16. Chrystus jako pierwociny zbawienia
Twoje narzędzia:
UWAGA: Powyższe linki do tekstów biblijnych udostępniamy wyłącznie dla wygody czytelnika. Znajdują się one jednak na stronach innych, niezależnych od nas autorów, których poglądy i opinie należą wyłącznie do nich, a zespół Projektu Daniel 12 tych poglądów nie autoryzuje ani nie podziela. Autoryzujemy jedynie teksty opublikowane na niniejszej stronie.
Nawiązanie do Chrystusa jako „Pierwocin zbawienia” (Rz 11:16) w związku z ofiarą w postaci pierwocin (Biblia wyróżnia dwa hebrajskie słowa: reszit – „pierwszy z pierwocin” i bikkur – „pierwociny”) związane jest zarówno ze Świętem Paschy, jak i ze Świętem Pierwocin, czyli Świętem Pięćdziesiątnicy.
Sama symbolika Jezusa jako „pierwociny zbawienia” odnosi się do porządku w planie zbawienia, w którym Jezus jest pierwszym powstałym z martwych (1Kor 15:20, 23). Równocześnie identyfikuje ona Jezusa jako Ducha, jako Boga, jako „Alfę i Omegę”, czyli „Pierwszego i Ostatniego” w planie zbawienia. W przeciwieństwie do Jezusa Szatan jest „pierwszym i ostatnim” w odniesieniu do potępienia. Ponieważ zbawienie duszy przez Ducha jest „zadatkiem zbawienia ciała”, „pierwociny zbawienia” są także gwarancją kompletności (pełni) zbawienia, czyli ducha, duszy i ciała w ramach trzech programów zbawienia. Należy przy tym pamiętać, że symbolika „pierwszego i ostatniego” może także odnosić się do kontrastu pomiędzy Szatanem („pierwszym”) a Jezusem-Bogiem („ostatnim”), który odzwierciedla kontrast ludzkiej natury – niewybrańców (ducha Szatana) i zbawionych wybrańców (Ducha Świętego). W przypadku wybrańców, na mocy Ducha Świętego dokonana zostaje przemiana z „człowieka ziemskiego” w „Człowieka Niebieskiego”, czyli „nowe stworzenie” na obraz Boży (1Kor 15:49).
Zmartwychwstanie Chrystusa, a w Nim wybrańców, przedstawione jest na wzór „siania” tego, co „skażone”, „zhańbione”, „słabe” i „naturalne”, a zbierania tego, co „nieskażone”, „chwalebne”, „w mocy” i „duchowe” (1Kor 15:42-44).
Święto Paschy za czasów Jezusa jest oficjalnym sądem, który odbywa się na Żydach (pierwszym sądem na niewybrańcach), i końcem ery Izraela, zaś Święto Pięćdziesiątnicy to początek okresu Wczesnego Deszczu. Musimy jednak pamiętać, że początek okresu Wczesnego Deszczu to początek pierwszego programu zbawienia prawdziwych wybrańców podczas okresu nowotestamentowego a równocześnie moment wprowadzenia pod Prawo Śmierci niewybrańców, utożsamianych z zewnętrznymi (instytucjonalnymi) kościołami, na wzór Izraela, który na Górze Synaj otrzymał Prawo także w Dzień Pięćdziesiątnicy. Przypomnijmy raz jeszcze: ziemskie kościoły to symboliczna reprezentacja niewybrańców. Nie chodzi bynajmniej o sąd nad budynkami czy strukturami organizacyjnymi tych instytucji.
Położenie kościołów ziemskich, reprezentujących niewybrańców, było więc z góry przesądzone – zostały one przeznaczone na zgubę, podobnie jak ich poprzednik, ziemski Izrael, również reprezentujący niewybrańców. Ponieważ kościoły są obrazem równoległym do Izraela, tak jak dwunastu apostołów jest obrazem równoległym do dwunastu pokoleń Izraela, prawdziwymi Pierwocinami są Boży wybrańcy zbawieni podczas okresu Wczesnego Deszczu, czyli w czasie ery kościołów (Ap 7:1-8, 14:1-5). Niewybrańcy okresu Wczesnego Deszczu to z kolei ci, którzy związani są z symboliczną Judeą, których kresem jest „ohyda spustoszenia” w miejscu świętym, czyli w kościołach. W okresie Wielkiego Ucisku (Mt 24:15-22), kiedy kościoły stają się synagogą Szatana (Ap 2 i Ap 3), następuje zdemaskowanie niewybrańców a równocześnie przejście zbawienia w fazę okresu Późnego Deszczu. Przemiana „pogan” w „pełnię pogan” (w kontekście zbawienia „pogan” jako wybrańców i sądu nad „poganami” jako niewybrańcami) nazywana jest „tajemnicą” (Rz 11:25; Ef 3:1-11), którą zrozumie tylko „mądry”, czyli zbawiony wybraniec (Mt 24:15). Ów „mądry” pojmie także, kiedy nastąpi czas tej przemiany (Dn 12:10-12).
