9.1 Komentarz do zależności czasowych
Twoje narzędzia:
UWAGA: Powyższe linki do tekstów biblijnych udostępniamy wyłącznie dla wygody czytelnika. Znajdują się one jednak na stronach innych, niezależnych od nas autorów, których poglądy i opinie należą wyłącznie do nich, a zespół Projektu Daniel 12 tych poglądów nie autoryzuje ani nie podziela. Autoryzujemy jedynie teksty opublikowane na niniejszej stronie.
1) 10 II (10 dzień II miesiąca)
10 II – przygotowanie do drugiej Paschy (wg zaleceń Paschy [Lb 9:14], czyli wg zasad Paschy pierwszego miesiąca; Wj 12:3-6)
2) 17 II (17 dzień II miesiąca)
17 II – środek „drugiej” Paschy (paschy drugiego miesiąca; Lb 9:11, 2Krn 30:2, 13, 15)
3) 7 V (7 dzień V miesiąca)
7 V – początek zniszczenia świątyni jerozolimskiej (zniszczono ją w 3 dni, 7 V do 10 V; 2Krl 25:8-10, Jer 52:12-14)
to dzień zamknięcia arki, z zapowiedzią Potopu za 7 dni
4) 14/15 V (14/15 dzień V miesiąca)
V miesiąc – obchody postu (także w nawiązaniu do VII miesiąca oraz miesięcy IV i X; Za 7:3, 5; 8:19)
V miesiąc (587 p.n.e.) – uprowadzenie do niewoli babilońskiej (Jer 1:3)
V miesiąc (594 p.n.e.) – fałszywy prorok Chananiasz zapowiada zniesienie jarzma króla Babilonu (Jr 28:1)
5) 24/25 VI (24/25 dzień VI miesiąca)
24 VI (521 p.n.e.) – rozpoczęto prace przy budowie Domu Pańskiego, Drugiej Świątyni (Ag 1:14-15) w drugim roku Dariusza (Dariusz I Wielki: 522/21 – 486/85 p.n.e.), a drugie położenie fundamentów (pierwsze za króla Cyrusa w miesiącu II 537 p.n.e.; Ezd 3:8-13) miało miejsce 3 miesiące później, 24 IX 521 p.n.e. (Ag 2:10-23)
25 VI (445 p.n.e.) – zakończenie budowy muru po 52 dniach (Neh 6:15), w 20 roku rządów (Neh 5:14) króla Artakserksesa (Artakserkses I: 465 – 425 p.n.e.), co oznacza, że budowę rozpoczęto 3 V. To pokrywa się z podejściem Izraela do Góry Synaj na 3 dni przed otrzymaniem Dziesięciu Przykazań, co z kolei miało miejsce podczas Święta Pierwocin/Tygodni/Pięćdziesiątnicy (Wj 19:1 i Wj 20)
6) 1/2 VII (1/2 dzień VII miesiąca)
a) VII miesiąc
jak w każdym innym miesiącu, początek miesiąca to dzień nowiu księżyca; z siódmym miesiącem związane są posty (w przypadku VII miesiąca chodzi zapewne o post związany z obchodami Święta Zadośćuczynienia); także z miesiącem V (Za 7:5) oraz miesiącami IV i X (Za 8:19)
b) 1/2 VII (1/2 dzień VII miesiąca)
1 VII (1 Tiszri) – święto, którego nazwa jest powszechnie tłumaczona jako „święto dmuchania w róg barani” (Kpł 23:24, Lb 29:1); w dosłownym tłumaczeniu oznacza Memoriał/Dzień Krzyku (zikkaron/jom teruah). Nie ma tu jednak słowa szofar (ang. ram’s horn) oznaczającego róg barani (zwykle używany jako sygnał alarmowy albo ostrzegawczy), jak to jest w przypadku oznajmiania nowiu (Ps 81:4), czyli początku miesiąca (1 VII niczym nie różni się od pozostałych miesięcy), czy w przypadku ogłaszania Roku Jubileuszowego w Dniu Zadośćuczynienia (Kpł 25:9).
Przy okazji tego dnia pojawia się informacja, że fundamenty (Drugiej) świątyni Pańskiej nie zostały jeszcze położone (Ezd 3:6), gdyż miało to miejsce w miesiącu drugim, w drugim roku od przybycia do domu Bożego w Jerozolimie (Ezd 3:8-10) za króla Cyrusa (miesiąc Zif w 537 p.n.e.). Warto też zaznaczyć, że z położeniem fundamentu Świątyni Pańskiej łączona jest data 24 IX (Ag 2:10, 18, 20) – porównanie z nieczystością z powodu zetknięcia z ciałem umarłego (motyw „Drugiej Paschy”; Ag 2:13; Lb 9:7, 11), z równoczesną zapowiedzią błogosławieństw (obraz przejścia do okresu Późnego Deszczu).
1 VII – w kalendarzu hebrajskim (cywilnym) dzień ten rozpoczyna Nowy Rok (Rosz ha-szana), a użycie rogu baraniego w tym dniu wiąże się z tradycją żydowską, nie z zapisem w Biblii.
1-2 VII – to także dzień, w którym Pan otworzył uszy w celu duchowego zrozumienia Jego Słowa z Księgi Prawa (Neh 8:2) oraz nakazał, za pośrednictwem Mojżesza, zamieszkiwanie w szałasach podczas Święta Namiotów (Neh 8:14), które rozpoczyna się 15 VII.
