6. Wydarzenia po chrzcie Chrystusa związane są z symboliką 40 dni i 40 nocy
Twoje narzędzia:
UWAGA: Powyższe linki do tekstów biblijnych udostępniamy wyłącznie dla wygody czytelnika. Znajdują się one jednak na stronach innych, niezależnych od nas autorów, których poglądy i opinie należą wyłącznie do nich, a zespół Projektu Daniel 12 tych poglądów nie autoryzuje ani nie podziela. Autoryzujemy jedynie teksty opublikowane na niniejszej stronie.
Wydarzenia po Chrzcie Chrystusa związane są z symboliką 40 dni i 40 nocy obejmują:
Powyższe wydarzenia miały miejsce zanim Jezus przybył do Kafarnaum w Galilei (na północnym wybrzeżu Morza Galilejskiego), miasta, w którym pobierano podatek celny (Mt 8:5, 9:9). Jak pamiętamy, Jezus został ochrzczony za Jordanem, w Betabara, co oznacza, że musiał przez Jordan przejść z powrotem do Galilei.
Zauważmy, że Jezus był kuszony przez diabła przez 40 dni (Mk 1:12-13, Łk 4:1-2), ale nastąpiło to dopiero po 40 dniach i 40 nocach spędzonych na pustyni (Mt 4:1-2). Początek tego kuszenia, który przypada na dzień 1 X (odliczając 40 + 40 dni od dnia następującego po 10 VII), opisywany jest jako czas głodu (czas przejścia). Dzień 1 X związany jest z przejściem od pierwszej porcji Późnego Deszczu do jego drugiej porcji (początek separacji od „obcej żony” [Ezd 10:16-17] oraz obniżanie się wód Potopu aż do ukazania się szczytów gór [Rdz 8:5]), a przejście to zainicjował ostatni dzień Święta Namiotów.
Nawiązując do Potopu, zauważamy, że najpierw mamy deszcz, który trwa 40 dni i 40 nocy (Rdz 7:12), a następnie Potop, który trwa 40 dni (Rdz 7:17). Harmonogram Potopu dowodzi, że nie nastąpił on bezpośrednio po deszczu, lecz dopiero po siedmiu dniach (Rdz 7:10), a dokładniej – dnia ósmego. To z kolei łączy Potop z dniem ósmym Święta Namiotów i dniem ósmym po (drugim) zmartwychwstaniu Chrystusa, które było zapowiedzią błogosławieństwa dla tych, którzy nie widzieli, a uwierzyli (J 20:26, 29). Zauważmy, że obrazy opisujące (pierwsze i drugie) objawienie się zmartwychwstałego Chrystusa pokazują, że odbyło się ono „przez zamknięte drzwi” (J 20:19, 26), co jest nawiązaniem do przejścia do zbawienia w momencie, kiedy Bóg „zamknął [drzwi] za Noem” (Rdz 7:16). Owo zamknięcie (drzwi) arki nastąpiło w dniu, który w kalendarzu biblijnym utożsamiany jest ze zniszczeniem Świątyni Jerozolimskiej, natomiast „podwójna porcja” (dwa okresy) Późnego Deszczu, czyli podwójny program zbawienia dla wybrańców, świadczy także o podwójnym sądzie nad kościołami, który to sąd od kościołów rozprzestrzenia się na cały świat.
Zauważmy, że w Biblii chronologia wydarzeń niekoniecznie musi być zachowana, gdyż Bóg działa poza czasem i przestrzenią, a obrazy zawarte w Biblii służą jedynie jako ilustracje prawd duchowych, a nie jako kronika historii fizycznego świata.
Wracając do wydarzeń po chrzcie Jezusa w Jordanie, symbolika wesela w Kanie Galilejskiej, które odbyło się podczas Święta Namiotów, pokrywa się z okresem 40 dni i 40 nocy, a konfrontacja z Szatanem zaczyna się w Nazarecie, podczas konfrontacji w synagodze. Zauważmy, że Jezus zgłodniał po 40 dniach i 40 nocach, będąc zaś w synagodze, wspomina o trzyipółletnim okresie głodu za dni Eliasza (Łk 4:25-26).
Symbolika głodu Jezusa nawiązuje do okresu, który następuje po 40 dniach (Mt 4:2; Łk 4:2). Przyjmując, że 40 dni to połowa okresu 40 dni i 40 nocy, mamy tu nawiązanie do miesiąca ósmego (Bul), czyli miesiąca, w którym Świątynia została ukończona we wszystkich częściach (dosł. według „słowa postanowienia bądź sądu”; 1 Krl 6:38), a sam koniec budowy Świątyni nawiązuje do ostatniego dnia Święta Namiotów (2 Krn 7:10).
Powyższe przykłady skupiają się na ostatnim (ósmym) dniu Święta Namiotów (Dniu Obrzezania Jezusa i dniu wypuszczenia przez Noego ostatniej gołębicy) jako okresie przejścia do drugiej porcji Późnego Deszczu. Zauważmy też związek pomiędzy słowami Ojca w czasie Chrztu, w których nawiązuje do „Umiłowanego Syna”, a przemienieniem Chrystusa na „Górze Przemienienia”, kiedy to po ośmiu dniach (nawiązanie do ostatniego dnia Święta Namiotów; Łk 9:28) Jezus „o innej twarzy” (Łk 9:29) mówi o „odejściu” (eksodusie; Łk 9:31), które ma dopełnić się w Jeruzalem. Trzech apostołów, którzy ujrzeli chwałę Jezusa, zostaje wówczas osłoniętych obłokiem (dosł. „przyćmionych” lub „przykrytych cieniem”), a dobiegający z obłoku głos Ojca wspomina o „Synu Umiłowanym” (Łk 9:34-35). Okazuje się jednak, że w chwili, gdy odzywa się ów głos, Jezus jest sam, uczniowie zaś zachowują milczenie (dosł. „trzymają ciszę”; Łk 9:36), co jest obrazem przejścia do drugiej porcji Późnego Deszczu.