Wcześniej wiedza o Bożym planie była zakryta, a było tak dlatego, że była ona przeznaczona dla wybrańców, którzy pojawią się później (J 13:7), czyli w okresie Późnego Deszczu, który symbolizowany jest przez Drugą Paschę (Paschę drugiego miesiąca), połączoną z ceremoniałem (symboliką) obmycia stóp. To także „tajemnica bezbożności” (2 Tes 2:7), czyli moment identyfikacji „Niegodziwca”, „człowieka grzechu” i „syna zatracenia”, którym jest Szatan zasiadający w kościołach (2 Tes 2:3-4). Pozostawienie Żydów w ciemności Prawa jest obrazem równoległym do zniszczenia świątyni symbolizującej kościoły fizyczne, czyli do sądu nad królestwem Szatana w okresie Wielkiego Ucisku, kiedy to niewybrańcy zostają wydani na „nieczystość przez pożądanie ich własnych serc” (Rz 2:24), na „hańbę ich ciał” (Rz 2:24), na „nikczemne umysły” (Rz 2:28), na „działanie na nich oszustwa” (2 Tes 2:10). „Hańba ciał” wiąże się z drugim sądem nad niewybrańcami (przeklętymi „poganami”), kiedy to kościoły (na wzór Izraela) stają się obrazem „martwych ciał”, których dotknięcie, według Prawa, oznaczało „nieczystość” (co z kolei nawiązuje do Drugiej Paschy; Lb 9:6-14) i które stały się „pożywieniem dla ptaków nieczystych” i „siedliskiem duchów nieczystych”. Nietrwający w bojaźni poganie (Rz 11:20) pozostają odcięci od poznania tajemnicy Bożej przeznaczonej dla tych, którzy czują szczerą bojaźń (polskie tłumaczenie niedokładne; Ps 25:14).
Pojednanie z Bogiem przez Jezusa (Rdz 5:10) zakorzenione jest w owocach Jego zmartwychwstania, w owocach Ducha, który jest darem Bożym (Łaską Bożą). „Owoce Ducha” są obrazowane przez symboliczne owoce pochodzące z plonów, które Izrael miał składać Bogu podczas obchodów trzech obowiązkowych świąt: Paschy (Przaśników), Tygodni (Pięćdziesiątnicy) oraz Namiotów (słowa: reszit, bikkur i tabua, czyli: „pierwszy z pierwocin”, „pierwociny” i „wzrost”).
Brak Ducha sprawia, że do momentu zbawienia wybrańcy są bez siły Ducha, czyli są „słabi” (Rz 5:6), a ktoś „słaby”, czyli niezbawiony, podlega pod słabe Prawo (Hbr 7:18-19), czyli pod Prawo Śmierci. Prawo Śmierci wskazuje więc na słabość skutkującą śmiercią. Ze względu na brak Ducha, przed zbawieniem wybrańcy są „bezbożnikami”, czyli „grzesznikami” (Rz 5:8), a zatem „wrogami” (Rz 5:10), za których Chrystus umarł zgodnie z harmonogramem Bożego planu (Rz 5:6). Usprawiedliwienie przez Krew (przez Ducha Bożego) to zbawienie wybrańców od gniewu (Rz 5:10), czyli wybawienie spod Prawa Śmierci, wybawienie spod pana śmierci (Szatana) przez życie (Ducha) Jezusa Chrystusa. Następstwem śmierci jest „piekło”, które jest obrazem wiecznego potępienia, na które przeznaczeni są niewybrańcy. Śmierć i Piekło (Otchłań) „jadą na jednym koniu” (Ap 6:8), co oznacza, że reprezentują jednego ducha (Szatana). Następstwem pojednania poprzez ofiarę (działanie) Chrystusa (Słowa Bożego) i interwencję Ducha jest życie wieczne. Grzech i śmierć są następstwem działania „Pierwszego Adama”, czyli naszej pierwszej duchowej natury, sterowanej przez Szatana, a sprawiedliwość i życie są efektem działania „Ostatniego Adama” (Drugiego Człowieka), czyli ostatecznej duchowej natury zbawionego wybrańca (1Kor 15:45, 47).
