podsumowanie
Twoje narzędzia:
UWAGA: Powyższe linki do tekstów biblijnych udostępniamy wyłącznie dla wygody czytelnika. Znajdują się one jednak na stronach innych, niezależnych od nas autorów, których poglądy i opinie należą wyłącznie do nich, a zespół Projektu Daniel 12 tych poglądów nie autoryzuje ani nie podziela. Autoryzujemy jedynie teksty opublikowane na niniejszej stronie.
1) 10 II – zapowiedź deszczu
10 II – przygotowanie do „Drugiej Paschy” (Paschy drugiego miesiąca)
2) 17 II – początek deszczu przez 40 dni i 40 nocy i początek odliczania 150 dni
17 II – środek Drugiej Paschy (Paschy drugiego miesiąca)
17 II (870 p.n.e.) – domniemany początek 40 dni i 40 nocy Eliasza (przy założeniu, że początkiem deszczu był 17 II, a końcem 7 V)
3) 7 V – zamknięcie w arce i zapowiedź Potopu za 7 dni
7 V (587 p.n.e.) – początek zniszczenia świątyni jerozolimskiej; punkt kulminacyjny ucisku Judy oraz data wiążąca się z okresem Wielkiego Ucisku w czasach ostatecznych
4990 p.n.e. → 7 x 17 x 37 → 587 p.n.e.
7 V (870 p.n.e.) – domniemany koniec 40 dni i 40 nocy Eliasza (przy założeniu, że początkiem deszczu był 17 II, a końcem 7 V)
870 p.n.e. → 2 x 2 x 2 x 3 x 7 x 17 → 1987 n.e.
4) 14/15 V – początek Potopu; 40 dni
a) piąty miesiąc
Piąty miesiąc – nawiązanie do postu; uprowadzenie w niewolę babilońską (przesiedlenia); pojawienie się fałszywego proroka, obiecującego zniesienie jarzma babilońskiego
5) 24/25 VI – koniec Potopu; Noe wycina okno w arce
24 VI (521 p.n.e.) – rozpoczęto prace przy budowie Drugiej Świątyni
25 VI (445 p.n.e.) – zakończenie budowy muru po 52 dniach
6) 1/2 VII – wypuszczenie kruka
1 VII – Memoriał/Dzień Krzyku
1 VII (538 p.n.e.) – fundamenty (Drugiej) Świątyni Pańskiej nie zostały jeszcze położone
1/2 VII (445 p.n.e.) – udzielenie zrozumienia duchowego; zamieszkanie w szałasach w Święto Namiotów
7) 9/10 VII – wypuszczenie gołębicy po raz pierwszy (wraca do arki)
9/10 VII – Dzień/Święto Przebłagania/Zadośćuczynienia
10 VII – rok jubileuszowy w Dniu Przebłagania, począwszy od 1407 p.n.e.
10 VII (29/30 n.e.) – domniemana data chrztu Jezusa
10 VII (29/30 n.e.) – domniemana data początku postu Jezusa (40 dni + 40 nocy)
8) 16/17 VII – arka spoczywa na szczycie góry Ararat; wypuszczenie gołębicy po raz drugi (wraca z listkiem)
15 VII – Święto Namiotów; nieoficjalne przybycie Jezusa
17 VII – „środek” Święta Namiotów; oficjalne pojawienie się Jezusa
17 VII (7 p.n.e.) - domniemana data narodzin Jezusa
17 VII (29/30 n.e.) – domniemana data początku 40 dni kuszenia Jezusa
17 VII (1446 p.n.e.) – środek drugiego okresu 40 dni i 40 nocy Mojżesza
9) 23/24 VII – wypuszczenie gołębicy po raz trzeci (nie wraca)
23 VII (961/960 p.n.e.) – poświęcenie domu Bożego i ołtarza (pierwszej świątyni); odesłanie ludu do namiotów
24 VII (445 p.n.e.) – post i pokuta; oddzielenie Izraela od cudzoziemców; odnowienie przymierza
23/24 VII – koniec Święta Namiotów
23/24 VII (7 p.n.e.) - domniemana data obrzezania Jezusa
10) 1 X – szczyty gór widoczne
a) miesiąc X – Estera królową w miejsce Waszti (397 p.n.e.); oblężenie Jerozolimy przez króla babilońskiego Nabuchodonozora (589 lub 588 p.n.e.)
b) 1 X
1 X (458/57 p.n.e.) – nakaz odprawienia obcych żon i koniec małżeństw mieszanych
1 X (30/29 n.e.) – domniemana data końca 40 dni i 40 nocy postu Jezusa
11) 1 I – ziemia sucha (spustoszała)
a) miesiąc I
miesiąc pierwszy – początek roku religijnego; początek służby kapłańskiej w świątyni; zapowiedź zagłady Żydów (początek rzucania losów); Nehemiasz oddelegowany do odbudowy muru; śmierć Miriam; brak wody; Mojżesz uderza w skałę dwukrotnie i wypływa z niej woda
b) 1 I
1 I (1446 p.n.e.) – wzniesienie Przybytku (dosł. Namiotu); namaszczenie kapłanów; wniesienie Arki do Przybytku; ukazanie chwały Bożej
1 I (715 p.n.e.) – oczyszczenie świątyni i przedsionka świątyni za króla Ezechiasza; nakaz obchodów Drugiej Paschy (Paschy drugiego miesiąca)
1 I (458 p.n.e.) – początek misji Ezdrasza dążącej do przywróceniu prawa
1 I (457/56 p.n.e.) – koniec separacji obcych żon i ich potomków
1 I (579 lub 571 p.n.e.) – wydanie ziemi Egiptu królowi Babilonu
1 I (573/72 p.n.e.) – oczyszczenie świątyni (dosł. sanktuarium) na tle symboliki podziału losem ziemi świętej
12) 27 II (27 dzień II miesiąca) – ziemia sucha; wyjście z arki
a) 27 VIII (jako obrazy równoległe)
27 VIII (7 p.n.e.) – domniemana data poświęcenia Jezusa w świątyni (40 dni po narodzeniu)
27 VIII (1446 p.n.e.) – domniemana data końca drugiego okresu 40 dni i 40 nocy Mojżesza
27 VIII (29 n.e.) – domniemana data końca 40 dni kuszenia Jezusa
b) 27 II
27 II (715 p.n.e.) – obchody kolejnych 7 dni po obchodach Paschy drugiego miesiąca
27 II (33 n.e.) – domniemana data Wniebowstąpienia Jezusa, 40 dni po (drugim) zmartwychwstaniu
***
Jak działo się za dni Noego, tak będzie również za dni Syna Człowieczego: jedli i pili, żenili się i za mąż wychodziły aż do dnia, kiedy Noe wszedł do arki; nagle przyszedł potop i wygubił wszystkich. Podobnie jak działo się za czasów Lota: jedli i pili, kupowali i sprzedawali, sadzili i budowali, lecz w dniu, kiedy Lot wyszedł z Sodomy, spadł z nieba deszcz ognia i siarki i wygubił wszystkich; tak samo będzie w dniu, kiedy Syn Człowieczy się objawi. W owym dniu kto będzie na dachu, a jego rzeczy w mieszkaniu, niech nie schodzi, by je zabrać; a kto na polu, niech również nie wraca do siebie. Przypomnijcie sobie żonę Lota. Kto będzie się starał zachować swoje życie, straci je; a kto je straci, zachowa je. Powiadam wam: Tej nocy dwóch będzie na jednym posłaniu: jeden będzie wzięty, a drugi zostawiony. Dwie będą mleć razem: jedna będzie wzięta, a druga zostawiona. Pytali Go: Gdzie, Panie? On im odpowiedział: Gdzie jest padlina, tam zgromadzą się i sępy. (Łk 17:26-37)
Gdy więc ujrzycie ohydę spustoszenia, o której mówi prorok Daniel, zalegającą miejsce święte – kto czyta, niech rozumie – wtedy ci, którzy będą w Judei, niech uciekają w góry! Kto będzie na dachu, niech nie schodzi, by zabrać rzeczy z domu. A kto będzie na polu, niech nie wraca, żeby wziąć swój płaszcz. Biada zaś brzemiennym i karmiącym w owe dni! A módlcie się, żeby ucieczka wasza nie wypadła w zimie albo w szabat. Będzie bowiem wówczas wielki ucisk, jakiego nie było od początku świata aż dotąd i nigdy nie będzie. Gdyby ów czas nie został skrócony, nikt by nie ocalał. Lecz z powodu wybranych ów czas zostanie skrócony. (Mt 24:15-22)
Połączenie symboliki „dni Noego”, kiedy Noe wszedł do arki i rozpoczęły się wydarzenia związane z Potopem, z „dniami Lota”, kiedy Lot wyszedł z Sodomy tuż przed zniszczeniem Sodomy, Gomory i pobliskich miast przez deszcz ognia i siarki, oraz z „dniem przyjścia (objawienia) Syna Człowieczego” to obraz separacji wybrańców od niewybrańców w okresie Wielkiego Ucisku (symbolicznej nocy) lub inaczej podczas dni ostatecznych (Łk 17:26-37; Mt 24:21). Biblijne obrazy sądu Bożego wskazują na „zepsucie, niegodziwość i niesprawiedliwość” ludzi na ziemi, co jest nawiązaniem do ich nieczystości duchowej, do tego, że nie ma w nich Ducha Bożego. Obraz separacji wskazuje na przemianę duchową tylko w odniesieniu do wybrańców, którzy znaleźli łaskę w oczach Boga (ze względu na predestynację, a nie ich „zasługi”). Owa przemiana polega na oddzieleniu „starego” od „nowego”, czyli na wyrzuceniu z nich ducha nieczystego (grzechu), co Biblia nazywa „oczyszczeniem duchowym” lub „zgładzeniem grzechu”, przez Ducha Świętego (Ducha czystości). Dlatego wybrańcy tracą swoje „stare życie”, czyli życie pozorne, a zachowują życie prawdziwe, czyli życie wieczne. Na podobnej zasadzie działa „przyznanie się do Boga” i „zaparcie się Boga”. Mowa tu nie o intelektualnych decyzjach podejmowanych przez człowieka, a wyłącznie o duchowej pracy i zasłudze Boga. Niewybrańcy nie podlegają takiej duchowej przemianie, stąd, zachowując „stare życie” (złego ducha), stracą, a raczej nigdy nie dostąpią „życia nowego”, czyli wiecznego. Ponadto niewybrańcy są oporni na działanie Ducha i na głoszenie duchowego przekazu Biblii (oporni na wiedzę duchową). Dlatego nadejście sądu Bożego będzie dla nich zaskoczeniem (jak przyjście złodzieja nocą; 1Tes 5:1), czymś w ogóle niezauważalnym, bez żadnego widocznego efektu. Symbole takie jak jedzenie i picie, wchodzenie w małżeństwo, kupowanie i sprzedawanie, sadzenie, budowanie, leżenie na łóżku, mielenie zboża, przebywanie na dachu czy praca w polu to jedynie słowne obrazy, które odnoszą się do głoszenia ewangelii i do jedności duchowej z jednym z dwóch autorytetów – Szatanem lub Bogiem – ale kontekst wskazuje, że „wygubienie” dotyczy wyłącznie niewybrańców, czyli wykonawców woli Szatana. Wyrażenie „biada brzemiennej i karmiącej” to obraz niewybrańców, którzy nigdy nie dostąpią narodzin z Ducha Świętego, a przekaz Ducha nigdy ich nie nasyci (obraz głodu duchowego).
Separacja duchowa poprzez oddzielenie wybrańca od niewybrańca wskazuje, że wybraniec nie ma żadnego udziału we własnym zbawieniu, co podkreśla wyłączną pracę Boga. Dlatego biblijne wyrażenia takie jak „oddanie Bogu własnego życia” czy „wzięcie i niesienie krzyża” mają wymiar wyłącznie symboliczny i nie mogą być rozumiane jako wezwanie do własnej pracy na zbawienie. Wręcz przeciwnie, wskazują one, że zbawienie należy tylko do Boga i jest darem nowego życia (nowego narodzenia) poprzez ofiarę Jezusa (przelanie Ducha na wybrańców, obrazowanego jako „przelanie krwi”). Raz zbawiony wybraniec nie może zbawienia utracić (nie może powrócić do starego ducha). Dlatego los żony Lota jest ostrzeżeniem dla pozornych wybrańców, którzy tak naprawdę nigdy nie doznali przemiany duchowej – sercem, czyli duchem, pozostali w jedności z duchem Szatana. Sąd Boży to także praca Boga polegająca na usunięciu wszystkiego, co bezbożne, czyli pochodzące od obcego ducha. Separacja Szatana i niewybrańców polega na tym, że Bóg zsyła Szatana na niewybrańców, czyli „karmi sępa padliną”. Z natury niewybrańcy zostali Szatanowi wydani od samego początku, ale dzień sądu przypieczętowuje ich ostateczne przeznaczenie na wieczne potępienie.
Podkreślmy jeszcze raz, że przemiana duchowa to przemiana z chwały (własnej) w chwałę (Bożą), na obraz Boga poprzez Ducha, przy czym Duchem jest Pan (w tłumaczeniu dosłownym; 2 Kor 3:17-18). Nie ma to nic wspólnego z naszym własnym upodabnianiem się do obrazu Boga, a myślenie tego typu jest pułapką dla głosicieli własnego programu zbawienia.
Symbolika słowa „dach” (dosłownie: „szczyt domu”; Łk 17:31) sugeruje nie tyle najwyższą formę obcowania (chodzenia) z Panem, ile głoszenie Słowa Bożego w sposób jasny, czyli głoszenie go w Duchu Chrystusowym (Mt 10:27). Co ciekawe, za czasów reform Ezdrasza dach był jednym z miejsc, na którym budowano namioty podczas obchodów Święta Namiotów (Ne 8:14-16). Święto Namiotów jest obrazem równoległym do Święta Paschy, gdyż oba te święta zostały ustanowione w związku z wyjściem Izraela z Egiptu i tułaczką ludu po pustyni przez 40 lat. Równocześnie odpowiednikiem Święta Paschy/Przaśników obchodzonego w miesiącu pierwszym („Pierwszej Paschy”) jest Święto Paschy/Przaśników obchodzone w miesiącu drugim („Druga Pascha”). Ciekawe też, że Święto Paschy/Przaśników obchodzone za czasów Mojżesza (wyjście z Egiptu) łączy się pomostem czasowym z dniem Święta Paschy/Przaśników za czasów Izraela (Jakuba), czyli z dniem jego dotarcia do Egiptu z powodu ucisku Izraela, który z tego powodu musiał opuścić ziemię Kanaan. Oznacza to, że pobyt Izraela (który jest obrazem wybrańców) w Egipcie wynosił 430 lat, co do dnia (Wj 12:40-41). Ponadto zniszczenie Sodomy i Gomory miało miejsce w dniu, w którym Lot częstował swoich gości chlebem przaśnym (Rdz 19:3), a podczas wcześniejszej wizyty gości w domu Abrahama podano podpłomyki (Rdz 18:6). To mocna wskazówka, że zniszczenie Sodomy i Gomory przypadło na środek Święta Paschy. Gest obmycia nóg w domu Abrahama (Rdz 18:4) silnie sugeruje odniesienie do Drugiej Paschy i obrazu obmycia przez Jezusa stóp apostołom. Wszystko więc wskazuje, że zniszczenie Sodomy i Gomory miało miejsce w połowie Święta Paschy drugiego miesiąca, czyli około 17 II, a więc w dniu zesłania deszczu, który zapoczątkował wydarzenia związane z Potopem. Być może właśnie dlatego w Nowym Testamencie te dwa wydarzenia są ze sobą łączone. Nieprzypadkowo Druga Pascha i Święto Namiotów to dwa główne święta utożsamiane z okresem Późnego Deszczu. Należy przy tym zaznaczyć, że powiązanie z drugim przyjściem Jezusa dotyczy dnia wejścia do arki, a nie dnia zamknięcia drzwi arki.