Z symboliką 40 dni i 40 nocy niewątpliwie związana jest bezpośrednio symbolika kuszenia Chrystusa przez Szatana. Atak Szatana następuje po upływie tego okresu, choć okres głodu Chrystusa (Słowa Bożego) rozpoczął się już wcześniej. Podobnie, zanim nastąpiło zniszczenie Świątyni Salomona, król Babilonu okupował już Jerozolimę (oblegał miasto), później zaś w mieście panował głód (2 Krl 25:3; Jr 52:6). Obecny sąd nad kościołami oficjalnie rozpoczął się wraz z początkiem okresu Późnego Deszczu (jego pierwszej porcji) w roku 1994, choć początek okresu Wielkiego Ucisku (rok 1987/88) oznaczał początek przejścia do okresu Późnego Deszczu.
Symbolika kuszenia Jezusa przez Szatana obejmuje:
Poprzez Słowo Jezus identyfikuje z „kamieniem i kamieniami” Szatana i niewybrańców, w przypadku których Słowo Chrystusa i Jego ofiara nie przynoszą zbawienia (Chleba Życia), jako że Słowo to jest dla niezbawionych „skałą potknięcia”. Sąd nad światem, rozpoczynający się od sądu nad kościołami (dlatego w jednym i tym samym proroctwie na ostatnim miejscu raz znajduje się Świątynia, a raz świat), który dotyczy wszystkich fizycznych kościołów świata, z których „nie zostanie nawet kamień na kamieniu”, pokazuje, że ofiara Chrystusa (symbolizowana tu „upadkiem” lub „rzuceniem się”) dotyczy wyłącznie Świątyni Duchowej, czyli oddawania czci samemu Bogu, którego Królestwo nie pochodzi z tego świata. Jednocześnie oznacza to wydanie zarówno świątyni ziemskiej, jak i całego świata Szatanowi, co z kolei dotyczy wszystkich niewybrańców, którzy stanowią większość tego świata. Równolegle z upadkiem świątyni ziemskiej Jezus buduje Świątynię Duchową z kamieni żywych (wybrańców), której sam jest fundamentem i kamieniem węgielnym (1 P 2:5-6).
Początkiem znaków wykonywanych przez Jezusa po „przejściu przez Jordan” (po chrzcie) stała się przemiana wody w wino podczas uroczystości weselnej w Kanie Galilejskiej, skąd Jezus dokonał także drugiego cudu, uleczając „na odległość” sługę rzymskiego setnika (J 4:46-54). Uczta weselna jest obrazem przymierza, jakie Pan Młody (Jezus) zawiera z Panną Młodą, czyli wybraną przez Siebie oblubienicą (wybrańcami). Matką wszystkich wybrańców jest Duchowa Jerozolima, czyli miejsce przeznaczenia (zbawienie), do którego podążają wybrańcy. Stąd obrazowa obecność matki Jezusa na uczcie weselnej (J 2:3). Wybrańcy Boży, kierowani Prawem Ducha, wykonują duchową wolę Bożą jako instrumenty sprawczej mocy Boga. Podobnie jak kapłani z rodu Lewiego, wybrańcy uczestniczą w składaniu ofiar duchowych, choć z punktu widzenia Boga jest to uczestnictwo bierne (samo w sobie bezwartościowe, gdyż wartością jest jedynie praca Boga). Uczta miała miejsce dnia trzeciego (J 2:1), co jest nawiązaniem do drugiego zmartwychwstania Chrystusa i do okresu Późnego Deszczu. Trzeciego dnia po Chrzcie Chrystus przyciągnął do siebie dwóch nowych uczniów – Filipa i Natanaela (J 1:43-51). Apostołowie, czyli wybrańcy Chrystusa, dla których przeznaczony jest Duch, utożsamiani są z Galilejczykami (Dz 1:11; 2:7). Dzień uczty weselnej wypada więc w czasie Święta Namiotów, czyli łącznie 6 dni po Dniu Zadośćuczynienia (Chrzcie). Na weselu zjawia się Chrystus wraz z pięcioma uczniami (trzema pozyskanymi dnia drugiego oraz dwoma dnia trzeciego) i matką. Zatem łącznie zaproszonych zostało siedem osób. Zaproszenie to jest obrazem wezwania wybrańców przez Ojca (J 6:44). Warto zauważyć, że matka Jezusa zaliczana jest do uczniów Jezusa (J 2:2, 3). Nawiązanie do pięciu uczniów (pozyskanych po Chrzcie) i zaproszenie wszystkich na ucztę przypomina przypowieść o mądrych dziewicach, gotowych na spotkanie Pana Młodego i wchodzących na ucztę weselną (Mt 25:10).
Po rozpoczęciu okresu Wielkiego Ucisku nie ma „wina”, czyli Ducha Świętego. Jezus (Duch Święty) przyszedł na ucztę 17 VII, w połowie Święta Namiotów, niepostrzeżenie (J 7:10), „jak złodziej w nocy” (1 Tes 5:1-2), pozbawiając kościoły (a wcześniej naród izraelski) swojej obecności, to znaczy, usuwając spomiędzy nich Ducha (2 Tes 2:7). Przemiana wody w wino wskazuje, że Ducha Świętego otrzymują tylko zaproszeni przez Ojca, w których Słowo Boże przynosi skutek, szczególnie podczas okresu Wielkiego Ucisku (1 Tes 1:6), a dokładniej w środku uczty, czyli wraz z początkiem okresu Późnego Deszczu. „Środek uczty” to zarazem moment rozpoznania sądu odbywającego się nad kościołami (J 7:14, 34-36), sądu, który przez niewybrańców nie został rozpoznany (J 7:27).
Zwracając się do Swojej matki „kobieto”, Chrystus nawiązuje także do kościoła fizycznego, który znajduje się pod Prawem i który nie rozumie konieczności przejścia do nowego programu zbawienia, zbiegającego się z końcem ery kościoła. Stawianie przez kościół Marii „niepokalanie poczętej” na piedestale jest odpowiednikiem słów Izraelitów: „Myśmy się nie urodzili z nierządu” (J 8:41). Podobnie jak Izrael nie dostrzegał, że wraz z nadejściem Chrystusa zakończyła się era fizycznych obrzędów ceremonialnych, takich jak składanie ofiar, tak i kościoły nie rozpoznały momentu przejścia do kolejnej ery (Pascha II) i końca nowotestamentowych obrzędów ceremonialnych, takich jak chrzest wodą czy komunia. Tak przy okazji, zniszczenie Świątyni Salomona stwarzało konieczność zaniechania codziennych ofiar, co miało pokazać, że tak naprawdę nigdy nie chodziło o żadne ofiary fizyczne.
