3. Kalendarz 360-dniowy na tle innych kalendarzy
Twoje narzędzia:
UWAGA: Powyższe linki do tekstów biblijnych udostępniamy wyłącznie dla wygody czytelnika. Znajdują się one jednak na stronach innych, niezależnych od nas autorów, których poglądy i opinie należą wyłącznie do nich, a zespół Projektu Daniel 12 tych poglądów nie autoryzuje ani nie podziela. Autoryzujemy jedynie teksty opublikowane na niniejszej stronie.
3. Kalendarz 360-dniowy na tle innych kalendarzy
Ustalenie wieku Noego i harmonogramu wydarzeń związanych z Potopem pozwala nam zauważyć, że to właśnie te wydarzenia są podstawą 360-dniowego kalendarza biblijnego.
Wczesny kościół, jak i niektóre jego współczesne prawosławne denominacje, stosują kalendarz juliański (słoneczny) z rokiem 365-dniowym (kres życia Enocha) oraz 366-dniowym rokiem przestępnym stosowanym co 4 lata (średnia długość roku to 365,25 dni).
Najbardziej powszechny kalendarz gregoriański (słoneczny) poza rokiem 365-dniowym i rokiem przestępnym stosowanym co 4 lata, dodatkowo jako lata przestępne traktuje te, które kończą się na 00, ale nie są podzielne przez 400 (np. rok 2000 był rokiem przestępnym, ale rok 1900 już nie). Kalendarz ten używany jest przez większość świata, także przez współczesny kościół katolicki (średnia długość roku to 365.2425 dni).
Kalendarz hebrajski (księżycowo-słoneczny) z latami 354-dniowymi oraz 384-dniowymi latami przestępnymi stosowanymi co 2-3 lata (13 miesiąc jest w nich dodawany 7 razy w 19-letnim pełnym cyklu), stosowany jest przez Żydów, a przede wszystkim przez sam judaizm. Początkowo był to kalendarz księżycowy (od nowiu do nowiu; Iz 66:23; Ps 104:19).
Kalendarze księżycowy i księżycowo-słoneczny są niejako odbiciem tego, że człowiek pozostaje pod prawem grzechu i śmierci, tworząc fałszywe doktryny na temat zbawienia, które nawiązują do kombinacji prawa i łaski. „Słońce” jest tu obrazem Jezusa Chrystusa i Jego Ducha Łaski, którzy są jedynymi sprawcami zbawienia. Fizyczne przestrzeganie prawa jest tylko nic nie znaczącym cieniem symboli, które mają przesłanie duchowe, wskazujące na Jezusa (Ga 4:9-11; Kol 2:16-17). Przykładami takich symboli są Pascha i Wieczerza Pańska (Mt 26:2; 26-29), które wskazują, że Nowe Przymierze w Krwi (Duchu) Jezusa to obraz Ducha Świętego, który przychodzi do martwych duchowo wybrańców (1Kor 11:23-26). Pozostali (niewybrańcy) pozostaną martwi duchowo i będą w swoich doktrynach głosić martwego Jezusa (martwą prawdę).
Równocześnie Bóg wskazuje, że „zmienia czasy i sezony”, a wyjawia mądrość mądrym, czyli zbawionym wybrańcom (Dn 2:21-22).
Co ciekawe, w Biblii miesiące określane są głównie liczebnikami porządkowymi (od 1 do 12), a z dwunastu nazw miesięcy cztery podane zostały przed okresem niewoli babilońskiej (pierwszy – Abib, drugi – Ziw, siódmy – Etanim i ósmy – Bul; Wj 13:4; 1Krl 6:37; 1Krl 8:2; 1Krl 6:38) a sześć podczas tej niewoli, a właściwie siedem, jeśli uwzględnimy zmianę nazwy Abib na Nisan (pierwszy – Nisan/Abib, trzeci – Siwan, szósty – Elul, dziewiąty – Kislew, dziesiąty – Tebet, jedenasty – Szebat, dwunasty – Adar; Est 3:7; Est 8:9; Ne 6:15; Za 7:1; Est 2:16; Za 1:7; Ezd 6:15). Nazwy pozostałych dwóch miesięcy, czwartego i piątego, nie są w Biblii w ogóle wymieniane.
Warto też zaznaczyć, że Święto Paschy i Pierwocin w miesiącu pierwszym (Abib/Nisan) to pierwsze święta roku, a Święto Namiotów w miesiącu siódmym (Etanim, przez Żydów nazywanym Tiszri) jest ostatnim świętem roku (Wj 23:14-17; 34:18-24).
