VIII. SEPARACJA JAKO SEDNO PLANU ZBAWIENIA
Twoje narzędzia:
UWAGA: Powyższe linki do tekstów biblijnych udostępniamy wyłącznie dla wygody czytelnika. Znajdują się one jednak na stronach innych, niezależnych od nas autorów, których poglądy i opinie należą wyłącznie do nich, a zespół Projektu Daniel 12 tych poglądów nie autoryzuje ani nie podziela. Autoryzujemy jedynie teksty opublikowane na niniejszej stronie.
Wracając do sedna, z Biblii dowiadujemy się, że w pewnym momencie (o ile w kontekście wieczności można w ogóle mówić o „momencie”) Bóg zdecydował, że odseparuje się na zawsze od Szatana, gdyż do tamtej pory, jak wynika z Biblii, oba te duchy funkcjonowały w jakiejś wspólnej sferze duchowej. Biblia ilustruje to, mówiąc na przykład, że Szatan przebywał w niebie i rozmawiał z Bogiem. Odnosząc się do Bożej separacji od Szatana, Biblia używa dziesiątków różnych metafor, między innymi słów i fraz takich jak „zbawienie”, „odkupienie”, „nowe narodzenie”, „wyjście z domu niewoli”, „przelanie Ducha”, „przelanie krwi”, „żniwa”, „sąd”, „armageddon”, „bitwa”, „zwycięstwo” itp. I znów, żadne z tych słów nie ma odniesienia do rzeczywistości fizycznej, w której funkcjonują ludzie. Są to jedynie etykiety językowe na różne sposoby opisujące to samo zjawisko duchowe – Bóg jako Duch nadrzędny odseparowuje się od Szatana jako ducha podrzędnego, gdyż ma nad nim duchową przewagę.
I tu docieramy do sedna. Areną tej separacji jest „Stworzenie”, którego częścią są istoty ludzkie, posiadające tak zwane „wieczne dusze”. Według Biblii dusze są „naczyniami” na duchy – na cząstkę ducha Szatana (w przypadku większości, zwanej „niewybrańcami”) lub na cząstkę Ducha Bożego (w przypadku garstki, zwanej „wybrańcami”), przy czym zarówno niewybrańcy, jak i wybrańcy rozpoczynają swoją egzystencję dokładnie tak samo, to znaczy, dusze wszystkich wypełnione są cząstkami ducha Szatana. Opracowując Swój plan separacji od Szatana, jeszcze przed stworzeniem świata Bóg wybrał garstkę dusz (bo takiego określenia używa Biblia), które nazwał wybrańcami, i które doświadczą dokonanej przez Niego duchowej transformacji. Transformacja ta oznacza, że w pewnym momencie ich życia z dusz wybrańców Bóg usuwa cząstkę ducha Szatana, jednocześnie zastępując ją cząstką Siebie – Ducha Bożego (co Biblia nazywa np. „nowym narodzeniem” lub „zbawieniem”). Transformacja ta ma wymiar duchowy, dokonuje się w związku z tym w sferze niefizycznej, bez jakiegokolwiek udziału ani decyzji wybrańca. Jest nienamacalna i przez wybrańca w ogóle nieodczuwalna. Nie ma żadnych zewnętrznych symptomów tej przemiany – nie zmienia ona osobowości ani charakteru wybrańca, który nie jest jej w ogóle świadom. W późniejszym czasie wybraniec może, choć wcale nie musi (np. będąc w stanie śpiączki czy niepełnosprawności umysłowej) odkryć, że zaczyna pojmować duchowe przesłanie Biblii, które radykalnie różni się od jej przesłania fizycznego.
I właśnie na tym polega pułapka, jaką Bóg zastawia na Szatana, wykazując swój prymat i niezrównaną moc. Podporządkowawszy całą ludzkość duchowi Szatana, Bóg stworzył Biblię, w której opisuje Swój plan separacji od Szatana. To duchowe przesłanie ukrywa jednak w języku, który na pozór opowiada o sferze ludzkich działań, problemów i dylematów moralnych, podczas gdy rzeczywiste przesłanie tych słów w ogóle tego świata ani sfery moralności nie dotyczy. Rzeczywiste przesłanie Biblii dotyczy bowiem odwiecznego konfliktu pomiędzy Bogiem i Szatanem, który rozgrywa się w rzeczywistości duchowej, „nie z tego świata”.
