28. Zmartwychwstanie fizyczne a zmartwychwstanie duchowe
Twoje narzędzia:
UWAGA: Powyższe linki do tekstów biblijnych udostępniamy wyłącznie dla wygody czytelnika. Znajdują się one jednak na stronach innych, niezależnych od nas autorów, których poglądy i opinie należą wyłącznie do nich, a zespół Projektu Daniel 12 tych poglądów nie autoryzuje ani nie podziela. Autoryzujemy jedynie teksty opublikowane na niniejszej stronie.
Powszechny pogląd na temat zmartwychwstania ciała jest taki, że martwi powstaną z grobów, czyli zmartwychwstaną w starych, fizycznych ciałach (jak zombie), które w okamgnieniu staną się piękne i nieśmiertelne. Co prawda niektórzy, odwołując się do rozsądku, wnioskują, że ciała muszą być nowe, wciąż jednak mają na myśli ciała fizyczne. W obu przypadkach jest to rozumowanie błędne, ponieważ „przyszły świat”, czy to w postaci stanu wiecznego potępienia, czy życia wiecznego, to świat niematerialny, duchowy, czyli świat „aniołów” (Mt 22:30). Niewybrańcy, czyli anioły nieczyste lub duchy nieczyste, będą przebywać z Szatanem w oddzielnej „lokalizacji” – jak czytamy: na zewnątrz Miasta Bożego, zwanego Niebieskim Jeruzalem (Ap 22:15). Natomiast wybrańcy, czyli anioły czyste lub duchy czyste, będą przebywać z Chrystusem w obecności Boga (Mt 22:30; Łk 20:36). Stąd na dwunastu bramach nowego Jeruzalem mamy dwunastu aniołów (Ap 21:12), którzy są symbolem kompletności Bożych wybrańców, przy czym czytamy, że „miara anioła jest miarą człowieka”, co jest metaforą odnoszącą się do wymiaru duchowego (Ap 21:17).
Z opracowania Anioły i Demony można dowiedzieć się więcej o symbolice obrazującej Boga i Jego wybrańców oraz Szatana i niewybrańców. Tutaj wspomnimy tylko, że Bóg, Szatan, wybrańcy i niewybrańcy są w Biblii nazywani „aniołami”, czyli duchami.
Chrystus jest postrzegany w sposób fizyczny („po ludzku”), czyli jako fizyczny Człowiek, nawet przez wybrańców, aż do czasu ich zbawienia. Niezbawiony wybraniec, podobnie jak niewybraniec, może codziennie obcować ze Słowem Bożym (Biblią), tak jak apostołowie obcowali z Jezusem przed Jego zmartwychwstaniem, a jednocześnie nie „widzieć” i nie znać Boga w sposób duchowy. Przypomnijmy, że Jezus to Słowo, a wyrażenie „Słowo, które stało się ciałem”, oznacza, że przyszedł jako Słowo Ducha, czyli jako duchowy przekaz Słowa Bożego. To dlatego nikt nie był w stanie Go rozpoznać. Do zrozumienia duchowego przekazu Biblii potrzebny jest bowiem Duch Boży, a z natury żaden człowiek Go nie posiada.
Nawet gdyby przyjąć, że „zmartwychwstanie ciała” naprawdę oznacza zmartwychwstanie ciała fizycznego, to dlaczego Biblia mówi, że zmartwychwstały Chrystus nie został rozpoznany nawet w sposób fizyczny? Rozpoznanie zmartwychwstania Chrystusa w sposób fizyczny to odniesienie się do fizycznego zapisu Biblii, to jej interpretacja fizyczna. Dlatego, kiedy Biblia mówi, że jest tak a tak, wierzymy, że tak dosłownie było, zapominając, że całość Biblii to zbiór przypowieści o znaczeniu symbolicznym. Fizyczne spojrzenie na Biblię jest objawem wiary fizycznej, intelektualnej, czyli braku wiary duchowej i braku rozpoznania Boga. Dlaczego czytamy, że w miejscu zmartwychwstania Jezusa znajdowało się dwóch aniołów (J 20:12) i że przybyłe tam kobiety (wybrańcy) miały „widzenie aniołów” (Łk 24:23)? Dlaczego czytamy również, że zmartwychwstały Chrystus ukazał się „w innej formie” (Mk 16:12)? Wszystkie te wskazówki odsyłają nas do zrozumienia, że zmartwychwstanie Jezusa było zmartwychwstaniem duchowym („nową formą”), czyli objawieniem się Ducha wybrańcom Bożym, którzy wcześniej także „postrzegali” Go fizycznie. W tym kontekście duchowe objawienie Jezusa to „nowa forma”, podczas gdy objawienie fizyczne i „stara forma” to tylko pozór objawienia Bożego; pozór, bo odnosi się do fizyczności tego świata, a Bóg jest Duchem.