Żydowski rok religijny niejako sprowadza się do okresu sześciu, siedmiu miesięcy, od miesiąca pierwszego do ostatniego dnia Święta Namiotów w miesiącu siódmym.
Ze względu na przestrzeganie pór roku (Rdz 1:14), czyli obchodzenie sezonowych świąt i ich plonów, kalendarz 360-dniowy niejako narzuca stosowanie dodatkowego 30-dniowego miesiąca po każdym cyklu około 6 lat, a dokładniej 7 razy na każde 40 lat.
360-dniowy kalendarz biblijny, który co 6 lat ma 390 dni przestępnych, jest najprostszy w stosowaniu i niemniej dokładny. Zaraz pokażemy dlaczego.
Ponieważ rok zwrotnikowy to okres pomiędzy dwoma kolejnymi przejściami Słońca przez punkt równonocy wiosennej (jego długość wynosi 365,2422 dni), przyjmuje się, że kalendarz gregoriański jest najbardziej do niego zbliżony. W rzeczywistości nawet „idealny” rok zwrotnikowy ulega skróceniu, są to jednak wartości tak znikome, że różnicę 1 dnia można zaobserwować po milionach, a nawet miliardach lat.
Zakładając, że w 360-dniowym kalendarzu biblijnym miesiąc przestępny dodamy siedmiokrotnie w cyklu 40 lat, a w cyklu 4000 lat (100 cykli po 40 lat), czy 3840 lat (96 cykli po 40 lat), raz odejmiemy 30 dni (1 miesiąc), to kalendarze idealnie się synchronizują:
40 lat = 6 x 6 + 4
(6 x 360 + 30) x 6 + (4 x 360 + 30) = 13 140 + 1 470 = 14 610 / 40 = 365,25 dni
lub
40 x 360 + 7 x 30 = 14 400 + 210 = 14 610 / 40 = 365,25 dni
4000 lat = (40 lat x 100) – 30 dni = 14 610 x 100 – 30 = 1 460 970 / 4000 = 365,2425 dni
3840 lat = (40 lat x 96) – 30 dni = 14 610 x 96 – 30 = 1 402 530 / 3840 = 365,2421875 dni
360-dniowy kalendarz biblii z 390-dniowym rokiem przestępnym, w synchronizacji ze słońcem, opierałby się na 40-letnich cyklach z siedmioma miesiącami przestępnymi. Zwróćmy uwagę, że liczby 40 i 7 to główne liczby występujące w opisie Potopu. Odnośnik do 5 miesięcy i 150 dni Potopu wyraźnie wskazuje na miesiąc 30-dniowy.
Nie można nie zauważyć podobieństwa 360-dniowego kalendarza bibliijnego z 390-dniowym rokiem przestępnym do liczb obecnych w proroctwie o 390 dniach winy Izraela i 40 dniach winy Judy, gdzie 1 dzień liczony jest za 1 rok (Ez 4:1-17):
Połóż się na lewym boku, a Ja złożę winę Izraelitów na ciebie. Przez tyle dni będziesz znosił ich winę, przez ile będziesz na nim leżał. Podaję ci lata trwania ich winy w liczbie dni: przez trzysta dziewięćdziesiąt dni będziesz znosił winę pokoleń izraelskich. A kiedy je wypełnisz, położysz się znów na prawym boku i będziesz znosił przewinienia pokolenia Judy przez czterdzieści dni. Liczę ci jeden dzień za każdy poszczególny rok. (Ez 4:4-6)
Okres 390 dni i 40 dni daje łącznie 430 dni. Wyjście z Egiptu (1447 p.n.e.), w przypadku którego mamy nawiązanie do proroctwa 40 dni liczonych za 40 lat (Lb 14:34), jest wydarzeniem łączącym dwa okresy ucisku i dwa okresy głodu – Izraela (1877 p.n.e.) i Judy (587 p.n.e.). Jeden miał miejsce 430 lat wcześniej a drugi 860 (2 x 430) lat później. Pomiędzy tymi dwoma okresami ucisku mamy odstęp 1290 lat (Dn 12:11). Wędrówka po pustyni trwała 40 lat, do roku 1407 p.n.e., kiedy Izrael wkroczył do ziemi obiecanej.
1877 p.n.e. → 430 → 1447 p.n.e. → 2 x 430 → 587 p.n.e.
