15. Żydzi a poganie
Twoje narzędzia:
UWAGA: Powyższe linki do tekstów biblijnych udostępniamy wyłącznie dla wygody czytelnika. Znajdują się one jednak na stronach innych, niezależnych od nas autorów, których poglądy i opinie należą wyłącznie do nich, a zespół Projektu Daniel 12 tych poglądów nie autoryzuje ani nie podziela. Autoryzujemy jedynie teksty opublikowane na niniejszej stronie.
Substytucja pogan w miejsce Żydów to obraz przygarnięcia przez Boga wybrańców (pozornych niewybrańców) w miejsce niewybrańców (pozornych wybrańców). Spowodowało to u Żydów wybuch zazdrości, którą Bóg prowokuje celowo (Rz 11:11). Niezbawieni ciągle bowiem prowokują Boga do zazdrości, gdyż odbierają Bogu chwałę. Mimo że Żydzi odrzucili Chrystusa, to wciąż prześladowali tych, którzy Chrystusa wyznawali. Jeżeli w ich mniemaniu Chrystus nie był Bogiem, to w czym problem? Problem w tym, że nie szukali oni chwały Boga, lecz własnej chwały, która według nich była zagrożona. Tym samym szukali chwały działającego w nich Szatana. Chrystus był dla nich konkurencją, tak jak duchowy przekaz Biblii jest konkurencją dla autorytetu współczesnych kościołów.
Choć dzięki upadkowi Żydów poganie nazywani są „bogactwem świata” lub „wzbogaceniem” (Rz 11:12), biblijna zapowiedź upadku także pogan i wprowadzenie przez Boga „innych pogan” na scenę wskazuje na to, że w Bożym planie istnieją dwie grupy pogan i dwa programy zbawienia – Wczesny i Późny Deszcz – jak również na to, że Późny Deszcz podzielony jest na dwie porcje. Świadczy o tym skierowane do pogan ostrzeżenie przed konsekwencjami, jakie spotkały Żydów. Poganie nazywani są „dziką oliwką” (Rz 11:17), dziką z natury (Rz 11:24), co odnosi się do niewybrańców (reprezentowanych przez przywódców kościelnych) wszczepionych w miejsce Żydów w unię z Bogiem poprzez (zewnętrzne) uczestnictwo w Duchu Świętym, czyli w „korzeniu świętym”. Wszczepienie to miało jednak charakter zewnętrzny, gdyż status „dzikiej oliwki”, który zmienił się na „dobrą oliwkę”, był statusem tej samej rangi, co status „oliwki”, czyli narodu izraelskiego (Rz 11:17), który reprezentuje również „złamane gałęzie” (Rz 11:17-20). Ostrzeżenie skierowane do pogan (niewybrańców reprezentowanych przez kościół instytucjonalny) dotyczy tego samego problemu, co w przypadku Żydów, czyli wyniosłości, pychy i braku bojaźni Bożej (Rz 11:18-20), z tą różnicą, że Żydzi odnosili się do własnego Prawa zamiast Prawa Ducha, a poganie odnoszą się do własnej wiary, zamiast wiary Chrystusa. Pomiędzy „własnym Prawem”, czyli własnym sposobem postrzegania (interpretacji) Prawa, a „własną wiarą”, czyli własnym sposobem postrzegania (interpretacji) wiary, możemy postawić znak równości. Innymi słowy, zewnętrzne uczestnictwo w Łasce to podleganie Prawu. „Dzikie oliwki” nie rosły od samego początku jako „dobre oliwki”, lecz z natury były „dzikie”, czyli nieświęte, a ich „świętość” (dobroć) wynikała z Łaski, z podłączenia się do „świętego korzenia”. Natura prawdziwego zbawienia, czyli wewnętrznego oddziaływania Ducha Łaski, polega na przemianie w nową, zmienioną naturę, w nowe stworzenie, cieszące się duchową wolnością. Tymczasem „dobra oliwka” jest pod presją (pod „jarzmem”) groźby utraty Łaski, bo Łaska „odbierana jest” tym, w których nie odniosła zbawczego skutku, bo przywileje zewnętrzne to nie przywileje duchowego dziedzictwa Jezusa. Strach przed sądem odpowiada zakopaniu talentu w ziemi, bez możliwości pomnażania go, a w efekcie brakowi talentu. Fizyczny Izrael i fizyczne kościoły bazują na prawach ceremonialnych, które choć wiadomo, że nie przynoszą efektu zbawienia, są przez wyznawców nieustannie powtarzane, przy czym nadaje się im jakąś moc duchowego zadośćuczynienia czy „nawrócenia”.