Historie Noego, Lota, Abrahama, Jakuba (Izraela) czy samego ludu Izraela za czasów zburzenia Pierwszej Świątyni wskazują, że pewne rzeczy mają miejsce wbrew wszelkiej logice. Albo patriarchowie albo cały lud muszą opuścić swoje miejsca zamieszkania, które często utożsamiane były z obecnością Boga, błogosławieństwem Bożym bądź obietnicą dziedzictwa. Jest tak dlatego, że błogosławieństwa czy obietnice Boże nigdy nie dotyczyły dóbr doczesnych tylko dóbr duchowych, a „ziemią obiecaną” jest życie wieczne w nowej ziemi i nowym niebie, a nie skrawek jakiegoś fizycznego kraju. To, co nazywamy „drogą wiary”, jest symbolicznym określeniem otrzymania daru wiary, czyli owocu Ducha Świętego (wiara przychodzi bowiem przez duchowe słyszenie Słowa Bożego; Rz 10:17). To, że Noe wszedł do arki nie było skutkiem jego własnej wiary lecz wiary Bożej. Podobnie wyjście Lota z Sodomy nie wydarzyło się z jego własnej woli lecz z woli Bożej (Łaski Bożej):
Kiedy zaś on [Lot] zwlekał, mężowie ci chwycili go, jego żonę i dwie córki za ręce – Pan bowiem litował się nad nim – i wyciągnęli ich, i wyprowadzili poza miasto. (Rdz 19:16)
Nikt nie może przyjść do Mnie, jeżeli go nie pociągnie Ojciec, który Mnie posłał; Ja zaś wskrzeszę go w dniu ostatecznym. (J 6:44)
Do Boga może ktoś przyjść dopiero wtedy, gdy Bóg wcześniej przyjdzie do swojego wybrańca pod postacią Ducha Bożego. „Objawienie się” Boga nie jest rodzajem halucynacji czy nadprzyrodzonej wizji. Zachodzi ono poprzez objawienie wybrańcowi duchowej wiedzy. Nie ma to nic wspólnego z czyimś zewnętrznym przeobrażeniem czy zmianą sposobu zachowania albo myślenia; nie polega na „umieraniu starych, złych nawyków”, rozumianych jako „wzór moralności”.
Koncept „bycia w Chrystusie” jest w jakimś stopniu odzwierciedlony w symbolice związanej z arką Noego. Niektórzy łączą arkę z trumną, a więc ze śmiercią Jezusa. Bardziej precyzyjne byłoby porównanie do śmierci „w” Jezusie, która symbolizuje separację od życia pozornego, kreowanego przez Szatana. W rzeczywistości „bycie w Jezusie” to udział także w Jego zmartwychwstaniu, czyli nie tylko separacja, ale także droga do życia wiecznego, której efektem końcowym jest Wniebowstąpienie. Zachodzi więc pewna analogia pomiędzy arką a krzyżem. Bliższa analiza symboliki związanej z arką Noego wykazuje, że od wewnątrz i zewnątrz była ona pokryta „smołą”, a wyraz ten dosłownie oznacza „zadośćuczynienie”, „pojednanie” lub „przebłaganie” i można go rozumieć jako obraz zadośćuczynienia w Jezusie. Będąc obrazem Ojca i Syna, Noe został wywyższony ponad powierzchnię ziemi, kiedy arka uniosła się ponad szczyty gór. Warto też przypomnieć, że trzy poziomy arki to obraz pełni zbawienia, które dokonuje się w trzech aktach lub programach zbawienia – zbawienie duszy, ciała i ducha – poprzez Pełnię Boga – Ojca, Syna i Ducha. Być może jest tu także nawiązanie do trzech głównych świąt roku – Święta Paschy/Przaśników, Święta Tygodni/Pięćdziesiątnicy oraz Święta Namiotów.
Wymiary arki, czyli 300 łokci długości, 50 łokci szerokości i 30 łokci wysokości, mogą być też pewnym odniesieniem do dni świątecznych. Zauważmy, że Święto Poświęcenia, które pojawia się tylko w Nowym Testamencie, zaczyna się około 295 dni po początku roku (zakładając, że miesiąc ma 30 dni) a trwa 8 dni. Zatem dzień 300 byłby nawiązaniem do tego święta, które jest obrazem nieoficjalnego początku okresu Wielkiego Ucisku. Liczba 50 wskazuje na Święto Pięćdziesiątnicy (50 dni po Święcie Paschy), a liczba 30 wskazuje na Paschę drugiego miesiąca, która następuje 30 dni po Święcie Paschy pierwszego miesiąca. Ponadto liczba 50 może wskazywać na Dzień Zadośćuczynienia jako dzień jubileuszowy, obchodzony co 50 lat.
Zwróćmy też uwagę, że poza wymiarami 300 x 50 x 30 łokci, podany jest także wymiar okna: 1 łokieć. Sumując wszystkie wymiary, otrzymujemy liczbę 381.
300 + 50 + 30 + 1 = 381
381 : 3 = 127
Liczba 127 pojawia się w Biblii przy okazji wieku Sary (Rdz 23:1) i jej śmierci w roku 2030 p.n.e. oraz liczby prowincji Persji za czasów króla Aswerusa i Estery, zwłaszcza w nawiązaniu do Święta Purim (Est 1:1; 8:9; 9:30) w roku 392 p.n.e. (miesiąc XII sugeruje uwzględnienie także roku 391 p.n.e.).
2030 p.n.e. → 13 x 126 → 392 p.n.e.
2030 p.n.e. → 2 x 3 x 3 x 7 x 13 → 392 p.n.e.
4990 p.n.e. → 8 x 370 → 2030 p.n.e.
4990 p.n.e. → 2 x 2 x 2 x 2x 5 x 37 → 2030 p.n.e.
4991 p.n.e. → 2 x 23 x 100 → 391 p.n.e.
4991 p.n.e. → 2 x 2 x 5 x 5 x 23 → 391 p.n.e.
Z kolei ze Świętem Purim (zwłaszcza jego dniem pierwszym, nieoficjalnym [13 XII] i ostatnim, oficjalnym [15 XII]) łączy się data zburzenia Pierwszej Świątyni, która jest również datą zamknięcia drzwi arki Noego.
587 p.n.e. → 15 x 13 → 392 p.n.e.
587 p.n.e. → 3 x 5 x 13 → 392 p.n.e.
Liczby w Biblii nie są przypadkowe, tak jak nieprzypadkowe jest każde słowo. Choć pewne liczby mogą być szczególnie związane ze zbawieniem, np. 7, 12, 17, albo z sądem, np. 13, 23, 37, to jednak ich analiza zawsze zależeć musi od kontekstu.
Czasami liczby wyrażające lata mogą być podzielne (np. rok Potopu 4991 p.n.e., rok oblężenia Świątyni 588 p.n.e. czy rok ustanowienia Święta Purim 392/91 p.n.e.):
4991 = 7 x 23 x 31
588 = 12 x 49
588 = 2 x 2 x 3 x 7 x 7
392 = 2 x 2 x 2 x 7 x 7
391 = 17 x 23
Zapowiedź Potopu i odniesienie do 120 lat (Rdz 6:3) wyraża także kompletność, będąc zarazem wielokrotnością liczby 12 (12 pokoleń Izraela, 12 apostołów, czy 12 x 12 x 1000 = 144 000 opieczętowanych „pierwocin”; Ap 7). Kompletność ta będzie odnosić się przede wszystkim do pierwszego programu zbawienia, czyli okresu Wczesnego Deszczu (ery narodu izraelskiego i ery kościołów), ale może też wyrażać całkowitą kompletność wybrańców (choćby ze względu na wymiary Jerozolimy Niebieskiej; Ap 21). Spekuluje się, że 120 lat to również granica fizycznego życia człowieka, ale, jak wiemy, dopiero od Mojżesza (17 pokolenia od Noego) Biblia mówi o krótszych okresach życia patriarchów, a we współczesnym świecie znane są przypadki, choć niezwykle rzadkie, przekroczenia tego wieku, więc z pewnością nie nie o to tu chodzi.
Poza symboliką samej liczby, odniesienie do 120 lat jako zapowiedzi Potopu w roku 4991/4990 p.n.e. odsyła nas do roku 5111/5110 p.n.e.
5111 p.n.e. → 13 x 13 x 42 → 1988 n.e. (włącznie)
5111 p.n.e. → 2 x 3 x 7 x 13 x 13 → 1988 n.e. (włącznie)
1988 n.e. to 13 000 rok od Stworzenia
5111 p.n.e. → 2 x 2 x 2 x 2 x 2 x 2 x 3 x 37 → 1994 n.e.
4990 p.n.e. → 7 x 17 x 37 → 587 p.n.e.
29 n.e. → 2 x 27 x 37 → 2027 n.e.
Liczba 120 obecna jest także w liczbie lat Noego w momencie rozpoczęcia budowy arki i przygotowań do Potopu. Miał on wtedy lat 480 (600 – 120 = 480), a 480 można przedstawić jako 4 x 120, co z kolei łączy ze sobą kilka wydarzeń: rok wyjścia z Egiptu (1447 p.n.e.), rok budowy Pierwszej Świątyni (967 p.n.e.; 1Krl 6:1) oraz rok narodzenia Jezusa (7 p.n.e.), które, ponownie, mają związek z pierwszym programem zbawienia (pierwszym przyjściem Jezusa). Zakończenie budowy Świątyni Salomona miało miejsce w roku 961/960 p.n.e.
1447 p.n.e. → 480 → 967 p.n.e. → 2 x 480 → 7 p.n.e.
1447 p.n.e. → 4 x 120 → 967 p.n.e. → 8 x 120 → 7 p.n.e.
1447 p.n.e. → 1440 → 7 p.n.e.
1447 p.n.e. → 12 x 120 → 7 p.n.e.
960 = 8 x 120
Główny wymiar śmierci Jezusa dotyczy świata, który reprezentują niewybrańcy. Oznacza to, że niewybrańcy pozostaną martwi duchowo, a ich nadzieja na życie wieczne zniknie z chwilą sądu. Szczególną uwagę należy zwrócić na pozorny udział niewybrańców (udających wybrańców) w służbie Bożej podczas ich pielgrzymki w tym świecie oraz na ich separację (sąd), często w ostatnim momencie. Przypomnijmy Chama, pasażera arki Noego (na której obecne były też zwierzęta nieczyste), którego Bóg później przeklął, kiedy ten odkrył nagość ojca. Przypomnijmy żonę Lota, która została wyprowadzona z Sodomy tylko po to, by ostatecznie zamienić się w słup soli. Podobny los spotkał apostoła Judasza, który zdradził Jezusa i w końcu powiesił się podczas ukrzyżowania Chrystusa. Widać to również w przypowieści o weselu syna królewskiego w przypadku gościa, który nie miał stroju weselnego i który został wyrzucony na zewnątrz, w ciemności.
Podczas Potopu widzimy obraz wysyłania przez Noego kruka i gołębicy. Kruk, który reprezentuje Szatana, lata tam i z powrotem, jak Szatan, który kiedyś krążył pomiędzy niebem i ziemią (Hi 1:6-7), co oznacza, że przebywał w obecności Boga do momentu sądu (symbolicznego zrzucenia go z nieba; Ap 12:7-9). Zauważmy, że Szatan wkroczył na ten świat jako pierwszy, gdyż czytamy, że na początku ciemność była przed światłością. Dlatego każdy człowiek z natury reprezentowany jest przez ducha Pierwszego Adama, czyli ducha Szatana (ducha nieczystego). Drugi, i Ostatni, Adam (Duch Jezusa) przychodzi tylko do Bożych wybrańców. Sąd w czasach ostatecznych związany jest ze Świętem Drugiej Paschy oraz Świętem Namiotów. Wyjście Noego z arki obrazuje nowe życie w nowej ziemi i nowym niebie. Okres transformacji rozpoczyna się od wypuszczenia gołębicy po raz pierwszy, w Dniu Zadośćuczynienia (10 VII). Jest to święto o tyle ważne, że wiąże się z dniem chrztu Jezusa, a wydarzenia podczas Potopu symbolizują chrzest duchowy wybrańców, który zapewnia ratunek poprzez wodę życia.
Chrystus bowiem również raz umarł za grzechy, sprawiedliwy za niesprawiedliwych, aby was do Boga przyprowadzić; zabity wprawdzie na ciele, ale powołany do życia Duchem. W nim poszedł ogłosić [zbawienie] nawet duchom zamkniętym w więzieniu, niegdyś nieposłusznym, gdy za dni Noego cierpliwość Boża oczekiwała, a budowana była arka, w której niewielu, to jest osiem dusz, zostało uratowanych przez wodę. Teraz również zgodnie z tym wzorem ratuje was ona we chrzcie nie przez obmycie brudu cielesnego, ale przez zwróconą do Boga prośbę o dobre sumienie, dzięki zmartwychwstaniu Jezusa Chrystusa. On jest po prawicy Bożej, gdyż poszedł do nieba, gdzie poddani Mu zostali Aniołowie i Władze, i Moce. (1P 3:18-22)
Jeśli bowiem krew kozłów i cielców oraz popiół z krowy, którymi skrapia się zanieczyszczonych, sprawiają oczyszczenie ciała, to o ile bardziej krew Chrystusa, który przez Ducha wiecznego złożył Bogu samego siebie jako nieskalaną ofiarę, oczyści wasze sumienia z martwych uczynków, abyście służyć mogli Bogu żywemu. (Hbr 9:13-14)
Zbawienie Noego wynika z tego, że „znalazł łaskę w oczach Pana” i „chodził z Bogiem” (Rdz 6:8). Stawia to Noego jako obraz Jezusa oraz obraz kompletności zbawienia (siedem wybranych i związanych z nim osób). Wybrańcy zostali powołani do (nowego) zmartwychwstałego życia, czyli do separacji od zepsucia i przemocy starego świata.
W momencie wejścia Noego do arki Bóg zawiera z nim przymierze (Rdz 6:18). Samo imię „Noe” oznacza „odpoczynek”. Przymierze Boga z Noem oznacza więc wejście wybrańców do odpoczynku Pana, co jest również symbolizowane przez dzień szabatu (zakaz pracy jako obraz zbawienia z Łaski Bożej; Hbr 4:1-7). Wejście do odpoczynku Pana ma też związek z dniem wprowadzenia przez Jozuego (obrazującego Jezusa) Izraela do ziemi obiecanej, czyli z dniem 10 I (Hbr 4:8; Joz 4:19). Z kolei dzień 10 Nisan (10 I) jest obrazem równoległym do Święta Zadośćuczynienia – oba wydarzenia symbolizują wybór baranka paschalnego (Wj 12:3; J 1:29-34). Ponadto chrzest Jezusa związany jest z ukazaniem się gołębicy, która identyfikuje Jezusa z Duchem Świętym (Łk 3:21-22). Wypuszczenie gołębicy w Dniu Zadośćuczynienia jest zapowiedzią ziemi obiecanej, czyli nadejścia zbawienia.
Jednak centralną datą Potopu jest środek Święta Namiotów, czyli 17 VII, kiedy arka spoczęła na szczycie góry Ararat. Nazwa „Ararat” pojawia się później w Biblii przy okazji zabójstwa króla Asyrii (2Krl 19:37; Iz 37:38), przed którym w obozie Asyryjczyków, nocą, Anioł Pański zabił 185 000 ludzi, oraz przy okazji zapowiedzi zburzenia Babilonu (Jer 51:27). Król Asyrii zginął w Niniwie, a jego zabójcy zbiegli do Ararat. Asyria to kraj, który doprowadził do upadku Izraela (709 p.n.e.), natomiast Babilon doprowadził do upadku Judy (niszcząc świątynię i samą Jerozolimę). Co istotne, po zajęciu Samarii (stolicy Izraela) Asyria próbowała zdobyć Jerozolimę (stolicę Judy), jednak w tamtym okresie nad Judą panował król Ezechiasz, któremu Bóg błogosławił. Ezechiasz oczyścił świątynię Bożą i ustanowił obchody Paschy drugiego miesiąca (Drugiej Paschy), gdyż kapłani nie zostali oczyszczeni w pierwszym miesiącu (2Krn 30:1-3, 15). Spoczęcie arki na szczycie góry Ararat (podczas Święta Namiotów), wiąże się więc z upadkiem królestwa Szatana (obrazowanego przez króla Asyrii i króla Babilonu). Postać króla Ezechiasza jest też pewnym odniesieniem do Drugiej Paschy. Sam Potop łączy środkowe punkty dwóch świąt – Drugiej Paschy (17 II) i Święta Namiotów (17 VII) – dzięki liczbie 150 dni.
Przykazanie, by wejść do arki może zostać wypełnione jedynie w Duchu Świętym, czyli w Prawie Ducha, które dotyczy wyłącznie wybrańców. Pozostali, którzy podlegają prawu grzechu i śmierci, zostają skazani na śmierć, przy czym chodzi o śmierć duchową, która polega na wydaniu niewybrańców Szatanowi, czyli grzechowi albo duchowi śmierci. Wyjście z arki zostaje zainicjowane w dniu spoczęcia arki (17 VII), jednak ostatecznie następuje siedem miesięcy później (27 II).
