29. Adopcja do Królestwa Bożego
Twoje narzędzia:
UWAGA: Powyższe linki do tekstów biblijnych udostępniamy wyłącznie dla wygody czytelnika. Znajdują się one jednak na stronach innych, niezależnych od nas autorów, których poglądy i opinie należą wyłącznie do nich, a zespół Projektu Daniel 12 tych poglądów nie autoryzuje ani nie podziela. Autoryzujemy jedynie teksty opublikowane na niniejszej stronie.
Adopcja do Królestwa Bożego dotyczy dwóch grup wybrańców: „Żydów” (wołających do Ojca imieniem „Abba”) i „Pogan” (wołających do Ojca imieniem „Pater”), czyli wybrańców z całego świata (Rz 8:15). Kontekst przekazu Słowa Bożego skierowanego do „pogan” wskazuje, że Żydzi, jako pierwsza grupa wybrańców (mowa oczywiście o Prawdziwych Żydach, obrzezanych duchowo), już stali się dziećmi Bożymi i współdziedzicami Chrystusa (Rz 8:14, 16-17). Niezbawieni wybrańcy, którzy wciąż utożsamiani są z pierwszą naturą człowieka, jednak „szczerze oczekują” na zbawienie, nazywani są w tym kontekście „stworzeniem” (Rz 8:19). Podkreślmy raz jeszcze, że wbrew potocznemu rozumieniu słowa „stworzenie”, nie dotyczy ono całego wszechświata i wszystkich istot biologicznie żywych, lecz obrazuje Bożych wybrańców. Do momentu zbawienia są oni poddani marności (próżności), jednak nie z własnej woli, bo dzieje się tak z woli Pierwszego Adama (ducha Szatana), który ich poddał (fałszywej) nadziei (Rz 8:20). Wybrańcy przechodzą poprzez śmierć w Chrystusie (poprzez Ducha) w obecnym czasie (Rz 8:22), czyli w czasie cierpienia (Rz 8:18) – w czasie Wielkiego Ucisku. Jako „pełnia stworzenia” (całe stworzenie), do momentu wydania z siebie życia, wybrańcy obrazowani są jako „kobieta brzemienna” „jęcząca w bólach porodowych” (Rz 8:22), podobnie zresztą jak niewybrańcy. Różnica polega na tym, że „biada brzemiennym i karmiącym” pośród niewybrańców (Mt 24:19-21), bo na niewybrańców przyjdzie zagłada, „jak bóle na brzemienną” (1 Tes 5:3), przy czym bólu wybrańców nie będzie się pamiętać po narodzinach Chrystusa, kiedy ból sądu Bożego przerodzi się w radość zbawienia (J 16:20-22). Stanie się to wraz z drugim przyjściem Chrystusa, kiedy nastąpi objawienie się synów Bożych (Rz 8:19). Chwalebna wolność dzieci Bożych zostanie osiągnięta wraz z ich wyzwoleniem z niewoli zepsucia, czyli spod panowania ducha niewoli, albo inaczej, ich pierwszej, zepsutej natury (Pierwszego Adama), czyli Szatana (Rz 8:21). Finałem wspólnego cierpienia będzie wspólna radość, bo ci, którzy otrzymali pierwociny Ducha, wzdychają w sobie, czekając na adopcję, czyli odkupienie ich „ciała” (Rz 8:23). „Ciałem” tych, którzy otrzymali pierwociny Ducha, są wybrańcy okresu Późnego Deszczu, czyli ci, którzy budują Ciało Chrystusa. Jest to przeciwieństwo „widzialnej” „nadziei” niewybrańców, bo niewybrańcy postrzegają Słowo fizycznie (przez ducha Szatana), podczas gdy nadzieja wybrańców zakorzeniona jest w Duchu (Rz 8:24-25).
Przemiana wybrańców to przemiana ze „starego stworzenia” w „nowe stworzenie”, a dokonuje się ona w ten sam sposób w przypadku wszystkich grup wybrańców, czy to Żydów, czy Pogan. Ponieważ Zbawcą jest jeden Duch, działający (pracujący) poprzez namaszczonych wybrańców, zbawieni wybrańcy niejako „w bólu” utożsamiają się z wybrańcami jeszcze niezbawionymi, podczas gdy „aniołowie Boży” (zbawieni wybrańcy reprezentujący Ducha Bożego) radują się z każdego nawróconego grzesznika, czyli z każdego nawróconego wybrańca (Łk 15:7, 10). „Cierpienie w Chrystusie” jest efektem przejścia przez sąd (śmierć) w Chrystusie, na wzór cierpienia Chrystusa, które było natury duchowej, bo znosił je Duch Boży.
Zbawienie nazywane jest w Biblii „udoskonaleniem”. Słowo to oznacza, że ktoś zostaje „uczyniony doskonałym”, a „księciem” (kapitanem), który jest przewodnikiem i sprawcą (autorem) owej doskonałości, jest Jezus Chrystus, który doprowadza wybrańców do Swojej chwały poprzez Swoje „cierpienia”. Chwała wybrańców jest bowiem odbiciem duchowej chwały Chrystusa, a doskonałość wybrańców jest odbiciem doskonałości Chrystusa (Hbr 2:10). Tak jak chwała drugiej świątyni była większa od pierwszej (Ag 2:9), tak chwała wybrańców okresu Późnego Deszczu jest większa, w sensie kompletności zbawienia, które jest procesem rozwijającym się stopniowo. Obrazem progresji zbawienia jest progresja przekazu wiedzy i mądrości Bożej, przy czym duchowe zrozumienie przekazane wybrańcom okresu Późnego Deszczu jest obrazem „większego dzieła”, wyrazem większej chwały, niż w przeszłości. Nie ma to jednak nic wspólnego z zasługami człowieka. Dojście do chwały przez „cierpienia” (a nie „cierpienie”) oznacza wielokrotność programu zbawienia, gdzie każde przejście do zbawienia jest obrazem przejścia przez sąd w cierpieniu Chrystusa, który utożsamia się z każdym wybrańcem. Każdy wybraniec rozpoczyna jako martwy duchowo grzesznik.
