9. (8) DEKALOG - Nie będziesz kradł
Twoje narzędzia:
UWAGA: Powyższe linki do tekstów biblijnych udostępniamy wyłącznie dla wygody czytelnika. Znajdują się one jednak na stronach innych, niezależnych od nas autorów, których poglądy i opinie należą wyłącznie do nich, a zespół Projektu Daniel 12 tych poglądów nie autoryzuje ani nie podziela. Autoryzujemy jedynie teksty opublikowane na niniejszej stronie.
File Size: | 184 kb |
File Type: |
7.9. (8) Nie będziesz wydawał fałszywego świadectwa przeciwko bliźniemu (sąsiadowi) twemu. (Wj 20:16; Pwt 5:20)
Dosłownie rzecz biorąc, przeciętny chrześcijanin rozumie to przykazanie tak, że nie wolno mu kłamać ani zeznawać na szkodę kogoś innego, a także plotkować, obmawiać czy oczerniać innych. Nie o plotkowanie tu jednak chodzi.
Duchowo rzecz biorąc, przykazanie to dotyczy bowiem antagonizmu pomiędzy Bogiem i Szatanem. „Fałszywe świadectwo” to nie obmawianie, plotkowanie czy rozpowiadanie nieprawdziwych informacji dotyczących drugiego człowieka, a głoszenie fałszywej, to znaczy materialnej ewangelii przez obcego ducha. Główny problem polega tu na odróżnieniu Prawdy, której Świadkiem jest Jezus i Duch Boży, od fałszu, którego świadkiem jest duch Szatana, gdyż Prawda jest owocem Ducha Bożego i darem przeznaczonym tylko dla Bożych wybrańców, których Biblia nazywa „Prawdziwymi Żydami”, a dziś nazwalibyśmy ich prawdziwymi chrześcijanami. Chodzi o wybrańców, którzy otrzymali już Ducha Bożego. Brak rozpoznania dobra i zła (w sensie duchowym) przez niewybrańców, których reprezentują przywódcy religijni i ich naśladowcy (instytucjonalny Izrael czy instytucjonalny kościół), sprawia, że samozwańczy głosiciele Słowa Bożego obracają Prawdę w fałsz, zwodząc siebie i innych, a robią to nieświadomie, będąc wręcz przekonani, że służą Bogu. Fałszywym świadectwem jest na przykład głoszenie, że człowiek człowiekowi jest w stanie odpuszczać grzech oraz obiecywanie, że zbawienie można osiągnąć poprzez własne uczynki. Fałszywe świadectwo skierowane jest zarówno przeciw Bożym wybrańcom, jak i samemu Bogu, gdyż zaprzecza Jego duchowej Prawdzie.
Ponieważ duchowy przekaz Biblii pozostaje w opozycji do nauk głoszonych przez instytucje kościelne i religijne, Autora tego przekazu oraz tych, którzy ten przekaz głoszą, próbuje się ośmieszyć i zdyskredytować, innymi słowy „zabić” duchowo. Jezusa skazano na śmierć z powodu nauki, którą głosząc, twierdził, że jest Bogiem, że przyszedł znieść prawo śmierci, które stanowi autorytet dla przywódców religijnych, oraz że „zburzy świątynię i zbuduje nową w trzy dni”. Został uznany za bluźniercę, gdyż Jego przekaz rozumiany był dosłownie, czyli fizycznie.
Świadectwo prawdziwe, świadectwo głoszone przez Jezusa-Ducha to zbawienie z Łaski, czyli bez żadnego udziału człowieka, jedynie poprzez uczynki (działanie) samego Jezusa, który leczy duchowo, darując grzechy swoim wybrańcom. Wyrażenie „darowanie grzechów” oznacza oczyszczenie duszy wybrańca z grzechu, czyli z ducha Szatana, bo to on właśnie jest grzechem. W duszy zbawionego wybrańca zamieszkuje Duch Boży, a w Nim cała Pełnia Bóstwa – owych dwóch lub trzech Świadków, czyli Duch Ojca i Duch Syna lub Ojciec, Syn i Duch. Dlatego zbawiony wybraniec Boży staje się równocześnie świadkiem Boga i świadkiem Prawdy. Na wzór Jezusa i Jego chrztu, kiedy to Jezus (Słowo Boże) otrzymał świadectwo Ojca z Nieba poprzez zesłanie Nań Ducha Świętego symbolizowanego przez „gołębicę”, namaszczony Duchem wybraniec Boży zostaje duchowym kapłanem, świadkiem Ducha, czyli narzędziem w rękach Boga. Bóg jest sprawcą swojej duchowej woli i działania poprzez swoich wybrańców. „Objawienie” wybrańcowi Boga i Mesjasza to nie jakaś nadprzyrodzona wizja – ma ono miejsce poprzez Ewangelię, bo Jezus to Słowo Boże, a zatem poprzez „słyszenie i widzenie” duchowe.