Wydarzenia i daty związane z Potopem nie są w Biblii podawane przypadkowo, choć nie są także prezentowane w porządku chronologicznym. Jednakże, pomimo wielu domniemanych „połączeń” pomiędzy datami, wciąż istnieje prawdopodobieństwo, że to zbieżności, które chcemy tam widzieć, szczególnie kiedy daty te łączą się z datami świąt czy ważnych wydarzeń prezentowanych przez Słowo Boże. Dlatego potrzebna jest dalsza analiza symboliki zawartej w okresie 40 dni i 40 nocy, czyli 80 dni lub 80 dób. Gdybyśmy przyjęli, że chodzi jedynie o okres 40 dni, to wydarzenia związane zarówno z Potopem, jak i z życiem Mojżesza, Eliasza czy Jezusa, mogłyby nie mieć żadnego odpowiednika w Biblii, jeśli chodzi o dni i miesiące, przez co nie miałyby w Biblii żadnych innych punktów odniesienia. W przypadku Potopu połączenie 40 dni i 40 nocy w okres 80 dni pozwoliło nam odkryć, że wydarzenia związane z Potopem nie są prezentowane w porządku chronologicznym, czego w przeciwnym razie nie dałoby się uchwycić. Dodatkowo odkrycie, że ptaki wypuszczanie były z Arki co siedem dni, pozwoliło nam rozpracować dwanaście różnych dat, podczas gdy oficjalnie podanych jest ich tylko sześć. Z kolei analiza tych dat w świetle całej Biblii sprawia, że niemal każda z nich ma swoje odzwierciedlenie w innych wydarzeniach, czyli potwierdzające ją „świadectwo”. Tak jak do ustalenia prawdy czy wydania osądu potrzebnych było dwóch lub trzech świadków, tak jeśli odkrywamy dwa lub więcej zbieżnych wydarzeń, nie może być mowy o przypadku. Same daty początku (10 II i 17 II) i końca (27 II) wydarzeń związanych z Potopem nawiązują do Paschy drugiego miesiąca („Drugiej Paschy”) oraz Wniebowstąpienia Jezusa, czyli do wydarzeń mniej oficjalnych, ledwie w Biblii wzmiankowanych, jednak, jak się okazuje, kluczowych. Jeśli chodzi o Drugą Paschę, była ona alternatywą dla tych, którzy nie mogli wziąć udziału w obchodach Pierwszej Paschy (Paschy pierwszego miesiąca), będąc w podróży lub będąc nieczystym z powodu kontaktu ze zmarłym. Stąd wydarzenia związane z okresem Wielkiego Ucisku w dniach ostatecznych doskonale się w ten schemat wpisują, gdyż wybrańcy w okresie Późnego Deszczu są w „podróży” (drodze) do zbawienia, wcześniej będąc martwymi duchowo a zarazem objętymi zadośćuczynieniem Jezusa. Pierwsza Pascha (Ukrzyżowanie), a przede wszystkim zmartwychwstanie Jezusa dnia trzeciego, otworzyła drogę wybrańcom w okresie Wczesnego Deszczu. Druga grupa wybrańców, zbawiana po okresie Wczesnego Deszczu, symbolicznie reprezentująca także zmartwychwstanie ciała, świetnie wpisuje się w koncept zmartwychwstania dnia trzeciego w odniesieniu do Drugiej Paschy (17 II).
Wydarzenia związane z Potopem są wielowymiarowe, przy czym ważne jest oddzielenie okresu 40 dni i 40 nocy (80 dób) od okresu 40 dni samego Potopu, który Biblia definiuje jako okres rozpoczynający się w momencie zamknięcia drzwi arki (7 V). Co prawda data początku Potopu, czyli dzień, w którym dostęp do arki został odcięty (14/15 V), nie ma odpowiedników w innych częściach Biblii, ale już data zakończenia 40-dniowego okresu Potopu (24/25 VI) nawiązuje do początku prac przy budowie Drugiej Świątyni oraz do dnia zakończenia budowy muru. Należy jednak pamiętać, że początek 40-dniowego Potopu (zapowiedzianego 7 dni wcześniej) jest wyznaczany przez dzień zamknięcia drzwi arki (7 V), który z kolei łączy się z datą spalenia Pierwszej Świątyni (uciskiem Judy).
Spośród pozostałych wydarzeń związanych z Potopem ważne są daty wypuszczenia ptaków – kruka (1/2 VII), gołębicy po raz pierwszy (9/10 VII), gołębicy po raz drugi (16/17 VII) i gołębicy po raz trzeci (23/24 VII) – oraz ich połączenie ze świętami przypadającymi w VII miesiącu – Świętem Krzyku (1 VII), Świętem Zadośćuczynienia (9/10 VII) oraz środkiem i końcem Święta Namiotów (17 VII i 23 VII). Centralną datą wśród tych wydarzeń jest 17 VII (domniemana data narodzin Jezusa), kiedy arka spoczywa na szczycie góry Ararat i kiedy kończy się okres 150 dni. Wówczas gołębica, wypuszczona po raz drugi, wraca z listkiem oliwnym, który symbolizuje początek nowego życia. Dzień Krzyku, obchodzony przez Żydów jako cywilne święto nowego roku, to obraz sądu na niewybrańcach (wysłanie kruka, który obrazuje Szatana). Święto Zadośćuczynienia jest tu obrazem śmierci Jezusa oraz zapowiedzią zesłania Ducha Świętego (powrót gołębicy). Ostatni dzień Święta Namiotów, kiedy gołębica nie wraca, to obraz drugiego zmartwychwstania Jezusa (obraz okresu Późnego Deszczu), którego dopełnieniem jest wniebowstąpienie (wyjście z arki 27 II). Program zbawienia wiąże się zarazem z dwoma, jak i z trzema okresami (obrazowanymi jako dwaj lub trzej świadkowie), gdyż okres Późnego Deszczu, jako drugi program zbawienia, składa się z dwóch porcji (dwóch porcji Ducha). Zgodnie z Biblią dwie porcje Ducha przewidziane były dla syna pierworodnego, rozumianego jako Ten, który pierwszy powstał z martwych. Szatan to „Pierwszy Adam”, czyli nasza grzeszna natura, którą posiadamy już od momentu poczęcia, a Jezus to pierwociny zmartwychwstania wybrańców. „Dwie porcje ducha” wiążą się także z odejściem Eliasza (zabraniem go do nieba) i przyjściem Elizeusza. Dlatego podczas śmierci Jezusa (kiedy oddaje On Ducha Ojcu), czyli Jego pierwszego zmartwychwstania, Biblia łączy Jezusa z Eliaszem. To zapowiedź zarazem Wczesnego, jak i Późnego Deszczu, ale również dwóch porcji Późnego Deszczu.
Daty 1 X i 1 I związane są z nakazem odprawienia oraz z samym odprawieniem albo odłączeniem się od obcych żon za czasów Drugiej Świątyni (reformy Ezdrasza). Daty te symbolizują zatem ostateczne oczyszczenie duchowe, czyli separację wybrańców od niewybrańców (obcych żon) podczas drugiej porcji Późnego Deszczu.
Koniec niewoli babilońskiej i powrót Żydów do Jerozolimy (ziemi obiecanej) nie oznaczał końca grzechu Izraela. Nie tylko lud, ale i jego przywódcy, w tym przywódcy religijni (kapłani i lewici), związali się z sąsiednimi narodami za sprawą obrzydliwych praktyk, które stały się głównym powodem wydania Judy królowi Babilonu. Przywódcy ponosili winę tym większą, że przewodzili tej niewierności, zamiast dać przykład oddzielenia „świętego narodu”. Powrócili do tego samego grzechu (bałwochwalstwa), który stał się przyczyną gniewu i kary Bożej. Małżeństwa z cudzoziemkami były według prawa zakazane (Pwt 7:3-4), gdyż były przyczyną oddawania czci bogom narodów, z których żony te pochodziły, czyli oddawania czci bogom fałszywym. Rozwiązaniem problemu było przyrzeczenie złożone przez Izrael, którego celem było odesłanie obcych kobiet i dzieci, czyli oddzielenie ich od narodu żydowskiego, a tym samym separacja całego narodu od obcych bogów. W tym celu mężczyźni izraelscy zobowiązali się rozwieść z pogańskimi żonami w przeciągu trzech miesięcy (od 1 X do 1 I), co miało przywrócić oddawanie czci prawdziwemu Bogu.
Bóg wydał zgodę na taki rozwód. Dopuszczalny był również rozwód wewnątrz samego Izraela, w przypadku gdy mężczyzna znalazł u kobiety (żony) nieczystość (dosł. „nagość” [Pwt 24:1]; w polskim tłumaczeniu użyto wyrażenia „coś odrażającego”).
Niektórzy wykorzystują te wersety jako pretekst do rozwodu, choć Nowy Testament, jeśli rozumieć ten konkretny zapis dosłownie, prezentuje argumenty przeciw oddalaniu żony lub męża, jakoby niewierzący mąż bądź niewierząca żona mogli zostać „uświęceni” przez swoich wierzących współmałżonków, aby ich dzieci mogły zostać utrzymane w świętości. Wyjątek stanowi przypadek, kiedy strona niewierząca sama odejdzie, wtedy osoba wierząca jest usprawiedliwiona i nie powinna nalegać na utrzymanie takiego związku (1Kor 7:10-15).
Oczywiście małżeństwo fizyczne nie ma nic wspólnego z małżeństwem duchowym. W przypadku małżeństw fizycznych i tak niemal zawsze mamy do czynienia z niewierzącymi, bo najczęściej ci, którzy uznają się za wierzących, są nimi tylko pozornie, opierając swoje przekonanie na własnych deklaracjach albo własnej, intelektualnej „wierze”.
Zauważmy, że instrumentem rozwodu był „list rozwodowy”, który mąż wręczał żonie, nigdy na odwrót. Jest tak dlatego, że małżeństwo niewybrańców („kobiety”) z Bogiem („Mężczyzną”) jest tylko pozorne, bo w momencie sądu Bóg odkrywa duchową nieczystość lub nagość niezbawionych (czego alegorycznym przykładem jest odkrycie nagości Adama i Ewy), a docelowo niewybrańców. W czasie sądu Bożego niewybraniec zostaje odseparowany, co Biblia obrazuje za pomocą jego odrzucenia, odesłania albo samodzielnego odejścia. Jednocześnie niezbawiony wybraniec zostaje uświęcony przez Jezusa („wierzącego Męża”) lub przez Prawo Ducha („wierzącą żonę”), co sprowadza się do tego samego, czyli do uświęcenia wybrańca poprzez dar Ducha (Łaski). Wyrażenie „świętość dzieci” jest symbolem zbawienia wybrańców, będącego owocem świętego i nierozerwalnego związku z Panem Jezusem. Innymi słowy, koncept nierozerwalności małżeństwa duchowego dotyczy związku Ducha Bożego z wybrańcem Bożym, a rozerwalność małżeństw ziemskich, pozornych, dotyczy pozornego związku niewybrańców z Bogiem. Działa to również na odwrót – przed zbawieniem wybrańcy Boży są w związku z duchem Szatana, który to związek jest rozrywany z chwilą ich zbawienia, natomiast niewybrańcy pozostają w nierozerwalnym związku duchowym z Szatanem.
Warto wspomnieć, że jednym z przykazań przekazanych Mojżeszowi przez Boga w momencie odnowienia przymierza podczas Eksodusu jest zakaz małżeństw mieszanych (Wj 34:16), pomyślany jako ostrzeżenie przed uprawianiem duchowego nierządu z obcymi bogami. Niektórzy komentatorzy wyróżniają tu 10 przykazań, nazywając je „innym” lub „nowym” dekalogiem – w tym zestawieniu znajduje się bowiem m.in. nakaz obchodzenia trzech głównych świąt: Przaśników, Tygodni oraz Zbiorów/Namiotów, a także nakaz odpoczynku dnia siódmego (Wj 34:14-26).
„Obca żona” często przedstawiana jest w Biblii jako cudzołożnica (cudza żona), nierządnica bądź prostytutka, która zwykle zwodzi mową. Symbolizuje to stan duchowy niezbawionych, który idzie w parze z fałszywą interpretacją Słowa Bożego (brakiem zrozumienia przekazu Ducha). Własny program zbawienia, głoszony przez fałszywych nauczycieli, to pułapka dla tych, którzy zostali przeznaczeni na wieczne potępienie (niewybrańców), czyli gniew Boży (Prz 22:14). Na przykładzie „Wielkiej Nierządnicy”, utożsamianej z kościołem instytucjonalnym (Jerozolimą ziemską lub Wielkim Babilonem), który jest obrazem wszystkich niewybrańców, widzimy jak własny program zbawienia (wino nierządu, symbolizujące naukę Szatana) rozpanoszył się na świecie (Ap 17:1-5). Ratunkiem przed obcą żoną (fałszywą „panną młodą”) jest mądrość Boża (Boży dar), czyli Duch Boży przebywający w duszy wybrańca (Prz 2), jedyne źródło Prawdy (zbawienia).
„Obca żona” jest także obrazem prawa grzechu i śmierci, czyli autorytetu Szatana. Uwalniając wybrańców od prawa grzechu i śmierci, Bóg wybawia ich od ducha Szatana, który jest esencją grzechu i duchem śmierci, przeznaczonym na śmierć wieczną. Duch Szatana to duch przeciwstawny do Ducha Bożego, czyli Ducha Życia Wiecznego (Prawa Ducha). Duchowe wykonywanie woli Szatana to podążanie za prawem grzechu i śmierci, natomiast duchowe wykonywanie woli Bożej to podążanie za Prawem Ducha, przy czym wykonawcą woli jest albo duch Szatana (obecny we wszystkich niezbawionych, docelowo niewybrańcach), albo Duch Boży (obecny w zbawionych wybrańcach). Człowiek niezbawiony, który nie może wykonywać duchowej woli Bożej, będzie podążał za prawem grzechu i śmierci („pożądliwie patrzył na kobietę”), bo względem Prawa Ducha dopuszcza się duchowego cudzołóstwa (Mt 5:28).
Odniesienie do reformy Ezdrasza w sprawie oddalenia obcych żon jest ściśle związane z czasami Drugiej Świątyni, powrotem z niewoli babilońskiej oraz przywróceniem prawa w Jerozolimie, co z kolei wpisuje się w obraz czasów ostatecznych (Późnego Deszczu). Z jednej strony mamy bowiem sąd nad Jerozolimą, nazywaną Wielkim Babilonem, duchową Sodomą i duchowym Egiptem (Ap 11:8), czyli sąd nad niewybrańcami, a z drugiej mamy oczyszczenie Drugiej Świątyni z wszelkich nieprawości, przy czym mowa tu o Świątyni Niebieskiej (Świątyni Ducha), czyli o zbawieniu wybrańców.
Ustalenie daty Wniebowstąpienia Jezusa możliwe było tylko dzięki połączeniu daty zmartwychwstania dnia trzeciego (17 I) z okresem obecności zmartwychwstałego Jezusa na ziemi i Jego objawiania się wybrańcom przez 40 dni (do 27 II). Symbolika pierwszego zmartwychwstania Jezusa nawiązuje do dnia 14 I. Dla sprostowania, zmartwychwstanie Jezusa dnia trzeciego to dzień 16 I (16 Nisan), czyli dzień liczenia omeru (49 dni upływających od Święta Pierwocin do Święta Tygodni; od zbiorów jęczmienia do zbiorów pszenicy), przy czym oficjalne objawienie się Jezusa apostołom ma miejsce w porze wieczornej (17 I), kiedy następuje zmiana daty (pamiętajmy, że w Biblii dzień liczony jest od zachodu do zachodu słońca). Jako Człowiek Niebieski Jezus jest wypełnieniem pierwszego i drugiego zmartwychwstania, a zbawienie wybrańców wypełni się w momencie Wniebowstąpienia, również na obraz Wniebowstąpienia Jezusa.
Wydarzenia związane z Potopem symbolizują zmartwychwstanie drugie, które kończy się Wniebowstąpieniem, tak więc wydarzenia te obrazują dni ostateczne. Tu z kolei na pierwszy plan wysuwa się Wielki Ucisk (Dn 12:11; Mt 24:15-22; Dz 7:11), który symbolizowany jest przez dwa wydarzenia – ucisk Izraela (głód za dni Jakuba, którego centralnym punktem jest rok 1877 p.n.e.) oraz ucisk Judy (spalenie świątyni w roku 587 p.n.e.), połączone liczbą 1290 (30 x 43).
Wielki Ucisk w dniach ostatecznych związany jest z rokiem 1994 poprzez dwukrotność liczby 1290 oraz proroctwo o 70 tygodniach, natomiast zapowiedź deszczu inicjująca wydarzenia związane z Potopem (4990 p.n.e.), który miał nadejść za 7 dni (Rdz 7:4), związana jest z rokiem 2010/2011. W tym przypadku zastosowanie mają dwa różne przeliczniki – pierwszym jest zasada „1 rok za 1 dzień” (Lb 14:34; Ez 4:6), a drugim „1 dzień za 1000 lat” (Ps 90:4; 2P 3:8). Ponadto w opisie wydarzeń związanych z Potopem Biblia określa rok jako 360 dni (150 dni od 17 II do 17 VII), a miesiąc jako 30 dni, co może posłużyć do obliczenia liczby poszczególnych dni i miesięcy, natomiast w przypadku lat konieczne będzie wprowadzenie miesiąca 13 w odpowiednich interwałach. Można więc założyć, że symbolika 1260 dni (Ap 11:3; 12:6), 42 miesięcy (Ap 13:5), a także „czasu, czasów i połowy [czasu]” (Dn 7:25, 12:7; Ap 12:14) odnosi się zarówno do okresu 3,5 roku, jak i do okresu 3,5 dnia, identyfikując różne części okresu Wielkiego Ucisku.