Innymi słowy, w Biblii biegną równolegle dwie ścieżki, dwa przesłania. Jedno z tych przesłań, które dla naszych celów nazywamy „fizycznym”, zarezerwowane jest dla ducha Szatana i niewybrańców, którzy będąc w mocy tego ducha, odczytują Biblię właśnie w taki sposób. Na podstawie swoich wniosków tworzą przeróżne wersje przesłania o zbawieniu, które jednak zawsze ma się dokonać na ich własnych warunkach. Jest tak dlatego, że główną rolę w tych planach odgrywają ludzie – ich decyzje i działania, ich obrzędy i zwyczaje, ich religie i instytucje. Bóg sprowadzany jest do roli asystenta, który zapewnia ludziom zbawienie albo na żądanie, albo w ramach nagrody za ich własne wysiłki i moralne życie tu, na tej Ziemi. Ten tryb rozumowania wynika z faktu, że ich umysły są w mocy ducha Szatana, którego Bóg w ten sposób usidla, blokując zarówno jemu, jak i niewybrańcom dostęp do rzeczywistego, duchowego przesłania Słowa Bożego. Zjawisko to Biblia nazywa na przykład „duchową ślepotą”, jednocześnie otwarcie komunikując, że Bóg celowo ukrywa Swoją Prawdę. Robi to po to, by zrozumieć ją mogli wyłącznie ci, którym Bóg to umożliwi „otwierając im oczy”, czyli usuwając z nich ducha Szatana, a dając im Ducha Bożego, który jest samą esencją Bożej Mądrości.
Drugie z tych przesłań, które dla naszych celów nazywamy „duchowym”, zarezerwowane jest dla Ducha Bożego, działającego w wybrańcach, którzy będąc w Jego mocy, są w stanie odczytać prawidłowy, duchowy przekaz Biblii. Są w stanie pojąć, że zbawienie ma charakter duchowy, że polega na obdarowaniu wybrańca Duchem Bożym, że dokonywane jest przez Boga na podstawie wyłącznie Jego własnej decyzji, którą Bóg podjął jeszcze przed założeniem świata, że zbawienie w ogóle nie dotyczy sfery fizycznej i jest dla wybrańców darem bezwarunkowym, co oznacza, że nie jest ani nagrodą, ani zapłatą za ich wysiłki, jakość moralną ich życia, decyzje, które podejmują, ani za przynależność do żadnej instytucji. Rozumieją, że są w tym planie jedynie biernymi odbiorcami Bożego daru.
Biblia jest zatem zaprojektowana jako pułapka usidlająca ducha Szatana i niewybrańców z ich różnorakimi ludzkimi ewangeliami, doktrynami, teologiami i religiami, w których główną rolę zawsze odgrywa człowiek, chcący „być jak Bóg”. Jednocześnie Biblia jest źródłem prawidłowej wiedzy duchowej dla przepełnionych Duchem Bożym wybrańców, którzy dzięki Jego działaniu rozumieją, że jako naczynia duchowe są jedynie biernymi odbiorcami daru zbawienia, nie mając na nie najmniejszego wpływu.
Wykorzystując Biblię i dwa diametralnie odmienne do niej podejścia (fizyczne i duchowe), Bóg dokonuje separacji wybrańców od niewybrańców, czyli separacji Swojego Ducha od ducha Szatana. W chwili, kiedy Bóg dotrze ze Swoim Duchem do ostatniego z wybrańców, Boży plan dobiegnie końca. W tym momencie dokona się ostateczny podział rzeczywistości duchowej na dwie odrębne, wieczne domeny, z których jedna, nazywana w Biblii „Królestwem Bożym” (Niebem), stanie się wiecznym mieszkaniem Boga i Jego wybrańców, a druga, nazywana „królestwem Szatana” (piekłem), stanie się wiecznym mieszkaniem Szatana i niewybrańców. Od tej pory rzeczywistości te nigdy więcej nie będą się nawzajem przenikać.
Można by więc rzec, że Bóg reprezentuje prostotę i jedność przesłania, podczas gdy Szatan reprezentuje zamieszanie. Ponieważ w Biblii Bóg używa skomplikowanego języka, działający w niewybrańcach duch Szatana, który nie ma dostępu do Prawdy Bożej, staje się źródłem różnorakich, ścierających się ze sobą poglądów teologicznych, filozofii, religii i doktryn, które prowadzą do niekończących się sporów, podziałów i ogólnego zamieszania. Zachodzi więc sytuacja, w której nikt już nie wie, gdzie leży Prawda. Nic więc dziwnego, że niewybrańców Biblia opisuje jako tych, którzy „ciągle się uczą, ale nigdy do poznania prawdy dojść nie mogą”. Nie mogą, gdyż nie mają do języka Biblii klucza. Kluczem tym jest zaś Mądrość Boża, czyli Duch Boży, którym przeniknięci są wyłącznie Boży wybrańcy.
