czyli „zabijania” Prawdy. Jest to obraz nauki głoszonej przez instytucjonalne kościoły, opartej na zbawieniu z uczynków, czyli dosłownym przestrzeganiu prawa za sprawą własnej „wolnej woli”, która to nauka stanowi własny program zbawienia zaprojektowany w umysłach kościelnych teologów.
Oto stacje Drogi Krzyżowej według tradycji katolickiej / w odniesieniu do Biblii:
1. Pan Jezus na śmierć skazany / Jezus w Ogrodzie Oliwnym.
2. Pan Jezus bierze krzyż na ramiona swoje / Jezus zdradzony przez Judasza.
3. Pierwszy upadek Pana Jezusa / Jezus skazany przez Sanhedryn.
4. Pan Jezus spotyka swą matkę / Piotr wypiera się Jezusa.
5. Szymon Cyrenejczyk pomaga nieść krzyż Jezusowi / Jezus sądzony przez Piłata.
6. Święta Weronika ociera twarz Pana Jezusa / Jezus biczowany i ukoronowany cierniem.
7. Pan Jezus upada pod krzyżem po raz drugi / Jezus bierze krzyż na swe ramiona.
8. Pan Jezus pociesza płaczące niewiasty / Szymon z Cyreny pomaga nieść krzyż Jezusowi.
9. Trzeci upadek Pana Jezusa / Jezus spotyka niewiasty jerozolimskie.
10. Pan Jezus z szat obnażony / Jezus przybity do krzyża.
11. Pan Jezus przybity do krzyża / Jezus obiecuje swoje Królestwo żałującemu łotrowi.
12. Pan Jezus umiera na krzyżu / Matka i umiłowany uczeń pod krzyżem Jezusa.
13. Pan Jezus zdjęty z krzyża / Jezus umiera na krzyżu.
14. Pan Jezus złożony do grobu / Jezus zdjęty z krzyża i złożony do grobu.
15. Dodatkowo: Zmartwychwstanie Chrystusa.
SZCZEGÓŁOWE OMÓWIENIE TEMATU TUTAJ.
Tradycja chrześcijańska nie ma nic wspólnego z czczeniem Boga, a fizyczna interpretacja Biblii nie ma nic wspólnego z jej przekazem duchowym. Wszelkie próby utożsamiania śmierci Chrystusa z fizycznością tego świata są tylko kolejnymi zniekształceniami Prawdy. Tradycje religijne, takie jak okres „Wielkiego Postu”, czy odprawianie „Drogi Krzyżowej” są pułapką zastawioną przez Boga na niewiernych, którzy wzywają Boga ustami, a sercem (które jest symbolem ducha) są od Niego daleko.
Obchody tak zwanej „Drogi Krzyżowej” to szereg fizycznych scen zmyślonych przez człowieka, które nie mają nic wspólnego z oddawaniem czci Bogu, będąc w rzeczywistości obrazą Boga przedstawianego w sposób fizyczny. Namacalny obraz Boga to inaczej utożsamianie Boga z Szatanem, to czczenie innego boga, na wzór Izraela i jego złotych cielców, które rzekomo wyprowadziły ich z Egiptu. Owszem, Jezus nazywany jest w Biblii „człowiekiem” lub „synem”, ale nie chodzi tu o człowieka materialnego, a o Człowieka Niebieskiego i Syna Bożego, czyli Jezusa jako Ducha. Paradoks polega na tym, że kiedy Jezus utożsamiał się z Bogiem, został nazwany bluźniercą (Mt 26: 63-66). Duchowe Słowo, którym jest Jezus, utożsamiane z Bogiem lub duchowym przekazem Biblii, uważane jest przez kościół za oszczerstwo, a proroka, który ten przekaz głosi, kościół uważa za bluźniercę i sługę Szatana.