Jeśli chodzi o wybrańców, Chrystus, czyli Słowo Boże, przekazuje im instrukcje poprzez „matkę”, czyli Prawo Ducha (J 2:5). Jest to zobrazowane „przyjęciem matki do siebie” przez ucznia (J 19:26-27), które z kolei obrazuje otrzymanie przez wybrańca daru Ducha Bożego. W ten sposób Duch Boży wypełnienia duchowo Piąte Przykazanie: „Czcij ojca swego i matkę swoją” (Wj 20:12). Wybrańcy są więc sługami Chrystusa i szafarzami (zarządcami lub wykonawcami) tajemnic Bożych (1 Kor 4:1).
Żydowska tradycja wymagała oczyszczenia ceremonialnego, do którego w czasie uczty weselnej posłużyło 6 stągwi kamiennych (naczyń na wodę), zawierających dwie lub trzy miary (J 2:6). Do momentu zbawienia serca wybrańców Bożych (naczyń na chwałę Bożą; Rz 9:23) są zatwardziałe, dlatego muszą oni otrzymać serca nowe, z Ducha (Ez 36:5-27), co realizowane jest przez Boga w ramach dwóch lub trzech (licząc oddzielnie dwie porcje Późnego Deszczu) programów zbawienia. Oczyszczenie wybrańca dotyczy zarówno jego duszy, jak i ciała (Hbr 10:22), a dokonywane jest poprzez trzeci komponent, czyli Ducha. Dlatego niezbawieni nazywani są ludźmi „podwójnego serca” („podwójnej duszy” lub „podwójnego umysłu”, co w polskim tłumaczeniu błędnie oddano jako „chwiejni”; Jkb 4:8).
Niezbawieni wybrańcy Boży znajdują się pod prawem i, podobnie jak niewybrańcy, wykonują pracę, chcąc uzyskać zbawienie, pracę związaną z symbolem „sześciu dni”. Odpoczynek przychodzi dopiero za sprawą dwóch lub trzech świadków, a więc za sprawą Boga, przedstawianego jako „Duch” lub jako „Pełnia”.
Wybrańcy Boży, jako słudzy Pana, napełniają dusze innych wybrańców „wodą życia”, czyli Słowem Bożym (J 15:3), natomiast Bóg dopilnowuje, by przyniosło ono zbawienie (oczyszczenie duchowe, czyli objęcie ofiarą przelania krwi), przemieniając symboliczną wodę w wino, czyli Słowo w Ducha. Oczyszczenie duchowe dokonuje się tylko w wybrańcach Bożych, którzy stanowią Kościół Duchowy (Ef 5:26). Na tych, w których Słowo nie przynosi efektu, Słowo to sprowadza ono zniszczenie, tak jak Potop spowodował zagładę ludzi za dni Noego. Jezus Chrystus jest Winoroślą (krzewem winnym), z której owoców powstaje wino i która przynosi owoc Ducha wyrastającym z niej wybrańcom (J 15:1-2).
Kluczowym momentem, w którym wino ma zostać podane, nie jest początek uczty weselnej, lecz moment, kiedy weselnicy są już pijani (J 2:10). Moment ten określany jest jako „teraz” (J 2:8, 10). Jest to moment, kiedy uczta dobiega już końca, kiedy gospodarz wesela wzywa pana młodego (J 2:9). W Biblii „pijaństwo” symbolicznie oznacza wypełnienie duchem – w przypadku wybrańców (uczestników pierwszego zmartwychwstania; Dz 2:13; 15-18) jest to Duch Boży, a w przypadku niewybrańców – duch tego świata (Ef 5:18). Okres Wielkiego Ucisku (sądu) to okres „nocy”, kiedy niewybrańcy „upiją się” (1 Tes 5:7). Każdy niezbawiony (włącznie z niezbawionymi jeszcze wybrańcami), który poczęty został bez Ducha, przedstawiany jest w Biblii jako zataczający się pijak, którego zawodzi mądrość (Ps 107:27), który unoszony jest przez wszelkie wiatry fałszywych doktryn (Ef 4:4), oraz jako wątpiący, który jak morska fala jest pędzony i kołysany wiatrem (Jkb 1:6). Symbolika sądu ostatecznego opisuje ziemię jako zataczającego się („tam i z powrotem”) pijaka (Iz 24:20). Przypomnijmy tu kruka, który w Biblii jest ptakiem nieczystym (obrazem Szatana) i który podczas Potopu latał „tam i z powrotem” (Rdz 8:7), nie zaznawszy spoczynku. Szatan kiedyś przebywał w obecności Boga (Hi 1:7, 2:2), jednak wskutek sądu Bożego został od Boga odseparowany (Ap 12:7-10; 2 Tes 1:9), bo właśnie na separacji Boży sąd polega.
Dwa różne słowa greckie (nun i arti), przetłumaczone jako „teraz”, wskazują na dwa różne okresy podczas uczty weselnej. W połowie Święta Namiotów (w połowie okresu Wielkiego Ucisku) nastąpiło pierwsze zesłanie Ducha Świętego (przejście do pierwszej porcji Późnego Deszczu), czyli „degustacja wina”, a wraz z końcem okresu Wielkiego Ucisku nastąpiło drugie zesłanie Ducha Świętego (przejście do drugiej porcji Późnego Deszczu). Wydarzeniom tym odpowiada wysłanie drugiej i trzeciej gołębicy przez Noego w czasie Potopu. Czas drugiej Paschy (Późnego Deszczu) odpowiada czasowi drugiego przelania krwi (Ducha) Chrystusa.
Z drugiej strony, gospodarzem uczty weselnej były dotychczas ziemskie kościoły (Wielki Babilon), które podczas Święta Namiotów (Wielkiego Ucisku) otrzymały podwójną porcję sądu Bożego, pijąc z kielicha gniewu Bożego (Ap 18:6). Kościoły nie są świadome sądu Bożego, który spadł na nie jak „złodziej w nocy”, dlatego są jak „gospodarz, który nie wiedział, skąd pochodzi wino” (J 2:9). Symbolika „podwójnego sądu” odnosi się do „podwójnej śmierci” (śmierci drugiej jako śmierci wiecznej), a koniec drugiej porcji Późnego Deszczu to przejście do wymiaru nieskończoności – życia wiecznego (w przypadku wybrańców) lub potępienia wiecznego (w przypadku niewybrańców).