W ogrodzie Getsemani („Tłoczni Oliwek”), w dolinie Cedronu, u podnóża Góry Oliwnej, słowa wypowiadane przez Jezusa: „Nie co ja pragnę Panie, lecz co Ty” (Mt 26:36) nie odnoszą się do „wątpliwości” Jezusa, który jest zarazem Ojcem, lecz wskazują na zbawienie z woli Boga, bez udziału człowieka. Jezus sam „wygniata winogrona w tłoczni” (Iz 63:2-3), podczas gdy Jego uczniowie „śpią” i nie czuwają (Mt 26:40). Czyni to w celu zbawienia wybrańców i potępienia niewybrańców. Sąd Boży i przejście (ze śmierci) do zbawienia „pogan” (wybrańców) zaczyna się od sądu nad niewybrańcami, którzy ostatecznie okazują się poganami. Lokalizacja „miejsca cierpienia” Jezusa pomiędzy Górą Oliwną a wzgórzem świątyni w Jerozolimie to także nawiązanie do Doliny Jozafata i miejsca „sądu ostatecznego” (Jl 4:12-14; Ap 14:19-20). Słowo „winogrona” symbolizuje „krew” (Rdz 49:11) a „przelanie krwi” przez Jezusa odnosi się do pracy wykonywanej przez Jezusa dla zbawienia swoich wybrańców (Łk 22:44).
Nawiązanie do „złamanych gałęzi” (w liczbie mnogiej) niejako zapowiada przyszłe złamanie „pogan” (kościołów). Działanie Łaski ma charakter warunkowy, co jest pułapką, jak w przypadku pułapki Prawa, w którą wpadli Żydzi, a która polegała na rzekomym działaniu Łaski wskutek zachowania dobroci („jeśli wytrwasz w dobroci”; Rz 11:22). Odnosi się to do własnej dobroci pogan, czyli ich własnej pracy.
Tak właśnie kościoły postrzegają Łaskę – jako wyraz ich własnej pracy i własnych zasług, zamiast dobroci Boga i pracy Boga. Odpadnięcie pogan jako zewnętrznej reprezentacji Królestwa Bożego (z ich zewnętrznymi przywilejami, które są „cieniami” a nie substancją) zdeterminowane jest zapowiedzią ponownego wszczepienia tych, którzy nie będą trwać w niewierze. Wydawałoby się, że odnosi się to do Żydów (Rz 11:23), lecz w rzeczywistości odnosi się do „innych pogan”, którzy z natury są także Żydami, obrzezanymi fizycznie, czyli duchem Szatana. Podstawowa zasada zbawienia jest bowiem taka, że tak jak wybraniec nie może stracić zbawienia, bo „dary i wezwanie Boże jest nieodwołalne” (Rz 11:29), tak też odrzucony niewybraniec nie może zostać ponownie przyjęty, gdyż sąd, któremu niewybraniec podlega, to droga „ze śmierci na śmierć”. O tym, że mowa tu o innej grupie wybrańców świadczy także wcześniejsza zapowiedź, która mówi o „pełni pogan”, jako drodze od bogactwa pogan do ich pełni (do „pełni bogactwa pogan”; Rz 11:12, 25). Dlatego przyjście (narodzenie) Chrystusa nawiązuje do „pełni czasu” (Ga 4:4), czyli także do zbawienia „pełni pogan”, bo z Biblii wynika, że Chrystus przyszedł więcej niż raz. Opiera się to również na fakcie, że Chrystus jako Pełnia Bóstwa (Kol 2:9) reprezentowany jest przez Dwóch lub Trzech Świadków, co jest odniesieniem do dwóch lub trzech programów zbawienia, czyli dwóch lub trzech grup wybrańców – dzieląc okres Późnego Deszczu na dwie porcje, otrzymujemy trzy programy zbawienia.
Choć dzięki upadkowi Żydów poganie nazywani są „bogactwem świata” lub „wzbogaceniem” (Rz 11:12), biblijna zapowiedź upadku także pogan i wprowadzenie przez Boga „innych pogan” na scenę wskazuje na to, że w Bożym planie istnieją dwie grupy pogan i dwa programy zbawienia – Wczesny i Późny Deszcz – jak również na to, że Późny Deszcz podzielony jest na dwie porcje. Świadczy o tym skierowane do pogan ostrzeżenie przed konsekwencjami, jakie spotkały Żydów. Poganie nazywani są „dziką oliwką” (Rz 11:17), dziką z natury (Rz 11:24), co odnosi się do niewybrańców (reprezentowanych przez przywódców kościelnych) wszczepionych w miejsce Żydów w unię z Bogiem poprzez (zewnętrzne) uczestnictwo w Duchu Świętym, czyli w „korzeniu świętym”. Wszczepienie to miało jednak charakter zewnętrzny, gdyż status „dzikiej oliwki”, który zmienił się na „dobrą oliwkę”, był statusem tej samej rangi, co status „oliwki”, czyli narodu izraelskiego (Rz 11:17), który reprezentuje również „złamane gałęzie” (Rz 11:17-20). Ostrzeżenie skierowane do pogan (niewybrańców reprezentowanych przez kościół instytucjonalny) dotyczy tego samego problemu, co w przypadku Żydów, czyli wyniosłości, pychy i braku bojaźni Bożej (Rz 11:18-20), z tą różnicą, że Żydzi odnosili się do własnego Prawa zamiast Prawa Ducha, a poganie odnoszą się do własnej wiary, zamiast wiary Chrystusa. Pomiędzy „własnym Prawem”, czyli własnym sposobem postrzegania (interpretacji) Prawa, a „własną wiarą”, czyli własnym sposobem postrzegania (interpretacji) wiary, możemy postawić znak równości. Innymi słowy, zewnętrzne uczestnictwo w Łasce to podleganie Prawu. „Dzikie oliwki” nie rosły od samego początku jako „dobre oliwki”, lecz z natury były „dzikie”, czyli nieświęte, a ich „świętość” (dobroć) wynikała z Łaski, z podłączenia się do „świętego korzenia”. Natura prawdziwego zbawienia, czyli wewnętrznego oddziaływania Ducha Łaski, polega na przemianie w nową, zmienioną naturę, w nowe stworzenie, cieszące się duchową wolnością. Tymczasem „dobra oliwka” jest pod presją (pod „jarzmem”) groźby utraty Łaski, bo Łaska „odbierana jest” tym, w których nie odniosła zbawczego skutku, bo przywileje zewnętrzne to nie przywileje duchowego dziedzictwa Jezusa. Strach przed sądem odpowiada zakopaniu talentu w ziemi, bez możliwości pomnażania go, a w efekcie brakowi talentu. Fizyczny Izrael i fizyczne kościoły bazują na prawach ceremonialnych, które choć wiadomo, że nie przynoszą efektu zbawienia, są przez wyznawców nieustannie powtarzane, przy czym nadaje się im jakąś moc duchowego zadośćuczynienia czy „nawrócenia”.