Tylko Bóg wie, kto jest jakiego ducha – nie da się tego rozpoznać w sposób widzialny – ale daje On zbawionym wybrańcom moc testowania duchów obcych, czyli „obcych świadków”, świadków fałszywych. Podstawą identyfikacji fałszywego świadka jest to, komu przypisuje on zasługi za zbawienie – jeśli jego autorytetem jest inny człowiek i jeśli zasługi za zbawienie przypisuje wysiłkom człowieka zamiast Jezusowi, to oddaje on cześć obcemu bogu, który jest źródłem tej nauki. Dobitnym tego przykładem jest fałszywa kościelna doktryna o „wolnej woli” i zbawieniu z uczynków człowieka lub poprzez wspólne działanie człowieka i Boga – ewangelia oparta na kombinacji uczynków i Łaski.
Przekaz duchowy Biblii skierowany jest do zbawionych wybrańców Bożych oraz do wybrańców wciąż oczekujących na zbawienie. Do wybrańców skierowane są też wszelkie obietnice Pana, w tym obietnica zbawienia i wiecznego dziedzictwa. Natomiast w naturze niewybrańców leży głoszenie własnego programu zbawienia, a więc samozbawienia. Samozbawienie i własny program zbawienia to inaczej własne wysiłki, własne uczynki i własna wiara, podczas gdy wiara i uczynki Jezusa są owocem daru Ducha Świętego.
„Kto wierzy w Syna Bożego, ten ma w sobie świadectwo Boga, kto nie wierzy Bogu, uczynił Go kłamcą, bo nie uwierzył świadectwu, jakie Bóg dał o swoim Synu”. (1J 5:10)
Zgodnie z przeznaczeniem z góry każdy niewybraniec to ów fałszywy świadek i zły sługa – sługa Złego – który nigdy nie dostąpi zbawienia. Z drugiej strony żadna fałszywa doktryna przywódców religijnych, czyli symboliczny „kwas” i „jad żmii” czy „skorpionów”, nie jest w stanie pozbawić wybrańca zbawienia. Prawo grzechu i śmierci służy do demaskowania ducha nieczystego (duchowego zła), dlatego zarówno naród izraelski jak i kościoły są demaskowane jako słudzy Szatana, czyli słudzy ducha kłamstwa i fałszu. Niewybrańcy to świadkowie własnej chwały, którą głoszą na własną zgubę.
Podsumowując, w przykazaniu tym chodzi o fałszywe świadectwo w postaci fałszywych doktryn, czyli o systemy własnych praw i nakazów stworzone przez kościoły, promujące ich własne programy zbawienia. Świadectwo to jest wydawane przez fałszywego świadka, którym są przywódcy religijni inspirowani przez ducha obcego – Szatana.
Według prawa, do wydania osądu lub ustanowienia prawdy potrzebnych było dwóch lub trzech świadków. W sensie duchowym Prawdę – przekaz duchowy Biblii – może ustanowić jedynie Bóg, który przedstawia się jako „Słowo i Duch” (Dwóch Świadków) lub jako „Ojciec, Syn i Duch” (Trzech Świadków).
„Niech Bóg będzie prawdą, a każdy człowiek kłamcą”. (Rz 3:4)
„Nie ma sprawiedliwego, nawet ani jednego, nie ma rozumnego, nie ma, kto by szukał Boga. Wszyscy zboczyli z drogi, zarazem się zepsuli, nie ma takiego, co dobrze czyni, zgoła ani jednego. Grobem otwartym jest ich gardło, językiem swoim knują zdradę, jad żmijowy pod ich wargami”. (Rz 3:10-13)
Duch Szatana to duch śmierci, duch zdrady, trucizna płynąca z „jadu żmii”, czego skutkiem jest głoszenie Słowa Bożego w sposób fałszywy. Świadek ma obowiązek zeznawać zgodnie z prawdą, pod przysięgą. Jednak sługa Szatana będzie mówił wyłącznie kłamstwa, gdyż Szatan jest „ojcem kłamstwa”, czyli ojcem fałszywej nauki o zbawieniu, a jego dzieci chcą spełniać jego pożądania (J 8:44). Jezus Chrystus został skazany na śmierć za to, że głosił naukę niezgodną z nauką przywódców religijnych, którzy stworzyli własny system „prawdy”. W celu osądzenia Jezusa powołano fałszywych świadków i ostatecznie wyrokiem ukarano Prawdę, ponieważ Jezus potwierdził, że jest Bogiem, za co został uznany za bluźniercę (Mt 26:59-66). Szatan podaje się za „anioła światłości”, czyli za Ducha Prawdy, a jego fałszywi apostołowie (przywódcy religijni) udają apostołów Chrystusa (2Kor 11:13-14). Będąc przepełnieni duchem Szatana, niewybrańcy zawsze bluźnią i sprzeciwiają się Duchowi Świętemu (Dz 7:51), zawsze traktują Jezusa jako ducha nieczystego (Mk 3:29-30), są bowiem przeznaczeni na potępienie wieczne.
