11. CZYŚCIEC. Łono Abrahama
Twoje narzędzia:
UWAGA: Powyższe linki do tekstów biblijnych udostępniamy wyłącznie dla wygody czytelnika. Znajdują się one jednak na stronach innych, niezależnych od nas autorów, których poglądy i opinie należą wyłącznie do nich, a zespół Projektu Daniel 12 tych poglądów nie autoryzuje ani nie podziela. Autoryzujemy jedynie teksty opublikowane na niniejszej stronie.
11. Łono Abrahama (Łk 16:19-26)
Teolodzy rzymskokatoliccy głoszą pogląd, że wyrażenie „łono Abrahama”, użyte we wspomnianym w tytule fragmencie Biblii, oznacza „czyściec”, czyli „hades dla sprawiedliwych”, w którym przebywają dusze oczekujące na ofiarę Chrystusa, w przeciwieństwie do Otchłani, czyli „hadesu dla niesprawiedliwych”.
Paradoks polega na tym, że niektórzy interpretatorzy wyróżniają dwa hadesy, a więc dwa piekła, oraz na tym, że potępiony przebywający w Otchłani – „hadesie dla niesprawiedliwych” – uprasza o łaskę dla żyjących, a nie jak mówi doktryna kościelna, że to żyjący upraszają o łaskę dla zmarłych. Trudno doszukać się w tym opisie znamion czyśćca. Choć pojawia się tu ogień w Otchłani, to jednak ogień ten nie przynosi oczyszczenia. Być może forsowana jest tu koncepcja, że skoro po śmierci człowiek nie może już pomóc sobie ani innym w nawróceniu, to muszą to zrobić za niego inni. Problem polega jednak na tym, że przypowieść ta wyraźnie wskazuje, że Bogacz z Otchłani nigdy nie wyjdzie, ani też nie odmieni on losu swoich żyjących krewnych, zatem kościelna doktryna zostaje tym samym zdyskwalifikowana.
Kiedy jednak przyjrzymy się tej przypowieści dokładniej, szukając w niej przekazu duchowego, możemy się przekonać, że Abraham to obraz Boga Ojca, Łazarz to obraz Chrystusa i wybrańców, a Bogacz to obraz Szatana i niewybrańców. Bogacz żył w świecie iluzji własnego bogactwa, na pokaz, jako pozorny kapłan i pozorny wybraniec. Purpura i bisior (len) to części składowe szat kapłańskich. Ponadto słowo „bisior” symbolizuje „sprawiedliwe czyny świętych,” czyli wybrańców (Ap 19:8). Tymczasem w naszej przypowieści „bisior” odnosi się do fałszywych wybrańców. „Bogactwo” to dostęp do Słowa Bożego, ale jest ono prawdziwe tylko wtedy, gdy jest wsparte Duchem Świętym, to znaczy, kiedy przynosi zbawienie. Tymczasem „bogactwo” Bogacza wynikało z jego własnej drogi, własnej sprawiedliwości, własnego programu zbawienia. Bogacz codziennie „bawił się”, co można także przetłumaczyć jako „cieszył się”, na wzór Izraelitów, którzy zrobili złotego cielca, któremu złożyli ofiarę, ciesząc się dziełem swoich rąk (Dz 7:41). Dlatego kiedy Jezus „przyszedł do swoich, swoi Go nie przyjęli” (J 1:11), lecz przyjęli Go Ci, którzy narodzili się z Boga (J 1:13), czyli z Ducha. Tymczasem Żebrak Łazarz był ubogi w oczach świata, okryty wrzodami, nieczysty. Był lizany przez psy, żywiąc się odpadami ze stołu Bogacza. Brak rozpoznania Jezusa jako Boga, rozumiany jako brak działania Ducha, a nie brak powtarzanych bezwiednie, czczych słów, co dotyczy także wybrańców przed zbawieniem, odziera Jezusa z chwały i stawia Go w roli Żebraka. Jezus upodabnia się więc do niezbawionych wybrańców, i tak właśnie jest odbierany, choć sam jest Duchem Bożym. Czytanie Słowa Bożego (Biblii), nawet jeśli ma postać najgorliwszego studiowania, nie przynosi żadnego efektu, jeśli nie jest kierowane przez Ducha Bożego. Bez rozpoznania w niej przekazu Ducha Biblia jest uboga i pozbawiona duchowego bogactwa, które prowadzi do zbawienia.