Dosłowna modlitwa, post, jałmużna i wszelkie inne praktyki pokutne odprawiane fizycznie jako formy własnego działania, jako rodzaj samowyrzeczenia, samooczyszczenia, samouduchowienia, samoudoskonalenia, czy wreszcie zadośćuczynienia Bogu, jak również wszystkie tak zwane „dobre uczynki”, na przykład niesienie pomocy fizycznie ubogim czy chorym, to nic nie znaczące własne zabiegi człowieka podejmowane w celu zasłużenia na duchowe zbawienie.
W Księdze Izajasza 58 Biblia ujawnia rzeczywiste znaczenie słowa „post” – jest to efekt działania i rozdzielenia Łaski (Ducha Bożego) pomiędzy wybrańcami Bożymi, gdyż to oni są owymi duchowymi „niewolnikami”, „więźniami”, „głodnymi”, „bezdomnymi”, „ubogimi”oraz „nagimi”, którzy oczekują na zbawienie. To Duch Boży uwalnia wybrańców z niewoli Szatana, jest dla nich duchowym pokarmem, Domem Niebieskim, duchowym bogactwem oraz okrywającym ich nagość „płaszczem zbawienia”.
Ofiara Chrystusa, nie za cały świat, lecz za wybrańców z całego świata, to ofiara duchowa. To nie przelanie fizycznej krwi, lecz przelanie na wybrańców Ducha Bożego, którego słowo „krew” symbolizuje. Słowo „śmierć” nie odnosi się do zaprzestania istnienia, a do separacji od Boga Ojca, podczas gdy do Ojca można dojść tylko przez Syna, czyli przez zmartwychwstanie, albo narodziny na nowo, w Duchu Bożym. Separacji od Boga doświadczają wszyscy niezbawieni, a docelowo wszyscy niewybrańcy, których ojcem jest Szatan. Wraz z końcem świata separacja ta osiągnie swój ostateczny, wieczny wymiar. Opisana w Biblii śmierć Chrystusa, która jest obrazem sądu ostatecznego (wiecznego potępienia), jest także obrazem głoszenia fałszywej ewangelii, czyli „zabijania” Prawdy. Jest to obraz nauki głoszonej przez instytucjonalne kościoły, opartej na zbawieniu z uczynków, czyli dosłownym przestrzeganiu prawa za sprawą własnej „wolnej woli”, która to nauka stanowi własny program zbawienia zaprojektowany w umysłach kościelnych teologów.
Oto stacje Drogi Krzyżowej według tradycji katolickiej / w odniesieniu do Biblii:
1. Pan Jezus na śmierć skazany / Jezus w Ogrodzie Oliwnym.
2. Pan Jezus bierze krzyż na ramiona swoje / Jezus zdradzony przez Judasza.
3. Pierwszy upadek Pana Jezusa / Jezus skazany przez Sanhedryn.
4. Pan Jezus spotyka swą matkę / Piotr wypiera się Jezusa.
5. Szymon Cyrenejczyk pomaga nieść krzyż Jezusowi / Jezus sądzony przez Piłata.
6. Święta Weronika ociera twarz Pana Jezusa / Jezus biczowany i ukoronowany cierniem.
7. Pan Jezus upada pod krzyżem po raz drugi / Jezus bierze krzyż na swe ramiona.
8. Pan Jezus pociesza płaczące niewiasty / Szymon z Cyreny pomaga nieść krzyż Jezusowi.
9. Trzeci upadek Pana Jezusa / Jezus spotyka niewiasty jerozolimskie.
10. Pan Jezus z szat obnażony / Jezus przybity do krzyża.
11. Pan Jezus przybity do krzyża / Jezus obiecuje swoje Królestwo żałującemu łotrowi.
12. Pan Jezus umiera na krzyżu / Matka i umiłowany uczeń pod krzyżem Jezusa.
13. Pan Jezus zdjęty z krzyża / Jezus umiera na krzyżu.
14. Pan Jezus złożony do grobu / Jezus zdjęty z krzyża i złożony do grobu.
15. Dodatkowo: Zmartwychwstanie Chrystusa.
SZCZEGÓŁOWE OMÓWIENIE TEMATU TUTAJ.