Człowiek niezbawiony (docelowo niewybraniec) podlega Prawu fizycznemu (Prawu Śmierci lub inaczej: duchowi Szatana), a człowiek zbawiony (docelowo wybraniec) Prawu duchowemu (Prawu Ducha lub inaczej: Duchowi Bożemu). Podobna relacja istnieje pomiędzy dwoma rodzajami zmartwychwstania: „zmartwychwstaniem życia” i „zmartwychwstaniem potępienia” (dosł. „zmartwychwstaniem sądu”; J 5:28-29), przy czym kryterium decydującym o ostatecznym przeznaczeniu są tu „dobre” albo „złe” uczynki. To kolejna pułapka, bo kiedy widzimy słowo „uczynki”, automatycznie zakładamy, że musi chodzić o to, jak postępujemy w codziennym, społecznym życiu i jacy jesteśmy dla innych ludzi. Tymczasem wyrażenia „dobre uczynki” i „złe uczynki” to tylko symbole odnoszące się nie do nas samych, lecz do działającego lub pracującego w nas jednego z duchów – Ducha Bożego (w przypadku wybrańców) albo ducha Szatana (docelowo w przypadku niewybrańców), które to duchy są w nas sprawcami albo duchowego „dobra” albo duchowego „zła”. Czas przeszły, opisujący dokonanie owych „uczynków”, wskazuje także, że chodzi o przeznaczenie z góry.
Zmartwychwstanie fizyczne odnosi się więc do pozornego zmartwychwstania, bo podlegli Prawu fizycznemu zostaną skazani na sąd i wieczne potępienie, czyli na śmierć wieczną, co oznacza, że będą trwać jako duchy w obecności Szatana. Natomiast zmartwychwstanie duchowe nawiązuje do prawdziwego zmartwychwstania, czyli do przeniesienia pod Prawo Ducha (Łaskę), a więc do przeznaczenia na życie wieczne, co oznacza, że wybrańcy będą żyć jako duchy w obecności Boga.
Ponieważ zmartwychwstanie dotyczy zarówno duszy, jak i ciała, niewybraniec zostaje potępiony w pełnej osobowości, a wybraniec w pełnej osobowości zbawiony, przy czym pierwszy sąd i pierwsze zmartwychwstanie są tego gwarancją. Innymi słowy, w przypadku niewybrańców ich fizyczne zmartwychwstanie to droga „ze śmierci na śmierć” (z „pierwszej śmierci” na „drugą śmierć”; Ap 20:6), a w przypadku wybrańców ich duchowe zmartwychwstanie to droga „z życia na życie” (z „pierwszego zmartwychwstania” na „drugie zmartwychwstanie”; Ap 20:5).
Podział na „zmartwychwstanie duszy” i „zmartwychwstanie ciała” wskazuje także na dwie grupy Bożych wybrańców, czyli „Wczesny Deszcz” i „Późny Deszcz” zbawienia, z dodatkowym podziałem Późnego Deszczu na dwie porcje. Pełnia zmartwychwstania wskazuje w zasadzie na trzy programy zbawienia (trzy zmartwychwstania), na wzór Jezusa, to znaczy: „zmartwychwstanie duszy” (kiedy Jezus oddał Ducha na Krzyżu), „zmartwychwstanie ciała” (dnia trzeciego) oraz „wniebowstąpienie” (dnia czterdziestego).