Przytoczona przypowieść przedstawia zatem kontrast pomiędzy pozornym wybrańcem a prawdziwym wybrańcem, pozornym Izraelem a prawdziwym Izraelem, pozornym kościołem a prawdziwym Kościołem, przedstawiając równocześnie przekazanie zbawienia wybrańcom pośród pogan. Jak wskazuje Biblia, Jezus i Jego wybrańcy byli prześladowani i odrzucani przede wszystkim przez przywódców religijnych, dla których nauka Jezusa była konkurencją odbierającą im ich własną chwałę, przy czym owo „odrzucenie” symbolicznie nazywane jest „zabijaniem” (J 16:2).
Wypełnienie Bożego wyboru, w sensie miejsca przeznaczenia, do którego trafia dany człowiek, ujawnia się wraz ze śmiercią tego człowieka – dla wybrańców jest to zbawienie, dla niewybrańców potępienie. Obrazem zbawienia Żebraka jest opis przeniesienia go przez aniołów „na łono Abrahama”. Jest to symboliczny obraz zmartwychwstania wybrańca do życia wiecznego oraz obraz Wniebowstąpienia. „Anioły” są tu obrazem „Ducha”, a „łono Abrahama” symbolizuje Ducha Bożego, czyli Ducha Świętego, w Niebie. Stąd też Jezus to „Jednorodzony Syn, który jest w łonie Ojca” (J 1:18). Tymczasem śmierć Bogacza związana jest z pogrzebaniem go i przeznaczeniem na piekło – miejsce tortur, „ogień wieczny” – w którym nie ma już nadziei na zesłanie Ducha Bożego, obrazowanego w postaci „wody”. Brak więc nadziei, że Duch Boży usunie ducha Szatana („schłodzi język”), brak nadziei na zbawienie, i to na wieczność, co symbolizuje „przepaść nie do przebycia”. Bóg ocenia uczynki Bogacza za życia jako „rzeczy złe”, a jego nagrodę jako „rzeczy dobre”, które otrzymał jeszcze za życia w formie dostępu do Słowa Bożego, które jednak w jego przypadku nie przyniosło efektu w postaci zbawienia. W rozumieniu Bogacza, reprezentującego niewybrańców, owymi „dobrymi rzeczami” był jego własny program zbawienia.
Oczywiście brak większej liczby szczegółów, by móc rozwinąć tę koncepcję. Można by wskazać, że Bogacz udostępniał pokarm, karmiąc Żebraka. Nie będziemy tu jednak spekulować. Tak czy inaczej Biblia mówi o pozornych wybrańcach, sprawiedliwych według własnej miary, jako o tych, którzy myśleli, że dobrze służą Bogu, w rzeczywistości wykonując wolę Szatana (Mt 7:21-23). Słowo Boże nigdy nie będzie miało wpływu na niewybrańców, gdyż nie dla nich Bóg przeznaczył Ducha, którego owocem jest wiara. Niewybrańcy nie uwierzą, bo nie dla nich został przeznaczony dar wiary. Zmartwychwstanie Chrystusa jest bowiem źródłem zadośćuczynienia tylko dla Bożych wybrańców.
Ze względu na imię, postać Żebraka Łazarza jest także nawiązaniem do brata Marii i Marty, to znaczy gwarancji kompletnego zmartwychwstania każdego wybrańca w dniu ostatecznym (J 11:24), czyli zmartwychwstania również ciała, przez co należy rozumieć otrzymanie ciała duchowego, niebieskiego.
Niewybrańcy jako całość to duch obcy, duch Szatana. Słowo Boże zawiera wszelkie potrzebne informacje na temat zbawienia i potępienia, ujawniając jednocześnie, że niewybraniec nie tylko nie posłucha przekazu Biblii, ale będzie również tworzył własny przekaz, którego sednem jest nawrócenie poprzez ducha śmierci, nawrócenie na podstawie wykonywania prawa grzechu i śmierci, nawrócenie w czyśćcu. Każda z tych doktryn to fałszywa nauka inspirowana przez Szatana.