„Wino” odnosi się także do Drugiej Paschy („Ostatniej Wieczerzy”, podczas której spożywano „Ciało i Krew Chrystusa”), natomiast „lepsze wino” (w polskim tłumaczeniu: „dobre wino”) odnosi się do większej chwały Drugiej Świątyni (Ha 2:9), czyli do okresu Późnego Deszczu. Chodzi tu o „większą chwałę” w dniach późniejszych (ostatecznych). „Spożywanie Ciała” nawiązuje do drugiego zbawienia (zbawienia ciała), czyli znów do okresu Późnego Deszczu, natomiast przymierze „w Krwi” symbolizuje przymierze w Duchu Świętym.
Powiązanie wydarzeń w Kanie Galilejskiej ze Świętem Namiotów łączy Święto Namiotów (jako obraz równoległy do Paschy I i Paschy II) z symboliką Deszczu (Za 14:16-17) podczas Potopu. Słowo „deszcz” z jednej strony symbolizuje „deszcz zbawienia”, a z drugiej „deszcz sądu”, stąd „brak deszczu” (zbawienia) oznacza „plagę suszy i głodu” (sąd). Zauważmy, że wszyscy, którzy zginęli w Potopie, znajdowali się na „suchym lądzie”, choć ląd ten (ziemia) został całkowicie przykryty wodą (Rdz 7:22). Z drugiej strony, ci, którzy znajdowali się w arce, zostali uratowani „przez wodę” (1 P 3:20).
Ostatni dzień Święta Namiotów utożsamiany jest z wodą Ducha Świętego, przeznaczoną dla tych, którzy mają „pragnienie” wody (dla wybrańców), czyli pragnienie Chrystusa (J 7:37). Jest to efekt powołania ostatniej grupy wybrańców, którzy dopełnią chwały Chrystusa po okresie Wielkiego Ucisku, kiedy to Jezus powróci (oczywiście w sposób niewidzialny) w pełni chwały (Mt 24:29-31).
Symbolika „pragnienia” często łączona jest z symboliką „głodu” (1 Kor 4:11) i „postu” (niejedzenia), co z kolei łączy się z wydarzeniami po chrzcie Chrystusa, kiedy to Jezus „głodował” przez 40 dni oraz przez 40 dni i 40 nocy. Natomiast „pragnienie” Jezusa jest symbolem końca Pierwszego programu zbawienia (w odniesieniu zarówno do Wczesnego Deszczu, jak i do pierwszej porcji Późnego Deszczu), co znalazło wyraz w biblijnym opisie Ukrzyżowania (J 19:28-30).
Zauważmy, że Biblia łączy symbol postu z czterema hebrajskimi miesiącami – czwartym, piątym, siódmym i dziesiątym (Za 8:19), czyli z rozłamem (podziałem) Izraela i zniszczeniem Świątyni jerozolimskiej (w miesiącach 4 i 5; Jr 39:2, 2 Krl 25:8), Świętem Zadośćuczynienia i końcem Święta Namiotów (w miesiącu 7; Kpł 23:27, Ne 9:1), z opadaniem wód i ukazaniem się gór oraz z atakiem króla Babilonu na Jerozolimę i jej oblężeniem (w miesiącu 10; Rdz 8:5, Jr 39:1).
Ostatnia misja gołębicy wypuszczonej przez Noego, która miała miejsce w ostatnim dniu Święta Namiotów, ukazuje obraz gołębicy wypuszczonej w świat spustoszony, co symbolizuje ostateczną konfrontację Chrystusa ze Zwierzęciem lub Bestią (Szatanem). Podczas 40 dni na pustyni, kiedy Szatan kusił Chrystusa, Szatanowi towarzyszyły zwierzęta (bestie), zaś Jezusowi aniołowie (Mk 1:13), czyli wybrańcy, którzy przeszli już przez sąd w Duchu Jezusa. Obraz wód opadających po Potopie ukazuje świat zamieniony w pustynię, świat (niewybrańców), który powoli pozbawiony zostaje zbawczego Słowa Bożego (wody życia), przy jednoczesnym zbawieniu garstki Bożych wybrańców.
„Wielki tłum” z Księgi Apokalipsy, którego nie da się policzyć, a który wyjdzie z Wielkiego Ucisku „opłukany w krwi Baranka” (Ap 7:9, 14), to tak naprawdę garstka wybrańców, których „wielkość” tkwi nie w ich liczbie a w ofierze Chrystusa. To, że nie da się ich policzyć oznacza, że nie podlegają Bożemu sądowi, który przeszli już w Jezusie Chrystusie.
Zauważmy, że w kontekście Święta Purim i Święta Drugiej Paschy jako obrazów związanych z symboliką 40 dni i 40 nocy Eliasza oraz jego wejścia na górę Synaj (Horeb), połączyliśmy te dwa wydarzenia z wejściem Mojżesza na górę Synaj. Obydwa wydarzenia są także związane z oddzieleniem wybrańców od niewybrańców poprzez sąd (okres Wielkiego Ucisku), co jest odpowiednikiem zamknięcia drzwi zbawienia dla niewybrańców. Symbole te nabrały szczególnego znaczenia dopiero wtedy, gdy połączyliśmy 40 dni i 40 nocy w całość i potraktowaliśmy je jako okres 80 dni. Deszcz, który spowodował Potop, spadł po siedmiu dniach (Rdz 7:4), czyli 17 II, a następnie Deszcz padał przez 80 dni (40 dni i 40 nocy), czyli do 7 V. Potop pojawił się na ziemi po siedmiu dniach (Rdz 7:10) od wejścia Noego do arki i zamknięcia go w niej (7 V – 15 V). Tak jak po siedmiu dniach (dnia ósmego) odbywa się obrzezanie, czyli uświęcenie przez przelanie krwi, tak po siedmiu latach „suszy” (1987 – 1994) Pan zsyła Późny Deszcz.
