4. (3) DEKALOG - Pamiętaj o dniu szabatu, aby go uświęcić
Twoje narzędzia:
UWAGA: Powyższe linki do tekstów biblijnych udostępniamy wyłącznie dla wygody czytelnika. Znajdują się one jednak na stronach innych, niezależnych od nas autorów, których poglądy i opinie należą wyłącznie do nich, a zespół Projektu Daniel 12 tych poglądów nie autoryzuje ani nie podziela. Autoryzujemy jedynie teksty opublikowane na niniejszej stronie.
File Size: | 184 kb |
File Type: |
7.4. (3) Pamiętaj o dniu szabatu, aby go uświęcić. Sześć dni będziesz pracować i wykonywać wszystkie twe zajęcia. Dzień zaś siódmy jest szabatem ku czci Pana, Boga twego. Nie możesz przeto w dniu tym wykonywać żadnej pracy ani ty sam, ani syn twój, ani twoja córka, ani twój niewolnik, ani twoja niewolnica, ani twoje bydło, ani cudzoziemiec, który mieszka pośród twych bram. W sześciu dniach bowiem uczynił Pan niebo, ziemię, morze oraz wszystko, co jest w nich, w siódmym zaś dniu odpoczął. Dlatego pobłogosławił Pan dzień szabatu i uznał go za święty. (Wj 20:8-11; Pwt 5:12-15)
Dosłownie rzecz biorąc, przeciętny chrześcijanin rozumie to przykazanie tak, że w niedzielę i święta kościelne nie wolno mu wykonywać żadnej pracy fizycznej ani zarobkowej, która nie jest absolutnie konieczna, ani też oddawać się czczym rozrywkom. Zamiast tego powinien iść do kościoła, czytać Biblię, pomagać rodzinie i potrzebującym itp. Żydzi ortodoksyjni rozumieją to przykazanie jeszcze bardziej ekstremalnie, dosłownie ograniczając wszelkie zajęcia wykonywane w dniu szabatu. Nie chodzi tu jednak o fizyczne obrzędy i zwyczaje stosowane w niedzielę czy inne święta kościelne.
Duchowo rzecz biorąc, przykazanie to dotyczy bowiem antagonizmu pomiędzy Bogiem i Szatanem. Jest obrazem dzieła zbawienia dokonanego przez Boga bez jakiegokolwiek udziału człowieka, przy czym owa Boża „praca” albo „działanie” nazywane jest Łaską. Łaska to usprawiedliwienie z wiary – wiary Jezusa Chrystusa. Wiara jest owocem Ducha i jest martwa bez uczynków (pracy) Jezusa.
Powiązanie szabatu z szóstym i siódmym dniem Stworzenia oraz wyjściem z Egiptu podkreśla symbolikę „odpoczynku”, czyli daru Łaski (zbawienia) dla wybrańców oraz ich duchowy eksodus z królestwa Szatana. Wydarzenia te obrazują wyłączne działanie Pana. Swoją symboliką nawiązują także do Krzyża i okresu Wielkiego Ucisku, czyli momentów, w których odbył się sąd nad Izraelem i nad kościołami, a zbawienie zostało przekazane „poganom”, którzy obrazują wybrańców Bożych.
W dniu szóstym Bóg Stworzył człowieka oraz jego dwa komponenty: Adama i Ewę – mężczyznę i kobietę. Na sześć dni przed Paschą miała miejsce uczta w domu Łazarza na cześć jego zmartwychwstania (J 12:1,9). Tydzień (siedem dni) Stworzenia jest także odzwierciedlony w tzw. „Ostatnim Tygodniu”, zakończonym zmartwychwstaniem Jezusa. Spoczęcie ciała Jezusa w grobie w dniu szabatu wskazuje, że szabat dnia siódmego jest punktem centralnym dwóch zmartwychwstań – wskrzeszenia duszy w dniu Paschy, czyli w dniu następującym przed szabatem, oraz wskrzeszenia ciała w dniu „liczenia omeru” (Kpł 23:15-16), czyli w dniu następującym po szabacie.