Dla przypomnienia, obliczając upływ lat, musimy pamiętać, że przy przejściu z okresu „przed naszą erą” do okresu „naszej ery” nie ma roku zerowego, musimy więc odjąć jeden rok. Niekiedy należy uwzględniać lata w sposób włączny (dwa następujące po sobie lata), kiedy nie ma pewności, czy wydarzenie miało miejsce w miesiącach od 7 do 12, czyli w okresie, w którym mogła nastąpić zmiana roku kalendarzowego, przy założeniu, że Stworzenie nastąpiło w miesiącu siódmym. Istnieje też możliwość, że istnieją dwa równoległe kalendarze – jeden oparty na miesiącu pierwszym, a drugi na miesiącu siódmym. Nie wiemy też, czy rok Stworzenia potraktować jako „rok zerowy” czy „rok pierwszy”. Kwestią niewyjaśnioną jest także to, czy przejście do lat naszej ery bez roku zero jest błędem człowieka zaplanowanym przez Boga, czy nie. Dla przypomnienia, zgodnie z Biblią rok 1 n.e. to rok 11013 od Stworzenia. Z kolei obliczając liczbę lat od Stworzenia do roku, który następuje po roku 1, od wyniku odejmujemy 1, np. rok 33 n.e. następuje 11 045 lat po Stworzeniu (11013 + 33 - 1).
Warto też przypomnieć ucisk za dni Abrahama. Kiedy Bóg powołał Abrahama (a przy okazji Lota) do swojej służby, na wstępie rozkazał mu opuszczenie ziemi rodzinnej, Charanu, oraz udanie się do ziemi Kanaan, późniejszej ziemi obiecanej (Rdz 12:1-8). Istotą ucisku było tu nie tyle opuszczenie ziemi ojczystej, ile nastanie głodu w ziemi Kanaan i ucieczka do Egiptu (Rdz 12:9). Jest to więc obraz równoległy do ucisku Izraela (Jakuba), który musiał przybyć do Egiptu także na skutek głodu. Abraham miał wtedy 75 lat (Rdz 12:4), co odpowiada rokowi 2092 p.n.e. (licząc włącznie, 2091 p.n.e.).
10 II → 7 dni → 17 II → 80 dni → 7 V → 1 + 7 (7 + 1) dni → 14/15 V → 40 dni → 24/25 VI → 7 dni → 1/2 VII → 1 + 7 (7 + 1) dni → 9/10 VII → 7 dni → 16/17 VII → 7 dni → 23/24 VII → 67/68 dni → 1 X → 90 dni → 1 I → 56 dni → 27 II
10 II → 7 dni → 17 II → 80 dni → 7 V → 7 + 1 → 14/15 V → 40 dni → 24/25 VI → 7 dni → 1/2 VII → 7 + 1 dni → 9/10 VII → 7 dni → 16/17 VII → 7 dni → 23/24 VII → 67/68 dni → 1 X → 90 dni → 1 I → 56 dni → 27 II
Dni (z zapowiedzią 7 dni): 7 + 80 + 1 + 7 + 40 + 7 + 7 + 1 + 7 + 7 + 67 + 90 + 56 = 377
Dni (bez zapowiedzi): 80 + 1 + 7 + 40 + 7 + 7 + 1 + 7 + 7 + 67 + 90 + 56 = 370
lub
Dni (z zapowiedzią 7 dni): 7 + 80 + 7 + 1 + 40 + 7 + 1 + 7 + 7 + 7 + 67 + 90 + 56 = 377
Dni (bez zapowiedzi): 80 + 7 + 1 + 40 + 7 + 1 + 7 + 7 + 7 + 67 + 90 + 56 = 370
7 + 80 = 87
7 + 80 + 1 = 88 lub 7 + 80 + 7 = 94
7 + 80 + 1 + 7 = 95 lub 7 + 80 + 7 + 1
7 + 80 + 1 + 7 + 40 = 135
7 + 80 + 1 + 7 + 40 + 7 = 142
7 + 80 + 1 + 7 + 40 + 7 + 7 = 149 lub 7 + 80 + 1 + 7 + 40 + 7 + 1 = 143
7 + 80 + 1 + 7 + 40 + 7 + 7 + 1 = 150 lub 7 + 80 + 1 + 7 + 40 + 7 + 1 + 7 = 150
7 + 80 + 1 + 7 + 40 + 7 + 7 + 1 + 7 = 157
7 + 80 + 1 + 7 + 40 + 7 + 7 + 1 + 7 + 7 = 164
7 + 80 + 1 + 7 + 40 + 7 + 7 + 1 + 7 + 7 + 67 = 231
7 + 80 + 1 + 7 + 40 + 7 + 7 + 1 + 7 + 7 + 67 + 90 = 321
7 + 80 + 1 + 7 + 40 + 7 + 7 + 1 + 7 + 7 + 67 + 90 + 56 = 377
80 + 1 = 81 lub 80 + 7 = 87
80 + 1 + 7 = 88 lub 80 + 7 + 1 = 88
80 + 1 + 7 + 40 = 128
80 + 1 + 7 + 40 + 7 = 135
80 + 1 + 7 + 40 + 7 + 7 = 142 lub 80 + 1 + 7 + 40 + 7 + 1 = 136
80 + 1 + 7 + 40 + 7 + 7 + 1 = 143 lub 80 + 1 + 7 + 40 + 7 + 1 + 7 = 143
80 + 1 + 7 + 40 + 7 + 7 + 1 + 7 = 150
80 + 1 + 7 + 40 + 7 + 7 + 1 + 7 + 7 = 157
80 + 1 + 7 + 40 + 7 + 7 + 1 + 7 + 7 + 67 = 224
80 + 1 + 7 + 40 + 7 + 7 + 1 + 7 + 7 + 67 + 90 = 314
80 + 1 + 7 + 40 + 7 + 7 + 1 + 7 + 7 + 67 + 90 + 56 = 370
17 II → 150 dni → 17 VII
10 II → 150 dni → 10 VII
10 V → 150 dni → 10 X
23 VII → 150 dni → 23 XII
7-10 V (587 p.n.e.) – zdobycie Jerozolimy (spalenie świątyni)
23 VII (967 p.n.e.) – poświęcenie Pierwszej Świątyni
23 XII (516 p.n.e.) – ukończenie Drugiej Świątyni
10 X (589 p.n.e.) – oblężenie Jerozolimy (2Krl 25:1-2; Jr 52:4-5)
Daty od 1 VII
1 + 7 = 8
1 + 7 + 7 = 15
1 + 7 + 7 + 67 = 82
1 + 7 + 7 + 67 + 90 = 172
1 + 7 + 7 + 67 + 90 + 56 = 228
Daty od 17 VII
7 + 67 = 74 (2 x 37)
7 + 67 + 90 = 164
7 + 67 + 90 + 56 = 220
Daty od 1 X
90 + 56 = 144
Wielki Ucisk:
1877 p.n.e. → 1290 lat → 587 p.n.e. → 2 x 1290 lat → 1994 n.e.
1879 p.n.e. → 7 lat → 1872 p.n.e. (ucisk Izraela)
1877 p.n.e. – punkt centralny ucisku Izraela (Jakuba)
1872 p.n.e. – koniec ucisku Izraela (Jakuba)
609 p.n.e. → 70 lat → 539 p.n.e. (ucisk Judy)
587 p.n.e. – punkt centralny ucisku Judy (spalenie świątyni i zniszczenie Jerozolimy)
1872 p.n.e. → 1335 lat → 537 p.n.e.
1335 dni – proroctwo Dn 12:12
1335 = 3 x 5 x 89 = 3 x 445
1872 p.n.e. → 5 x 89 → 1427 p.n.e. → 10 x 89 → 537 p.n.e.
1872 p.n.e. → 445 → 1427 p.n.e. → 2 x 445 → 537 p.n.e.
1406 p.n.e. → 445 → 961 p.n.e. → 445 → 516 p.n.e.
1872 p.n.e. – koniec ucisku Izraela (Jakuba)
1872 = 13 x 144
3 V – 25 VI 445 p.n.e. – budowa muru świątyni (52 dni)
II 537 p.n.e. – założenie fundamentów Drugiej Świątyni (Ezd 3:8)
1427 p.n.e. – połowa Eksodusu i śmierć tych, którzy narodzili się przed wyjściem z Egiptu (Lb 14:29-30)
1406 p.n.e. – drugi rok po wejściu do ziemi Kanaan
2 II 967 p.n.e. – położenie fundamentu Pierwszej Świątyni (1Krl 6:37; 2Krn 3:2)
23 VII 961/960 p.n.e. – ukończenie (poświęcenie) Pierwszej Świątyni (2Krn 7:10)
VIII 961/960 p.n.e. – ukończenie Pierwszej Świątyni we wszystkich szczegółach (1Krl 6:38)
23 XII 516 p.n.e. – ukończenie Drugiej Świątyni (Ezd 6:15)
537 p.n.e. → 50 lat → 62 x 40 lat → 1994 n.e.
50 lat jako pierwsze 7 tygodni proroctwa z Księgi Daniela 9 (o 70 tygodniach)
49 dni = 49 lat, nawiązanie do roku jubileuszowego, co 50 lat (Kpł 25:8-12)
62 x 40 jako 62 tygodnie („tydzień” jako okres 40 dni)
1877 p.n.e. → 430 → 1447 p.n.e.
967 p.n.e. → 430 → 537 p.n.e.
1877 p.n.e. → 430 → 1447 p.n.e. → 2 x 430 → 587 p.n.e. → 2 x 3 x 430 → 1994 n.e.
33 n.e. → 2 x 23 x 43 → 2011 n.e.
33 n.e. – ukrzyżowanie Jezusa (Pierwsza Pascha Nowego Testamentu)
1877 p.n.e. → 13 x 70 → 967 p.n.e.
1447 p.n.e. → 13 x 70 → 537 p.n.e.
457 p.n.e. → 35 x 70 → 1994 n.e.
457 p.n.e. → 5 x 7 x 70 → 1994 n.e.
458/457 p.n.e. – odłączenie obcych żon
7 p.n.e. → ok. 2000 lat → 1994 n.e.
2167 p.n.e. → 2 x 144 → 1879 p.n.e.
1879 p.n.e. → 3 x 144 → 1447 p.n.e.
7 p.n.e. → 2 x 7 x 144 → 2010 n.e.
1447 p.n.e. → 1440 → 7 p.n.e.
1447 p.n.e. → 24 x 1440 → 2010 n.e.
2167 p.n.e. → 5 x 144 → 1447 p.n.e. → 2 x 5 x 144 → 7 p.n.e.
2167 p.n.e. → 29 x 144 → 2010 n.e.
2167 p.n.e. – narodziny Abrahama
1879 p.n.e. – początek ucisku Izraela (Jakuba)
7 p.n.e. – rok narodzin Jezusa
29 n.e. – rok chrztu Jezusa
2010/2011 n.e. – przejście z pierwszej w drugą porcję okresu Późnego Deszczu
1447 p.n.e. – Eksodus
1994 n.e. – oficjalny początek okresu Wielkiego Ucisku; nieoficjalny miał miejsce 2300 wieczorów poranków (Dn 8:14) wcześniej (w roku 1987, włącznie z rokiem 1988)
2092 p.n.e. → 5 x 43 → 1877 p.n.e.
2092 p.n.e. → 3 x 5 x 43 → 1447 p.n.e.
2092 p.n.e. → 7 x 5 x 43 → 587 p.n.e.
2092 p.n.e. → 19 x 5 x 43 → 1994 n.e.
2092 p.n.e. → 2 x 19 x 43 → 458 p.n.e.
2092 p.n.e. → 5 x 129 → 1447 p.n.e.
2092 p.n.e. → 3 x 3x 129 → 931 p.n.e.
2092 p.n.e. – głód za dni Abrahama
1447 p.n.e. – Eksodus (40 lat)
931 p.n.e. – podział Izraela na królestwo Izraela (10 pokoleń) i królestwo Judy (2 pokolenia)
458 p.n.e. – reformy za dni Ezdrasza (przywrócenie prawa)
4990 p.n.e. → 7 x 17 x 37 → 587 p.n.e.
17 VII (17 dzień 7 miesiąca) – centralny punkt Potopu
370 (37 x 10) – czas trwania wydarzeń związanych z Potopem
4991 p.n.e. → 2 x 2 x 2 x 2 x 3 x 5 x 13 → 1871 p.n.e.
4991 p.n.e. → 2 x 40 x 3 x 13 → 1871 p.n.e.
4991 p.n.e. → 7 x 445 → 1877 p.n.e. (włącznie)
4991 p.n.e. → 5 x 709 → 1446 p.n.e.
1446 p.n.e. – drugi rok Eksodusu; ustanowienie Prawa i Drugiej Paschy
709 p.n.e. – koniec Izraela
967 p.n.e. → 2 x 3 x 43 → 709 p.n.e.
967 p.n.e. → 2 x 129 → 709 p.n.e.
Zwróćmy uwagę, że lata 587 p.n.e. oraz 445 p.n.e. są powiązane z wydarzeniami podczas Potopu poprzez dni miesiąca – 7 V (zburzenie świątyni) i 25 VI (ukończenie muru).
Deszcze sądu i zbawienia
Trzeba zaznaczyć, że według kalendarza żydowskiego wczesny deszcz i późny deszcz związane były z jesienią (miesiąc Tiszri wypada we wrześniu lub październiku) i wiosną (miesiąc Nisan wypada w marcu lub kwietniu), natomiast oficjalny rok biblijny to okres od wiosny do wiosny. Patrząc z perspektywy zbiorów i trzech głównych świąt, pierwszym zbiorem roku były pierwociny Święta Paschy/Przaśników, pięćdziesiąt dni później zbierano pierwociny święta Tygodni/Pięćdziesiątnicy, a koniec zbiorów wypadał w Święto Namiotów, na końcu roku (w jesieni). Stąd, uwzględniając kalendarz biblijny, Wczesny Deszcz może być związany zarówno ze zbiorami Święta Paschy, jak i Święta Tygodni, a Późny Deszcz ze zbiorami Święta Namiotów, a więc przeciwnie do założeń kalendarza żydowskiego. Z kolei patrząc z perspektywy upływu czasu (Ukrzyżowanie kontra Wielki Ucisk), Pascha drugiego miesiąca, utożsamiana z Późnym Deszczem, jest zarazem Wczesnym Deszczem, bo także wypada w okresie wiosennym (utożsamianym z początkiem roku). Zauważmy też zapowiedź zniszczenia świata za 7 dni (1 dzień = 1000 lat) w Potopie, który obrazuje sąd w dniach ostatecznych. Padła ona 10 dnia miesiąca drugiego (Zif), który związany jest z rokiem 2010/2011 (następującym 7000 lat po Potopie), i jest obrazem przejścia z pierwszej do drugiej porcji Późnego Deszczu.
Późny Deszcz w czasach ostatecznych ma dwie porcje, które stanowią równocześnie Wczesny i Późny Deszcz, w ramach przyjętej przez nas terminologii. Trudno byłoby bowiem nazywać porcje Późnego Deszczu Wczesnym Późnym Deszczem i Późnym Późnym Deszczem. Tak czy inaczej Wczesny Deszcz jest równocześnie obrazem równoległym do pierwszej porcji Późnego Deszczu.
Oprócz tego, że mamy dwie paschy (pierwszego i drugiego miesiąca) związane symbolicznie z okresami Wczesnego i Późnego deszczu, mamy też dwukrotne wysłanie gołębicy w dniach związanych ze Świętem Namiotów, co również może odnosić się do okresu Wczesnego i Późnego Deszczu, choć bardziej do dwóch porcji Późnego Deszczu. Istnieje też teza, że w Biblii prowadzone są dwa równoległe kalendarze, analogicznie do kalendarzy żydowskich, czyli jeden od jesieni do jesieni, a drugi od wiosny do wiosny, choć oficjalnie Biblia potwierdza kalendarz z początkiem roku w miesiącu Abib/Nisan (marzec-kwiecień).
Wczesny Deszcz:
6 III 33 n.e. – początek Wczesnego Deszczu
6 III – Święto Pięćdziesiątnicy (Tygodni)
Przejście z Wczesnego do Późnego Deszczu:
25 IX 1987/1988 n.e. → 2300 dni → 14/15 II 1994 n.e.
2300 dni = 6 lat + 4 miesiące + 20 dni
25 IX – Święto Poświęcenia (Chanuka)
14/15 II – Pascha Drugiego Miesiąca (zesłanie manny)
1988 n.e. to 13 000 rok od Stworzenia
1987/1988 → 6/7 lat → 1994
1987/88 → 23 lata → 2010/11
1987 → 7 lat → 1994 → 16/17 lat → 2010/11
4991/4990 p.n.e. → 7 x 1000 lat → 2010/11 n.e.