7) 9/10 VII (9/10 dzień VII miesiąca)
9 VII – początek Święta Przebłagania/Zadośćuczynienia (szabat; dosł. „szabat odpoczynku”; zakaz pracy i post; uniżenie dusz; Kpł 23:32)
10 VII – Dzień/Święto Przebłagania/Zadośćuczynienia (Kpł 16:29; Kpł 23:27; Lb 29:7)
10 VII – rok jubileuszowy w Dniu Przebłagania (Kpł 25:9)
8) 16/17 VII (16/17 dzień VII miesiąca)
15 VII – Święto Namiotów (Kpł 23:34, 39; Lb 29:12; Ez 45:25), wniesienie Arki do Świątyni (1Krl 8:2)
17 VII – „środek” Święta Namiotów (Lb 29:20-22; J 7:14; domniemana data narodzin Jezusa)
9) 23/24 VII (23/24 dzień VII miesiąca)
21 VII – zapowiedź przyszłej chwały nowej świątyni (Ag 2:1-9)
23 VII – przy okazji poświęcenia domu Bożego i ołtarza (2Krn 7:5, 9) odesłanie do namiotów (2Krn 7:10)
Jeśli chodzi o Świątynię Salomona, jej fundament położono w 2 miesiącu, Zif (1Krl 6:37), w roku 967 p.n.e., a ukończono ją w miesiącu ósmym, Bul (najprawdopodobniej jest to także data ofiarowania Jezusa w Świątyni, po dniach oczyszczenia matki; Wj 13:2, 12, 15; Kpł 12:1-4; Łk 2:22-24), 7 lat później, w roku 961 p.n.e. (1Krl 6:38). Poświęcenie świątyni (2Krn 7:5) i ołtarza (2Krn 7:9) oraz wniesienie arki miały miejsce w miesiącu siódmym Tiszri/Etanim (1Krl 8:1-2), co by wskazywało już na rok 960 p.n.e. Wygląda też na to, że wniesienie arki i poświęcenie miały miejsce w tym samym czasie, podczas 14-dniowych obchodów (7 dni i 7 dni; 1Krl 8:65; 2Krn 7:9) w miesiącu siódmym (1Krl 8:2), przy czym Święto Namiotów związane jest z dniem ósmym (1Krl 8:66; 2Krn 7:9). Wszystko też wskazuje na to, że 23 dzień miesiąca siódmego jest formalnym końcem Święta Namiotów oraz ukończeniem Świątyni Pańskiej i Pałacu Królewskiego (2Krn 7:10, 11). Można także wyciągnąć wniosek, że okres pierwszych 7 dni uroczystości rozpoczął się 10 dnia miesiąca Tiszri, czyli w Dzień Zadośćuczynienia (Przebłagania), a okres kolejnych 7 dni rozpoczął się w trzecim dniu Święta Namiotów – 17 VII – oraz, że odesłanie ludu miało miejsce w ostatnim (ósmym) dniu święta, które w takich okolicznościach wypadałoby 24 VII.
23/24 VII – koniec Święta Namiotów (zapowiedź zesłania Ducha Świętego [J 7:37-39]; koniec pierwszej porcji Późnego Deszczu); domniemana data obrzezania Jezusa, w 8 dniu po Jego symbolicznych narodzinach (Łk 2:21)
10) 1 X (1 dzień X miesiąca)
a) X miesiąc
w miesiącu X, Tebet, zabrano Esterę do pałacu królewskiego, król Aswerus ją pokochał i obdarzył łaską, a następnie uczynił królową w miejsce królowej Waszti (Est 2:16, 17). Król Aswerus to najprawdopodobniej historyczny król Persji Artakserkses II Mnemon (404 – 358 p.n.e.), zatem uczynienie Estery królową w 7 roku jego panowania (Est 2:16) miałoby miejsce w roku 397 p.n.e. Zamiana królowej Waszti na królową Ester to obraz zmiany programu zbawienia z Wczesnego na Późny Deszcz
w miesiącu X, w 9 roku panowania króla judzkiego Sedecjasza (589 lub 588 p.n.e.), miało miejsce oblężenie Jerozolimy przez króla babilońskiego Nabuchodonozora (Jer 39:1). Biblia doprecyzowuje datę jako 10 X (2Krl 25:1; Jer 52:4; Ez 24:1, 2), a więc nie ma ona bezpośredniego związku z Potopem. Z Potopem natomiast łączy się samo zniszczenie Jerozolimy i spalenie świątyni (7-10 V 587 p.n.e.) dwa lata później, które jest także punktem kulminacyjnym ucisku Judy. Na uwagę zasługuje także wzmianka, że Jerozolima została zdobyta 5 dnia miesiąca dziesiątego (5 X), w 11 roku od uprowadzenia (Ez 33:21). Zniszczenie świątyni to obraz końca Wczesnego Deszczu (także obraz końca pierwszej porcji Późnego Deszczu)
b) 1 X (1 dzień X miesiąca)
1 X – poza opisem Potopu w Biblii jest w zasadzie jedno inne miejsce, gdzie 1 dzień miesiąca dziesiątego pojawia się w połączeniu z datą 1 I (Ezd 10:16, 17). Sprawa dotyczy małżeństw mieszanych, z „obcymi” (inne tłumaczenia: obcoplemiennymi lub cudzoziemskimi) żonami, i postanowienia (a zarazem przymierza i przysięgi) podjętego w domu Bożym 17 dnia miesiąca X w sprawie odprawienia obcych żon oraz ich potomków. Ogłoszono, że Izrael i Juda, narody znajdujące się w niewoli (wysiedleńcy), miały trzy dni na zebranie się w Jerozolimie przed domem Bożym, by 20 dnia miesiąca IX wysłuchać oficjalnego ogłoszenia postanowienia (Ezd 10:9). Cała sprawa była badana przez 3 miesiące, począwszy od 1 X a na 1 I skończywszy. Separacja, w celu uśmierzenia srogiego gniewu Bożego, dokonała się w porze „dużego deszczu” (Ez 10:9, 13). W tym kontekście „żony obce” są obrazem niewybrańców, a sąd Boży (w tym opisie symbolizowany przez „deszcz”) reprezentuje ów podział.
11) 1 I (1 dzień I miesiąca)
a) I miesiąc
Dzień 1 miesiąca Abib/Nisan to bardzo ważny dzień. To przede wszystkim początek roku sakralnego (religijnego) w którym obchodzono różne święta i odprawiano obrzędy (Wj 12:2), zwłaszcza 3 podstawowe święta (Wj 23:14-17; 34:18-24). Fizyczne obchody świąt to obraz pracy na zbawienie. Obchody w miesiącu Abib wskazywały przede wszystkim na wyjście z Egiptu i obchody Święta Paschy w połączeniu ze Świętem Przaśników (Wj 13:4; 23:15; 34:18; Pwt 16:1).
Pierwszy miesiąc roku to początek służby w świątyni (którą odprawiały 24 oddziały służby kapłańskiej; 1Krn 24:3-4) a także zapowiedź zagłady Żydów (początek rzucania losów; Est 3:7).
