JUDASZ
Twoje narzędzia:
UWAGA: Powyższe linki do tekstów biblijnych udostępniamy wyłącznie dla wygody czytelnika. Znajdują się one jednak na stronach innych, niezależnych od nas autorów, których poglądy i opinie należą wyłącznie do nich, a zespół Projektu Daniel 12 tych poglądów nie autoryzuje ani nie podziela. Autoryzujemy jedynie teksty opublikowane na niniejszej stronie.
| PDF do druku |
STRESZCZENIE
„Na to rzekł do nich Jezus: «Czyż nie wybrałem was dwunastu? A jeden z was jest diabłem». Mówił zaś o Judaszu, synu Szymona Iskarioty. Ten bowiem – jeden z Dwunastu – miał Go wydać”. (J 6:70-71)
„W czasie wieczerzy, gdy diabeł już nakłonił serce Judasza Iskarioty syna Szymona, aby Go wydać…” (J 13:2)
„Powiedział do niego Jezus: «Wykąpany potrzebuje tylko nogi sobie umyć, bo cały jest czysty. I wy jesteście czyści, ale nie wszyscy». Wiedział bowiem, kto Go wyda, dlatego powiedział: «Nie wszyscy jesteście czyści»”. (J 13:10-11)
Kontrowersyjna postać, jaką jest apostoł Judasz, ma zarówno swoich zwolenników jak i przeciwników. Zwolennicy utożsamiają się z jego ludzką słabością i uleganiem pokusie dóbr materialnych, z czym zmaga się każdy człowiek, a usprawiedliwiają go głównie ze względu na późniejszy żal i poczucie winy, które doprowadziły go do samobójstwa. Ci najbardziej mu przychylni zrobili z niego wręcz postać tragiczną, prawie zbawcę, który oddaje życie, by zadośćuczynić wyrządzonej krzywdzie, jak Jezus zadośćuczynił za grzechy ludzi. Przeciwnicy nazywają go wprost złodziejem i zdrajcą, choć najczęściej nie mówią zbyt wiele, gdyż albo nie czytali Biblii w ogóle, albo czytali ją pobieżnie, a ich opinia zwykle zlewa się ze znaczeniem słowa „judasz”, które powszechnie mu się przypisuje, czyli synonimu osoby fałszywej, zdradliwej czy przekupnej. W każdym z powyższych przypadków dokonuje się analizy fizycznych i psychicznych cech jego postaci, która to analiza prowadzi do fizycznych czy też intelektualnych refleksji, które z kolei są efektem wyobraźni człowieka.
Z duchowego, czyli metaforycznego punktu widzenia, pozorowanie przyjaźni przez Judasza, czyli symboliczny „pocałunek Judasza”, to symbol zdrady duchowej, obrazujący pozorowany program zbawienia, przyjazny dla człowieka, czyli fałszywą naukę o zbawieniu. Paradoksalnie głównym oskarżeniem skierowanym przeciwko Jezusowi było „bluźnierstwo”. Tymczasem bluźnierstwem jest instytucjonalny judaizm i chrześcijaństwo. Przypomnijmy, że w konspiracji, mającej na celu zdradę i zabójstwo Jezusa, uczestniczył zarówno Judasz, który jest tu obrazem Szatana, jak i przywódcy religijni, z arcykapłanem na czele, który z kolei jest obrazem niewybrańców. Ludzkie doktryny religijne, konstruowane na mocy ducha Szatana, są duchową „zdradą”, zakłamaniem i fałszem – zabójstwem Prawdy.
Judasz stojący na czele grupy żołnierzy, arcykapłanów i faryzeuszy, którzy przybywają nocą przy blasku własnego światła, aby pojmać Jezusa, to obraz fałszywej doktryny przywódców religijnych w konfrontacji ze Światłością, a ich cofnięcie się i upadek wstecz (J 18:6) to obraz „odrzucenia wstecz” przez Boga samozwańczych mędrców i uczynienia ich wiedzy głupstwem (Iz 44:25b).
Pomimo tego, że Judasz ukrywał się wśród uczniów Jezusa, od początku był obrazem Szatana, i to z wyboru Boga (J 6:70-71). Jest tak dlatego, że do momentu sądu wybrańcy i niewybrańcy są jak zasiane dobre i złe nasienie, „pszenica i chwast”, które dopiero po dojrzeniu, w czasie żniwa, zostają rozdzielone – w pierwszej kolejności chwast zostaje zebrany na spalenie (Mt 13:29-30).
Mało tego, Szatan nie tylko był pozornym uczniem Jezusa, ale pełnił także rolę „skarbnika”, który był zarazem „złodziejem”. W ten sam sposób Izrael i kościoły są pozornymi strażnikami Ewangelii Boga, strażnikami „skarbu” mądrości Bożej, wiedzy duchowej. Są to jednak tylko pozory oparte na własnym programie zbawienia, na skonstruowanych przez kościelnych teologów doktrynach, których źródłem jest nauka Szatana i które „okradają” Boga z Jego zasług i chwały.