4990 p.n.e. to 6 023 rok od Stworzenia
2011 n.e. to 13 023 rok od Stworzenia
13 023 = 3 x 3 x 1447
1447 p.n.e. to rok Eksodusu (wyjścia z Egiptu)
2010/2011 – „potop” jako część wydarzeń Wielkiego Ucisku
10 II – przygotowanie do „Drugiej Paschy” (Paschy drugiego miesiąca)
2) 17 II – początek deszczu przez 40 dni i 40 nocy i początek odliczania 150 dni
17 II – środek Drugiej Paschy (Paschy drugiego miesiąca)
17 II (870 p.n.e.) – domniemany początek 40 dni i 40 nocy Eliasza (przy założeniu, że początkiem deszczu był 17 II, a końcem 7 V)
3) 7 V – zamknięcie w arce i zapowiedź Potopu za 7 dni
7 V (587 p.n.e.) – początek zniszczenia świątyni jerozolimskiej; punkt kulminacyjny ucisku Judy oraz data wiążąca się z okresem Wielkiego Ucisku w czasach ostatecznych
4990 p.n.e. → 7 x 17 x 37 → 587 p.n.e.
7 V (870 p.n.e.) – domniemany koniec 40 dni i 40 nocy Eliasza (przy założeniu, że początkiem deszczu był 17 II, a końcem 7 V)
870 p.n.e. → 2 x 2 x 2 x 3 x 7 x 17 → 1987 n.e.
4) 14/15 V – początek Potopu; 40 dni
a) piąty miesiąc
Piąty miesiąc – nawiązanie do postu; uprowadzenie w niewolę babilońską (przesiedlenia); pojawienie się fałszywego proroka, obiecującego zniesienie jarzma babilońskiego
5) 24/25 VI – koniec Potopu; Noe wycina okno w arce
24 VI (521 p.n.e.) – rozpoczęto prace przy budowie Drugiej Świątyni
25 VI (445 p.n.e.) – zakończenie budowy muru po 52 dniach
6) 1/2 VII – wypuszczenie kruka
1 VII – Memoriał/Dzień Krzyku
1 VII (538 p.n.e.) – fundamenty (Drugiej) Świątyni Pańskiej nie zostały jeszcze położone
1/2 VII (445 p.n.e.) – udzielenie zrozumienia duchowego; zamieszkanie w szałasach w Święto Namiotów
7) 9/10 VII – wypuszczenie gołębicy po raz pierwszy (wraca do arki)
9/10 VII – Dzień/Święto Przebłagania/Zadośćuczynienia
10 VII – rok jubileuszowy w Dniu Przebłagania, począwszy od 1407 p.n.e.
10 VII (29/30 n.e.) – domniemana data chrztu Jezusa
10 VII (29/30 n.e.) – domniemana data początku postu Jezusa (40 dni + 40 nocy)
8) 16/17 VII – arka spoczywa na szczycie góry Ararat; wypuszczenie gołębicy po raz drugi (wraca z listkiem)
15 VII – Święto Namiotów; nieoficjalne przybycie Jezusa
17 VII – „środek” Święta Namiotów; oficjalne pojawienie się Jezusa
17 VII (7 p.n.e.) - domniemana data narodzin Jezusa
17 VII (29/30 n.e.) – domniemana data początku 40 dni kuszenia Jezusa
17 VII (1446 p.n.e.) – środek drugiego okresu 40 dni i 40 nocy Mojżesza
9) 23/24 VII – wypuszczenie gołębicy po raz trzeci (nie wraca)
23 VII (961/960 p.n.e.) – poświęcenie domu Bożego i ołtarza (pierwszej świątyni); odesłanie ludu do namiotów
24 VII (445 p.n.e.) – post i pokuta; oddzielenie Izraela od cudzoziemców; odnowienie przymierza
23/24 VII – koniec Święta Namiotów
23/24 VII (7 p.n.e.) - domniemana data obrzezania Jezusa
10) 1 X – szczyty gór widoczne
a) miesiąc X – Estera królową w miejsce Waszti (397 p.n.e.); oblężenie Jerozolimy przez króla babilońskiego Nabuchodonozora (589 lub 588 p.n.e.)
b) 1 X
1 X (458/57 p.n.e.) – nakaz odprawienia obcych żon i koniec małżeństw mieszanych
1 X (30/29 n.e.) – domniemana data końca 40 dni i 40 nocy postu Jezusa
11) 1 I – ziemia sucha (spustoszała)
a) miesiąc I
miesiąc pierwszy – początek roku religijnego; początek służby kapłańskiej w świątyni; zapowiedź zagłady Żydów (początek rzucania losów); Nehemiasz oddelegowany do odbudowy muru; śmierć Miriam; brak wody; Mojżesz uderza w skałę dwukrotnie i wypływa z niej woda
b) 1 I
1 I (1446 p.n.e.) – wzniesienie Przybytku (dosł. Namiotu); namaszczenie kapłanów; wniesienie Arki do Przybytku; ukazanie chwały Bożej
1 I (715 p.n.e.) – oczyszczenie świątyni i przedsionka świątyni za króla Ezechiasza; nakaz obchodów Drugiej Paschy (Paschy drugiego miesiąca)
1 I (458 p.n.e.) – początek misji Ezdrasza dążącej do przywróceniu prawa
1 I (457/56 p.n.e.) – koniec separacji obcych żon i ich potomków
1 I (579 lub 571 p.n.e.) – wydanie ziemi Egiptu królowi Babilonu
1 I (573/72 p.n.e.) – oczyszczenie świątyni (dosł. sanktuarium) na tle symboliki podziału losem ziemi świętej
12) 27 II (27 dzień II miesiąca) – ziemia sucha; wyjście z arki
a) 27 VIII (jako obrazy równoległe)
27 VIII (7 p.n.e.) – domniemana data poświęcenia Jezusa w świątyni (40 dni po narodzeniu)
27 VIII (1446 p.n.e.) – domniemana data końca drugiego okresu 40 dni i 40 nocy Mojżesza
27 VIII (29 n.e.) – domniemana data końca 40 dni kuszenia Jezusa
b) 27 II
27 II (715 p.n.e.) – obchody kolejnych 7 dni po obchodach Paschy drugiego miesiąca
27 II (33 n.e.) – domniemana data Wniebowstąpienia Jezusa, 40 dni po (drugim) zmartwychwstaniu
***
Jak działo się za dni Noego, tak będzie również za dni Syna Człowieczego: jedli i pili, żenili się i za mąż wychodziły aż do dnia, kiedy Noe wszedł do arki; nagle przyszedł potop i wygubił wszystkich. Podobnie jak działo się za czasów Lota: jedli i pili, kupowali i sprzedawali, sadzili i budowali, lecz w dniu, kiedy Lot wyszedł z Sodomy, spadł z nieba deszcz ognia i siarki i wygubił wszystkich; tak samo będzie w dniu, kiedy Syn Człowieczy się objawi. W owym dniu kto będzie na dachu, a jego rzeczy w mieszkaniu, niech nie schodzi, by je zabrać; a kto na polu, niech również nie wraca do siebie. Przypomnijcie sobie żonę Lota. Kto będzie się starał zachować swoje życie, straci je; a kto je straci, zachowa je. Powiadam wam: Tej nocy dwóch będzie na jednym posłaniu: jeden będzie wzięty, a drugi zostawiony. Dwie będą mleć razem: jedna będzie wzięta, a druga zostawiona. Pytali Go: Gdzie, Panie? On im odpowiedział: Gdzie jest padlina, tam zgromadzą się i sępy. (Łk 17:26-37)
Gdy więc ujrzycie ohydę spustoszenia, o której mówi prorok Daniel, zalegającą miejsce święte – kto czyta, niech rozumie – wtedy ci, którzy będą w Judei, niech uciekają w góry! Kto będzie na dachu, niech nie schodzi, by zabrać rzeczy z domu. A kto będzie na polu, niech nie wraca, żeby wziąć swój płaszcz. Biada zaś brzemiennym i karmiącym w owe dni! A módlcie się, żeby ucieczka wasza nie wypadła w zimie albo w szabat. Będzie bowiem wówczas wielki ucisk, jakiego nie było od początku świata aż dotąd i nigdy nie będzie. Gdyby ów czas nie został skrócony, nikt by nie ocalał. Lecz z powodu wybranych ów czas zostanie skrócony. (Mt 24:15-22)
Połączenie symboliki „dni Noego”, kiedy Noe wszedł do arki i rozpoczęły się wydarzenia związane z Potopem, z „dniami Lota”, kiedy Lot wyszedł z Sodomy tuż przed zniszczeniem Sodomy, Gomory i pobliskich miast przez deszcz ognia i siarki, oraz z „dniem przyjścia (objawienia) Syna Człowieczego” to obraz separacji wybrańców od niewybrańców w okresie Wielkiego Ucisku (symbolicznej nocy) lub inaczej podczas dni ostatecznych (Łk 17:26-37; Mt 24:21). Biblijne obrazy sądu Bożego wskazują na „zepsucie, niegodziwość i niesprawiedliwość” ludzi na ziemi, co jest nawiązaniem do ich nieczystości duchowej, do tego, że nie ma w nich Ducha Bożego. Obraz separacji wskazuje na przemianę duchową tylko w odniesieniu do wybrańców, którzy znaleźli łaskę w oczach Boga (ze względu na predestynację, a nie ich „zasługi”). Owa przemiana polega na oddzieleniu „starego” od „nowego”, czyli na wyrzuceniu z nich ducha nieczystego (grzechu), co Biblia nazywa „oczyszczeniem duchowym” lub „zgładzeniem grzechu”, przez Ducha Świętego (Ducha czystości). Dlatego wybrańcy tracą swoje „stare życie”, czyli życie pozorne, a zachowują życie prawdziwe, czyli życie wieczne. Na podobnej zasadzie działa „przyznanie się do Boga” i „zaparcie się Boga”. Mowa tu nie o intelektualnych decyzjach podejmowanych przez człowieka, a wyłącznie o duchowej pracy i zasłudze Boga. Niewybrańcy nie podlegają takiej duchowej przemianie, stąd, zachowując „stare życie” (złego ducha), stracą, a raczej nigdy nie dostąpią „życia nowego”, czyli wiecznego. Ponadto niewybrańcy są oporni na działanie Ducha i na głoszenie duchowego przekazu Biblii (oporni na wiedzę duchową). Dlatego nadejście sądu Bożego będzie dla nich zaskoczeniem (jak przyjście złodzieja nocą; 1Tes 5:1), czymś w ogóle niezauważalnym, bez żadnego widocznego efektu. Symbole takie jak jedzenie i picie, wchodzenie w małżeństwo, kupowanie i sprzedawanie, sadzenie, budowanie, leżenie na łóżku, mielenie zboża, przebywanie na dachu czy praca w polu to jedynie słowne obrazy, które odnoszą się do głoszenia ewangelii i do jedności duchowej z jednym z dwóch autorytetów – Szatanem lub Bogiem – ale kontekst wskazuje, że „wygubienie” dotyczy wyłącznie niewybrańców, czyli wykonawców woli Szatana. Wyrażenie „biada brzemiennej i karmiącej” to obraz niewybrańców, którzy nigdy nie dostąpią narodzin z Ducha Świętego, a przekaz Ducha nigdy ich nie nasyci (obraz głodu duchowego).
Separacja duchowa poprzez oddzielenie wybrańca od niewybrańca wskazuje, że wybraniec nie ma żadnego udziału we własnym zbawieniu, co podkreśla wyłączną pracę Boga. Dlatego biblijne wyrażenia takie jak „oddanie Bogu własnego życia” czy „wzięcie i niesienie krzyża” mają wymiar wyłącznie symboliczny i nie mogą być rozumiane jako wezwanie do własnej pracy na zbawienie. Wręcz przeciwnie, wskazują one, że zbawienie należy tylko do Boga i jest darem nowego życia (nowego narodzenia) poprzez ofiarę Jezusa (przelanie Ducha na wybrańców, obrazowanego jako „przelanie krwi”). Raz zbawiony wybraniec nie może zbawienia utracić (nie może powrócić do starego ducha). Dlatego los żony Lota jest ostrzeżeniem dla pozornych wybrańców, którzy tak naprawdę nigdy nie doznali przemiany duchowej – sercem, czyli duchem, pozostali w jedności z duchem Szatana. Sąd Boży to także praca Boga polegająca na usunięciu wszystkiego, co bezbożne, czyli pochodzące od obcego ducha. Separacja Szatana i niewybrańców polega na tym, że Bóg zsyła Szatana na niewybrańców, czyli „karmi sępa padliną”. Z natury niewybrańcy zostali Szatanowi wydani od samego początku, ale dzień sądu przypieczętowuje ich ostateczne przeznaczenie na wieczne potępienie.
Podkreślmy jeszcze raz, że przemiana duchowa to przemiana z chwały (własnej) w chwałę (Bożą), na obraz Boga poprzez Ducha, przy czym Duchem jest Pan (w tłumaczeniu dosłownym; 2 Kor 3:17-18). Nie ma to nic wspólnego z naszym własnym upodabnianiem się do obrazu Boga, a myślenie tego typu jest pułapką dla głosicieli własnego programu zbawienia.
Symbolika słowa „dach” (dosłownie: „szczyt domu”; Łk 17:31) sugeruje nie tyle najwyższą formę obcowania (chodzenia) z Panem, ile głoszenie Słowa Bożego w sposób jasny, czyli głoszenie go w Duchu Chrystusowym (Mt 10:27). Co ciekawe, za czasów reform Ezdrasza dach był jednym z miejsc, na którym budowano namioty podczas obchodów Święta Namiotów (Ne 8:14-16). Święto Namiotów jest obrazem równoległym do Święta Paschy, gdyż oba te święta zostały ustanowione w związku z wyjściem Izraela z Egiptu i tułaczką ludu po pustyni przez 40 lat. Równocześnie odpowiednikiem Święta Paschy/Przaśników obchodzonego w miesiącu pierwszym („Pierwszej Paschy”) jest Święto Paschy/Przaśników obchodzone w miesiącu drugim („Druga Pascha”). Ciekawe też, że Święto Paschy/Przaśników obchodzone za czasów Mojżesza (wyjście z Egiptu) łączy się pomostem czasowym z dniem Święta Paschy/Przaśników za czasów Izraela (Jakuba), czyli z dniem jego dotarcia do Egiptu z powodu ucisku Izraela, który z tego powodu musiał opuścić ziemię Kanaan. Oznacza to, że pobyt Izraela (który jest obrazem wybrańców) w Egipcie wynosił 430 lat, co do dnia (Wj 12:40-41). Ponadto zniszczenie Sodomy i Gomory miało miejsce w dniu, w którym Lot częstował swoich gości chlebem przaśnym (Rdz 19:3), a podczas wcześniejszej wizyty gości w domu Abrahama podano podpłomyki (Rdz 18:6). To mocna wskazówka, że zniszczenie Sodomy i Gomory przypadło na środek Święta Paschy. Gest obmycia nóg w domu Abrahama (Rdz 18:4) silnie sugeruje odniesienie do Drugiej Paschy i obrazu obmycia przez Jezusa stóp apostołom. Wszystko więc wskazuje, że zniszczenie Sodomy i Gomory miało miejsce w połowie Święta Paschy drugiego miesiąca, czyli około 17 II, a więc w dniu zesłania deszczu, który zapoczątkował wydarzenia związane z Potopem. Być może właśnie dlatego w Nowym Testamencie te dwa wydarzenia są ze sobą łączone. Nieprzypadkowo Druga Pascha i Święto Namiotów to dwa główne święta utożsamiane z okresem Późnego Deszczu. Należy przy tym zaznaczyć, że powiązanie z drugim przyjściem Jezusa dotyczy dnia wejścia do arki, a nie dnia zamknięcia drzwi arki.
Historie Noego, Lota, Abrahama, Jakuba (Izraela) czy samego ludu Izraela za czasów zburzenia Pierwszej Świątyni wskazują, że pewne rzeczy mają miejsce wbrew wszelkiej logice. Albo patriarchowie albo cały lud muszą opuścić swoje miejsca zamieszkania, które często utożsamiane były z obecnością Boga, błogosławieństwem Bożym bądź obietnicą dziedzictwa. Jest tak dlatego, że błogosławieństwa czy obietnice Boże nigdy nie dotyczyły dóbr doczesnych tylko dóbr duchowych, a „ziemią obiecaną” jest życie wieczne w nowej ziemi i nowym niebie, a nie skrawek jakiegoś fizycznego kraju. To, co nazywamy „drogą wiary”, jest symbolicznym określeniem otrzymania daru wiary, czyli owocu Ducha Świętego (wiara przychodzi bowiem przez duchowe słyszenie Słowa Bożego; Rz 10:17). To, że Noe wszedł do arki nie było skutkiem jego własnej wiary lecz wiary Bożej. Podobnie wyjście Lota z Sodomy nie wydarzyło się z jego własnej woli lecz z woli Bożej (Łaski Bożej):
Kiedy zaś on [Lot] zwlekał, mężowie ci chwycili go, jego żonę i dwie córki za ręce – Pan bowiem litował się nad nim – i wyciągnęli ich, i wyprowadzili poza miasto. (Rdz 19:16)
Nikt nie może przyjść do Mnie, jeżeli go nie pociągnie Ojciec, który Mnie posłał; Ja zaś wskrzeszę go w dniu ostatecznym. (J 6:44)
Do Boga może ktoś przyjść dopiero wtedy, gdy Bóg wcześniej przyjdzie do swojego wybrańca pod postacią Ducha Bożego. „Objawienie się” Boga nie jest rodzajem halucynacji czy nadprzyrodzonej wizji. Zachodzi ono poprzez objawienie wybrańcowi duchowej wiedzy. Nie ma to nic wspólnego z czyimś zewnętrznym przeobrażeniem czy zmianą sposobu zachowania albo myślenia; nie polega na „umieraniu starych, złych nawyków”, rozumianych jako „wzór moralności”.