W pierwszym miesiącu dwudziestego roku panowania króla Persji Artakserksesa (Neh 2:1) podczaszy Nehemiasz został namiestnikiem, którego oddelegowano do odbudowy muru. Ze względu na wzmiankę o dwudziestoleciu panowania króla, pod uwagę bierze się dwóch królów perskich: Artakserksesa I (465-425 p.n.e.) oraz Artakserksesa II Mnemona (404-358 p.n.e.), przy czym tego pierwszego łączy się z budową muru (445 p.n.e.), a drugiego z wydarzeniami związanymi ze świętem Purim. Teoretycznie możliwe jest także, że chodzi o króla Dariusza II, pod warunkiem że swoje rządy rozpoczął w roku 425 p.n.e. (a nie dwa lata później – źródła historyczne nie są zgodne co do dat mordów poprzednich królów). Wzmianka o zburzonym murze i spalonych bramach pojawiła się w miesiącu Kislew, co wskazuje, że dwudziesty rok panowania tego króla musi być liczony włącznie, zatem musi chodzić o rok 446 p.n.e., licząc rok wstąpienia na tron. Pracę rozpoczęto w miesiącu V, około 3 dnia tego miesiąca, a zakończono je po 52 dniach, 25 dnia miesiąca VI (Neh 5:14, 6:15).
Pierwszy miesiąc. Pustynia Sin, miasto Kadesz, śmierć Miriam, brak wody. Mojżesz dwa razy uderza w skałę, z której wypływa woda. W następstwie incydentu związanego z wodami Meriba (sprzeciw wobec Słowa Bożego) Aaron, Mojżesz i cały lud, który wyszedł z Egiptu, nie mogą wejść do ziemi Kanaan (pod przewodnictwem Jozuego i Kaleba wchodzi doń młodsze pokolenie, urodzone podczas drugiej połowy Eksodusu), gdyż na ich drodze Pan stawia Edom, który nie pozwala im na przejście przez swoje terytorium. Pierwszy ofiarę ponosi Aaron, któremu Pan przeznacza śmierć na górze Hor (Lb 20). Później, przed przejściem przez Jordan, na górze Nero umiera Mojżesz (Pwt 34). Zauważmy, że podobne wydarzenie miało już miejsce wcześniej, także na pustyni Sin, w mieście Refidim, na górze Horeb (która najprawdopodobniej jest górą Synaj), gdzie Mojżesz jednokrotnie uderzył w skałę, z której wypłynęła woda (Wj 17:1-7). Aaron i Mojżesz są obrazami kapłaństwa ziemskiego oraz prawa grzechu i śmierci, które nie przynoszą zbawienia, ale także obrazami Jezusa Chrystusa, którego śmierć otwiera drogę do zbawienia, czyli do przejścia przez śmierć. Również woda i skała są obrazami Jezusa jako „Wody Życia” (J 4:10-14, J 7:37; Ap 21:6) i „Duchowej Skały” (1Kor 10:1-6).
b) 1 I (1 dzień I miesiąca)
1 I (1446 p.n.e.) – wzniesienie Przybytku (dosł. Namiotu) pierwszego dnia pierwszego miesiąca drugiego roku od wyjścia z Egiptu (Wj 40:2, 17). Odbywa się namaszczenie kapłanów (na wieczne kapłaństwo), złożenie Świadectwa (Przykazań) w arce oraz wniesienie arki do Przybytku (Wj 40:20,21). Chwała Boża, w formie obłoku, zakrywa przybytek (to również znak wyruszenia w drogę; Wj 40:34-38). Jest to obraz równoległy do wniesienia arki i poświęcenia Świątyni Salomona, które jest także obrazem zakończenia programu zbawienia.
1446 p.n.e. → 2 x 2 x 2 x 2 x 2 x 2 x 2 x 27 → 2011 (koniec pierwszej porcji Późnego Deszczu)
1 I – oczyszczenie świątyni i przedsionka świątyni za króla Ezechiasza, z naciskiem na 8 dni i kolejne 8 dni oraz koniec dnia 16 (1Krn 27:17), czyli na około „połowy” święta Paschy. Niemożność obchodów Pierwszej Paschy (Paschy pierwszego miesiąca) sprawia, że król nakazuje obchody Drugiej Paschy (Paschy drugiego miesiąca; 2Krn 30:1-3), która jest obrazem Późnego Deszczu (oficjalnym początkiem Późnego Deszczu). Co ciekawe, odpowiednik przedsionka świątyni pojawia się w Nowym Testamencie jako krużganek lub portyk Salomona, w sytuacji, gdy Jezus staje do konfrontacji z Żydami przy okazji święta poświęcenia świątyni (żydowskiego święta Chanuka, zwanego także świętem świateł; święto to nie pojawia się w Starym Testamencie, a przez Żydów datowane jest na 25 dzień miesiąca 9). Jezus zarzuca Żydom brak wiary, a Żydzi zarzucają Jezusowi bluźnierstwo, zwłaszcza kiedy twierdzi, że stanowi Jedno z Ojcem, czyli stawia się na równi z Bogiem (J 10:22-39). Wszystko wskazuje na to, że święto poświęcenia jest nieoficjalnym początkiem okresu Wielkiego Ucisku (2300 wieczorów i poranków; Dn 8:14), które łączy także pora roku, czyli zima (J10:22; Mt 24:20).
25 IX 1987 → 2300 dni → 15 II 1994 (przy założeniu, że rok kalendarzowy ma 360 dni, bez dodatkowych miesięcy; 6 x 360 dni + 140 dni, czyli 6 lat, 4 miesiące, 20 dni)
Przy zastosowaniu kalendarza gregoriańskiego 2300 wieczorów i poranków łączy datę poczęcia Jezusa (17 X; przy założeniu, że Jezus urodził się w dniu 17 VII) z datą oficjalnego początku okresu Późnego Deszczu:
17 X (7 stycznia) 1988 → 2300 dni → 15 II (26 kwietnia) 1994
1 I – misja Ezdrasza, uczonego w Piśmie i kapłana, jako przywódcy drugiej grupy powracającej z zesłania (niewoli babilońskiej) do Jerozolimy podczas czteromiesięcznej podróży od 1 I do 1 V (Ezd 7:7-10). Wydarzyło się to na polecenie króla perskiego Artakserksesa (najprawdopodobniej chodzi o historycznego Artakserksesa I, panującego w latach 465–424 p.n.e.), w siódmym roku jego panowania (458 p.n.e.). Z natchnienia Bożego król zapewnia finansowanie (srebro i złoto) oraz pomoc ze strony perskich urzędników. Celem misji jest przywrócenie Prawa (utraconego po spaleniu świątyni Salomona) oraz ustanowienie magistratów i sędziów (wprowadzenie prawa i ładu). Punktem kulminacyjnym jest oczyszczenie ludu z małżeństw mieszanych.