- kuszenie Chrystusa przez Szatana (Mt 4:2);
- wesele w Kanie Galilejskiej (J 2:1-12);
- zapowiedź głodu w synagogach (kościołach) ogłoszona w Nazarecie (Łk 4:16-30).
Powyższe wydarzenia miały miejsce zanim Jezus przybył do Kafarnaum w Galilei (na północnym wybrzeżu Morza Galilejskiego), miasta, w którym pobierano podatek celny (Mt 8:5, 9:9). Jak pamiętamy, Jezus został ochrzczony za Jordanem, w Betabara, co oznacza, że musiał przez Jordan przejść z powrotem do Galilei.
Zauważmy, że Jezus był kuszony przez diabła przez 40 dni (Mk 1:12-13, Łk 4:1-2), ale nastąpiło to dopiero po 40 dniach i 40 nocach spędzonych na pustyni (Mt 4:1-2). Początek tego kuszenia, który przypada na dzień 1 X (odliczając 40 + 40 dni od dnia następującego po 10 VII), opisywany jest jako czas głodu (czas przejścia). Dzień 1 X związany jest z przejściem od pierwszej porcji Późnego Deszczu do jego drugiej porcji (początek separacji od „obcej żony” [Ezd 10:16-17] oraz obniżanie się wód Potopu aż do ukazania się szczytów gór [Rdz 8:5]), a przejście to zainicjował ostatni dzień Święta Namiotów.
Nawiązując do Potopu, zauważamy, że najpierw mamy deszcz, który trwa 40 dni i 40 nocy (Rdz 7:12), a następnie Potop, który trwa 40 dni (Rdz 7:17). Harmonogram Potopu dowodzi, że nie nastąpił on bezpośrednio po deszczu, lecz dopiero po siedmiu dniach (Rdz 7:10), a dokładniej – dnia ósmego. To z kolei łączy Potop z dniem ósmym Święta Namiotów i dniem ósmym po (drugim) zmartwychwstaniu Chrystusa, które było zapowiedzią błogosławieństwa dla tych, którzy nie widzieli, a uwierzyli (J 20:26, 29). Zauważmy, że obrazy opisujące (pierwsze i drugie) objawienie się zmartwychwstałego Chrystusa pokazują, że odbyło się ono „przez zamknięte drzwi” (J 20:19, 26), co jest nawiązaniem do przejścia do zbawienia w momencie, kiedy Bóg „zamknął [drzwi] za Noem” (Rdz 7:16). Owo zamknięcie (drzwi) arki nastąpiło w dniu, który w kalendarzu biblijnym utożsamiany jest ze zniszczeniem Świątyni Jerozolimskiej, natomiast „podwójna porcja” (dwa okresy) Późnego Deszczu, czyli podwójny program zbawienia dla wybrańców, świadczy także o podwójnym sądzie nad kościołami, który to sąd od kościołów rozprzestrzenia się na cały świat.
Zauważmy, że w Biblii chronologia wydarzeń niekoniecznie musi być zachowana, gdyż Bóg działa poza czasem i przestrzenią, a obrazy zawarte w Biblii służą jedynie jako ilustracje prawd duchowych, a nie jako kronika historii fizycznego świata.
Wracając do wydarzeń po chrzcie Jezusa w Jordanie, symbolika wesela w Kanie Galilejskiej, które odbyło się podczas Święta Namiotów, pokrywa się z okresem 40 dni i 40 nocy, a konfrontacja z Szatanem zaczyna się w Nazarecie, podczas konfrontacji w synagodze. Zauważmy, że Jezus zgłodniał po 40 dniach i 40 nocach, będąc zaś w synagodze, wspomina o trzyipółletnim okresie głodu za dni Eliasza (Łk 4:25-26).
Symbolika głodu Jezusa nawiązuje do okresu, który następuje po 40 dniach (Mt 4:2; Łk 4:2). Przyjmując, że 40 dni to połowa okresu 40 dni i 40 nocy, mamy tu nawiązanie do miesiąca ósmego (Bul), czyli miesiąca, w którym Świątynia została ukończona we wszystkich częściach (dosł. według „słowa postanowienia bądź sądu”; 1 Krl 6:38), a sam koniec budowy Świątyni nawiązuje do ostatniego dnia Święta Namiotów (2 Krn 7:10).
Powyższe przykłady skupiają się na ostatnim (ósmym) dniu Święta Namiotów (Dniu Obrzezania Jezusa i dniu wypuszczenia przez Noego ostatniej gołębicy) jako okresie przejścia do drugiej porcji Późnego Deszczu. Zauważmy też związek pomiędzy słowami Ojca w czasie Chrztu, w których nawiązuje do „Umiłowanego Syna”, a przemienieniem Chrystusa na „Górze Przemienienia”, kiedy to po ośmiu dniach (nawiązanie do ostatniego dnia Święta Namiotów; Łk 9:28) Jezus „o innej twarzy” (Łk 9:29) mówi o „odejściu” (eksodusie; Łk 9:31), które ma dopełnić się w Jeruzalem. Trzech apostołów, którzy ujrzeli chwałę Jezusa, zostaje wówczas osłoniętych obłokiem (dosł. „przyćmionych” lub „przykrytych cieniem”), a dobiegający z obłoku głos Ojca wspomina o „Synu Umiłowanym” (Łk 9:34-35). Okazuje się jednak, że w chwili, gdy odzywa się ów głos, Jezus jest sam, uczniowie zaś zachowują milczenie (dosł. „trzymają ciszę”; Łk 9:36), co jest obrazem przejścia do drugiej porcji Późnego Deszczu.
Z symboliką 40 dni i 40 nocy niewątpliwie związana jest bezpośrednio symbolika kuszenia Chrystusa przez Szatana. Atak Szatana następuje po upływie tego okresu, choć okres głodu Chrystusa (Słowa Bożego) rozpoczął się już wcześniej. Podobnie, zanim nastąpiło zniszczenie Świątyni Salomona, król Babilonu okupował już Jerozolimę (oblegał miasto), później zaś w mieście panował głód (2 Krl 25:3; Jr 52:6). Obecny sąd nad kościołami oficjalnie rozpoczął się wraz z początkiem okresu Późnego Deszczu (jego pierwszej porcji) w roku 1994, choć początek okresu Wielkiego Ucisku (rok 1987/88) oznaczał początek przejścia do okresu Późnego Deszczu.