Sama symbolika Jezusa jako „pierwociny zbawienia” odnosi się do porządku w planie zbawienia, w którym Jezus jest pierwszym powstałym z martwych (1Kor 15:20, 23). Równocześnie identyfikuje ona Jezusa jako Ducha, jako Boga, jako „Alfę i Omegę”, czyli „Pierwszego i Ostatniego” w planie zbawienia. W przeciwieństwie do Jezusa Szatan jest „pierwszym i ostatnim” w odniesieniu do potępienia. Ponieważ zbawienie duszy przez Ducha jest „zadatkiem zbawienia ciała”, „pierwociny zbawienia” są także gwarancją kompletności (pełni) zbawienia, czyli ducha, duszy i ciała w ramach trzech programów zbawienia. Należy przy tym pamiętać, że symbolika „pierwszego i ostatniego” może także odnosić się do kontrastu pomiędzy Szatanem („pierwszym”) a Jezusem-Bogiem („ostatnim”), który odzwierciedla kontrast ludzkiej natury – niewybrańców (ducha Szatana) i zbawionych wybrańców (Ducha Świętego). W przypadku wybrańców, na mocy Ducha Świętego dokonana zostaje przemiana z „człowieka ziemskiego” w „Człowieka Niebieskiego”, czyli „nowe stworzenie” na obraz Boży (1Kor 15:49).
Zmartwychwstanie Chrystusa, a w Nim wybrańców, przedstawione jest na wzór „siania” tego, co „skażone”, „zhańbione”, „słabe” i „naturalne”, a zbierania tego, co „nieskażone”, „chwalebne”, „w mocy” i „duchowe” (1Kor 15:42-44).
Święto Paschy za czasów Jezusa jest oficjalnym sądem, który odbywa się na Żydach (pierwszym sądem na niewybrańcach), i końcem ery Izraela, zaś Święto Pięćdziesiątnicy to początek okresu Wczesnego Deszczu. Musimy jednak pamiętać, że początek okresu Wczesnego Deszczu to początek pierwszego programu zbawienia prawdziwych wybrańców podczas okresu nowotestamentowego a równocześnie moment wprowadzenia pod Prawo Śmierci niewybrańców, utożsamianych z zewnętrznymi (instytucjonalnymi) kościołami, na wzór Izraela, który na Górze Synaj otrzymał Prawo także w Dzień Pięćdziesiątnicy. Przypomnijmy raz jeszcze: ziemskie kościoły to symboliczna reprezentacja niewybrańców. Nie chodzi bynajmniej o sąd nad budynkami czy strukturami organizacyjnymi tych instytucji.
Położenie kościołów ziemskich, reprezentujących niewybrańców, było więc z góry przesądzone – zostały one przeznaczone na zgubę, podobnie jak ich poprzednik, ziemski Izrael, również reprezentujący niewybrańców. Ponieważ kościoły są obrazem równoległym do Izraela, tak jak dwunastu apostołów jest obrazem równoległym do dwunastu pokoleń Izraela, prawdziwymi Pierwocinami są Boży wybrańcy zbawieni podczas okresu Wczesnego Deszczu, czyli w czasie ery kościołów (Ap 7:1-8, 14:1-5). Niewybrańcy okresu Wczesnego Deszczu to z kolei ci, którzy związani są z symboliczną Judeą, których kresem jest „ohyda spustoszenia” w miejscu świętym, czyli w kościołach. W okresie Wielkiego Ucisku (Mt 24:15-22), kiedy kościoły stają się synagogą Szatana (Ap 2 i Ap 3), następuje zdemaskowanie niewybrańców a równocześnie przejście zbawienia w fazę okresu Późnego Deszczu. Przemiana „pogan” w „pełnię pogan” (w kontekście zbawienia „pogan” jako wybrańców i sądu nad „poganami” jako niewybrańcami) nazywana jest „tajemnicą” (Rz 11:25; Ef 3:1-11), którą zrozumie tylko „mądry”, czyli zbawiony wybraniec (Mt 24:15). Ów „mądry” pojmie także, kiedy nastąpi czas tej przemiany (Dn 12:10-12).