Misja Ezdrasza jest niejako punktem centralnym wydarzeń związanych z powrotem z wygnania pomiędzy dwoma innymi wydarzeniami. Pierwszym z nich jest powrót pierwszej grupy – za sprawą króla Cyrusa a pod przewodnictwem Zorobabela i Jozuego, którego kulminacją jest odbudowa drugiej Świątyni, około 23 lata później (515 p.n.e.). Drugim wydarzeniem jest budowa, pod przewodnictwem Nehemiasza (ok. 70 lat po odbudowie świątyni i ok. 13 lat po misji Ezdrasza; 445 p.n.e.), muru, który ma niejako oddzielać miasto święte (Ezdrasz uczestniczył w odczycie prawa; Ne 8).
Zauważmy, że reformy Ezdrasza w roku 458 p.n.e. łączą proroctwo o 70 tygodniach („70 siódemkach”) z datą Ukrzyżowania (70 x 7 = 490 lat; przy założeniu, że nie ma roku „0”).
458 p.n.e. → 70 x 7 → 33 n.e.
1 I (Ez 10:17) – koniec separacji obcych żon i ich potomków (koniec separacji niewybrańców).
1 I (zagadkowego) roku 27 (Ez 29:17) – wydanie ziemi egipskiej królowi Babilonu, które jest obrazem wydania niewybrańców Szatanowi. Nie wiadomo, o który rok 27 chodzi. Sugeruje się trzy możliwości: wiek Ezekiela, rok panowania króla Babilonu Nabuchodonozora lub 27 rok niewoli Jojakina (Jehojakina), dziadka Zorobabela (budowniczego Drugiej Świątyni).
Skoro zniszczenie Jerozolimy i świątyni miało miejsce w roku 587 p.n.e., w 19 roku panowania Nabuchodonozora (pomiędzy 7 a 10 dniem miesiąca piątego; 2Krl 25:8; Jr 52:12), 27 rok jego panowania przypadałby na rok 579 p.n.e.
Przez 10 lat (608-598 p.n.e.) Jojakin sprawował rządy koregencyjne ze swoim ojcem Jojakimem. Sam rządził tylko 3 miesiące i 10 dni w roku 598 p.n.e. (w 7 roku panowania króla Babilonu, a licząc włącznie, w roku 8), po czym został pojmany (Jr 52:28; 2Krl 24:12). Dlatego w Biblii wiek Jojakina raz podawany jest jako 8 lat (rządy z ojcem), a raz jako 18 lat (rządy samodzielne). Jojakin miał 8 lat, kiedy objął rządy. Przez 10 lat rządził z ojcem, a kiedy miał lat 18, objął rządy samodzielne przez około 100 dni (3 miesiące i 10 dni). Z kolei 27 rok od uprowadzenia Jojakina przypada na rok 571 p.n.e. (lub 572, jeśli zastosować odliczanie włączne). Jojakin został ułaskawiony przez innego króla Babilonu, Merodaka, w 37 roku od jego uprowadzenia (w 562 lub 561 roku p.n.e.; 2Krl 25:27; Jr 52:31).
4991 p.n.e.(początek Potopu) → 2 x 2 x 5 x 13 x 17 → 571 p.n.e.
572 p.n.e. → 27 x 5 x 19 → 1994 (Wielki Ucisk)
579 p.n.e. → 27 x 5 x 19 → 1987 (nieoficjalny początek Wielkiego Ucisku)
1 I (Ez 45:18) – oczyszczenie świątyni (dosł. sanktuarium) na tle symboliki podziału ziemi świętej za pomocą losu na posiadłości dziedziczne świątyni, kapłanów, lewitów, książąt (władców) oraz ludu, z wydaniem rozporządzenia o utrzymaniu prawa i sprawiedliwości, ustaleniem danin na ofiary oraz składaniem ofiar, z naciskiem na Święto Paschy i Święto Namiotów. Przy okazji oczyszczenia świątyni wspominany jest także 7 dzień miesiąca pierwszego (w niektórych polskich tłumaczeniach występuje błąd, gdyż wymieniają one 1 dzień miesiąca siódmego [Ez 45:20]; data ta pojawia się także w Ez 30:20) jako dzień ponownego oczyszczenia, z tą różnicą, że wcześniej podano ogólny skutek grzechu, a teraz mowa o błądzeniu (w sensie braku wiedzy) i prostocie (która również jest odniesieniem do braku wiedzy). Symbolika duchowego oczyszczenia wybrańców z początkiem roku świętego oraz ponownego oczyszczenia 6 dni później wymienia Święto Paschy i Święto Namiotów jako dwa równoległe święta (te same ofiary: ofiara przebłagalna, całopalenie, ofiara z pokarmu i oliwa.) oraz wskazuje, że wiedza duchowa jest efektem zbawienia. „Święte kapłaństwo”, czyli kapłaństwo wolne od grzechu (obcego ducha), które dzięki Krwi Chrystusa (dzięki Duchowi) składa duchowe ofiary przez Jezusa (przez Ducha Świętego), to obraz zbawionych wybrańców (1P 2:5; Ap 1:5-6).
12) 27 II (27 dzień II miesiąca)
a) 27 VIII (27 dzień VIII miesiąca)
Ponieważ niektóre święta, takie jak Pascha (Pascha drugiego miesiąca jako obraz równoległy do Paschy pierwszego miesiąca) i święto Namiotów (związane z poświęceniem Świątyni Salomona), bywają przedstawiane jako obrazy równoległe, choć obchodzone są w odstępie 6 miesięcy, warto wspomnieć, że poświęcenie Jezusa, około 40 dni po Jego narodzeniu (przy założeniu, że 17 VII to rzeczywisty dzień Jego narodzenia), miałoby miejsce dokładnie 6 miesięcy po dniu 27 II, to znaczy 27 VIII (Kpł 12:1-4).