1447 p.n.e. → 40 lat → 1407 p.n.e. → 2 x 390 lat → 627 p.n.e. → 40 lat → 587 p.n.e.
Rok 627 p.n.e. to 13. rok panowania Jozjasza, króla Judy (2Krl 22:1), w którym do proroctwa został powołany Jeremiasz (Jr 1:1, 2) i w którym Pan zapowiedział zniszczenie świata, począwszy od Judy (Jr 1:14, 15).
Początek Eksodusu (1447 p.n.e.) łączy wiek Noego w momencie zapowiedzi zniszczenia świata i nakazu budowy arki (w roku 5111/5110 p.n.e., 120 lat przed początkiem Potopu; Noe miał wtedy 480 lat) z budową Świątyni Salomona, która nastąpiła 480 lat później (1Krl 6:1), w roku 967 p.n.e. Potop rozpoczął się (i zakończył) w miesiącu Zif (drugim), podobnie jak budowa świątyni, która także rozpoczęła się w miesiącu Zif.
Kalendarz biblijny zawarty w Księgach Królów i Kronik, który podaje lata panowania królów, jasno wskazuje, że Biblia dopuszcza dwa możliwe systemy naliczania lat: zwykły (pierwszy rok upływa w roku następnym) i włączny (pierwszy rok jest równoznaczny z rokiem początkowym). Zauważmy, że Potop trwał ok 370 dni (czyli włącznie 13 miesięcy – od 17 dnia drugiego miesiąca do 27 dnia drugiego miesiąca roku następnego), co jest wielokrotnością liczby 37.
5111 p.n.e. → 2 x 2 x 2 x 2 x 7 x 37 → 967 p.n.e.
5110 p.n.e. → 3 x 3 x 11 x 37 → 1447 p.n.e.
Czas trwania Eksodusu jest wynikiem niepomyślnego raportu przyniesionego przez 10 szpiegów z 12 pokoleń Izraela, przez co Pan skazuje Izrael na 40-letnią tułaczkę i śmierć na pustyni. Izraelici mogli wejść do ziemi Kanaan po około 13 miesiącach od wyjścia z Egiptu. Misja szpiegowska trwała 40 dni, a raport opierał się na opinii ludzi wybranych z 12 pokoleń. Większość zaprezentowała raport nieprzychylny, ignorując obietnicę Bożą uzyskania na własność krainy opływającej mlekiem i miodem, żałując że nie pozostali w Egipcie, a nawet żądając powrotu doń. Tak naprawdę ich serca nigdy z Egiptu nie wyszły. Pomimo wspaniałych owoców, jakie ta kraina oferowała (ściętą gałąź z winogronami dźwigało aż dwóch ludzi), przestraszyli się jej mieszkańców, zwłaszcza olbrzymów (synów Anaka). Jest to informacja o tyle istotna, że w opowieści o Potopie olbrzymi, pozorni synowie Boga, są obrazem duchowej nieczystości oraz fałszywego proroctwa. Ponadto, analizując wydarzenia związane z Potopem, zauważymy ścisły związek kalendarza Potopu ze zniszczeniem Świątyni (budowa Pierwszej Świątyni przez Salomona rozpoczęła się w drugim miesiącu roku 967 p.n.e.), które nastąpiło 7 dnia 5 miesiąca, gdyż zagłada związana z Potopem zaczyna się po deszczu, który trwa 40 dni i 40 nocy, czyli także 7 dnia 5 miesiąca. Jezus reprezentuje Świątynię Ducha, a Jej zniszczenie kojarzy się z ukrzyżowaniem (którego szacowany rok to rok 33 n.e.). Duchowym odbiciem ukrzyżowania jest czas Wielkiego Ucisku, który rozpoczął się w roku 1994 n.e. Trzy znaczące daty dotyczące Potopu to 17 dzień miesiąca drugiego, 17 dzień miesiąca siódmego oraz 27 dzień miesiąca drugiego, a więc cyfry 2, 7, 17 i 27. Wcześniej wspomnieliśmy o liczbie 37 (składowej liczby 370, czyli liczby dni wydarzeń Potopu).
4991 p.n.e. → 2 x 2 x 2 x 2 x 2 x 2 x 2 x 2 x 2 x 7 → 1407 p.n.e.
4990 p.n.e. → 7 x 17 x 37 → 587 p.n.e.