Ucztę w domu Łazarza z początkiem Ostatniego Tygodnia, kiedy to Król Jezus wjechał na osiołku i oślicy do Jerozolimy, łączy wyrażenie „wielki tłum” (polus ochlos – J 12:9,12 ), które Biblia odnosi również do wybrańców podczas Wielkiego Ucisku i jego dwóch programów zbawienia, to znaczy, symbolicznych „dwóch porcji” Późnego Deszczu (Ap 7:9,14). Biblia wspomina, że Jezus wzywał na krzyżu Eliasza, a pamiętajmy, że odejście Eliasza do Nieba sprawiło, że na Elizeusza spłynęły „dwie porcje” Ducha (Mt 27:47,49; 2 Krl 2:9,11).
Drugi Eksodus ma miejsce podczas Wielkiego Ucisku, po okresie 6-7 lat (lub inaczej „2300 wieczorów i poranków”, jak mówi Dn 8:14) głodu Słowa Bożego, w czasie paschy drugiego miesiąca (Lb 9:11; 2Krn 30:2,13,15). Zauważmy, że właśnie w tym czasie, czyli piętnastego dnia miesiąca drugiego nastąpiło zesłanie manny, a dnia szóstego zbierano jej dwie porcje (Wj 16).
Niestety z literalnego przestrzegania szabatu Izraelici uczynili kult, który stał się dla nich obrzędem najwyższej wagi. W ich ślady poszli instytucjonalni chrześcijanie, ogłaszając niedzielę dosłownym „dniem świętym”. Ów fizyczny kult szabatu jest w Biblii uwypuklony poprzez oskarżenia, jakie padały ze strony przedstawicieli prawa religijnego w kierunku Jezusa. Według nich „praca” Jezusa w tym dniu polegała na uzdrawianiu ludzi, co zostało przez nich odczytane nie tylko jako łamanie prawa, ale także grzech. Przypomnijmy, że zgodnie z duchowym przekazem Biblii grzech to nie jakiś fizyczny uczynek albo złe słowo, a obecny w człowieku duch Szatana. Dlatego Jezusa oskarżano o działanie mocą ducha nieczystego.
Tymczasem duchowo rzecz biorąc, szabat miał na celu wskazanie, że to Jezus jest sprawcą zbawienia, a zakaz pracy odnosi się do człowieka w tym sensie, że nie wolno mu wykonywać własnych uczynków w celu zasłużenia na zbawienie. Odpoczynek, który Jezus zapewnia wybrańcowi, to działanie Łaski, czyli efekt Bożego zbawienia. Niewybrańcy, będący pod wpływem ducha Szatana, polegają jednak na własnym programie zbawienia, którego sednem jest ich własna praca, będąca wyrazem chęci samozbawienia. Jego efektem jest sprowadzenie na niewybrańców sądu i gniewu Bożego.
Nawet stosując fizyczną interpretację Biblii można zauważyć, że praca (uczynki) człowieka stoi w opozycji do Łaski (Ef 2:8-10; Rz 11:6). Łaska, jako prawo duchowe (Rz 7:14), także jest zaprzeczeniem prawa grzechu i śmierci, którego celem jest identyfikacja ducha Szatana. Na czym polega owa identyfikacja? Właśnie na tym, że nieposiadający Ducha Bożego, kierując się duchem Szatana, głoszą doktrynę zbawienia przy udziale człowieka, jego decyzji i jego uczynków, bądź też na podstawie kompromisu w rodzaju „łaska Boża współdziała z uczynkami człowieka”, co wychodzi na jedno, to znaczy, jest pogwałceniem Łaski (pogwałceniem Boga). Dlatego nawet tak drobny incydent jak zbieranie chrustu w dzień szabatu został przez Pana ukarany śmiercią (Lb 15:32-36), co ma być obrazem tego, że nawet najdrobniejsza praca człowieka w celu zasłużenia na zbawienie jest zaprzeczeniem Łaski.
Poddaństwo prawu wskazuje na „panowanie grzechu”, czyli panowanie ducha Szatana w duszy niezbawionego (Rz 6:4), a karą za grzech jest śmierć (Rz 6:23). Oznacza to, że każdy, kto ma w duszy ducha Szatana, zostanie skazany na wieczność w obecności tego ducha. Wszyscy jesteśmy zaprzedani w niewolę grzechu. Z natury wszyscy jesteśmy „Pierwszym Adamem”, czyli duszą pod panowaniem Szatana, i wszyscy zrywamy zły owoc z Drzewa Poznania Dobra i Zła, które jest reprezentacją prawa śmierci (ducha Szatana). Tylko nieliczni, z woli Boga, uzyskują dostęp do Drzewa Życia, czyli do Ducha Bożego. Z natury człowiek nawet nie jest zainteresowany owocem Drzewa Życia, bo myśli, że przez własną „relację” z Bogiem, opartą na samodyscyplinie, religii, liturgii i własnych, fizycznych uczynkach, sam zapewni sobie życie wieczne.