b) 27 II (27 dzień II miesiąca)
27 II – obchody kolejnych 7 dni po obchodach Paschy drugiego miesiąca (obraz drugiej porcji Późnego Deszczu; 2Krn 30:15, 23-27), kończą się w okolicy 27 dnia miesiąca drugiego (licząc łącznie z 14 II)
27 II – Wniebowstąpienie Jezusa, 40 dni po (drugim) zmartwychwstaniu (Dz 1:3, 9), jest obrazem przyjścia Jezusa na końcu świata (Dz 1:11; 1Tes 4:15-17)
10 II – przygotowanie do drugiej Paschy (wg zaleceń Paschy [Lb 9:14], czyli wg zasad Paschy pierwszego miesiąca; Wj 12:3-6)
2) 17 II (17 dzień II miesiąca)
17 II – środek „drugiej” Paschy (paschy drugiego miesiąca; Lb 9:11, 2Krn 30:2, 13, 15)
3) 7 V (7 dzień V miesiąca)
7 V – początek zniszczenia świątyni jerozolimskiej (zniszczono ją w 3 dni, 7 V do 10 V; 2Krl 25:8-10, Jer 52:12-14)
to dzień zamknięcia arki, z zapowiedzią Potopu za 7 dni
4) 14/15 V (14/15 dzień V miesiąca)
V miesiąc – obchody postu (także w nawiązaniu do VII miesiąca oraz miesięcy IV i X; Za 7:3, 5; 8:19)
V miesiąc (587 p.n.e.) – uprowadzenie do niewoli babilońskiej (Jer 1:3)
V miesiąc (594 p.n.e.) – fałszywy prorok Chananiasz zapowiada zniesienie jarzma króla Babilonu (Jr 28:1)
5) 24/25 VI (24/25 dzień VI miesiąca)
24 VI (521 p.n.e.) – rozpoczęto prace przy budowie Domu Pańskiego, Drugiej Świątyni (Ag 1:14-15) w drugim roku Dariusza (Dariusz I Wielki: 522/21 – 486/85 p.n.e.), a drugie położenie fundamentów (pierwsze za króla Cyrusa w miesiącu II 537 p.n.e.; Ezd 3:8-13) miało miejsce 3 miesiące później, 24 IX 521 p.n.e. (Ag 2:10-23)
25 VI (445 p.n.e.) – zakończenie budowy muru po 52 dniach (Neh 6:15), w 20 roku rządów (Neh 5:14) króla Artakserksesa (Artakserkses I: 465 – 425 p.n.e.), co oznacza, że budowę rozpoczęto 3 V. To pokrywa się z podejściem Izraela do Góry Synaj na 3 dni przed otrzymaniem Dziesięciu Przykazań, co z kolei miało miejsce podczas Święta Pierwocin/Tygodni/Pięćdziesiątnicy (Wj 19:1 i Wj 20)
6) 1/2 VII (1/2 dzień VII miesiąca)
a) VII miesiąc
jak w każdym innym miesiącu, początek miesiąca to dzień nowiu księżyca; z siódmym miesiącem związane są posty (w przypadku VII miesiąca chodzi zapewne o post związany z obchodami Święta Zadośćuczynienia); także z miesiącem V (Za 7:5) oraz miesiącami IV i X (Za 8:19)
b) 1/2 VII (1/2 dzień VII miesiąca)
1 VII (1 Tiszri) – święto, którego nazwa jest powszechnie tłumaczona jako „święto dmuchania w róg barani” (Kpł 23:24, Lb 29:1); w dosłownym tłumaczeniu oznacza Memoriał/Dzień Krzyku (zikkaron/jom teruah). Nie ma tu jednak słowa szofar (ang. ram’s horn) oznaczającego róg barani (zwykle używany jako sygnał alarmowy albo ostrzegawczy), jak to jest w przypadku oznajmiania nowiu (Ps 81:4), czyli początku miesiąca (1 VII niczym nie różni się od pozostałych miesięcy), czy w przypadku ogłaszania Roku Jubileuszowego w Dniu Zadośćuczynienia (Kpł 25:9).
Przy okazji tego dnia pojawia się informacja, że fundamenty (Drugiej) świątyni Pańskiej nie zostały jeszcze położone (Ezd 3:6), gdyż miało to miejsce w miesiącu drugim, w drugim roku od przybycia do domu Bożego w Jerozolimie (Ezd 3:8-10) za króla Cyrusa (miesiąc Zif w 537 p.n.e.). Warto też zaznaczyć, że z położeniem fundamentu Świątyni Pańskiej łączona jest data 24 IX (Ag 2:10, 18, 20) – porównanie z nieczystością z powodu zetknięcia z ciałem umarłego (motyw „Drugiej Paschy”; Ag 2:13; Lb 9:7, 11), z równoczesną zapowiedzią błogosławieństw (obraz przejścia do okresu Późnego Deszczu).
1 VII – w kalendarzu hebrajskim (cywilnym) dzień ten rozpoczyna Nowy Rok (Rosz ha-szana), a użycie rogu baraniego w tym dniu wiąże się z tradycją żydowską, nie z zapisem w Biblii.
1-2 VII – to także dzień, w którym Pan otworzył uszy w celu duchowego zrozumienia Jego Słowa z Księgi Prawa (Neh 8:2) oraz nakazał, za pośrednictwem Mojżesza, zamieszkiwanie w szałasach podczas Święta Namiotów (Neh 8:14), które rozpoczyna się 15 VII.