Dosłownie rzecz biorąc, przeciętny chrześcijanin rozumie to przykazanie tak, że nie wolno mu kłamać ani zeznawać na szkodę kogoś innego, a także plotkować, obmawiać czy oczerniać innych. Nie o plotkowanie tu jednak chodzi.
Duchowo rzecz biorąc, przykazanie to dotyczy bowiem antagonizmu pomiędzy Bogiem i Szatanem. „Fałszywe świadectwo” to nie obmawianie, plotkowanie czy rozpowiadanie nieprawdziwych informacji dotyczących drugiego człowieka, a głoszenie fałszywej, to znaczy materialnej ewangelii przez obcego ducha. Główny problem polega tu na odróżnieniu Prawdy, której Świadkiem jest Jezus i Duch Boży, od fałszu, którego świadkiem jest duch Szatana, gdyż Prawda jest owocem Ducha Bożego i darem przeznaczonym tylko dla Bożych wybrańców, których Biblia nazywa „Prawdziwymi Żydami”, a dziś nazwalibyśmy ich prawdziwymi chrześcijanami. Chodzi o wybrańców, którzy otrzymali już Ducha Bożego. Brak rozpoznania dobra i zła (w sensie duchowym) przez niewybrańców, których reprezentują przywódcy religijni i ich naśladowcy (instytucjonalny Izrael czy instytucjonalny kościół), sprawia, że samozwańczy głosiciele Słowa Bożego obracają Prawdę w fałsz, zwodząc siebie i innych, a robią to nieświadomie, będąc wręcz przekonani, że służą Bogu. Fałszywym świadectwem jest na przykład głoszenie, że człowiek człowiekowi jest w stanie odpuszczać grzech oraz obiecywanie, że zbawienie można osiągnąć poprzez własne uczynki. Fałszywe świadectwo skierowane jest zarówno przeciw Bożym wybrańcom, jak i samemu Bogu, gdyż zaprzecza Jego duchowej Prawdzie.
Ponieważ duchowy przekaz Biblii pozostaje w opozycji do nauk głoszonych przez instytucje kościelne i religijne, Autora tego przekazu oraz tych, którzy ten przekaz głoszą, próbuje się ośmieszyć i zdyskredytować, innymi słowy „zabić” duchowo. Jezusa skazano na śmierć z powodu nauki, którą głosząc, twierdził, że jest Bogiem, że przyszedł znieść prawo śmierci, które stanowi autorytet dla przywódców religijnych, oraz że „zburzy świątynię i zbuduje nową w trzy dni”. Został uznany za bluźniercę, gdyż Jego przekaz rozumiany był dosłownie, czyli fizycznie.
Świadectwo prawdziwe, świadectwo głoszone przez Jezusa-Ducha to zbawienie z Łaski, czyli bez żadnego udziału człowieka, jedynie poprzez uczynki (działanie) samego Jezusa, który leczy duchowo, darując grzechy swoim wybrańcom. Wyrażenie „darowanie grzechów” oznacza oczyszczenie duszy wybrańca z grzechu, czyli z ducha Szatana, bo to on właśnie jest grzechem. W duszy zbawionego wybrańca zamieszkuje Duch Boży, a w Nim cała Pełnia Bóstwa – owych dwóch lub trzech Świadków, czyli Duch Ojca i Duch Syna lub Ojciec, Syn i Duch. Dlatego zbawiony wybraniec Boży staje się równocześnie świadkiem Boga i świadkiem Prawdy. Na wzór Jezusa i Jego chrztu, kiedy to Jezus (Słowo Boże) otrzymał świadectwo Ojca z Nieba poprzez zesłanie Nań Ducha Świętego symbolizowanego przez „gołębicę”, namaszczony Duchem wybraniec Boży zostaje duchowym kapłanem, świadkiem Ducha, czyli narzędziem w rękach Boga. Bóg jest sprawcą swojej duchowej woli i działania poprzez swoich wybrańców. „Objawienie” wybrańcowi Boga i Mesjasza to nie jakaś nadprzyrodzona wizja – ma ono miejsce poprzez Ewangelię, bo Jezus to Słowo Boże, a zatem poprzez „słyszenie i widzenie” duchowe.