Jednym z obrazów zbawienia z Łaski jest wejście w „odpoczynek Boga” jako „odpoczynek szabatu” dla wybrańców Bożych, których Pan uczynił posłusznymi i którym Pan dał wiarę (Hbr 4:1-11). Dlatego każdy, kto nie posiada Ducha Bożego, duchowo łamie niniejsze przykazanie.
Dosłownie rzecz biorąc, przeciętny chrześcijanin rozumie to przykazanie tak, że w niedzielę i święta kościelne nie wolno mu wykonywać żadnej pracy fizycznej ani zarobkowej, która nie jest absolutnie konieczna, ani też oddawać się czczym rozrywkom. Zamiast tego powinien iść do kościoła, czytać Biblię, pomagać rodzinie i potrzebującym itp. Żydzi ortodoksyjni rozumieją to przykazanie jeszcze bardziej ekstremalnie, dosłownie ograniczając wszelkie zajęcia wykonywane w dniu szabatu. Nie chodzi tu jednak o fizyczne obrzędy i zwyczaje stosowane w niedzielę czy inne święta kościelne.
Duchowo rzecz biorąc, przykazanie to dotyczy bowiem antagonizmu pomiędzy Bogiem i Szatanem. Jest obrazem dzieła zbawienia dokonanego przez Boga bez jakiegokolwiek udziału człowieka, przy czym owa Boża „praca” albo „działanie” nazywane jest Łaską. Łaska to usprawiedliwienie z wiary – wiary Jezusa Chrystusa. Wiara jest owocem Ducha i jest martwa bez uczynków (pracy) Jezusa.
Powiązanie szabatu z szóstym i siódmym dniem Stworzenia oraz wyjściem z Egiptu podkreśla symbolikę „odpoczynku”, czyli daru Łaski (zbawienia) dla wybrańców oraz ich duchowy eksodus z królestwa Szatana. Wydarzenia te obrazują wyłączne działanie Pana. Swoją symboliką nawiązują także do Krzyża i okresu Wielkiego Ucisku, czyli momentów, w których odbył się sąd nad Izraelem i nad kościołami, a zbawienie zostało przekazane „poganom”, którzy obrazują wybrańców Bożych.
W dniu szóstym Bóg Stworzył człowieka oraz jego dwa komponenty: Adama i Ewę – mężczyznę i kobietę. Na sześć dni przed Paschą miała miejsce uczta w domu Łazarza na cześć jego zmartwychwstania (J 12:1,9). Tydzień (siedem dni) Stworzenia jest także odzwierciedlony w tzw. „Ostatnim Tygodniu”, zakończonym zmartwychwstaniem Jezusa. Spoczęcie ciała Jezusa w grobie w dniu szabatu wskazuje, że szabat dnia siódmego jest punktem centralnym dwóch zmartwychwstań – wskrzeszenia duszy w dniu Paschy, czyli w dniu następującym przed szabatem, oraz wskrzeszenia ciała w dniu „liczenia omeru” (Kpł 23:15-16), czyli w dniu następującym po szabacie.
Ucztę w domu Łazarza z początkiem Ostatniego Tygodnia, kiedy to Król Jezus wjechał na osiołku i oślicy do Jerozolimy, łączy wyrażenie „wielki tłum” (polus ochlos – J 12:9,12 ), które Biblia odnosi również do wybrańców podczas Wielkiego Ucisku i jego dwóch programów zbawienia, to znaczy, symbolicznych „dwóch porcji” Późnego Deszczu (Ap 7:9,14). Biblia wspomina, że Jezus wzywał na krzyżu Eliasza, a pamiętajmy, że odejście Eliasza do Nieba sprawiło, że na Elizeusza spłynęły „dwie porcje” Ducha (Mt 27:47,49; 2 Krl 2:9,11).