Wcześniej wiedza o Bożym planie była zakryta, a było tak dlatego, że była ona przeznaczona dla wybrańców, którzy pojawią się później (J 13:7), czyli w okresie Późnego Deszczu, który symbolizowany jest przez Drugą Paschę (Paschę drugiego miesiąca), połączoną z ceremoniałem (symboliką) obmycia stóp. To także „tajemnica bezbożności” (2 Tes 2:7), czyli moment identyfikacji „Niegodziwca”, „człowieka grzechu” i „syna zatracenia”, którym jest Szatan zasiadający w kościołach (2 Tes 2:3-4). Pozostawienie Żydów w ciemności Prawa jest obrazem równoległym do zniszczenia świątyni symbolizującej kościoły fizyczne, czyli do sądu nad królestwem Szatana w okresie Wielkiego Ucisku, kiedy to niewybrańcy zostają wydani na „nieczystość przez pożądanie ich własnych serc” (Rz 2:24), na „hańbę ich ciał” (Rz 2:24), na „nikczemne umysły” (Rz 2:28), na „działanie na nich oszustwa” (2 Tes 2:10). „Hańba ciał” wiąże się z drugim sądem nad niewybrańcami (przeklętymi „poganami”), kiedy to kościoły (na wzór Izraela) stają się obrazem „martwych ciał”, których dotknięcie, według Prawa, oznaczało „nieczystość” (co z kolei nawiązuje do Drugiej Paschy; Lb 9:6-14) i które stały się „pożywieniem dla ptaków nieczystych” i „siedliskiem duchów nieczystych”. Nietrwający w bojaźni poganie (Rz 11:20) pozostają odcięci od poznania tajemnicy Bożej przeznaczonej dla tych, którzy czują szczerą bojaźń (polskie tłumaczenie niedokładne; Ps 25:14).
Pojednanie z Bogiem przez Jezusa (Rdz 5:10) zakorzenione jest w owocach Jego zmartwychwstania, w owocach Ducha, który jest darem Bożym (Łaską Bożą). „Owoce Ducha” są obrazowane przez symboliczne owoce pochodzące z plonów, które Izrael miał składać Bogu podczas obchodów trzech obowiązkowych świąt: Paschy (Przaśników), Tygodni (Pięćdziesiątnicy) oraz Namiotów (słowa: reszit, bikkur i tabua, czyli: „pierwszy z pierwocin”, „pierwociny” i „wzrost”).
Brak Ducha sprawia, że do momentu zbawienia wybrańcy są bez siły Ducha, czyli są „słabi” (Rz 5:6), a ktoś „słaby”, czyli niezbawiony, podlega pod słabe Prawo (Hbr 7:18-19), czyli pod Prawo Śmierci. Prawo Śmierci wskazuje więc na słabość skutkującą śmiercią. Ze względu na brak Ducha, przed zbawieniem wybrańcy są „bezbożnikami”, czyli „grzesznikami” (Rz 5:8), a zatem „wrogami” (Rz 5:10), za których Chrystus umarł zgodnie z harmonogramem Bożego planu (Rz 5:6). Usprawiedliwienie przez Krew (przez Ducha Bożego) to zbawienie wybrańców od gniewu (Rz 5:10), czyli wybawienie spod Prawa Śmierci, wybawienie spod pana śmierci (Szatana) przez życie (Ducha) Jezusa Chrystusa. Następstwem śmierci jest „piekło”, które jest obrazem wiecznego potępienia, na które przeznaczeni są niewybrańcy. Śmierć i Piekło (Otchłań) „jadą na jednym koniu” (Ap 6:8), co oznacza, że reprezentują jednego ducha (Szatana). Następstwem pojednania poprzez ofiarę (działanie) Chrystusa (Słowa Bożego) i interwencję Ducha jest życie wieczne. Grzech i śmierć są następstwem działania „Pierwszego Adama”, czyli naszej pierwszej duchowej natury, sterowanej przez Szatana, a sprawiedliwość i życie są efektem działania „Ostatniego Adama” (Drugiego Człowieka), czyli ostatecznej duchowej natury zbawionego wybrańca (1Kor 15:45, 47).