4990 p.n.e. → 27 x 149 → 967 p.n.e.
4990 p.n.e. → 2 x 27 x 3 x 31 → 33 n.e.
967 p.n.e. → 27 x 37 → 33 n.e.
967 p.n.e. → 2 x 40 x 37 → 1994 n.e.
STRESZCZENIE
Ustalenie wieku Noego i harmonogramu wydarzeń związanych z Potopem pozwala nam zauważyć, że to właśnie te wydarzenia są podstawą 360-dniowego kalendarza biblijnego.
Wczesny kościół, jak i niektóre jego współczesne prawosławne denominacje, stosują kalendarz juliański (słoneczny) z rokiem 365-dniowym (kres życia Enocha) oraz 366-dniowym rokiem przestępnym stosowanym co 4 lata (średnia długość roku to 365,25 dni).
Najbardziej powszechny kalendarz gregoriański (słoneczny) poza rokiem 365-dniowym i rokiem przestępnym stosowanym co 4 lata, dodatkowo jako lata przestępne traktuje te, które kończą się na 00, ale nie są podzielne przez 400 (np. rok 2000 był rokiem przestępnym, ale rok 1900 już nie). Kalendarz ten używany jest przez większość świata, także przez współczesny kościół katolicki (średnia długość roku to 365.2425 dni).
Kalendarz hebrajski (księżycowo-słoneczny) z latami 354-dniowymi oraz 384-dniowymi latami przestępnymi stosowanymi co 2-3 lata (13 miesiąc jest w nich dodawany 7 razy w 19-letnim pełnym cyklu), stosowany jest przez Żydów, a przede wszystkim przez sam judaizm. Początkowo był to kalendarz księżycowy (od nowiu do nowiu; Iz 66:23; Ps 104:19).
Kalendarze księżycowy i księżycowo-słoneczny są niejako odbiciem tego, że człowiek pozostaje pod prawem grzechu i śmierci, tworząc fałszywe doktryny na temat zbawienia, które nawiązują do kombinacji prawa i łaski. „Słońce” jest tu obrazem Jezusa Chrystusa i Jego Ducha Łaski, którzy są jedynymi sprawcami zbawienia. Fizyczne przestrzeganie prawa jest tylko nic nie znaczącym cieniem symboli, które mają przesłanie duchowe, wskazujące na Jezusa (Ga 4:9-11; Kol 2:16-17). Przykładami takich symboli są Pascha i Wieczerza Pańska (Mt 26:2; 26-29), które wskazują, że Nowe Przymierze w Krwi (Duchu) Jezusa to obraz Ducha Świętego, który przychodzi do martwych duchowo wybrańców (1Kor 11:23-26). Pozostali (niewybrańcy) pozostaną martwi duchowo i będą w swoich doktrynach głosić martwego Jezusa (martwą prawdę).
Równocześnie Bóg wskazuje, że „zmienia czasy i sezony”, a wyjawia mądrość mądrym, czyli zbawionym wybrańcom (Dn 2:21-22).
Co ciekawe, w Biblii miesiące określane są głównie liczebnikami porządkowymi (od 1 do 12), a z dwunastu nazw miesięcy cztery podane zostały przed okresem niewoli babilońskiej (pierwszy – Abib, drugi – Ziw, siódmy – Etanim i ósmy – Bul; Wj 13:4; 1Krl 6:37; 1Krl 8:2; 1Krl 6:38) a sześć podczas tej niewoli, a właściwie siedem, jeśli uwzględnimy zmianę nazwy Abib na Nisan (pierwszy – Nisan/Abib, trzeci – Siwan, szósty – Elul, dziewiąty – Kislew, dziesiąty – Tebet, jedenasty – Szebat, dwunasty – Adar; Est 3:7; Est 8:9; Ne 6:15; Za 7:1; Est 2:16; Za 1:7; Ezd 6:15). Nazwy pozostałych dwóch miesięcy, czwartego i piątego, nie są w Biblii w ogóle wymieniane.
Warto też zaznaczyć, że Święto Paschy i Pierwocin w miesiącu pierwszym (Abib/Nisan) to pierwsze święta roku, a Święto Namiotów w miesiącu siódmym (Etanim, przez Żydów nazywanym Tiszri) jest ostatnim świętem roku (Wj 23:14-17; 34:18-24).
Żydowski rok religijny niejako sprowadza się do okresu sześciu, siedmiu miesięcy, od miesiąca pierwszego do ostatniego dnia Święta Namiotów w miesiącu siódmym.