Tylko Bóg wie, kto jest jakiego ducha – nie da się tego rozpoznać w sposób widzialny – ale daje On zbawionym wybrańcom moc testowania duchów obcych, czyli „obcych świadków”, świadków fałszywych. Podstawą identyfikacji fałszywego świadka jest to, komu przypisuje on zasługi za zbawienie – jeśli jego autorytetem jest inny człowiek i jeśli zasługi za zbawienie przypisuje wysiłkom człowieka zamiast Jezusowi, to oddaje on cześć obcemu bogu, który jest źródłem tej nauki. Dobitnym tego przykładem jest fałszywa kościelna doktryna o „wolnej woli” i zbawieniu z uczynków człowieka lub poprzez wspólne działanie człowieka i Boga – ewangelia oparta na kombinacji uczynków i Łaski.
Przekaz duchowy Biblii skierowany jest do zbawionych wybrańców Bożych oraz do wybrańców wciąż oczekujących na zbawienie. Do wybrańców skierowane są też wszelkie obietnice Pana, w tym obietnica zbawienia i wiecznego dziedzictwa. Natomiast w naturze niewybrańców leży głoszenie własnego programu zbawienia, a więc samozbawienia. Samozbawienie i własny program zbawienia to inaczej własne wysiłki, własne uczynki i własna wiara, podczas gdy wiara i uczynki Jezusa są owocem daru Ducha Świętego.
„Kto wierzy w Syna Bożego, ten ma w sobie świadectwo Boga, kto nie wierzy Bogu, uczynił Go kłamcą, bo nie uwierzył świadectwu, jakie Bóg dał o swoim Synu”. (1J 5:10)
Zgodnie z przeznaczeniem z góry każdy niewybraniec to ów fałszywy świadek i zły sługa – sługa Złego – który nigdy nie dostąpi zbawienia. Z drugiej strony żadna fałszywa doktryna przywódców religijnych, czyli symboliczny „kwas” i „jad żmii” czy „skorpionów”, nie jest w stanie pozbawić wybrańca zbawienia. Prawo grzechu i śmierci służy do demaskowania ducha nieczystego (duchowego zła), dlatego zarówno naród izraelski jak i kościoły są demaskowane jako słudzy Szatana, czyli słudzy ducha kłamstwa i fałszu. Niewybrańcy to świadkowie własnej chwały, którą głoszą na własną zgubę.
Podsumowując, w przykazaniu tym chodzi o fałszywe świadectwo w postaci fałszywych doktryn, czyli o systemy własnych praw i nakazów stworzone przez kościoły, promujące ich własne programy zbawienia. Świadectwo to jest wydawane przez fałszywego świadka, którym są przywódcy religijni inspirowani przez ducha obcego – Szatana.
Według prawa, do wydania osądu lub ustanowienia prawdy potrzebnych było dwóch lub trzech świadków. W sensie duchowym Prawdę – przekaz duchowy Biblii – może ustanowić jedynie Bóg, który przedstawia się jako „Słowo i Duch” (Dwóch Świadków) lub jako „Ojciec, Syn i Duch” (Trzech Świadków).
„Niech Bóg będzie prawdą, a każdy człowiek kłamcą”. (Rz 3:4)
„Nie ma sprawiedliwego, nawet ani jednego, nie ma rozumnego, nie ma, kto by szukał Boga. Wszyscy zboczyli z drogi, zarazem się zepsuli, nie ma takiego, co dobrze czyni, zgoła ani jednego. Grobem otwartym jest ich gardło, językiem swoim knują zdradę, jad żmijowy pod ich wargami”. (Rz 3:10-13)
Duch Szatana to duch śmierci, duch zdrady, trucizna płynąca z „jadu żmii”, czego skutkiem jest głoszenie Słowa Bożego w sposób fałszywy. Świadek ma obowiązek zeznawać zgodnie z prawdą, pod przysięgą. Jednak sługa Szatana będzie mówił wyłącznie kłamstwa, gdyż Szatan jest „ojcem kłamstwa”, czyli ojcem fałszywej nauki o zbawieniu, a jego dzieci chcą spełniać jego pożądania (J 8:44). Jezus Chrystus został skazany na śmierć za to, że głosił naukę niezgodną z nauką przywódców religijnych, którzy stworzyli własny system „prawdy”. W celu osądzenia Jezusa powołano fałszywych świadków i ostatecznie wyrokiem ukarano Prawdę, ponieważ Jezus potwierdził, że jest Bogiem, za co został uznany za bluźniercę (Mt 26:59-66). Szatan podaje się za „anioła światłości”, czyli za Ducha Prawdy, a jego fałszywi apostołowie (przywódcy religijni) udają apostołów Chrystusa (2Kor 11:13-14). Będąc przepełnieni duchem Szatana, niewybrańcy zawsze bluźnią i sprzeciwiają się Duchowi Świętemu (Dz 7:51), zawsze traktują Jezusa jako ducha nieczystego (Mk 3:29-30), są bowiem przeznaczeni na potępienie wieczne.