Symbolika kuszenia Jezusa przez Szatana obejmuje:
- namowę, by Jezus wydał nakaz (słowny) kamieniowi (Łk 4:3-4) i kamieniom (Mt 4:3), by stały się chlebem;
- nakaz, by Jezus uczcił Szatana i upadł przed nim (Mt 4:9) za cenę wszystkich królestw tego świata (Łk 4:5-8);
- namowę, by Jezus rzucił się ze szczytu Świątyni w Jerozolimie, świętym mieście (Mt 4:5) i w ten sposób wypełnił Pismo (Łk 4:9-12).
Poprzez Słowo Jezus identyfikuje z „kamieniem i kamieniami” Szatana i niewybrańców, w przypadku których Słowo Chrystusa i Jego ofiara nie przynoszą zbawienia (Chleba Życia), jako że Słowo to jest dla niezbawionych „skałą potknięcia”. Sąd nad światem, rozpoczynający się od sądu nad kościołami (dlatego w jednym i tym samym proroctwie na ostatnim miejscu raz znajduje się Świątynia, a raz świat), który dotyczy wszystkich fizycznych kościołów świata, z których „nie zostanie nawet kamień na kamieniu”, pokazuje, że ofiara Chrystusa (symbolizowana tu „upadkiem” lub „rzuceniem się”) dotyczy wyłącznie Świątyni Duchowej, czyli oddawania czci samemu Bogu, którego Królestwo nie pochodzi z tego świata. Jednocześnie oznacza to wydanie zarówno świątyni ziemskiej, jak i całego świata Szatanowi, co z kolei dotyczy wszystkich niewybrańców, którzy stanowią większość tego świata. Równolegle z upadkiem świątyni ziemskiej Jezus buduje Świątynię Duchową z kamieni żywych (wybrańców), której sam jest fundamentem i kamieniem węgielnym (1 P 2:5-6).
Początkiem znaków wykonywanych przez Jezusa po „przejściu przez Jordan” (po chrzcie) stała się przemiana wody w wino podczas uroczystości weselnej w Kanie Galilejskiej, skąd Jezus dokonał także drugiego cudu, uleczając „na odległość” sługę rzymskiego setnika (J 4:46-54). Uczta weselna jest obrazem przymierza, jakie Pan Młody (Jezus) zawiera z Panną Młodą, czyli wybraną przez Siebie oblubienicą (wybrańcami). Matką wszystkich wybrańców jest Duchowa Jerozolima, czyli miejsce przeznaczenia (zbawienie), do którego podążają wybrańcy. Stąd obrazowa obecność matki Jezusa na uczcie weselnej (J 2:3). Wybrańcy Boży, kierowani Prawem Ducha, wykonują duchową wolę Bożą jako instrumenty sprawczej mocy Boga. Podobnie jak kapłani z rodu Lewiego, wybrańcy uczestniczą w składaniu ofiar duchowych, choć z punktu widzenia Boga jest to uczestnictwo bierne (samo w sobie bezwartościowe, gdyż wartością jest jedynie praca Boga). Uczta miała miejsce dnia trzeciego (J 2:1), co jest nawiązaniem do drugiego zmartwychwstania Chrystusa i do okresu Późnego Deszczu. Trzeciego dnia po Chrzcie Chrystus przyciągnął do siebie dwóch nowych uczniów – Filipa i Natanaela (J 1:43-51). Apostołowie, czyli wybrańcy Chrystusa, dla których przeznaczony jest Duch, utożsamiani są z Galilejczykami (Dz 1:11; 2:7). Dzień uczty weselnej wypada więc w czasie Święta Namiotów, czyli łącznie 6 dni po Dniu Zadośćuczynienia (Chrzcie). Na weselu zjawia się Chrystus wraz z pięcioma uczniami (trzema pozyskanymi dnia drugiego oraz dwoma dnia trzeciego) i matką. Zatem łącznie zaproszonych zostało siedem osób. Zaproszenie to jest obrazem wezwania wybrańców przez Ojca (J 6:44). Warto zauważyć, że matka Jezusa zaliczana jest do uczniów Jezusa (J 2:2, 3). Nawiązanie do pięciu uczniów (pozyskanych po Chrzcie) i zaproszenie wszystkich na ucztę przypomina przypowieść o mądrych dziewicach, gotowych na spotkanie Pana Młodego i wchodzących na ucztę weselną (Mt 25:10).
Po rozpoczęciu okresu Wielkiego Ucisku nie ma „wina”, czyli Ducha Świętego. Jezus (Duch Święty) przyszedł na ucztę 17 VII, w połowie Święta Namiotów, niepostrzeżenie (J 7:10), „jak złodziej w nocy” (1 Tes 5:1-2), pozbawiając kościoły (a wcześniej naród izraelski) swojej obecności, to znaczy, usuwając spomiędzy nich Ducha (2 Tes 2:7). Przemiana wody w wino wskazuje, że Ducha Świętego otrzymują tylko zaproszeni przez Ojca, w których Słowo Boże przynosi skutek, szczególnie podczas okresu Wielkiego Ucisku (1 Tes 1:6), a dokładniej w środku uczty, czyli wraz z początkiem okresu Późnego Deszczu. „Środek uczty” to zarazem moment rozpoznania sądu odbywającego się nad kościołami (J 7:14, 34-36), sądu, który przez niewybrańców nie został rozpoznany (J 7:27).
Zwracając się do Swojej matki „kobieto”, Chrystus nawiązuje także do kościoła fizycznego, który znajduje się pod Prawem i który nie rozumie konieczności przejścia do nowego programu zbawienia, zbiegającego się z końcem ery kościoła. Stawianie przez kościół Marii „niepokalanie poczętej” na piedestale jest odpowiednikiem słów Izraelitów: „Myśmy się nie urodzili z nierządu” (J 8:41). Podobnie jak Izrael nie dostrzegał, że wraz z nadejściem Chrystusa zakończyła się era fizycznych obrzędów ceremonialnych, takich jak składanie ofiar, tak i kościoły nie rozpoznały momentu przejścia do kolejnej ery (Pascha II) i końca nowotestamentowych obrzędów ceremonialnych, takich jak chrzest wodą czy komunia. Tak przy okazji, zniszczenie Świątyni Salomona stwarzało konieczność zaniechania codziennych ofiar, co miało pokazać, że tak naprawdę nigdy nie chodziło o żadne ofiary fizyczne.