I. Przekaz fizyczny Biblii
II. Przekaz duchowy
III. Stworzenie świata w ujęciu duchowym
IV. Wieża Babel, Potop oraz Sodoma i Gomora w ujęciu duchowym
V. Czy Abraham był zalążkiem instytucji kościelnej?
VI. Czy wyprowadzenie Izraela z Egiptu było początkiem instytucji kościelnej?
VII. Nowy Testament w ujęciu duchowym
VIII. Separacja jako sedno planu zbawienia
I tu docieramy do sedna. Areną tej separacji jest „Stworzenie”, którego częścią są istoty ludzkie, posiadające tak zwane „wieczne dusze”. Według Biblii dusze są „naczyniami” na duchy – na cząstkę ducha Szatana (w przypadku większości, zwanej „niewybrańcami”) lub na cząstkę Ducha Bożego (w przypadku garstki, zwanej „wybrańcami”), przy czym zarówno niewybrańcy, jak i wybrańcy rozpoczynają swoją egzystencję dokładnie tak samo, to znaczy, dusze wszystkich wypełnione są cząstkami ducha Szatana. Opracowując Swój plan separacji od Szatana, jeszcze przed stworzeniem świata Bóg wybrał garstkę dusz (bo takiego określenia używa Biblia), które nazwał wybrańcami, i które doświadczą dokonanej przez Niego duchowej transformacji. Transformacja ta oznacza, że w pewnym momencie ich życia z dusz wybrańców Bóg usuwa cząstkę ducha Szatana, jednocześnie zastępując ją cząstką Siebie – Ducha Bożego (co Biblia nazywa np. „nowym narodzeniem” lub „zbawieniem”). Transformacja ta ma wymiar duchowy, dokonuje się w związku z tym w sferze niefizycznej, bez jakiegokolwiek udziału ani decyzji wybrańca. Jest nienamacalna i przez wybrańca w ogóle nieodczuwalna. Nie ma żadnych zewnętrznych symptomów tej przemiany – nie zmienia ona osobowości ani charakteru wybrańca, który nie jest jej w ogóle świadom. W późniejszym czasie wybraniec może, choć wcale nie musi (np. będąc w stanie śpiączki czy niepełnosprawności umysłowej) odkryć, że zaczyna pojmować duchowe przesłanie Biblii, które radykalnie różni się od jej przesłania fizycznego.
I właśnie na tym polega pułapka, jaką Bóg zastawia na Szatana, wykazując swój prymat i niezrównaną moc. Podporządkowawszy całą ludzkość duchowi Szatana, Bóg stworzył Biblię, w której opisuje Swój plan separacji od Szatana. To duchowe przesłanie ukrywa jednak w języku, który na pozór opowiada o sferze ludzkich działań, problemów i dylematów moralnych, podczas gdy rzeczywiste przesłanie tych słów w ogóle tego świata ani sfery moralności nie dotyczy. Rzeczywiste przesłanie Biblii dotyczy bowiem odwiecznego konfliktu pomiędzy Bogiem i Szatanem, który rozgrywa się w rzeczywistości duchowej, „nie z tego świata”.
Innymi słowy, w Biblii biegną równolegle dwie ścieżki, dwa przesłania. Jedno z tych przesłań, które dla naszych celów nazywamy „fizycznym”, zarezerwowane jest dla ducha Szatana i niewybrańców, którzy będąc w mocy tego ducha, odczytują Biblię właśnie w taki sposób. Na podstawie swoich wniosków tworzą przeróżne wersje przesłania o zbawieniu, które jednak zawsze ma się dokonać na ich własnych warunkach. Jest tak dlatego, że główną rolę w tych planach odgrywają ludzie – ich decyzje i działania, ich obrzędy i zwyczaje, ich religie i instytucje. Bóg sprowadzany jest do roli asystenta, który zapewnia ludziom zbawienie albo na żądanie, albo w ramach nagrody za ich własne wysiłki i moralne życie tu, na tej Ziemi. Ten tryb rozumowania wynika z faktu, że ich umysły są w mocy ducha Szatana, którego Bóg w ten sposób usidla, blokując zarówno jemu, jak i niewybrańcom dostęp do rzeczywistego, duchowego przesłania Słowa Bożego. Zjawisko to Biblia nazywa na przykład „duchową ślepotą”, jednocześnie otwarcie komunikując, że Bóg celowo ukrywa Swoją Prawdę. Robi to po to, by zrozumieć ją mogli wyłącznie ci, którym Bóg to umożliwi „otwierając im oczy”, czyli usuwając z nich ducha Szatana, a dając im Ducha Bożego, który jest samą esencją Bożej Mądrości.