Koncept „bycia w Chrystusie” jest w jakimś stopniu odzwierciedlony w symbolice związanej z arką Noego. Niektórzy łączą arkę z trumną, a więc ze śmiercią Jezusa. Bardziej precyzyjne byłoby porównanie do śmierci „w” Jezusie, która symbolizuje separację od życia pozornego, kreowanego przez Szatana. W rzeczywistości „bycie w Jezusie” to udział także w Jego zmartwychwstaniu, czyli nie tylko separacja, ale także droga do życia wiecznego, której efektem końcowym jest Wniebowstąpienie. Zachodzi więc pewna analogia pomiędzy arką a krzyżem. Bliższa analiza symboliki związanej z arką Noego wykazuje, że od wewnątrz i zewnątrz była ona pokryta „smołą”, a wyraz ten dosłownie oznacza „zadośćuczynienie”, „pojednanie” lub „przebłaganie” i można go rozumieć jako obraz zadośćuczynienia w Jezusie. Będąc obrazem Ojca i Syna, Noe został wywyższony ponad powierzchnię ziemi, kiedy arka uniosła się ponad szczyty gór. Warto też przypomnieć, że trzy poziomy arki to obraz pełni zbawienia, które dokonuje się w trzech aktach lub programach zbawienia – zbawienie duszy, ciała i ducha – poprzez Pełnię Boga – Ojca, Syna i Ducha. Być może jest tu także nawiązanie do trzech głównych świąt roku – Święta Paschy/Przaśników, Święta Tygodni/Pięćdziesiątnicy oraz Święta Namiotów.
Wymiary arki, czyli 300 łokci długości, 50 łokci szerokości i 30 łokci wysokości, mogą być też pewnym odniesieniem do dni świątecznych. Zauważmy, że Święto Poświęcenia, które pojawia się tylko w Nowym Testamencie, zaczyna się około 295 dni po początku roku (zakładając, że miesiąc ma 30 dni) a trwa 8 dni. Zatem dzień 300 byłby nawiązaniem do tego święta, które jest obrazem nieoficjalnego początku okresu Wielkiego Ucisku. Liczba 50 wskazuje na Święto Pięćdziesiątnicy (50 dni po Święcie Paschy), a liczba 30 wskazuje na Paschę drugiego miesiąca, która następuje 30 dni po Święcie Paschy pierwszego miesiąca. Ponadto liczba 50 może wskazywać na Dzień Zadośćuczynienia jako dzień jubileuszowy, obchodzony co 50 lat.
Zwróćmy też uwagę, że poza wymiarami 300 x 50 x 30 łokci, podany jest także wymiar okna: 1 łokieć. Sumując wszystkie wymiary, otrzymujemy liczbę 381.
300 + 50 + 30 + 1 = 381
381 : 3 = 127
Liczba 127 pojawia się w Biblii przy okazji wieku Sary (Rdz 23:1) i jej śmierci w roku 2030 p.n.e. oraz liczby prowincji Persji za czasów króla Aswerusa i Estery, zwłaszcza w nawiązaniu do Święta Purim (Est 1:1; 8:9; 9:30) w roku 392 p.n.e. (miesiąc XII sugeruje uwzględnienie także roku 391 p.n.e.).
2030 p.n.e. → 13 x 126 → 392 p.n.e.
2030 p.n.e. → 2 x 3 x 3 x 7 x 13 → 392 p.n.e.
4990 p.n.e. → 8 x 370 → 2030 p.n.e.
4990 p.n.e. → 2 x 2 x 2 x 2x 5 x 37 → 2030 p.n.e.
4991 p.n.e. → 2 x 23 x 100 → 391 p.n.e.
4991 p.n.e. → 2 x 2 x 5 x 5 x 23 → 391 p.n.e.
Z kolei ze Świętem Purim (zwłaszcza jego dniem pierwszym, nieoficjalnym [13 XII] i ostatnim, oficjalnym [15 XII]) łączy się data zburzenia Pierwszej Świątyni, która jest również datą zamknięcia drzwi arki Noego.
587 p.n.e. → 15 x 13 → 392 p.n.e.
587 p.n.e. → 3 x 5 x 13 → 392 p.n.e.
Liczby w Biblii nie są przypadkowe, tak jak nieprzypadkowe jest każde słowo. Choć pewne liczby mogą być szczególnie związane ze zbawieniem, np. 7, 12, 17, albo z sądem, np. 13, 23, 37, to jednak ich analiza zawsze zależeć musi od kontekstu.
Czasami liczby wyrażające lata mogą być podzielne (np. rok Potopu 4991 p.n.e., rok oblężenia Świątyni 588 p.n.e. czy rok ustanowienia Święta Purim 392/91 p.n.e.):
4991 = 7 x 23 x 31
588 = 12 x 49
588 = 2 x 2 x 3 x 7 x 7
392 = 2 x 2 x 2 x 7 x 7
391 = 17 x 23
Zapowiedź Potopu i odniesienie do 120 lat (Rdz 6:3) wyraża także kompletność, będąc zarazem wielokrotnością liczby 12 (12 pokoleń Izraela, 12 apostołów, czy 12 x 12 x 1000 = 144 000 opieczętowanych „pierwocin”; Ap 7). Kompletność ta będzie odnosić się przede wszystkim do pierwszego programu zbawienia, czyli okresu Wczesnego Deszczu (ery narodu izraelskiego i ery kościołów), ale może też wyrażać całkowitą kompletność wybrańców (choćby ze względu na wymiary Jerozolimy Niebieskiej; Ap 21). Spekuluje się, że 120 lat to również granica fizycznego życia człowieka, ale, jak wiemy, dopiero od Mojżesza (17 pokolenia od Noego) Biblia mówi o krótszych okresach życia patriarchów, a we współczesnym świecie znane są przypadki, choć niezwykle rzadkie, przekroczenia tego wieku, więc z pewnością nie nie o to tu chodzi.
Poza symboliką samej liczby, odniesienie do 120 lat jako zapowiedzi Potopu w roku 4991/4990 p.n.e. odsyła nas do roku 5111/5110 p.n.e.
5111 p.n.e. → 13 x 13 x 42 → 1988 n.e. (włącznie)
5111 p.n.e. → 2 x 3 x 7 x 13 x 13 → 1988 n.e. (włącznie)
1988 n.e. to 13 000 rok od Stworzenia
5111 p.n.e. → 2 x 2 x 2 x 2 x 2 x 2 x 3 x 37 → 1994 n.e.
4990 p.n.e. → 7 x 17 x 37 → 587 p.n.e.
29 n.e. → 2 x 27 x 37 → 2027 n.e.
Liczba 120 obecna jest także w liczbie lat Noego w momencie rozpoczęcia budowy arki i przygotowań do Potopu. Miał on wtedy lat 480 (600 – 120 = 480), a 480 można przedstawić jako 4 x 120, co z kolei łączy ze sobą kilka wydarzeń: rok wyjścia z Egiptu (1447 p.n.e.), rok budowy Pierwszej Świątyni (967 p.n.e.; 1Krl 6:1) oraz rok narodzenia Jezusa (7 p.n.e.), które, ponownie, mają związek z pierwszym programem zbawienia (pierwszym przyjściem Jezusa). Zakończenie budowy Świątyni Salomona miało miejsce w roku 961/960 p.n.e.
1447 p.n.e. → 480 → 967 p.n.e. → 2 x 480 → 7 p.n.e.
1447 p.n.e. → 4 x 120 → 967 p.n.e. → 8 x 120 → 7 p.n.e.
1447 p.n.e. → 1440 → 7 p.n.e.
1447 p.n.e. → 12 x 120 → 7 p.n.e.
960 = 8 x 120
Główny wymiar śmierci Jezusa dotyczy świata, który reprezentują niewybrańcy. Oznacza to, że niewybrańcy pozostaną martwi duchowo, a ich nadzieja na życie wieczne zniknie z chwilą sądu. Szczególną uwagę należy zwrócić na pozorny udział niewybrańców (udających wybrańców) w służbie Bożej podczas ich pielgrzymki w tym świecie oraz na ich separację (sąd), często w ostatnim momencie. Przypomnijmy Chama, pasażera arki Noego (na której obecne były też zwierzęta nieczyste), którego Bóg później przeklął, kiedy ten odkrył nagość ojca. Przypomnijmy żonę Lota, która została wyprowadzona z Sodomy tylko po to, by ostatecznie zamienić się w słup soli. Podobny los spotkał apostoła Judasza, który zdradził Jezusa i w końcu powiesił się podczas ukrzyżowania Chrystusa. Widać to również w przypowieści o weselu syna królewskiego w przypadku gościa, który nie miał stroju weselnego i który został wyrzucony na zewnątrz, w ciemności.
Podczas Potopu widzimy obraz wysyłania przez Noego kruka i gołębicy. Kruk, który reprezentuje Szatana, lata tam i z powrotem, jak Szatan, który kiedyś krążył pomiędzy niebem i ziemią (Hi 1:6-7), co oznacza, że przebywał w obecności Boga do momentu sądu (symbolicznego zrzucenia go z nieba; Ap 12:7-9). Zauważmy, że Szatan wkroczył na ten świat jako pierwszy, gdyż czytamy, że na początku ciemność była przed światłością. Dlatego każdy człowiek z natury reprezentowany jest przez ducha Pierwszego Adama, czyli ducha Szatana (ducha nieczystego). Drugi, i Ostatni, Adam (Duch Jezusa) przychodzi tylko do Bożych wybrańców. Sąd w czasach ostatecznych związany jest ze Świętem Drugiej Paschy oraz Świętem Namiotów. Wyjście Noego z arki obrazuje nowe życie w nowej ziemi i nowym niebie. Okres transformacji rozpoczyna się od wypuszczenia gołębicy po raz pierwszy, w Dniu Zadośćuczynienia (10 VII). Jest to święto o tyle ważne, że wiąże się z dniem chrztu Jezusa, a wydarzenia podczas Potopu symbolizują chrzest duchowy wybrańców, który zapewnia ratunek poprzez wodę życia.
Chrystus bowiem również raz umarł za grzechy, sprawiedliwy za niesprawiedliwych, aby was do Boga przyprowadzić; zabity wprawdzie na ciele, ale powołany do życia Duchem. W nim poszedł ogłosić [zbawienie] nawet duchom zamkniętym w więzieniu, niegdyś nieposłusznym, gdy za dni Noego cierpliwość Boża oczekiwała, a budowana była arka, w której niewielu, to jest osiem dusz, zostało uratowanych przez wodę. Teraz również zgodnie z tym wzorem ratuje was ona we chrzcie nie przez obmycie brudu cielesnego, ale przez zwróconą do Boga prośbę o dobre sumienie, dzięki zmartwychwstaniu Jezusa Chrystusa. On jest po prawicy Bożej, gdyż poszedł do nieba, gdzie poddani Mu zostali Aniołowie i Władze, i Moce. (1P 3:18-22)
Jeśli bowiem krew kozłów i cielców oraz popiół z krowy, którymi skrapia się zanieczyszczonych, sprawiają oczyszczenie ciała, to o ile bardziej krew Chrystusa, który przez Ducha wiecznego złożył Bogu samego siebie jako nieskalaną ofiarę, oczyści wasze sumienia z martwych uczynków, abyście służyć mogli Bogu żywemu. (Hbr 9:13-14)
Zbawienie Noego wynika z tego, że „znalazł łaskę w oczach Pana” i „chodził z Bogiem” (Rdz 6:8). Stawia to Noego jako obraz Jezusa oraz obraz kompletności zbawienia (siedem wybranych i związanych z nim osób). Wybrańcy zostali powołani do (nowego) zmartwychwstałego życia, czyli do separacji od zepsucia i przemocy starego świata.
W momencie wejścia Noego do arki Bóg zawiera z nim przymierze (Rdz 6:18). Samo imię „Noe” oznacza „odpoczynek”. Przymierze Boga z Noem oznacza więc wejście wybrańców do odpoczynku Pana, co jest również symbolizowane przez dzień szabatu (zakaz pracy jako obraz zbawienia z Łaski Bożej; Hbr 4:1-7). Wejście do odpoczynku Pana ma też związek z dniem wprowadzenia przez Jozuego (obrazującego Jezusa) Izraela do ziemi obiecanej, czyli z dniem 10 I (Hbr 4:8; Joz 4:19). Z kolei dzień 10 Nisan (10 I) jest obrazem równoległym do Święta Zadośćuczynienia – oba wydarzenia symbolizują wybór baranka paschalnego (Wj 12:3; J 1:29-34). Ponadto chrzest Jezusa związany jest z ukazaniem się gołębicy, która identyfikuje Jezusa z Duchem Świętym (Łk 3:21-22). Wypuszczenie gołębicy w Dniu Zadośćuczynienia jest zapowiedzią ziemi obiecanej, czyli nadejścia zbawienia.
Jednak centralną datą Potopu jest środek Święta Namiotów, czyli 17 VII, kiedy arka spoczęła na szczycie góry Ararat. Nazwa „Ararat” pojawia się później w Biblii przy okazji zabójstwa króla Asyrii (2Krl 19:37; Iz 37:38), przed którym w obozie Asyryjczyków, nocą, Anioł Pański zabił 185 000 ludzi, oraz przy okazji zapowiedzi zburzenia Babilonu (Jer 51:27). Król Asyrii zginął w Niniwie, a jego zabójcy zbiegli do Ararat. Asyria to kraj, który doprowadził do upadku Izraela (709 p.n.e.), natomiast Babilon doprowadził do upadku Judy (niszcząc świątynię i samą Jerozolimę). Co istotne, po zajęciu Samarii (stolicy Izraela) Asyria próbowała zdobyć Jerozolimę (stolicę Judy), jednak w tamtym okresie nad Judą panował król Ezechiasz, któremu Bóg błogosławił. Ezechiasz oczyścił świątynię Bożą i ustanowił obchody Paschy drugiego miesiąca (Drugiej Paschy), gdyż kapłani nie zostali oczyszczeni w pierwszym miesiącu (2Krn 30:1-3, 15). Spoczęcie arki na szczycie góry Ararat (podczas Święta Namiotów), wiąże się więc z upadkiem królestwa Szatana (obrazowanego przez króla Asyrii i króla Babilonu). Postać króla Ezechiasza jest też pewnym odniesieniem do Drugiej Paschy. Sam Potop łączy środkowe punkty dwóch świąt – Drugiej Paschy (17 II) i Święta Namiotów (17 VII) – dzięki liczbie 150 dni.
Przykazanie, by wejść do arki może zostać wypełnione jedynie w Duchu Świętym, czyli w Prawie Ducha, które dotyczy wyłącznie wybrańców. Pozostali, którzy podlegają prawu grzechu i śmierci, zostają skazani na śmierć, przy czym chodzi o śmierć duchową, która polega na wydaniu niewybrańców Szatanowi, czyli grzechowi albo duchowi śmierci. Wyjście z arki zostaje zainicjowane w dniu spoczęcia arki (17 VII), jednak ostatecznie następuje siedem miesięcy później (27 II).