7) 9/10 VII (9/10 dzień VII miesiąca)
9 VII – początek Święta Przebłagania/Zadośćuczynienia (szabat; dosł. „szabat odpoczynku”; zakaz pracy i post; uniżenie dusz; Kpł 23:32)
10 VII – Dzień/Święto Przebłagania/Zadośćuczynienia (Kpł 16:29; Kpł 23:27; Lb 29:7)
10 VII – rok jubileuszowy w Dniu Przebłagania (Kpł 25:9)
8) 16/17 VII (16/17 dzień VII miesiąca)
15 VII – Święto Namiotów (Kpł 23:34, 39; Lb 29:12; Ez 45:25), wniesienie Arki do Świątyni (1Krl 8:2)
17 VII – „środek” Święta Namiotów (Lb 29:20-22; J 7:14; domniemana data narodzin Jezusa)
9) 23/24 VII (23/24 dzień VII miesiąca)
21 VII – zapowiedź przyszłej chwały nowej świątyni (Ag 2:1-9)
23 VII – przy okazji poświęcenia domu Bożego i ołtarza (2Krn 7:5, 9) odesłanie do namiotów (2Krn 7:10)
Jeśli chodzi o Świątynię Salomona, jej fundament położono w 2 miesiącu, Zif (1Krl 6:37), w roku 967 p.n.e., a ukończono ją w miesiącu ósmym, Bul (najprawdopodobniej jest to także data ofiarowania Jezusa w Świątyni, po dniach oczyszczenia matki; Wj 13:2, 12, 15; Kpł 12:1-4; Łk 2:22-24), 7 lat później, w roku 961 p.n.e. (1Krl 6:38). Poświęcenie świątyni (2Krn 7:5) i ołtarza (2Krn 7:9) oraz wniesienie arki miały miejsce w miesiącu siódmym Tiszri/Etanim (1Krl 8:1-2), co by wskazywało już na rok 960 p.n.e. Wygląda też na to, że wniesienie arki i poświęcenie miały miejsce w tym samym czasie, podczas 14-dniowych obchodów (7 dni i 7 dni; 1Krl 8:65; 2Krn 7:9) w miesiącu siódmym (1Krl 8:2), przy czym Święto Namiotów związane jest z dniem ósmym (1Krl 8:66; 2Krn 7:9). Wszystko też wskazuje na to, że 23 dzień miesiąca siódmego jest formalnym końcem Święta Namiotów oraz ukończeniem Świątyni Pańskiej i Pałacu Królewskiego (2Krn 7:10, 11). Można także wyciągnąć wniosek, że okres pierwszych 7 dni uroczystości rozpoczął się 10 dnia miesiąca Tiszri, czyli w Dzień Zadośćuczynienia (Przebłagania), a okres kolejnych 7 dni rozpoczął się w trzecim dniu Święta Namiotów – 17 VII – oraz, że odesłanie ludu miało miejsce w ostatnim (ósmym) dniu święta, które w takich okolicznościach wypadałoby 24 VII.
23/24 VII – koniec Święta Namiotów (zapowiedź zesłania Ducha Świętego [J 7:37-39]; koniec pierwszej porcji Późnego Deszczu); domniemana data obrzezania Jezusa, w 8 dniu po Jego symbolicznych narodzinach (Łk 2:21)
10) 1 X (1 dzień X miesiąca)
a) X miesiąc
w miesiącu X, Tebet, zabrano Esterę do pałacu królewskiego, król Aswerus ją pokochał i obdarzył łaską, a następnie uczynił królową w miejsce królowej Waszti (Est 2:16, 17). Król Aswerus to najprawdopodobniej historyczny król Persji Artakserkses II Mnemon (404 – 358 p.n.e.), zatem uczynienie Estery królową w 7 roku jego panowania (Est 2:16) miałoby miejsce w roku 397 p.n.e. Zamiana królowej Waszti na królową Ester to obraz zmiany programu zbawienia z Wczesnego na Późny Deszcz
w miesiącu X, w 9 roku panowania króla judzkiego Sedecjasza (589 lub 588 p.n.e.), miało miejsce oblężenie Jerozolimy przez króla babilońskiego Nabuchodonozora (Jer 39:1). Biblia doprecyzowuje datę jako 10 X (2Krl 25:1; Jer 52:4; Ez 24:1, 2), a więc nie ma ona bezpośredniego związku z Potopem. Z Potopem natomiast łączy się samo zniszczenie Jerozolimy i spalenie świątyni (7-10 V 587 p.n.e.) dwa lata później, które jest także punktem kulminacyjnym ucisku Judy. Na uwagę zasługuje także wzmianka, że Jerozolima została zdobyta 5 dnia miesiąca dziesiątego (5 X), w 11 roku od uprowadzenia (Ez 33:21). Zniszczenie świątyni to obraz końca Wczesnego Deszczu (także obraz końca pierwszej porcji Późnego Deszczu)
b) 1 X (1 dzień X miesiąca)
1 X – poza opisem Potopu w Biblii jest w zasadzie jedno inne miejsce, gdzie 1 dzień miesiąca dziesiątego pojawia się w połączeniu z datą 1 I (Ezd 10:16, 17). Sprawa dotyczy małżeństw mieszanych, z „obcymi” (inne tłumaczenia: obcoplemiennymi lub cudzoziemskimi) żonami, i postanowienia (a zarazem przymierza i przysięgi) podjętego w domu Bożym 17 dnia miesiąca X w sprawie odprawienia obcych żon oraz ich potomków. Ogłoszono, że Izrael i Juda, narody znajdujące się w niewoli (wysiedleńcy), miały trzy dni na zebranie się w Jerozolimie przed domem Bożym, by 20 dnia miesiąca IX wysłuchać oficjalnego ogłoszenia postanowienia (Ezd 10:9). Cała sprawa była badana przez 3 miesiące, począwszy od 1 X a na 1 I skończywszy. Separacja, w celu uśmierzenia srogiego gniewu Bożego, dokonała się w porze „dużego deszczu” (Ez 10:9, 13). W tym kontekście „żony obce” są obrazem niewybrańców, a sąd Boży (w tym opisie symbolizowany przez „deszcz”) reprezentuje ów podział.
11) 1 I (1 dzień I miesiąca)
a) I miesiąc
Dzień 1 miesiąca Abib/Nisan to bardzo ważny dzień. To przede wszystkim początek roku sakralnego (religijnego) w którym obchodzono różne święta i odprawiano obrzędy (Wj 12:2), zwłaszcza 3 podstawowe święta (Wj 23:14-17; 34:18-24). Fizyczne obchody świąt to obraz pracy na zbawienie. Obchody w miesiącu Abib wskazywały przede wszystkim na wyjście z Egiptu i obchody Święta Paschy w połączeniu ze Świętem Przaśników (Wj 13:4; 23:15; 34:18; Pwt 16:1).
Pierwszy miesiąc roku to początek służby w świątyni (którą odprawiały 24 oddziały służby kapłańskiej; 1Krn 24:3-4) a także zapowiedź zagłady Żydów (początek rzucania losów; Est 3:7).