Jeśli chodzi o wybrańców, Chrystus, czyli Słowo Boże, przekazuje im instrukcje poprzez „matkę”, czyli Prawo Ducha (J 2:5). Jest to zobrazowane „przyjęciem matki do siebie” przez ucznia (J 19:26-27), które z kolei obrazuje otrzymanie przez wybrańca daru Ducha Bożego. W ten sposób Duch Boży wypełnienia duchowo Piąte Przykazanie: „Czcij ojca swego i matkę swoją” (Wj 20:12). Wybrańcy są więc sługami Chrystusa i szafarzami (zarządcami lub wykonawcami) tajemnic Bożych (1 Kor 4:1).
Żydowska tradycja wymagała oczyszczenia ceremonialnego, do którego w czasie uczty weselnej posłużyło 6 stągwi kamiennych (naczyń na wodę), zawierających dwie lub trzy miary (J 2:6). Do momentu zbawienia serca wybrańców Bożych (naczyń na chwałę Bożą; Rz 9:23) są zatwardziałe, dlatego muszą oni otrzymać serca nowe, z Ducha (Ez 36:5-27), co realizowane jest przez Boga w ramach dwóch lub trzech (licząc oddzielnie dwie porcje Późnego Deszczu) programów zbawienia. Oczyszczenie wybrańca dotyczy zarówno jego duszy, jak i ciała (Hbr 10:22), a dokonywane jest poprzez trzeci komponent, czyli Ducha. Dlatego niezbawieni nazywani są ludźmi „podwójnego serca” („podwójnej duszy” lub „podwójnego umysłu”, co w polskim tłumaczeniu błędnie oddano jako „chwiejni”; Jkb 4:8).
Niezbawieni wybrańcy Boży znajdują się pod prawem i, podobnie jak niewybrańcy, wykonują pracę, chcąc uzyskać zbawienie, pracę związaną z symbolem „sześciu dni”. Odpoczynek przychodzi dopiero za sprawą dwóch lub trzech świadków, a więc za sprawą Boga, przedstawianego jako „Duch” lub jako „Pełnia”.
Wybrańcy Boży, jako słudzy Pana, napełniają dusze innych wybrańców „wodą życia”, czyli Słowem Bożym (J 15:3), natomiast Bóg dopilnowuje, by przyniosło ono zbawienie (oczyszczenie duchowe, czyli objęcie ofiarą przelania krwi), przemieniając symboliczną wodę w wino, czyli Słowo w Ducha. Oczyszczenie duchowe dokonuje się tylko w wybrańcach Bożych, którzy stanowią Kościół Duchowy (Ef 5:26). Na tych, w których Słowo nie przynosi efektu, Słowo to sprowadza ono zniszczenie, tak jak Potop spowodował zagładę ludzi za dni Noego. Jezus Chrystus jest Winoroślą (krzewem winnym), z której owoców powstaje wino i która przynosi owoc Ducha wyrastającym z niej wybrańcom (J 15:1-2).
Kluczowym momentem, w którym wino ma zostać podane, nie jest początek uczty weselnej, lecz moment, kiedy weselnicy są już pijani (J 2:10). Moment ten określany jest jako „teraz” (J 2:8, 10). Jest to moment, kiedy uczta dobiega już końca, kiedy gospodarz wesela wzywa pana młodego (J 2:9). W Biblii „pijaństwo” symbolicznie oznacza wypełnienie duchem – w przypadku wybrańców (uczestników pierwszego zmartwychwstania; Dz 2:13; 15-18) jest to Duch Boży, a w przypadku niewybrańców – duch tego świata (Ef 5:18). Okres Wielkiego Ucisku (sądu) to okres „nocy”, kiedy niewybrańcy „upiją się” (1 Tes 5:7). Każdy niezbawiony (włącznie z niezbawionymi jeszcze wybrańcami), który poczęty został bez Ducha, przedstawiany jest w Biblii jako zataczający się pijak, którego zawodzi mądrość (Ps 107:27), który unoszony jest przez wszelkie wiatry fałszywych doktryn (Ef 4:4), oraz jako wątpiący, który jak morska fala jest pędzony i kołysany wiatrem (Jkb 1:6). Symbolika sądu ostatecznego opisuje ziemię jako zataczającego się („tam i z powrotem”) pijaka (Iz 24:20). Przypomnijmy tu kruka, który w Biblii jest ptakiem nieczystym (obrazem Szatana) i który podczas Potopu latał „tam i z powrotem” (Rdz 8:7), nie zaznawszy spoczynku. Szatan kiedyś przebywał w obecności Boga (Hi 1:7, 2:2), jednak wskutek sądu Bożego został od Boga odseparowany (Ap 12:7-10; 2 Tes 1:9), bo właśnie na separacji Boży sąd polega.
Dwa różne słowa greckie (nun i arti), przetłumaczone jako „teraz”, wskazują na dwa różne okresy podczas uczty weselnej. W połowie Święta Namiotów (w połowie okresu Wielkiego Ucisku) nastąpiło pierwsze zesłanie Ducha Świętego (przejście do pierwszej porcji Późnego Deszczu), czyli „degustacja wina”, a wraz z końcem okresu Wielkiego Ucisku nastąpiło drugie zesłanie Ducha Świętego (przejście do drugiej porcji Późnego Deszczu). Wydarzeniom tym odpowiada wysłanie drugiej i trzeciej gołębicy przez Noego w czasie Potopu. Czas drugiej Paschy (Późnego Deszczu) odpowiada czasowi drugiego przelania krwi (Ducha) Chrystusa.
Z drugiej strony, gospodarzem uczty weselnej były dotychczas ziemskie kościoły (Wielki Babilon), które podczas Święta Namiotów (Wielkiego Ucisku) otrzymały podwójną porcję sądu Bożego, pijąc z kielicha gniewu Bożego (Ap 18:6). Kościoły nie są świadome sądu Bożego, który spadł na nie jak „złodziej w nocy”, dlatego są jak „gospodarz, który nie wiedział, skąd pochodzi wino” (J 2:9). Symbolika „podwójnego sądu” odnosi się do „podwójnej śmierci” (śmierci drugiej jako śmierci wiecznej), a koniec drugiej porcji Późnego Deszczu to przejście do wymiaru nieskończoności – życia wiecznego (w przypadku wybrańców) lub potępienia wiecznego (w przypadku niewybrańców).