Teolodzy rzymskokatoliccy głoszą pogląd, że wyrażenie „łono Abrahama”, użyte we wspomnianym w tytule fragmencie Biblii, oznacza „czyściec”, czyli „hades dla sprawiedliwych”, w którym przebywają dusze oczekujące na ofiarę Chrystusa, w przeciwieństwie do Otchłani, czyli „hadesu dla niesprawiedliwych”.
Paradoks polega na tym, że niektórzy interpretatorzy wyróżniają dwa hadesy, a więc dwa piekła, oraz na tym, że potępiony przebywający w Otchłani – „hadesie dla niesprawiedliwych” – uprasza o łaskę dla żyjących, a nie jak mówi doktryna kościelna, że to żyjący upraszają o łaskę dla zmarłych. Trudno doszukać się w tym opisie znamion czyśćca. Choć pojawia się tu ogień w Otchłani, to jednak ogień ten nie przynosi oczyszczenia. Być może forsowana jest tu koncepcja, że skoro po śmierci człowiek nie może już pomóc sobie ani innym w nawróceniu, to muszą to zrobić za niego inni. Problem polega jednak na tym, że przypowieść ta wyraźnie wskazuje, że Bogacz z Otchłani nigdy nie wyjdzie, ani też nie odmieni on losu swoich żyjących krewnych, zatem kościelna doktryna zostaje tym samym zdyskwalifikowana.
Kiedy jednak przyjrzymy się tej przypowieści dokładniej, szukając w niej przekazu duchowego, możemy się przekonać, że Abraham to obraz Boga Ojca, Łazarz to obraz Chrystusa i wybrańców, a Bogacz to obraz Szatana i niewybrańców. Bogacz żył w świecie iluzji własnego bogactwa, na pokaz, jako pozorny kapłan i pozorny wybraniec. Purpura i bisior (len) to części składowe szat kapłańskich. Ponadto słowo „bisior” symbolizuje „sprawiedliwe czyny świętych,” czyli wybrańców (Ap 19:8). Tymczasem w naszej przypowieści „bisior” odnosi się do fałszywych wybrańców. „Bogactwo” to dostęp do Słowa Bożego, ale jest ono prawdziwe tylko wtedy, gdy jest wsparte Duchem Świętym, to znaczy, kiedy przynosi zbawienie. Tymczasem „bogactwo” Bogacza wynikało z jego własnej drogi, własnej sprawiedliwości, własnego programu zbawienia. Bogacz codziennie „bawił się”, co można także przetłumaczyć jako „cieszył się”, na wzór Izraelitów, którzy zrobili złotego cielca, któremu złożyli ofiarę, ciesząc się dziełem swoich rąk (Dz 7:41). Dlatego kiedy Jezus „przyszedł do swoich, swoi Go nie przyjęli” (J 1:11), lecz przyjęli Go Ci, którzy narodzili się z Boga (J 1:13), czyli z Ducha. Tymczasem Żebrak Łazarz był ubogi w oczach świata, okryty wrzodami, nieczysty. Był lizany przez psy, żywiąc się odpadami ze stołu Bogacza. Brak rozpoznania Jezusa jako Boga, rozumiany jako brak działania Ducha, a nie brak powtarzanych bezwiednie, czczych słów, co dotyczy także wybrańców przed zbawieniem, odziera Jezusa z chwały i stawia Go w roli Żebraka. Jezus upodabnia się więc do niezbawionych wybrańców, i tak właśnie jest odbierany, choć sam jest Duchem Bożym. Czytanie Słowa Bożego (Biblii), nawet jeśli ma postać najgorliwszego studiowania, nie przynosi żadnego efektu, jeśli nie jest kierowane przez Ducha Bożego. Bez rozpoznania w niej przekazu Ducha Biblia jest uboga i pozbawiona duchowego bogactwa, które prowadzi do zbawienia.