Podobnie jak w przypadku zmartwychwstania duszy (wybraniec otrzymuje właściwie „nową duszę”, gdyż jest ona wolna od ducha Szatana, a zamieszkała przez Ducha Świętego), nasze „nikczemne” (lub: poniżone, niechwalebne, ziemskie, słabe, zmysłowe) ciała, które reprezentują także naszą pierwszą, „nikczemną” naturę, czyli złego ducha, mocą Ducha Bożego zostają przekształcone, czyli zamienione, na ciała chwalebne, na wzór duchowego ciała Pana Jezusa Chrystusa (Flp 3:21; 1 Kor 15:40-44). Nie oznacza to, że zbawiony wybraniec, który wciąż przebywa w tym świecie w ciele fizycznym, ma ciało „podatne na grzech”, lecz że to obecne ciało to tylko bezwartościowa, zewnętrzna powłoka i że właściwe, duchowe ciało otrzyma wraz z końcem świata. Dlatego ci wybrańcy, którzy odchodzą z tego świata, są „jak aniołowie w Niebie”, a każdy, kto umiera fizycznie, bezpowrotnie traci swoje fizyczne ciało (fizyczną powłokę), i dotyczy to zarówno wybrańców, jak i niewybrańców. Również ci wybrańcy, którzy są „żywi pozostawieni” (1Tes 4:15-17), czyli wybrańcy zbawieni (zbawione dusze), którzy wciąż przebywają w ziemskich ciałach, z chwilą Wniebowstąpienia otrzymają nowe ciała duchowe, cząstki Ducha Świętego.
Działanie mocy Bożej nazywane jest pracą skuteczną, bo Ten (Duch działający w wybrańcach), który rozpoczął ową „dobrą pracę”, dokończy (wykona) ją do dnia Jezusa Chrystusa (Flp 1:6). Tak jak zbawieni wybrańcy okresu Wczesnego Deszczu, czyli Pierwociny Zbawienia, dusze „zabite dla Słowa Bożego” (Ap 6:9) lub uczestnicy pierwszego zmartwychwstania (Ap 20:4-5) stali się nieśmiertelni, tak nieśmiertelni staną się również wybrańcy okresu Późnego Deszczu, czyli uczestnicy drugiego zmartwychwstania (Drugiej Paschy), „spożywający Ciało Chrystusa”, współsłudzy otrzymujący Ducha adopcji tak samo jak ich bracia. Stąd zmartwychwstanie drugie jest jak budowanie Drugiej Świątyni Duchowej w Panu, bo „ciała” świętych (ale nie ciała biologiczne) są Świątynią Ducha Świętego (1 Kor 6:19), podobnie jak w przypadku ich współbraci, uczestników zmartwychwstania duszy, którzy budują Pierwszą Świątynię Ducha (1 Kor 3:16). Świątynią Ducha nie mogą być oczywiście ciała fizyczne, bo nieśmiertelność i świętość nie mogą zamieszkiwać w śmiertelności i nieczystości. Oznacza to, że „ciałem” świętych jest Duch Boży, który zamieszkuje w duszach wybrańców. Wybrańcy nie należą już do samych siebie, lecz są dłużnikami Boga, bo zostali zakupieni za cenę Ducha. Zbawieni wybrańcy chwalą więc Boga w sposób niefizyczny i niewidzialny, w Duchu, który jest zarazem ich ciałem duchowym (1 Kor 6:20; Rz 8:12). Fizyczne ciało postrzega fizycznie, a duchowe ciało postrzega duchowo. Fizyczne postrzeganie Boga to postrzeganie duchem (oczami) Szatana, duchem niewoli, to „podążanie za ciałem” (Rz 8:13), podczas gdy duchowe postrzeganie Boga to postrzeganie Go Duchem adopcji, według Ducha (Rz 8:15).
Z opracowania Anioły i Demony można dowiedzieć się więcej o symbolice obrazującej Boga i Jego wybrańców oraz Szatana i niewybrańców. Tutaj wspomnimy tylko, że Bóg, Szatan, wybrańcy i niewybrańcy są w Biblii nazywani „aniołami”, czyli duchami.