W ogrodzie Getsemani („Tłoczni Oliwek”), w dolinie Cedronu, u podnóża Góry Oliwnej, słowa wypowiadane przez Jezusa: „Nie co ja pragnę Panie, lecz co Ty” (Mt 26:36) nie odnoszą się do „wątpliwości” Jezusa, który jest zarazem Ojcem, lecz wskazują na zbawienie z woli Boga, bez udziału człowieka. Jezus sam „wygniata winogrona w tłoczni” (Iz 63:2-3), podczas gdy Jego uczniowie „śpią” i nie czuwają (Mt 26:40). Czyni to w celu zbawienia wybrańców i potępienia niewybrańców. Sąd Boży i przejście (ze śmierci) do zbawienia „pogan” (wybrańców) zaczyna się od sądu nad niewybrańcami, którzy ostatecznie okazują się poganami. Lokalizacja „miejsca cierpienia” Jezusa pomiędzy Górą Oliwną a wzgórzem świątyni w Jerozolimie to także nawiązanie do Doliny Jozafata i miejsca „sądu ostatecznego” (Jl 4:12-14; Ap 14:19-20). Słowo „winogrona” symbolizuje „krew” (Rdz 49:11) a „przelanie krwi” przez Jezusa odnosi się do pracy wykonywanej przez Jezusa dla zbawienia swoich wybrańców (Łk 22:44).
Nawiązanie do „złamanych gałęzi” (w liczbie mnogiej) niejako zapowiada przyszłe złamanie „pogan” (kościołów). Działanie Łaski ma charakter warunkowy, co jest pułapką, jak w przypadku pułapki Prawa, w którą wpadli Żydzi, a która polegała na rzekomym działaniu Łaski wskutek zachowania dobroci („jeśli wytrwasz w dobroci”; Rz 11:22). Odnosi się to do własnej dobroci pogan, czyli ich własnej pracy.
Tak właśnie kościoły postrzegają Łaskę – jako wyraz ich własnej pracy i własnych zasług, zamiast dobroci Boga i pracy Boga. Odpadnięcie pogan jako zewnętrznej reprezentacji Królestwa Bożego (z ich zewnętrznymi przywilejami, które są „cieniami” a nie substancją) zdeterminowane jest zapowiedzią ponownego wszczepienia tych, którzy nie będą trwać w niewierze. Wydawałoby się, że odnosi się to do Żydów (Rz 11:23), lecz w rzeczywistości odnosi się do „innych pogan”, którzy z natury są także Żydami, obrzezanymi fizycznie, czyli duchem Szatana. Podstawowa zasada zbawienia jest bowiem taka, że tak jak wybraniec nie może stracić zbawienia, bo „dary i wezwanie Boże jest nieodwołalne” (Rz 11:29), tak też odrzucony niewybraniec nie może zostać ponownie przyjęty, gdyż sąd, któremu niewybraniec podlega, to droga „ze śmierci na śmierć”. O tym, że mowa tu o innej grupie wybrańców świadczy także wcześniejsza zapowiedź, która mówi o „pełni pogan”, jako drodze od bogactwa pogan do ich pełni (do „pełni bogactwa pogan”; Rz 11:12, 25). Dlatego przyjście (narodzenie) Chrystusa nawiązuje do „pełni czasu” (Ga 4:4), czyli także do zbawienia „pełni pogan”, bo z Biblii wynika, że Chrystus przyszedł więcej niż raz. Opiera się to również na fakcie, że Chrystus jako Pełnia Bóstwa (Kol 2:9) reprezentowany jest przez Dwóch lub Trzech Świadków, co jest odniesieniem do dwóch lub trzech programów zbawienia, czyli dwóch lub trzech grup wybrańców – dzieląc okres Późnego Deszczu na dwie porcje, otrzymujemy trzy programy zbawienia.