Ze względu na przestrzeganie pór roku (Rdz 1:14), czyli obchodzenie sezonowych świąt i ich plonów, kalendarz 360-dniowy niejako narzuca stosowanie dodatkowego 30-dniowego miesiąca po każdym cyklu około 6 lat, a dokładniej 7 razy na każde 40 lat.
360-dniowy kalendarz biblijny, który co 6 lat ma 390 dni przestępnych, jest najprostszy w stosowaniu i niemniej dokładny. Zaraz pokażemy dlaczego.
Ponieważ rok zwrotnikowy to okres pomiędzy dwoma kolejnymi przejściami Słońca przez punkt równonocy wiosennej (jego długość wynosi 365,2422 dni), przyjmuje się, że kalendarz gregoriański jest najbardziej do niego zbliżony. W rzeczywistości nawet „idealny” rok zwrotnikowy ulega skróceniu, są to jednak wartości tak znikome, że różnicę 1 dnia można zaobserwować po milionach, a nawet miliardach lat.
Zakładając, że w 360-dniowym kalendarzu biblijnym miesiąc przestępny dodamy siedmiokrotnie w cyklu 40 lat, a w cyklu 4000 lat (100 cykli po 40 lat), czy 3840 lat (96 cykli po 40 lat), raz odejmiemy 30 dni (1 miesiąc), to kalendarze idealnie się synchronizują:
40 lat = 6 x 6 + 4
(6 x 360 + 30) x 6 + (4 x 360 + 30) = 13 140 + 1 470 = 14 610 / 40 = 365,25 dni
lub
40 x 360 + 7 x 30 = 14 400 + 210 = 14 610 / 40 = 365,25 dni
4000 lat = (40 lat x 100) – 30 dni = 14 610 x 100 – 30 = 1 460 970 / 4000 = 365,2425 dni
3840 lat = (40 lat x 96) – 30 dni = 14 610 x 96 – 30 = 1 402 530 / 3840 = 365,2421875 dni
360-dniowy kalendarz biblii z 390-dniowym rokiem przestępnym, w synchronizacji ze słońcem, opierałby się na 40-letnich cyklach z siedmioma miesiącami przestępnymi. Zwróćmy uwagę, że liczby 40 i 7 to główne liczby występujące w opisie Potopu. Odnośnik do 5 miesięcy i 150 dni Potopu wyraźnie wskazuje na miesiąc 30-dniowy.
Nie można nie zauważyć podobieństwa 360-dniowego kalendarza bibliijnego z 390-dniowym rokiem przestępnym do liczb obecnych w proroctwie o 390 dniach winy Izraela i 40 dniach winy Judy, gdzie 1 dzień liczony jest za 1 rok (Ez 4:1-17):
Połóż się na lewym boku, a Ja złożę winę Izraelitów na ciebie. Przez tyle dni będziesz znosił ich winę, przez ile będziesz na nim leżał. Podaję ci lata trwania ich winy w liczbie dni: przez trzysta dziewięćdziesiąt dni będziesz znosił winę pokoleń izraelskich. A kiedy je wypełnisz, położysz się znów na prawym boku i będziesz znosił przewinienia pokolenia Judy przez czterdzieści dni. Liczę ci jeden dzień za każdy poszczególny rok. (Ez 4:4-6)
Okres 390 dni i 40 dni daje łącznie 430 dni. Wyjście z Egiptu (1447 p.n.e.), w przypadku którego mamy nawiązanie do proroctwa 40 dni liczonych za 40 lat (Lb 14:34), jest wydarzeniem łączącym dwa okresy ucisku i dwa okresy głodu – Izraela (1877 p.n.e.) i Judy (587 p.n.e.). Jeden miał miejsce 430 lat wcześniej a drugi 860 (2 x 430) lat później. Pomiędzy tymi dwoma okresami ucisku mamy odstęp 1290 lat (Dn 12:11). Wędrówka po pustyni trwała 40 lat, do roku 1407 p.n.e., kiedy Izrael wkroczył do ziemi obiecanej.
1877 p.n.e. → 430 → 1447 p.n.e. → 2 x 430 → 587 p.n.e.
1447 p.n.e. → 40 lat → 1407 p.n.e. → 2 x 390 lat → 627 p.n.e. → 40 lat → 587 p.n.e.