„Zmartwychwstanie pierwsze” (symbolizujące zmartwychwstanie duszy i okres Wczesnego Deszczu) wyniosło Chrystusa do majestatu zasiadającego po prawicy Boga, czyli ukazało Go jako Prawdziwego Boga (Łk 20:42, 22:43), Księcia i Zbawiciela (Dz 5:31), Wstawiennika (Rz 8:34), jak również ukazało Go jako chwałę Boga i jako drogę do nieba (Dz 7:55-56), poprzez obietnicę Ducha (Dz 2:33). Opisane w Biblii odchodzenie duszy Sary (jej śmierć) jest obrazem narodzin syna w „wielkich bólach” oraz zmiany imienia Benoni („Syn Boleści”) na Beniamin („Syn Prawicy”; Rdz 35:18), co odnosi się do okresu Wielkiego Ucisku oraz drugiego przyjścia Jezusa do Bożych wybrańców (wybawienia ich od „boleści”).
„Okrycie chwałą Bożą” to dopełnienie zbawienia tych, których Bóg powołał świętym wołaniem i usprawiedliwił, i których przeznaczył z góry (Rz 8:29-30). Podkreśla to absolutną i niezawisłą pracę Boga, który prezentuje się jako Alfa i Omega zbawienia wybrańca, przy czym praca wykonywana przez Boga jest przejawem najcenniejszego daru, jakim jest dar Łaski Bożej.
Przemiana wybrańców to przemiana ze „starego stworzenia” w „nowe stworzenie”, a dokonuje się ona w ten sam sposób w przypadku wszystkich grup wybrańców, czy to Żydów, czy Pogan. Ponieważ Zbawcą jest jeden Duch, działający (pracujący) poprzez namaszczonych wybrańców, zbawieni wybrańcy niejako „w bólu” utożsamiają się z wybrańcami jeszcze niezbawionymi, podczas gdy „aniołowie Boży” (zbawieni wybrańcy reprezentujący Ducha Bożego) radują się z każdego nawróconego grzesznika, czyli z każdego nawróconego wybrańca (Łk 15:7, 10). „Cierpienie w Chrystusie” jest efektem przejścia przez sąd (śmierć) w Chrystusie, na wzór cierpienia Chrystusa, które było natury duchowej, bo znosił je Duch Boży.
Zbawienie nazywane jest w Biblii „udoskonaleniem”. Słowo to oznacza, że ktoś zostaje „uczyniony doskonałym”, a „księciem” (kapitanem), który jest przewodnikiem i sprawcą (autorem) owej doskonałości, jest Jezus Chrystus, który doprowadza wybrańców do Swojej chwały poprzez Swoje „cierpienia”. Chwała wybrańców jest bowiem odbiciem duchowej chwały Chrystusa, a doskonałość wybrańców jest odbiciem doskonałości Chrystusa (Hbr 2:10). Tak jak chwała drugiej świątyni była większa od pierwszej (Ag 2:9), tak chwała wybrańców okresu Późnego Deszczu jest większa, w sensie kompletności zbawienia, które jest procesem rozwijającym się stopniowo. Obrazem progresji zbawienia jest progresja przekazu wiedzy i mądrości Bożej, przy czym duchowe zrozumienie przekazane wybrańcom okresu Późnego Deszczu jest obrazem „większego dzieła”, wyrazem większej chwały, niż w przeszłości. Nie ma to jednak nic wspólnego z zasługami człowieka. Dojście do chwały przez „cierpienia” (a nie „cierpienie”) oznacza wielokrotność programu zbawienia, gdzie każde przejście do zbawienia jest obrazem przejścia przez sąd w cierpieniu Chrystusa, który utożsamia się z każdym wybrańcem. Każdy wybraniec rozpoczyna jako martwy duchowo grzesznik.
„Zmartwychwstanie pierwsze” (symbolizujące zmartwychwstanie duszy i okres Wczesnego Deszczu) wyniosło Chrystusa do majestatu zasiadającego po prawicy Boga, czyli ukazało Go jako Prawdziwego Boga (Łk 20:42, 22:43), Księcia i Zbawiciela (Dz 5:31), Wstawiennika (Rz 8:34), jak również ukazało Go jako chwałę Boga i jako drogę do nieba (Dz 7:55-56), poprzez obietnicę Ducha (Dz 2:33). Opisane w Biblii odchodzenie duszy Sary (jej śmierć) jest obrazem narodzin syna w „wielkich bólach” oraz zmiany imienia Benoni („Syn Boleści”) na Beniamin („Syn Prawicy”; Rdz 35:18), co odnosi się do okresu Wielkiego Ucisku oraz drugiego przyjścia Jezusa do Bożych wybrańców (wybawienia ich od „boleści”).
„Okrycie chwałą Bożą” to dopełnienie zbawienia tych, których Bóg powołał świętym wołaniem i usprawiedliwił, i których przeznaczył z góry (Rz 8:29-30). Podkreśla to absolutną i niezawisłą pracę Boga, który prezentuje się jako Alfa i Omega zbawienia wybrańca, przy czym praca wykonywana przez Boga jest przejawem najcenniejszego daru, jakim jest dar Łaski Bożej.