W pierwszym miesiącu dwudziestego roku panowania króla Persji Artakserksesa (Neh 2:1) podczaszy Nehemiasz został namiestnikiem, którego oddelegowano do odbudowy muru. Ze względu na wzmiankę o dwudziestoleciu panowania króla, pod uwagę bierze się dwóch królów perskich: Artakserksesa I (465-425 p.n.e.) oraz Artakserksesa II Mnemona (404-358 p.n.e.), przy czym tego pierwszego łączy się z budową muru (445 p.n.e.), a drugiego z wydarzeniami związanymi ze świętem Purim. Teoretycznie możliwe jest także, że chodzi o króla Dariusza II, pod warunkiem że swoje rządy rozpoczął w roku 425 p.n.e. (a nie dwa lata później – źródła historyczne nie są zgodne co do dat mordów poprzednich królów). Wzmianka o zburzonym murze i spalonych bramach pojawiła się w miesiącu Kislew, co wskazuje, że dwudziesty rok panowania tego króla musi być liczony włącznie, zatem musi chodzić o rok 446 p.n.e., licząc rok wstąpienia na tron. Pracę rozpoczęto w miesiącu V, około 3 dnia tego miesiąca, a zakończono je po 52 dniach, 25 dnia miesiąca VI (Neh 5:14, 6:15).
Pierwszy miesiąc. Pustynia Sin, miasto Kadesz, śmierć Miriam, brak wody. Mojżesz dwa razy uderza w skałę, z której wypływa woda. W następstwie incydentu związanego z wodami Meriba (sprzeciw wobec Słowa Bożego) Aaron, Mojżesz i cały lud, który wyszedł z Egiptu, nie mogą wejść do ziemi Kanaan (pod przewodnictwem Jozuego i Kaleba wchodzi doń młodsze pokolenie, urodzone podczas drugiej połowy Eksodusu), gdyż na ich drodze Pan stawia Edom, który nie pozwala im na przejście przez swoje terytorium. Pierwszy ofiarę ponosi Aaron, któremu Pan przeznacza śmierć na górze Hor (Lb 20). Później, przed przejściem przez Jordan, na górze Nero umiera Mojżesz (Pwt 34). Zauważmy, że podobne wydarzenie miało już miejsce wcześniej, także na pustyni Sin, w mieście Refidim, na górze Horeb (która najprawdopodobniej jest górą Synaj), gdzie Mojżesz jednokrotnie uderzył w skałę, z której wypłynęła woda (Wj 17:1-7). Aaron i Mojżesz są obrazami kapłaństwa ziemskiego oraz prawa grzechu i śmierci, które nie przynoszą zbawienia, ale także obrazami Jezusa Chrystusa, którego śmierć otwiera drogę do zbawienia, czyli do przejścia przez śmierć. Również woda i skała są obrazami Jezusa jako „Wody Życia” (J 4:10-14, J 7:37; Ap 21:6) i „Duchowej Skały” (1Kor 10:1-6).
b) 1 I (1 dzień I miesiąca)
1 I (1446 p.n.e.) – wzniesienie Przybytku (dosł. Namiotu) pierwszego dnia pierwszego miesiąca drugiego roku od wyjścia z Egiptu (Wj 40:2, 17). Odbywa się namaszczenie kapłanów (na wieczne kapłaństwo), złożenie Świadectwa (Przykazań) w arce oraz wniesienie arki do Przybytku (Wj 40:20,21). Chwała Boża, w formie obłoku, zakrywa przybytek (to również znak wyruszenia w drogę; Wj 40:34-38). Jest to obraz równoległy do wniesienia arki i poświęcenia Świątyni Salomona, które jest także obrazem zakończenia programu zbawienia.
1446 p.n.e. → 2 x 2 x 2 x 2 x 2 x 2 x 2 x 27 → 2011 (koniec pierwszej porcji Późnego Deszczu)
1 I – oczyszczenie świątyni i przedsionka świątyni za króla Ezechiasza, z naciskiem na 8 dni i kolejne 8 dni oraz koniec dnia 16 (1Krn 27:17), czyli na około „połowy” święta Paschy. Niemożność obchodów Pierwszej Paschy (Paschy pierwszego miesiąca) sprawia, że król nakazuje obchody Drugiej Paschy (Paschy drugiego miesiąca; 2Krn 30:1-3), która jest obrazem Późnego Deszczu (oficjalnym początkiem Późnego Deszczu). Co ciekawe, odpowiednik przedsionka świątyni pojawia się w Nowym Testamencie jako krużganek lub portyk Salomona, w sytuacji, gdy Jezus staje do konfrontacji z Żydami przy okazji święta poświęcenia świątyni (żydowskiego święta Chanuka, zwanego także świętem świateł; święto to nie pojawia się w Starym Testamencie, a przez Żydów datowane jest na 25 dzień miesiąca 9). Jezus zarzuca Żydom brak wiary, a Żydzi zarzucają Jezusowi bluźnierstwo, zwłaszcza kiedy twierdzi, że stanowi Jedno z Ojcem, czyli stawia się na równi z Bogiem (J 10:22-39). Wszystko wskazuje na to, że święto poświęcenia jest nieoficjalnym początkiem okresu Wielkiego Ucisku (2300 wieczorów i poranków; Dn 8:14), które łączy także pora roku, czyli zima (J10:22; Mt 24:20).
25 IX 1987 → 2300 dni → 15 II 1994 (przy założeniu, że rok kalendarzowy ma 360 dni, bez dodatkowych miesięcy; 6 x 360 dni + 140 dni, czyli 6 lat, 4 miesiące, 20 dni)
Przy zastosowaniu kalendarza gregoriańskiego 2300 wieczorów i poranków łączy datę poczęcia Jezusa (17 X; przy założeniu, że Jezus urodził się w dniu 17 VII) z datą oficjalnego początku okresu Późnego Deszczu:
17 X (7 stycznia) 1988 → 2300 dni → 15 II (26 kwietnia) 1994
1 I – misja Ezdrasza, uczonego w Piśmie i kapłana, jako przywódcy drugiej grupy powracającej z zesłania (niewoli babilońskiej) do Jerozolimy podczas czteromiesięcznej podróży od 1 I do 1 V (Ezd 7:7-10). Wydarzyło się to na polecenie króla perskiego Artakserksesa (najprawdopodobniej chodzi o historycznego Artakserksesa I, panującego w latach 465–424 p.n.e.), w siódmym roku jego panowania (458 p.n.e.). Z natchnienia Bożego król zapewnia finansowanie (srebro i złoto) oraz pomoc ze strony perskich urzędników. Celem misji jest przywrócenie Prawa (utraconego po spaleniu świątyni Salomona) oraz ustanowienie magistratów i sędziów (wprowadzenie prawa i ładu). Punktem kulminacyjnym jest oczyszczenie ludu z małżeństw mieszanych.