SZCZEGÓŁOWE OMÓWIENIE TEMATU TUTAJ.
„Na to rzekł do nich Jezus: «Czyż nie wybrałem was dwunastu? A jeden z was jest diabłem». Mówił zaś o Judaszu, synu Szymona Iskarioty. Ten bowiem – jeden z Dwunastu – miał Go wydać”. (J 6:70-71)
„W czasie wieczerzy, gdy diabeł już nakłonił serce Judasza Iskarioty syna Szymona, aby Go wydać…” (J 13:2)
„Powiedział do niego Jezus: «Wykąpany potrzebuje tylko nogi sobie umyć, bo cały jest czysty. I wy jesteście czyści, ale nie wszyscy». Wiedział bowiem, kto Go wyda, dlatego powiedział: «Nie wszyscy jesteście czyści»”. (J 13:10-11)
Kontrowersyjna postać, jaką jest apostoł Judasz, ma zarówno swoich zwolenników jak i przeciwników. Zwolennicy utożsamiają się z jego ludzką słabością i uleganiem pokusie dóbr materialnych, z czym zmaga się każdy człowiek, a usprawiedliwiają go głównie ze względu na późniejszy żal i poczucie winy, które doprowadziły go do samobójstwa. Ci najbardziej mu przychylni zrobili z niego wręcz postać tragiczną, prawie zbawcę, który oddaje życie, by zadośćuczynić wyrządzonej krzywdzie, jak Jezus zadośćuczynił za grzechy ludzi. Przeciwnicy nazywają go wprost złodziejem i zdrajcą, choć najczęściej nie mówią zbyt wiele, gdyż albo nie czytali Biblii w ogóle, albo czytali ją pobieżnie, a ich opinia zwykle zlewa się ze znaczeniem słowa „judasz”, które powszechnie mu się przypisuje, czyli synonimu osoby fałszywej, zdradliwej czy przekupnej. W każdym z powyższych przypadków dokonuje się analizy fizycznych i psychicznych cech jego postaci, która to analiza prowadzi do fizycznych czy też intelektualnych refleksji, które z kolei są efektem wyobraźni człowieka.
Z duchowego, czyli metaforycznego punktu widzenia, pozorowanie przyjaźni przez Judasza, czyli symboliczny „pocałunek Judasza”, to symbol zdrady duchowej, obrazujący pozorowany program zbawienia, przyjazny dla człowieka, czyli fałszywą naukę o zbawieniu. Paradoksalnie głównym oskarżeniem skierowanym przeciwko Jezusowi było „bluźnierstwo”. Tymczasem bluźnierstwem jest instytucjonalny judaizm i chrześcijaństwo. Przypomnijmy, że w konspiracji, mającej na celu zdradę i zabójstwo Jezusa, uczestniczył zarówno Judasz, który jest tu obrazem Szatana, jak i przywódcy religijni, z arcykapłanem na czele, który z kolei jest obrazem niewybrańców. Ludzkie doktryny religijne, konstruowane na mocy ducha Szatana, są duchową „zdradą”, zakłamaniem i fałszem – zabójstwem Prawdy.
Judasz stojący na czele grupy żołnierzy, arcykapłanów i faryzeuszy, którzy przybywają nocą przy blasku własnego światła, aby pojmać Jezusa, to obraz fałszywej doktryny przywódców religijnych w konfrontacji ze Światłością, a ich cofnięcie się i upadek wstecz (J 18:6) to obraz „odrzucenia wstecz” przez Boga samozwańczych mędrców i uczynienia ich wiedzy głupstwem (Iz 44:25b).
Pomimo tego, że Judasz ukrywał się wśród uczniów Jezusa, od początku był obrazem Szatana, i to z wyboru Boga (J 6:70-71). Jest tak dlatego, że do momentu sądu wybrańcy i niewybrańcy są jak zasiane dobre i złe nasienie, „pszenica i chwast”, które dopiero po dojrzeniu, w czasie żniwa, zostają rozdzielone – w pierwszej kolejności chwast zostaje zebrany na spalenie (Mt 13:29-30).
Mało tego, Szatan nie tylko był pozornym uczniem Jezusa, ale pełnił także rolę „skarbnika”, który był zarazem „złodziejem”. W ten sam sposób Izrael i kościoły są pozornymi strażnikami Ewangelii Boga, strażnikami „skarbu” mądrości Bożej, wiedzy duchowej. Są to jednak tylko pozory oparte na własnym programie zbawienia, na skonstruowanych przez kościelnych teologów doktrynach, których źródłem jest nauka Szatana i które „okradają” Boga z Jego zasług i chwały.
SZCZEGÓŁOWE OMÓWIENIE TEMATU TUTAJ.