Rok 627 p.n.e. to 13. rok panowania Jozjasza, króla Judy (2Krl 22:1), w którym do proroctwa został powołany Jeremiasz (Jr 1:1, 2) i w którym Pan zapowiedział zniszczenie świata, począwszy od Judy (Jr 1:14, 15).
Początek Eksodusu (1447 p.n.e.) łączy wiek Noego w momencie zapowiedzi zniszczenia świata i nakazu budowy arki (w roku 5111/5110 p.n.e., 120 lat przed początkiem Potopu; Noe miał wtedy 480 lat) z budową Świątyni Salomona, która nastąpiła 480 lat później (1Krl 6:1), w roku 967 p.n.e. Potop rozpoczął się (i zakończył) w miesiącu Zif (drugim), podobnie jak budowa świątyni, która także rozpoczęła się w miesiącu Zif.
Kalendarz biblijny zawarty w Księgach Królów i Kronik, który podaje lata panowania królów, jasno wskazuje, że Biblia dopuszcza dwa możliwe systemy naliczania lat: zwykły (pierwszy rok upływa w roku następnym) i włączny (pierwszy rok jest równoznaczny z rokiem początkowym). Zauważmy, że Potop trwał ok 370 dni (czyli włącznie 13 miesięcy – od 17 dnia drugiego miesiąca do 27 dnia drugiego miesiąca roku następnego), co jest wielokrotnością liczby 37.
5111 p.n.e. → 2 x 2 x 2 x 2 x 7 x 37 → 967 p.n.e.
5110 p.n.e. → 3 x 3 x 11 x 37 → 1447 p.n.e.
Czas trwania Eksodusu jest wynikiem niepomyślnego raportu przyniesionego przez 10 szpiegów z 12 pokoleń Izraela, przez co Pan skazuje Izrael na 40-letnią tułaczkę i śmierć na pustyni. Izraelici mogli wejść do ziemi Kanaan po około 13 miesiącach od wyjścia z Egiptu. Misja szpiegowska trwała 40 dni, a raport opierał się na opinii ludzi wybranych z 12 pokoleń. Większość zaprezentowała raport nieprzychylny, ignorując obietnicę Bożą uzyskania na własność krainy opływającej mlekiem i miodem, żałując że nie pozostali w Egipcie, a nawet żądając powrotu doń. Tak naprawdę ich serca nigdy z Egiptu nie wyszły. Pomimo wspaniałych owoców, jakie ta kraina oferowała (ściętą gałąź z winogronami dźwigało aż dwóch ludzi), przestraszyli się jej mieszkańców, zwłaszcza olbrzymów (synów Anaka). Jest to informacja o tyle istotna, że w opowieści o Potopie olbrzymi, pozorni synowie Boga, są obrazem duchowej nieczystości oraz fałszywego proroctwa. Ponadto, analizując wydarzenia związane z Potopem, zauważymy ścisły związek kalendarza Potopu ze zniszczeniem Świątyni (budowa Pierwszej Świątyni przez Salomona rozpoczęła się w drugim miesiącu roku 967 p.n.e.), które nastąpiło 7 dnia 5 miesiąca, gdyż zagłada związana z Potopem zaczyna się po deszczu, który trwa 40 dni i 40 nocy, czyli także 7 dnia 5 miesiąca. Jezus reprezentuje Świątynię Ducha, a Jej zniszczenie kojarzy się z ukrzyżowaniem (którego szacowany rok to rok 33 n.e.). Duchowym odbiciem ukrzyżowania jest czas Wielkiego Ucisku, który rozpoczął się w roku 1994 n.e. Trzy znaczące daty dotyczące Potopu to 17 dzień miesiąca drugiego, 17 dzień miesiąca siódmego oraz 27 dzień miesiąca drugiego, a więc cyfry 2, 7, 17 i 27. Wcześniej wspomnieliśmy o liczbie 37 (składowej liczby 370, czyli liczby dni wydarzeń Potopu).
4991 p.n.e. → 2 x 2 x 2 x 2 x 2 x 2 x 2 x 2 x 2 x 7 → 1407 p.n.e.
4990 p.n.e. → 7 x 17 x 37 → 587 p.n.e.
4990 p.n.e. → 27 x 149 → 967 p.n.e.
4990 p.n.e. → 2 x 27 x 3 x 31 → 33 n.e.
967 p.n.e. → 27 x 37 → 33 n.e.
967 p.n.e. → 2 x 40 x 37 → 1994 n.e.
STRESZCZENIE