Misja Ezdrasza jest niejako punktem centralnym wydarzeń związanych z powrotem z wygnania pomiędzy dwoma innymi wydarzeniami. Pierwszym z nich jest powrót pierwszej grupy – za sprawą króla Cyrusa a pod przewodnictwem Zorobabela i Jozuego, którego kulminacją jest odbudowa drugiej Świątyni, około 23 lata później (515 p.n.e.). Drugim wydarzeniem jest budowa, pod przewodnictwem Nehemiasza (ok. 70 lat po odbudowie świątyni i ok. 13 lat po misji Ezdrasza; 445 p.n.e.), muru, który ma niejako oddzielać miasto święte (Ezdrasz uczestniczył w odczycie prawa; Ne 8).
Zauważmy, że reformy Ezdrasza w roku 458 p.n.e. łączą proroctwo o 70 tygodniach („70 siódemkach”) z datą Ukrzyżowania (70 x 7 = 490 lat; przy założeniu, że nie ma roku „0”).
458 p.n.e. → 70 x 7 → 33 n.e.
1 I (Ez 10:17) – koniec separacji obcych żon i ich potomków (koniec separacji niewybrańców).
1 I (zagadkowego) roku 27 (Ez 29:17) – wydanie ziemi egipskiej królowi Babilonu, które jest obrazem wydania niewybrańców Szatanowi. Nie wiadomo, o który rok 27 chodzi. Sugeruje się trzy możliwości: wiek Ezekiela, rok panowania króla Babilonu Nabuchodonozora lub 27 rok niewoli Jojakina (Jehojakina), dziadka Zorobabela (budowniczego Drugiej Świątyni).
Skoro zniszczenie Jerozolimy i świątyni miało miejsce w roku 587 p.n.e., w 19 roku panowania Nabuchodonozora (pomiędzy 7 a 10 dniem miesiąca piątego; 2Krl 25:8; Jr 52:12), 27 rok jego panowania przypadałby na rok 579 p.n.e.
Przez 10 lat (608-598 p.n.e.) Jojakin sprawował rządy koregencyjne ze swoim ojcem Jojakimem. Sam rządził tylko 3 miesiące i 10 dni w roku 598 p.n.e. (w 7 roku panowania króla Babilonu, a licząc włącznie, w roku 8), po czym został pojmany (Jr 52:28; 2Krl 24:12). Dlatego w Biblii wiek Jojakina raz podawany jest jako 8 lat (rządy z ojcem), a raz jako 18 lat (rządy samodzielne). Jojakin miał 8 lat, kiedy objął rządy. Przez 10 lat rządził z ojcem, a kiedy miał lat 18, objął rządy samodzielne przez około 100 dni (3 miesiące i 10 dni). Z kolei 27 rok od uprowadzenia Jojakina przypada na rok 571 p.n.e. (lub 572, jeśli zastosować odliczanie włączne). Jojakin został ułaskawiony przez innego króla Babilonu, Merodaka, w 37 roku od jego uprowadzenia (w 562 lub 561 roku p.n.e.; 2Krl 25:27; Jr 52:31).
4991 p.n.e.(początek Potopu) → 2 x 2 x 5 x 13 x 17 → 571 p.n.e.
572 p.n.e. → 27 x 5 x 19 → 1994 (Wielki Ucisk)
579 p.n.e. → 27 x 5 x 19 → 1987 (nieoficjalny początek Wielkiego Ucisku)
1 I (Ez 45:18) – oczyszczenie świątyni (dosł. sanktuarium) na tle symboliki podziału ziemi świętej za pomocą losu na posiadłości dziedziczne świątyni, kapłanów, lewitów, książąt (władców) oraz ludu, z wydaniem rozporządzenia o utrzymaniu prawa i sprawiedliwości, ustaleniem danin na ofiary oraz składaniem ofiar, z naciskiem na Święto Paschy i Święto Namiotów. Przy okazji oczyszczenia świątyni wspominany jest także 7 dzień miesiąca pierwszego (w niektórych polskich tłumaczeniach występuje błąd, gdyż wymieniają one 1 dzień miesiąca siódmego [Ez 45:20]; data ta pojawia się także w Ez 30:20) jako dzień ponownego oczyszczenia, z tą różnicą, że wcześniej podano ogólny skutek grzechu, a teraz mowa o błądzeniu (w sensie braku wiedzy) i prostocie (która również jest odniesieniem do braku wiedzy). Symbolika duchowego oczyszczenia wybrańców z początkiem roku świętego oraz ponownego oczyszczenia 6 dni później wymienia Święto Paschy i Święto Namiotów jako dwa równoległe święta (te same ofiary: ofiara przebłagalna, całopalenie, ofiara z pokarmu i oliwa.) oraz wskazuje, że wiedza duchowa jest efektem zbawienia. „Święte kapłaństwo”, czyli kapłaństwo wolne od grzechu (obcego ducha), które dzięki Krwi Chrystusa (dzięki Duchowi) składa duchowe ofiary przez Jezusa (przez Ducha Świętego), to obraz zbawionych wybrańców (1P 2:5; Ap 1:5-6).
12) 27 II (27 dzień II miesiąca)
a) 27 VIII (27 dzień VIII miesiąca)
Ponieważ niektóre święta, takie jak Pascha (Pascha drugiego miesiąca jako obraz równoległy do Paschy pierwszego miesiąca) i święto Namiotów (związane z poświęceniem Świątyni Salomona), bywają przedstawiane jako obrazy równoległe, choć obchodzone są w odstępie 6 miesięcy, warto wspomnieć, że poświęcenie Jezusa, około 40 dni po Jego narodzeniu (przy założeniu, że 17 VII to rzeczywisty dzień Jego narodzenia), miałoby miejsce dokładnie 6 miesięcy po dniu 27 II, to znaczy 27 VIII (Kpł 12:1-4).
b) 27 II (27 dzień II miesiąca)
27 II – obchody kolejnych 7 dni po obchodach Paschy drugiego miesiąca (obraz drugiej porcji Późnego Deszczu; 2Krn 30:15, 23-27), kończą się w okolicy 27 dnia miesiąca drugiego (licząc łącznie z 14 II)
27 II – Wniebowstąpienie Jezusa, 40 dni po (drugim) zmartwychwstaniu (Dz 1:3, 9), jest obrazem przyjścia Jezusa na końcu świata (Dz 1:11; 1Tes 4:15-17)