Przytoczona przypowieść przedstawia zatem kontrast pomiędzy pozornym wybrańcem a prawdziwym wybrańcem, pozornym Izraelem a prawdziwym Izraelem, pozornym kościołem a prawdziwym Kościołem, przedstawiając równocześnie przekazanie zbawienia wybrańcom pośród pogan. Jak wskazuje Biblia, Jezus i Jego wybrańcy byli prześladowani i odrzucani przede wszystkim przez przywódców religijnych, dla których nauka Jezusa była konkurencją odbierającą im ich własną chwałę, przy czym owo „odrzucenie” symbolicznie nazywane jest „zabijaniem” (J 16:2).
Wypełnienie Bożego wyboru, w sensie miejsca przeznaczenia, do którego trafia dany człowiek, ujawnia się wraz ze śmiercią tego człowieka – dla wybrańców jest to zbawienie, dla niewybrańców potępienie. Obrazem zbawienia Żebraka jest opis przeniesienia go przez aniołów „na łono Abrahama”. Jest to symboliczny obraz zmartwychwstania wybrańca do życia wiecznego oraz obraz Wniebowstąpienia. „Anioły” są tu obrazem „Ducha”, a „łono Abrahama” symbolizuje Ducha Bożego, czyli Ducha Świętego, w Niebie. Stąd też Jezus to „Jednorodzony Syn, który jest w łonie Ojca” (J 1:18). Tymczasem śmierć Bogacza związana jest z pogrzebaniem go i przeznaczeniem na piekło – miejsce tortur, „ogień wieczny” – w którym nie ma już nadziei na zesłanie Ducha Bożego, obrazowanego w postaci „wody”. Brak więc nadziei, że Duch Boży usunie ducha Szatana („schłodzi język”), brak nadziei na zbawienie, i to na wieczność, co symbolizuje „przepaść nie do przebycia”. Bóg ocenia uczynki Bogacza za życia jako „rzeczy złe”, a jego nagrodę jako „rzeczy dobre”, które otrzymał jeszcze za życia w formie dostępu do Słowa Bożego, które jednak w jego przypadku nie przyniosło efektu w postaci zbawienia. W rozumieniu Bogacza, reprezentującego niewybrańców, owymi „dobrymi rzeczami” był jego własny program zbawienia.
Oczywiście brak większej liczby szczegółów, by móc rozwinąć tę koncepcję. Można by wskazać, że Bogacz udostępniał pokarm, karmiąc Żebraka. Nie będziemy tu jednak spekulować. Tak czy inaczej Biblia mówi o pozornych wybrańcach, sprawiedliwych według własnej miary, jako o tych, którzy myśleli, że dobrze służą Bogu, w rzeczywistości wykonując wolę Szatana (Mt 7:21-23). Słowo Boże nigdy nie będzie miało wpływu na niewybrańców, gdyż nie dla nich Bóg przeznaczył Ducha, którego owocem jest wiara. Niewybrańcy nie uwierzą, bo nie dla nich został przeznaczony dar wiary. Zmartwychwstanie Chrystusa jest bowiem źródłem zadośćuczynienia tylko dla Bożych wybrańców.
Ze względu na imię, postać Żebraka Łazarza jest także nawiązaniem do brata Marii i Marty, to znaczy gwarancji kompletnego zmartwychwstania każdego wybrańca w dniu ostatecznym (J 11:24), czyli zmartwychwstania również ciała, przez co należy rozumieć otrzymanie ciała duchowego, niebieskiego.
Niewybrańcy jako całość to duch obcy, duch Szatana. Słowo Boże zawiera wszelkie potrzebne informacje na temat zbawienia i potępienia, ujawniając jednocześnie, że niewybraniec nie tylko nie posłucha przekazu Biblii, ale będzie również tworzył własny przekaz, którego sednem jest nawrócenie poprzez ducha śmierci, nawrócenie na podstawie wykonywania prawa grzechu i śmierci, nawrócenie w czyśćcu. Każda z tych doktryn to fałszywa nauka inspirowana przez Szatana.