„Wino” odnosi się także do Drugiej Paschy („Ostatniej Wieczerzy”, podczas której spożywano „Ciało i Krew Chrystusa”), natomiast „lepsze wino” (w polskim tłumaczeniu: „dobre wino”) odnosi się do większej chwały Drugiej Świątyni (Ha 2:9), czyli do okresu Późnego Deszczu. Chodzi tu o „większą chwałę” w dniach późniejszych (ostatecznych). „Spożywanie Ciała” nawiązuje do drugiego zbawienia (zbawienia ciała), czyli znów do okresu Późnego Deszczu, natomiast przymierze „w Krwi” symbolizuje przymierze w Duchu Świętym.
Powiązanie wydarzeń w Kanie Galilejskiej ze Świętem Namiotów łączy Święto Namiotów (jako obraz równoległy do Paschy I i Paschy II) z symboliką Deszczu (Za 14:16-17) podczas Potopu. Słowo „deszcz” z jednej strony symbolizuje „deszcz zbawienia”, a z drugiej „deszcz sądu”, stąd „brak deszczu” (zbawienia) oznacza „plagę suszy i głodu” (sąd). Zauważmy, że wszyscy, którzy zginęli w Potopie, znajdowali się na „suchym lądzie”, choć ląd ten (ziemia) został całkowicie przykryty wodą (Rdz 7:22). Z drugiej strony, ci, którzy znajdowali się w arce, zostali uratowani „przez wodę” (1 P 3:20).
Ostatni dzień Święta Namiotów utożsamiany jest z wodą Ducha Świętego, przeznaczoną dla tych, którzy mają „pragnienie” wody (dla wybrańców), czyli pragnienie Chrystusa (J 7:37). Jest to efekt powołania ostatniej grupy wybrańców, którzy dopełnią chwały Chrystusa po okresie Wielkiego Ucisku, kiedy to Jezus powróci (oczywiście w sposób niewidzialny) w pełni chwały (Mt 24:29-31).
Symbolika „pragnienia” często łączona jest z symboliką „głodu” (1 Kor 4:11) i „postu” (niejedzenia), co z kolei łączy się z wydarzeniami po chrzcie Chrystusa, kiedy to Jezus „głodował” przez 40 dni oraz przez 40 dni i 40 nocy. Natomiast „pragnienie” Jezusa jest symbolem końca Pierwszego programu zbawienia (w odniesieniu zarówno do Wczesnego Deszczu, jak i do pierwszej porcji Późnego Deszczu), co znalazło wyraz w biblijnym opisie Ukrzyżowania (J 19:28-30).
Zauważmy, że Biblia łączy symbol postu z czterema hebrajskimi miesiącami – czwartym, piątym, siódmym i dziesiątym (Za 8:19), czyli z rozłamem (podziałem) Izraela i zniszczeniem Świątyni jerozolimskiej (w miesiącach 4 i 5; Jr 39:2, 2 Krl 25:8), Świętem Zadośćuczynienia i końcem Święta Namiotów (w miesiącu 7; Kpł 23:27, Ne 9:1), z opadaniem wód i ukazaniem się gór oraz z atakiem króla Babilonu na Jerozolimę i jej oblężeniem (w miesiącu 10; Rdz 8:5, Jr 39:1).
Ostatnia misja gołębicy wypuszczonej przez Noego, która miała miejsce w ostatnim dniu Święta Namiotów, ukazuje obraz gołębicy wypuszczonej w świat spustoszony, co symbolizuje ostateczną konfrontację Chrystusa ze Zwierzęciem lub Bestią (Szatanem). Podczas 40 dni na pustyni, kiedy Szatan kusił Chrystusa, Szatanowi towarzyszyły zwierzęta (bestie), zaś Jezusowi aniołowie (Mk 1:13), czyli wybrańcy, którzy przeszli już przez sąd w Duchu Jezusa. Obraz wód opadających po Potopie ukazuje świat zamieniony w pustynię, świat (niewybrańców), który powoli pozbawiony zostaje zbawczego Słowa Bożego (wody życia), przy jednoczesnym zbawieniu garstki Bożych wybrańców.
„Wielki tłum” z Księgi Apokalipsy, którego nie da się policzyć, a który wyjdzie z Wielkiego Ucisku „opłukany w krwi Baranka” (Ap 7:9, 14), to tak naprawdę garstka wybrańców, których „wielkość” tkwi nie w ich liczbie a w ofierze Chrystusa. To, że nie da się ich policzyć oznacza, że nie podlegają Bożemu sądowi, który przeszli już w Jezusie Chrystusie.
Zauważmy, że w kontekście Święta Purim i Święta Drugiej Paschy jako obrazów związanych z symboliką 40 dni i 40 nocy Eliasza oraz jego wejścia na górę Synaj (Horeb), połączyliśmy te dwa wydarzenia z wejściem Mojżesza na górę Synaj. Obydwa wydarzenia są także związane z oddzieleniem wybrańców od niewybrańców poprzez sąd (okres Wielkiego Ucisku), co jest odpowiednikiem zamknięcia drzwi zbawienia dla niewybrańców. Symbole te nabrały szczególnego znaczenia dopiero wtedy, gdy połączyliśmy 40 dni i 40 nocy w całość i potraktowaliśmy je jako okres 80 dni. Deszcz, który spowodował Potop, spadł po siedmiu dniach (Rdz 7:4), czyli 17 II, a następnie Deszcz padał przez 80 dni (40 dni i 40 nocy), czyli do 7 V. Potop pojawił się na ziemi po siedmiu dniach (Rdz 7:10) od wejścia Noego do arki i zamknięcia go w niej (7 V – 15 V). Tak jak po siedmiu dniach (dnia ósmego) odbywa się obrzezanie, czyli uświęcenie przez przelanie krwi, tak po siedmiu latach „suszy” (1987 – 1994) Pan zsyła Późny Deszcz.