Wydarzenia i daty związane z Potopem nie są w Biblii podawane przypadkowo, choć nie są także prezentowane w porządku chronologicznym. Jednakże, pomimo wielu domniemanych „połączeń” pomiędzy datami, wciąż istnieje prawdopodobieństwo, że to zbieżności, które chcemy tam widzieć, szczególnie kiedy daty te łączą się z datami świąt czy ważnych wydarzeń prezentowanych przez Słowo Boże. Dlatego potrzebna jest dalsza analiza symboliki zawartej w okresie 40 dni i 40 nocy, czyli 80 dni lub 80 dób. Gdybyśmy przyjęli, że chodzi jedynie o okres 40 dni, to wydarzenia związane zarówno z Potopem, jak i z życiem Mojżesza, Eliasza czy Jezusa, mogłyby nie mieć żadnego odpowiednika w Biblii, jeśli chodzi o dni i miesiące, przez co nie miałyby w Biblii żadnych innych punktów odniesienia. W przypadku Potopu połączenie 40 dni i 40 nocy w okres 80 dni pozwoliło nam odkryć, że wydarzenia związane z Potopem nie są prezentowane w porządku chronologicznym, czego w przeciwnym razie nie dałoby się uchwycić. Dodatkowo odkrycie, że ptaki wypuszczanie były z Arki co siedem dni, pozwoliło nam rozpracować dwanaście różnych dat, podczas gdy oficjalnie podanych jest ich tylko sześć. Z kolei analiza tych dat w świetle całej Biblii sprawia, że niemal każda z nich ma swoje odzwierciedlenie w innych wydarzeniach, czyli potwierdzające ją „świadectwo”. Tak jak do ustalenia prawdy czy wydania osądu potrzebnych było dwóch lub trzech świadków, tak jeśli odkrywamy dwa lub więcej zbieżnych wydarzeń, nie może być mowy o przypadku. Same daty początku (10 II i 17 II) i końca (27 II) wydarzeń związanych z Potopem nawiązują do Paschy drugiego miesiąca („Drugiej Paschy”) oraz Wniebowstąpienia Jezusa, czyli do wydarzeń mniej oficjalnych, ledwie w Biblii wzmiankowanych, jednak, jak się okazuje, kluczowych. Jeśli chodzi o Drugą Paschę, była ona alternatywą dla tych, którzy nie mogli wziąć udziału w obchodach Pierwszej Paschy (Paschy pierwszego miesiąca), będąc w podróży lub będąc nieczystym z powodu kontaktu ze zmarłym. Stąd wydarzenia związane z okresem Wielkiego Ucisku w dniach ostatecznych doskonale się w ten schemat wpisują, gdyż wybrańcy w okresie Późnego Deszczu są w „podróży” (drodze) do zbawienia, wcześniej będąc martwymi duchowo a zarazem objętymi zadośćuczynieniem Jezusa. Pierwsza Pascha (Ukrzyżowanie), a przede wszystkim zmartwychwstanie Jezusa dnia trzeciego, otworzyła drogę wybrańcom w okresie Wczesnego Deszczu. Druga grupa wybrańców, zbawiana po okresie Wczesnego Deszczu, symbolicznie reprezentująca także zmartwychwstanie ciała, świetnie wpisuje się w koncept zmartwychwstania dnia trzeciego w odniesieniu do Drugiej Paschy (17 II).
Wydarzenia związane z Potopem są wielowymiarowe, przy czym ważne jest oddzielenie okresu 40 dni i 40 nocy (80 dób) od okresu 40 dni samego Potopu, który Biblia definiuje jako okres rozpoczynający się w momencie zamknięcia drzwi arki (7 V). Co prawda data początku Potopu, czyli dzień, w którym dostęp do arki został odcięty (14/15 V), nie ma odpowiedników w innych częściach Biblii, ale już data zakończenia 40-dniowego okresu Potopu (24/25 VI) nawiązuje do początku prac przy budowie Drugiej Świątyni oraz do dnia zakończenia budowy muru. Należy jednak pamiętać, że początek 40-dniowego Potopu (zapowiedzianego 7 dni wcześniej) jest wyznaczany przez dzień zamknięcia drzwi arki (7 V), który z kolei łączy się z datą spalenia Pierwszej Świątyni (uciskiem Judy).
Spośród pozostałych wydarzeń związanych z Potopem ważne są daty wypuszczenia ptaków – kruka (1/2 VII), gołębicy po raz pierwszy (9/10 VII), gołębicy po raz drugi (16/17 VII) i gołębicy po raz trzeci (23/24 VII) – oraz ich połączenie ze świętami przypadającymi w VII miesiącu – Świętem Krzyku (1 VII), Świętem Zadośćuczynienia (9/10 VII) oraz środkiem i końcem Święta Namiotów (17 VII i 23 VII). Centralną datą wśród tych wydarzeń jest 17 VII (domniemana data narodzin Jezusa), kiedy arka spoczywa na szczycie góry Ararat i kiedy kończy się okres 150 dni. Wówczas gołębica, wypuszczona po raz drugi, wraca z listkiem oliwnym, który symbolizuje początek nowego życia. Dzień Krzyku, obchodzony przez Żydów jako cywilne święto nowego roku, to obraz sądu na niewybrańcach (wysłanie kruka, który obrazuje Szatana). Święto Zadośćuczynienia jest tu obrazem śmierci Jezusa oraz zapowiedzią zesłania Ducha Świętego (powrót gołębicy). Ostatni dzień Święta Namiotów, kiedy gołębica nie wraca, to obraz drugiego zmartwychwstania Jezusa (obraz okresu Późnego Deszczu), którego dopełnieniem jest wniebowstąpienie (wyjście z arki 27 II). Program zbawienia wiąże się zarazem z dwoma, jak i z trzema okresami (obrazowanymi jako dwaj lub trzej świadkowie), gdyż okres Późnego Deszczu, jako drugi program zbawienia, składa się z dwóch porcji (dwóch porcji Ducha). Zgodnie z Biblią dwie porcje Ducha przewidziane były dla syna pierworodnego, rozumianego jako Ten, który pierwszy powstał z martwych. Szatan to „Pierwszy Adam”, czyli nasza grzeszna natura, którą posiadamy już od momentu poczęcia, a Jezus to pierwociny zmartwychwstania wybrańców. „Dwie porcje ducha” wiążą się także z odejściem Eliasza (zabraniem go do nieba) i przyjściem Elizeusza. Dlatego podczas śmierci Jezusa (kiedy oddaje On Ducha Ojcu), czyli Jego pierwszego zmartwychwstania, Biblia łączy Jezusa z Eliaszem. To zapowiedź zarazem Wczesnego, jak i Późnego Deszczu, ale również dwóch porcji Późnego Deszczu.
Daty 1 X i 1 I związane są z nakazem odprawienia oraz z samym odprawieniem albo odłączeniem się od obcych żon za czasów Drugiej Świątyni (reformy Ezdrasza). Daty te symbolizują zatem ostateczne oczyszczenie duchowe, czyli separację wybrańców od niewybrańców (obcych żon) podczas drugiej porcji Późnego Deszczu.
Koniec niewoli babilońskiej i powrót Żydów do Jerozolimy (ziemi obiecanej) nie oznaczał końca grzechu Izraela. Nie tylko lud, ale i jego przywódcy, w tym przywódcy religijni (kapłani i lewici), związali się z sąsiednimi narodami za sprawą obrzydliwych praktyk, które stały się głównym powodem wydania Judy królowi Babilonu. Przywódcy ponosili winę tym większą, że przewodzili tej niewierności, zamiast dać przykład oddzielenia „świętego narodu”. Powrócili do tego samego grzechu (bałwochwalstwa), który stał się przyczyną gniewu i kary Bożej. Małżeństwa z cudzoziemkami były według prawa zakazane (Pwt 7:3-4), gdyż były przyczyną oddawania czci bogom narodów, z których żony te pochodziły, czyli oddawania czci bogom fałszywym. Rozwiązaniem problemu było przyrzeczenie złożone przez Izrael, którego celem było odesłanie obcych kobiet i dzieci, czyli oddzielenie ich od narodu żydowskiego, a tym samym separacja całego narodu od obcych bogów. W tym celu mężczyźni izraelscy zobowiązali się rozwieść z pogańskimi żonami w przeciągu trzech miesięcy (od 1 X do 1 I), co miało przywrócić oddawanie czci prawdziwemu Bogu.
Bóg wydał zgodę na taki rozwód. Dopuszczalny był również rozwód wewnątrz samego Izraela, w przypadku gdy mężczyzna znalazł u kobiety (żony) nieczystość (dosł. „nagość” [Pwt 24:1]; w polskim tłumaczeniu użyto wyrażenia „coś odrażającego”).
Niektórzy wykorzystują te wersety jako pretekst do rozwodu, choć Nowy Testament, jeśli rozumieć ten konkretny zapis dosłownie, prezentuje argumenty przeciw oddalaniu żony lub męża, jakoby niewierzący mąż bądź niewierząca żona mogli zostać „uświęceni” przez swoich wierzących współmałżonków, aby ich dzieci mogły zostać utrzymane w świętości. Wyjątek stanowi przypadek, kiedy strona niewierząca sama odejdzie, wtedy osoba wierząca jest usprawiedliwiona i nie powinna nalegać na utrzymanie takiego związku (1Kor 7:10-15).
Oczywiście małżeństwo fizyczne nie ma nic wspólnego z małżeństwem duchowym. W przypadku małżeństw fizycznych i tak niemal zawsze mamy do czynienia z niewierzącymi, bo najczęściej ci, którzy uznają się za wierzących, są nimi tylko pozornie, opierając swoje przekonanie na własnych deklaracjach albo własnej, intelektualnej „wierze”.
Zauważmy, że instrumentem rozwodu był „list rozwodowy”, który mąż wręczał żonie, nigdy na odwrót. Jest tak dlatego, że małżeństwo niewybrańców („kobiety”) z Bogiem („Mężczyzną”) jest tylko pozorne, bo w momencie sądu Bóg odkrywa duchową nieczystość lub nagość niezbawionych (czego alegorycznym przykładem jest odkrycie nagości Adama i Ewy), a docelowo niewybrańców. W czasie sądu Bożego niewybraniec zostaje odseparowany, co Biblia obrazuje za pomocą jego odrzucenia, odesłania albo samodzielnego odejścia. Jednocześnie niezbawiony wybraniec zostaje uświęcony przez Jezusa („wierzącego Męża”) lub przez Prawo Ducha („wierzącą żonę”), co sprowadza się do tego samego, czyli do uświęcenia wybrańca poprzez dar Ducha (Łaski). Wyrażenie „świętość dzieci” jest symbolem zbawienia wybrańców, będącego owocem świętego i nierozerwalnego związku z Panem Jezusem. Innymi słowy, koncept nierozerwalności małżeństwa duchowego dotyczy związku Ducha Bożego z wybrańcem Bożym, a rozerwalność małżeństw ziemskich, pozornych, dotyczy pozornego związku niewybrańców z Bogiem. Działa to również na odwrót – przed zbawieniem wybrańcy Boży są w związku z duchem Szatana, który to związek jest rozrywany z chwilą ich zbawienia, natomiast niewybrańcy pozostają w nierozerwalnym związku duchowym z Szatanem.
Warto wspomnieć, że jednym z przykazań przekazanych Mojżeszowi przez Boga w momencie odnowienia przymierza podczas Eksodusu jest zakaz małżeństw mieszanych (Wj 34:16), pomyślany jako ostrzeżenie przed uprawianiem duchowego nierządu z obcymi bogami. Niektórzy komentatorzy wyróżniają tu 10 przykazań, nazywając je „innym” lub „nowym” dekalogiem – w tym zestawieniu znajduje się bowiem m.in. nakaz obchodzenia trzech głównych świąt: Przaśników, Tygodni oraz Zbiorów/Namiotów, a także nakaz odpoczynku dnia siódmego (Wj 34:14-26).
„Obca żona” często przedstawiana jest w Biblii jako cudzołożnica (cudza żona), nierządnica bądź prostytutka, która zwykle zwodzi mową. Symbolizuje to stan duchowy niezbawionych, który idzie w parze z fałszywą interpretacją Słowa Bożego (brakiem zrozumienia przekazu Ducha). Własny program zbawienia, głoszony przez fałszywych nauczycieli, to pułapka dla tych, którzy zostali przeznaczeni na wieczne potępienie (niewybrańców), czyli gniew Boży (Prz 22:14). Na przykładzie „Wielkiej Nierządnicy”, utożsamianej z kościołem instytucjonalnym (Jerozolimą ziemską lub Wielkim Babilonem), który jest obrazem wszystkich niewybrańców, widzimy jak własny program zbawienia (wino nierządu, symbolizujące naukę Szatana) rozpanoszył się na świecie (Ap 17:1-5). Ratunkiem przed obcą żoną (fałszywą „panną młodą”) jest mądrość Boża (Boży dar), czyli Duch Boży przebywający w duszy wybrańca (Prz 2), jedyne źródło Prawdy (zbawienia).
„Obca żona” jest także obrazem prawa grzechu i śmierci, czyli autorytetu Szatana. Uwalniając wybrańców od prawa grzechu i śmierci, Bóg wybawia ich od ducha Szatana, który jest esencją grzechu i duchem śmierci, przeznaczonym na śmierć wieczną. Duch Szatana to duch przeciwstawny do Ducha Bożego, czyli Ducha Życia Wiecznego (Prawa Ducha). Duchowe wykonywanie woli Szatana to podążanie za prawem grzechu i śmierci, natomiast duchowe wykonywanie woli Bożej to podążanie za Prawem Ducha, przy czym wykonawcą woli jest albo duch Szatana (obecny we wszystkich niezbawionych, docelowo niewybrańcach), albo Duch Boży (obecny w zbawionych wybrańcach). Człowiek niezbawiony, który nie może wykonywać duchowej woli Bożej, będzie podążał za prawem grzechu i śmierci („pożądliwie patrzył na kobietę”), bo względem Prawa Ducha dopuszcza się duchowego cudzołóstwa (Mt 5:28).
Odniesienie do reformy Ezdrasza w sprawie oddalenia obcych żon jest ściśle związane z czasami Drugiej Świątyni, powrotem z niewoli babilońskiej oraz przywróceniem prawa w Jerozolimie, co z kolei wpisuje się w obraz czasów ostatecznych (Późnego Deszczu). Z jednej strony mamy bowiem sąd nad Jerozolimą, nazywaną Wielkim Babilonem, duchową Sodomą i duchowym Egiptem (Ap 11:8), czyli sąd nad niewybrańcami, a z drugiej mamy oczyszczenie Drugiej Świątyni z wszelkich nieprawości, przy czym mowa tu o Świątyni Niebieskiej (Świątyni Ducha), czyli o zbawieniu wybrańców.
Ustalenie daty Wniebowstąpienia Jezusa możliwe było tylko dzięki połączeniu daty zmartwychwstania dnia trzeciego (17 I) z okresem obecności zmartwychwstałego Jezusa na ziemi i Jego objawiania się wybrańcom przez 40 dni (do 27 II). Symbolika pierwszego zmartwychwstania Jezusa nawiązuje do dnia 14 I. Dla sprostowania, zmartwychwstanie Jezusa dnia trzeciego to dzień 16 I (16 Nisan), czyli dzień liczenia omeru (49 dni upływających od Święta Pierwocin do Święta Tygodni; od zbiorów jęczmienia do zbiorów pszenicy), przy czym oficjalne objawienie się Jezusa apostołom ma miejsce w porze wieczornej (17 I), kiedy następuje zmiana daty (pamiętajmy, że w Biblii dzień liczony jest od zachodu do zachodu słońca). Jako Człowiek Niebieski Jezus jest wypełnieniem pierwszego i drugiego zmartwychwstania, a zbawienie wybrańców wypełni się w momencie Wniebowstąpienia, również na obraz Wniebowstąpienia Jezusa.
Wydarzenia związane z Potopem symbolizują zmartwychwstanie drugie, które kończy się Wniebowstąpieniem, tak więc wydarzenia te obrazują dni ostateczne. Tu z kolei na pierwszy plan wysuwa się Wielki Ucisk (Dn 12:11; Mt 24:15-22; Dz 7:11), który symbolizowany jest przez dwa wydarzenia – ucisk Izraela (głód za dni Jakuba, którego centralnym punktem jest rok 1877 p.n.e.) oraz ucisk Judy (spalenie świątyni w roku 587 p.n.e.), połączone liczbą 1290 (30 x 43).
Wielki Ucisk w dniach ostatecznych związany jest z rokiem 1994 poprzez dwukrotność liczby 1290 oraz proroctwo o 70 tygodniach, natomiast zapowiedź deszczu inicjująca wydarzenia związane z Potopem (4990 p.n.e.), który miał nadejść za 7 dni (Rdz 7:4), związana jest z rokiem 2010/2011. W tym przypadku zastosowanie mają dwa różne przeliczniki – pierwszym jest zasada „1 rok za 1 dzień” (Lb 14:34; Ez 4:6), a drugim „1 dzień za 1000 lat” (Ps 90:4; 2P 3:8). Ponadto w opisie wydarzeń związanych z Potopem Biblia określa rok jako 360 dni (150 dni od 17 II do 17 VII), a miesiąc jako 30 dni, co może posłużyć do obliczenia liczby poszczególnych dni i miesięcy, natomiast w przypadku lat konieczne będzie wprowadzenie miesiąca 13 w odpowiednich interwałach. Można więc założyć, że symbolika 1260 dni (Ap 11:3; 12:6), 42 miesięcy (Ap 13:5), a także „czasu, czasów i połowy [czasu]” (Dn 7:25, 12:7; Ap 12:14) odnosi się zarówno do okresu 3,5 roku, jak i do okresu 3,5 dnia, identyfikując różne części okresu Wielkiego Ucisku.