Drugie z tych przesłań, które dla naszych celów nazywamy „duchowym”, zarezerwowane jest dla Ducha Bożego, działającego w wybrańcach, którzy będąc w Jego mocy, są w stanie odczytać prawidłowy, duchowy przekaz Biblii. Są w stanie pojąć, że zbawienie ma charakter duchowy, że polega na obdarowaniu wybrańca Duchem Bożym, że dokonywane jest przez Boga na podstawie wyłącznie Jego własnej decyzji, którą Bóg podjął jeszcze przed założeniem świata, że zbawienie w ogóle nie dotyczy sfery fizycznej i jest dla wybrańców darem bezwarunkowym, co oznacza, że nie jest ani nagrodą, ani zapłatą za ich wysiłki, jakość moralną ich życia, decyzje, które podejmują, ani za przynależność do żadnej instytucji. Rozumieją, że są w tym planie jedynie biernymi odbiorcami Bożego daru.
Biblia jest zatem zaprojektowana jako pułapka usidlająca ducha Szatana i niewybrańców z ich różnorakimi ludzkimi ewangeliami, doktrynami, teologiami i religiami, w których główną rolę zawsze odgrywa człowiek, chcący „być jak Bóg”. Jednocześnie Biblia jest źródłem prawidłowej wiedzy duchowej dla przepełnionych Duchem Bożym wybrańców, którzy dzięki Jego działaniu rozumieją, że jako naczynia duchowe są jedynie biernymi odbiorcami daru zbawienia, nie mając na nie najmniejszego wpływu.
Wykorzystując Biblię i dwa diametralnie odmienne do niej podejścia (fizyczne i duchowe), Bóg dokonuje separacji wybrańców od niewybrańców, czyli separacji Swojego Ducha od ducha Szatana. W chwili, kiedy Bóg dotrze ze Swoim Duchem do ostatniego z wybrańców, Boży plan dobiegnie końca. W tym momencie dokona się ostateczny podział rzeczywistości duchowej na dwie odrębne, wieczne domeny, z których jedna, nazywana w Biblii „Królestwem Bożym” (Niebem), stanie się wiecznym mieszkaniem Boga i Jego wybrańców, a druga, nazywana „królestwem Szatana” (piekłem), stanie się wiecznym mieszkaniem Szatana i niewybrańców. Od tej pory rzeczywistości te nigdy więcej nie będą się nawzajem przenikać.
Można by więc rzec, że Bóg reprezentuje prostotę i jedność przesłania, podczas gdy Szatan reprezentuje zamieszanie. Ponieważ w Biblii Bóg używa skomplikowanego języka, działający w niewybrańcach duch Szatana, który nie ma dostępu do Prawdy Bożej, staje się źródłem różnorakich, ścierających się ze sobą poglądów teologicznych, filozofii, religii i doktryn, które prowadzą do niekończących się sporów, podziałów i ogólnego zamieszania. Zachodzi więc sytuacja, w której nikt już nie wie, gdzie leży Prawda. Nic więc dziwnego, że niewybrańców Biblia opisuje jako tych, którzy „ciągle się uczą, ale nigdy do poznania prawdy dojść nie mogą”. Nie mogą, gdyż nie mają do języka Biblii klucza. Kluczem tym jest zaś Mądrość Boża, czyli Duch Boży, którym przeniknięci są wyłącznie Boży wybrańcy.
I. Przekaz fizyczny Biblii
II. Przekaz duchowy
III. Stworzenie świata w ujęciu duchowym
IV. Wieża Babel, Potop oraz Sodoma i Gomora w ujęciu duchowym
V. Czy Abraham był zalążkiem instytucji kościelnej?
VI. Czy wyprowadzenie Izraela z Egiptu było początkiem instytucji kościelnej?
VII. Nowy Testament w ujęciu duchowym
VIII. Separacja jako sedno planu zbawienia