Drugi Eksodus ma miejsce podczas Wielkiego Ucisku, po okresie 6-7 lat (lub inaczej „2300 wieczorów i poranków”, jak mówi Dn 8:14) głodu Słowa Bożego, w czasie paschy drugiego miesiąca (Lb 9:11; 2Krn 30:2,13,15). Zauważmy, że właśnie w tym czasie, czyli piętnastego dnia miesiąca drugiego nastąpiło zesłanie manny, a dnia szóstego zbierano jej dwie porcje (Wj 16).
Niestety z literalnego przestrzegania szabatu Izraelici uczynili kult, który stał się dla nich obrzędem najwyższej wagi. W ich ślady poszli instytucjonalni chrześcijanie, ogłaszając niedzielę dosłownym „dniem świętym”. Ów fizyczny kult szabatu jest w Biblii uwypuklony poprzez oskarżenia, jakie padały ze strony przedstawicieli prawa religijnego w kierunku Jezusa. Według nich „praca” Jezusa w tym dniu polegała na uzdrawianiu ludzi, co zostało przez nich odczytane nie tylko jako łamanie prawa, ale także grzech. Przypomnijmy, że zgodnie z duchowym przekazem Biblii grzech to nie jakiś fizyczny uczynek albo złe słowo, a obecny w człowieku duch Szatana. Dlatego Jezusa oskarżano o działanie mocą ducha nieczystego.
Tymczasem duchowo rzecz biorąc, szabat miał na celu wskazanie, że to Jezus jest sprawcą zbawienia, a zakaz pracy odnosi się do człowieka w tym sensie, że nie wolno mu wykonywać własnych uczynków w celu zasłużenia na zbawienie. Odpoczynek, który Jezus zapewnia wybrańcowi, to działanie Łaski, czyli efekt Bożego zbawienia. Niewybrańcy, będący pod wpływem ducha Szatana, polegają jednak na własnym programie zbawienia, którego sednem jest ich własna praca, będąca wyrazem chęci samozbawienia. Jego efektem jest sprowadzenie na niewybrańców sądu i gniewu Bożego.
Nawet stosując fizyczną interpretację Biblii można zauważyć, że praca (uczynki) człowieka stoi w opozycji do Łaski (Ef 2:8-10; Rz 11:6). Łaska, jako prawo duchowe (Rz 7:14), także jest zaprzeczeniem prawa grzechu i śmierci, którego celem jest identyfikacja ducha Szatana. Na czym polega owa identyfikacja? Właśnie na tym, że nieposiadający Ducha Bożego, kierując się duchem Szatana, głoszą doktrynę zbawienia przy udziale człowieka, jego decyzji i jego uczynków, bądź też na podstawie kompromisu w rodzaju „łaska Boża współdziała z uczynkami człowieka”, co wychodzi na jedno, to znaczy, jest pogwałceniem Łaski (pogwałceniem Boga). Dlatego nawet tak drobny incydent jak zbieranie chrustu w dzień szabatu został przez Pana ukarany śmiercią (Lb 15:32-36), co ma być obrazem tego, że nawet najdrobniejsza praca człowieka w celu zasłużenia na zbawienie jest zaprzeczeniem Łaski.
Poddaństwo prawu wskazuje na „panowanie grzechu”, czyli panowanie ducha Szatana w duszy niezbawionego (Rz 6:4), a karą za grzech jest śmierć (Rz 6:23). Oznacza to, że każdy, kto ma w duszy ducha Szatana, zostanie skazany na wieczność w obecności tego ducha. Wszyscy jesteśmy zaprzedani w niewolę grzechu. Z natury wszyscy jesteśmy „Pierwszym Adamem”, czyli duszą pod panowaniem Szatana, i wszyscy zrywamy zły owoc z Drzewa Poznania Dobra i Zła, które jest reprezentacją prawa śmierci (ducha Szatana). Tylko nieliczni, z woli Boga, uzyskują dostęp do Drzewa Życia, czyli do Ducha Bożego. Z natury człowiek nawet nie jest zainteresowany owocem Drzewa Życia, bo myśli, że przez własną „relację” z Bogiem, opartą na samodyscyplinie, religii, liturgii i własnych, fizycznych uczynkach, sam zapewni sobie życie wieczne.
Jednym z obrazów zbawienia z Łaski jest wejście w „odpoczynek Boga” jako „odpoczynek szabatu” dla wybrańców Bożych, których Pan uczynił posłusznymi i którym Pan dał wiarę (Hbr 4:1-11). Dlatego każdy, kto nie posiada Ducha Bożego, duchowo łamie niniejsze przykazanie.