Dla przypomnienia, obliczając upływ lat, musimy pamiętać, że przy przejściu z okresu „przed naszą erą” do okresu „naszej ery” nie ma roku zerowego, musimy więc odjąć jeden rok. Niekiedy należy uwzględniać lata w sposób włączny (dwa następujące po sobie lata), kiedy nie ma pewności, czy wydarzenie miało miejsce w miesiącach od 7 do 12, czyli w okresie, w którym mogła nastąpić zmiana roku kalendarzowego, przy założeniu, że Stworzenie nastąpiło w miesiącu siódmym. Istnieje też możliwość, że istnieją dwa równoległe kalendarze – jeden oparty na miesiącu pierwszym, a drugi na miesiącu siódmym. Nie wiemy też, czy rok Stworzenia potraktować jako „rok zerowy” czy „rok pierwszy”. Kwestią niewyjaśnioną jest także to, czy przejście do lat naszej ery bez roku zero jest błędem człowieka zaplanowanym przez Boga, czy nie. Dla przypomnienia, zgodnie z Biblią rok 1 n.e. to rok 11013 od Stworzenia. Z kolei obliczając liczbę lat od Stworzenia do roku, który następuje po roku 1, od wyniku odejmujemy 1, np. rok 33 n.e. następuje 11 045 lat po Stworzeniu (11013 + 33 - 1).
Warto też przypomnieć ucisk za dni Abrahama. Kiedy Bóg powołał Abrahama (a przy okazji Lota) do swojej służby, na wstępie rozkazał mu opuszczenie ziemi rodzinnej, Charanu, oraz udanie się do ziemi Kanaan, późniejszej ziemi obiecanej (Rdz 12:1-8). Istotą ucisku było tu nie tyle opuszczenie ziemi ojczystej, ile nastanie głodu w ziemi Kanaan i ucieczka do Egiptu (Rdz 12:9). Jest to więc obraz równoległy do ucisku Izraela (Jakuba), który musiał przybyć do Egiptu także na skutek głodu. Abraham miał wtedy 75 lat (Rdz 12:4), co odpowiada rokowi 2092 p.n.e. (licząc włącznie, 2091 p.n.e.).
10 II → 7 dni → 17 II → 80 dni → 7 V → 1 + 7 (7 + 1) dni → 14/15 V → 40 dni → 24/25 VI → 7 dni → 1/2 VII → 1 + 7 (7 + 1) dni → 9/10 VII → 7 dni → 16/17 VII → 7 dni → 23/24 VII → 67/68 dni → 1 X → 90 dni → 1 I → 56 dni → 27 II
10 II → 7 dni → 17 II → 80 dni → 7 V → 7 + 1 → 14/15 V → 40 dni → 24/25 VI → 7 dni → 1/2 VII → 7 + 1 dni → 9/10 VII → 7 dni → 16/17 VII → 7 dni → 23/24 VII → 67/68 dni → 1 X → 90 dni → 1 I → 56 dni → 27 II
Dni (z zapowiedzią 7 dni): 7 + 80 + 1 + 7 + 40 + 7 + 7 + 1 + 7 + 7 + 67 + 90 + 56 = 377
Dni (bez zapowiedzi): 80 + 1 + 7 + 40 + 7 + 7 + 1 + 7 + 7 + 67 + 90 + 56 = 370
lub
Dni (z zapowiedzią 7 dni): 7 + 80 + 7 + 1 + 40 + 7 + 1 + 7 + 7 + 7 + 67 + 90 + 56 = 377
Dni (bez zapowiedzi): 80 + 7 + 1 + 40 + 7 + 1 + 7 + 7 + 7 + 67 + 90 + 56 = 370
7 + 80 = 87
7 + 80 + 1 = 88 lub 7 + 80 + 7 = 94
7 + 80 + 1 + 7 = 95 lub 7 + 80 + 7 + 1
7 + 80 + 1 + 7 + 40 = 135
7 + 80 + 1 + 7 + 40 + 7 = 142
7 + 80 + 1 + 7 + 40 + 7 + 7 = 149 lub 7 + 80 + 1 + 7 + 40 + 7 + 1 = 143
7 + 80 + 1 + 7 + 40 + 7 + 7 + 1 = 150 lub 7 + 80 + 1 + 7 + 40 + 7 + 1 + 7 = 150
7 + 80 + 1 + 7 + 40 + 7 + 7 + 1 + 7 = 157
7 + 80 + 1 + 7 + 40 + 7 + 7 + 1 + 7 + 7 = 164
7 + 80 + 1 + 7 + 40 + 7 + 7 + 1 + 7 + 7 + 67 = 231
7 + 80 + 1 + 7 + 40 + 7 + 7 + 1 + 7 + 7 + 67 + 90 = 321
7 + 80 + 1 + 7 + 40 + 7 + 7 + 1 + 7 + 7 + 67 + 90 + 56 = 377
80 + 1 = 81 lub 80 + 7 = 87
80 + 1 + 7 = 88 lub 80 + 7 + 1 = 88
80 + 1 + 7 + 40 = 128
80 + 1 + 7 + 40 + 7 = 135
80 + 1 + 7 + 40 + 7 + 7 = 142 lub 80 + 1 + 7 + 40 + 7 + 1 = 136
80 + 1 + 7 + 40 + 7 + 7 + 1 = 143 lub 80 + 1 + 7 + 40 + 7 + 1 + 7 = 143
80 + 1 + 7 + 40 + 7 + 7 + 1 + 7 = 150
80 + 1 + 7 + 40 + 7 + 7 + 1 + 7 + 7 = 157
80 + 1 + 7 + 40 + 7 + 7 + 1 + 7 + 7 + 67 = 224
80 + 1 + 7 + 40 + 7 + 7 + 1 + 7 + 7 + 67 + 90 = 314
80 + 1 + 7 + 40 + 7 + 7 + 1 + 7 + 7 + 67 + 90 + 56 = 370
17 II → 150 dni → 17 VII
10 II → 150 dni → 10 VII
10 V → 150 dni → 10 X
23 VII → 150 dni → 23 XII
7-10 V (587 p.n.e.) – zdobycie Jerozolimy (spalenie świątyni)
23 VII (967 p.n.e.) – poświęcenie Pierwszej Świątyni
23 XII (516 p.n.e.) – ukończenie Drugiej Świątyni
10 X (589 p.n.e.) – oblężenie Jerozolimy (2Krl 25:1-2; Jr 52:4-5)
Daty od 1 VII
1 + 7 = 8
1 + 7 + 7 = 15
1 + 7 + 7 + 67 = 82
1 + 7 + 7 + 67 + 90 = 172
1 + 7 + 7 + 67 + 90 + 56 = 228
Daty od 17 VII
7 + 67 = 74 (2 x 37)
7 + 67 + 90 = 164
7 + 67 + 90 + 56 = 220
Daty od 1 X
90 + 56 = 144
Wielki Ucisk:
1877 p.n.e. → 1290 lat → 587 p.n.e. → 2 x 1290 lat → 1994 n.e.
1879 p.n.e. → 7 lat → 1872 p.n.e. (ucisk Izraela)
1877 p.n.e. – punkt centralny ucisku Izraela (Jakuba)
1872 p.n.e. – koniec ucisku Izraela (Jakuba)
609 p.n.e. → 70 lat → 539 p.n.e. (ucisk Judy)
587 p.n.e. – punkt centralny ucisku Judy (spalenie świątyni i zniszczenie Jerozolimy)
1872 p.n.e. → 1335 lat → 537 p.n.e.
1335 dni – proroctwo Dn 12:12
1335 = 3 x 5 x 89 = 3 x 445
1872 p.n.e. → 5 x 89 → 1427 p.n.e. → 10 x 89 → 537 p.n.e.
1872 p.n.e. → 445 → 1427 p.n.e. → 2 x 445 → 537 p.n.e.
1406 p.n.e. → 445 → 961 p.n.e. → 445 → 516 p.n.e.
1872 p.n.e. – koniec ucisku Izraela (Jakuba)
1872 = 13 x 144
3 V – 25 VI 445 p.n.e. – budowa muru świątyni (52 dni)
II 537 p.n.e. – założenie fundamentów Drugiej Świątyni (Ezd 3:8)
1427 p.n.e. – połowa Eksodusu i śmierć tych, którzy narodzili się przed wyjściem z Egiptu (Lb 14:29-30)
1406 p.n.e. – drugi rok po wejściu do ziemi Kanaan
2 II 967 p.n.e. – położenie fundamentu Pierwszej Świątyni (1Krl 6:37; 2Krn 3:2)
23 VII 961/960 p.n.e. – ukończenie (poświęcenie) Pierwszej Świątyni (2Krn 7:10)
VIII 961/960 p.n.e. – ukończenie Pierwszej Świątyni we wszystkich szczegółach (1Krl 6:38)
23 XII 516 p.n.e. – ukończenie Drugiej Świątyni (Ezd 6:15)
537 p.n.e. → 50 lat → 62 x 40 lat → 1994 n.e.
50 lat jako pierwsze 7 tygodni proroctwa z Księgi Daniela 9 (o 70 tygodniach)
49 dni = 49 lat, nawiązanie do roku jubileuszowego, co 50 lat (Kpł 25:8-12)
62 x 40 jako 62 tygodnie („tydzień” jako okres 40 dni)
1877 p.n.e. → 430 → 1447 p.n.e.
967 p.n.e. → 430 → 537 p.n.e.
1877 p.n.e. → 430 → 1447 p.n.e. → 2 x 430 → 587 p.n.e. → 2 x 3 x 430 → 1994 n.e.
33 n.e. → 2 x 23 x 43 → 2011 n.e.
33 n.e. – ukrzyżowanie Jezusa (Pierwsza Pascha Nowego Testamentu)
1877 p.n.e. → 13 x 70 → 967 p.n.e.
1447 p.n.e. → 13 x 70 → 537 p.n.e.
457 p.n.e. → 35 x 70 → 1994 n.e.
457 p.n.e. → 5 x 7 x 70 → 1994 n.e.
458/457 p.n.e. – odłączenie obcych żon
7 p.n.e. → ok. 2000 lat → 1994 n.e.
2167 p.n.e. → 2 x 144 → 1879 p.n.e.
1879 p.n.e. → 3 x 144 → 1447 p.n.e.
7 p.n.e. → 2 x 7 x 144 → 2010 n.e.
1447 p.n.e. → 1440 → 7 p.n.e.
1447 p.n.e. → 24 x 1440 → 2010 n.e.
2167 p.n.e. → 5 x 144 → 1447 p.n.e. → 2 x 5 x 144 → 7 p.n.e.
2167 p.n.e. → 29 x 144 → 2010 n.e.
2167 p.n.e. – narodziny Abrahama
1879 p.n.e. – początek ucisku Izraela (Jakuba)
7 p.n.e. – rok narodzin Jezusa
29 n.e. – rok chrztu Jezusa
2010/2011 n.e. – przejście z pierwszej w drugą porcję okresu Późnego Deszczu
1447 p.n.e. – Eksodus
1994 n.e. – oficjalny początek okresu Wielkiego Ucisku; nieoficjalny miał miejsce 2300 wieczorów poranków (Dn 8:14) wcześniej (w roku 1987, włącznie z rokiem 1988)
2092 p.n.e. → 5 x 43 → 1877 p.n.e.
2092 p.n.e. → 3 x 5 x 43 → 1447 p.n.e.
2092 p.n.e. → 7 x 5 x 43 → 587 p.n.e.
2092 p.n.e. → 19 x 5 x 43 → 1994 n.e.
2092 p.n.e. → 2 x 19 x 43 → 458 p.n.e.
2092 p.n.e. → 5 x 129 → 1447 p.n.e.
2092 p.n.e. → 3 x 3x 129 → 931 p.n.e.
2092 p.n.e. – głód za dni Abrahama
1447 p.n.e. – Eksodus (40 lat)
931 p.n.e. – podział Izraela na królestwo Izraela (10 pokoleń) i królestwo Judy (2 pokolenia)
458 p.n.e. – reformy za dni Ezdrasza (przywrócenie prawa)
4990 p.n.e. → 7 x 17 x 37 → 587 p.n.e.
17 VII (17 dzień 7 miesiąca) – centralny punkt Potopu
370 (37 x 10) – czas trwania wydarzeń związanych z Potopem
4991 p.n.e. → 2 x 2 x 2 x 2 x 3 x 5 x 13 → 1871 p.n.e.
4991 p.n.e. → 2 x 40 x 3 x 13 → 1871 p.n.e.
4991 p.n.e. → 7 x 445 → 1877 p.n.e. (włącznie)
4991 p.n.e. → 5 x 709 → 1446 p.n.e.
1446 p.n.e. – drugi rok Eksodusu; ustanowienie Prawa i Drugiej Paschy
709 p.n.e. – koniec Izraela
967 p.n.e. → 2 x 3 x 43 → 709 p.n.e.
967 p.n.e. → 2 x 129 → 709 p.n.e.
Zwróćmy uwagę, że lata 587 p.n.e. oraz 445 p.n.e. są powiązane z wydarzeniami podczas Potopu poprzez dni miesiąca – 7 V (zburzenie świątyni) i 25 VI (ukończenie muru).
Deszcze sądu i zbawienia
Trzeba zaznaczyć, że według kalendarza żydowskiego wczesny deszcz i późny deszcz związane były z jesienią (miesiąc Tiszri wypada we wrześniu lub październiku) i wiosną (miesiąc Nisan wypada w marcu lub kwietniu), natomiast oficjalny rok biblijny to okres od wiosny do wiosny. Patrząc z perspektywy zbiorów i trzech głównych świąt, pierwszym zbiorem roku były pierwociny Święta Paschy/Przaśników, pięćdziesiąt dni później zbierano pierwociny święta Tygodni/Pięćdziesiątnicy, a koniec zbiorów wypadał w Święto Namiotów, na końcu roku (w jesieni). Stąd, uwzględniając kalendarz biblijny, Wczesny Deszcz może być związany zarówno ze zbiorami Święta Paschy, jak i Święta Tygodni, a Późny Deszcz ze zbiorami Święta Namiotów, a więc przeciwnie do założeń kalendarza żydowskiego. Z kolei patrząc z perspektywy upływu czasu (Ukrzyżowanie kontra Wielki Ucisk), Pascha drugiego miesiąca, utożsamiana z Późnym Deszczem, jest zarazem Wczesnym Deszczem, bo także wypada w okresie wiosennym (utożsamianym z początkiem roku). Zauważmy też zapowiedź zniszczenia świata za 7 dni (1 dzień = 1000 lat) w Potopie, który obrazuje sąd w dniach ostatecznych. Padła ona 10 dnia miesiąca drugiego (Zif), który związany jest z rokiem 2010/2011 (następującym 7000 lat po Potopie), i jest obrazem przejścia z pierwszej do drugiej porcji Późnego Deszczu.
Późny Deszcz w czasach ostatecznych ma dwie porcje, które stanowią równocześnie Wczesny i Późny Deszcz, w ramach przyjętej przez nas terminologii. Trudno byłoby bowiem nazywać porcje Późnego Deszczu Wczesnym Późnym Deszczem i Późnym Późnym Deszczem. Tak czy inaczej Wczesny Deszcz jest równocześnie obrazem równoległym do pierwszej porcji Późnego Deszczu.
Oprócz tego, że mamy dwie paschy (pierwszego i drugiego miesiąca) związane symbolicznie z okresami Wczesnego i Późnego deszczu, mamy też dwukrotne wysłanie gołębicy w dniach związanych ze Świętem Namiotów, co również może odnosić się do okresu Wczesnego i Późnego Deszczu, choć bardziej do dwóch porcji Późnego Deszczu. Istnieje też teza, że w Biblii prowadzone są dwa równoległe kalendarze, analogicznie do kalendarzy żydowskich, czyli jeden od jesieni do jesieni, a drugi od wiosny do wiosny, choć oficjalnie Biblia potwierdza kalendarz z początkiem roku w miesiącu Abib/Nisan (marzec-kwiecień).
Wczesny Deszcz:
6 III 33 n.e. – początek Wczesnego Deszczu
6 III – Święto Pięćdziesiątnicy (Tygodni)
Przejście z Wczesnego do Późnego Deszczu:
25 IX 1987/1988 n.e. → 2300 dni → 14/15 II 1994 n.e.
2300 dni = 6 lat + 4 miesiące + 20 dni
25 IX – Święto Poświęcenia (Chanuka)
14/15 II – Pascha Drugiego Miesiąca (zesłanie manny)
1988 n.e. to 13 000 rok od Stworzenia
1987/1988 → 6/7 lat → 1994
1987/88 → 23 lata → 2010/11
1987 → 7 lat → 1994 → 16/17 lat → 2010/11
4991/4990 p.n.e. → 7 x 1000 lat → 2010/11 n.e.
4990 p.n.e. to 6 023 rok od Stworzenia
2011 n.e. to 13 023 rok od Stworzenia
13 023 = 3 x 3 x 1447
1447 p.n.e. to rok Eksodusu (wyjścia z Egiptu)
2010/2011 – „potop” jako część wydarzeń Wielkiego Ucisku