Chrystus jest postrzegany w sposób fizyczny („po ludzku”), czyli jako fizyczny Człowiek, nawet przez wybrańców, aż do czasu ich zbawienia. Niezbawiony wybraniec, podobnie jak niewybraniec, może codziennie obcować ze Słowem Bożym (Biblią), tak jak apostołowie obcowali z Jezusem przed Jego zmartwychwstaniem, a jednocześnie nie „widzieć” i nie znać Boga w sposób duchowy. Przypomnijmy, że Jezus to Słowo, a wyrażenie „Słowo, które stało się ciałem”, oznacza, że przyszedł jako Słowo Ducha, czyli jako duchowy przekaz Słowa Bożego. To dlatego nikt nie był w stanie Go rozpoznać. Do zrozumienia duchowego przekazu Biblii potrzebny jest bowiem Duch Boży, a z natury żaden człowiek Go nie posiada.
Nawet gdyby przyjąć, że „zmartwychwstanie ciała” naprawdę oznacza zmartwychwstanie ciała fizycznego, to dlaczego Biblia mówi, że zmartwychwstały Chrystus nie został rozpoznany nawet w sposób fizyczny? Rozpoznanie zmartwychwstania Chrystusa w sposób fizyczny to odniesienie się do fizycznego zapisu Biblii, to jej interpretacja fizyczna. Dlatego, kiedy Biblia mówi, że jest tak a tak, wierzymy, że tak dosłownie było, zapominając, że całość Biblii to zbiór przypowieści o znaczeniu symbolicznym. Fizyczne spojrzenie na Biblię jest objawem wiary fizycznej, intelektualnej, czyli braku wiary duchowej i braku rozpoznania Boga. Dlaczego czytamy, że w miejscu zmartwychwstania Jezusa znajdowało się dwóch aniołów (J 20:12) i że przybyłe tam kobiety (wybrańcy) miały „widzenie aniołów” (Łk 24:23)? Dlaczego czytamy również, że zmartwychwstały Chrystus ukazał się „w innej formie” (Mk 16:12)? Wszystkie te wskazówki odsyłają nas do zrozumienia, że zmartwychwstanie Jezusa było zmartwychwstaniem duchowym („nową formą”), czyli objawieniem się Ducha wybrańcom Bożym, którzy wcześniej także „postrzegali” Go fizycznie. W tym kontekście duchowe objawienie Jezusa to „nowa forma”, podczas gdy objawienie fizyczne i „stara forma” to tylko pozór objawienia Bożego; pozór, bo odnosi się do fizyczności tego świata, a Bóg jest Duchem.
Człowiek niezbawiony (docelowo niewybraniec) podlega Prawu fizycznemu (Prawu Śmierci lub inaczej: duchowi Szatana), a człowiek zbawiony (docelowo wybraniec) Prawu duchowemu (Prawu Ducha lub inaczej: Duchowi Bożemu). Podobna relacja istnieje pomiędzy dwoma rodzajami zmartwychwstania: „zmartwychwstaniem życia” i „zmartwychwstaniem potępienia” (dosł. „zmartwychwstaniem sądu”; J 5:28-29), przy czym kryterium decydującym o ostatecznym przeznaczeniu są tu „dobre” albo „złe” uczynki. To kolejna pułapka, bo kiedy widzimy słowo „uczynki”, automatycznie zakładamy, że musi chodzić o to, jak postępujemy w codziennym, społecznym życiu i jacy jesteśmy dla innych ludzi. Tymczasem wyrażenia „dobre uczynki” i „złe uczynki” to tylko symbole odnoszące się nie do nas samych, lecz do działającego lub pracującego w nas jednego z duchów – Ducha Bożego (w przypadku wybrańców) albo ducha Szatana (docelowo w przypadku niewybrańców), które to duchy są w nas sprawcami albo duchowego „dobra” albo duchowego „zła”. Czas przeszły, opisujący dokonanie owych „uczynków”, wskazuje także, że chodzi o przeznaczenie z góry.
Zmartwychwstanie fizyczne odnosi się więc do pozornego zmartwychwstania, bo podlegli Prawu fizycznemu zostaną skazani na sąd i wieczne potępienie, czyli na śmierć wieczną, co oznacza, że będą trwać jako duchy w obecności Szatana. Natomiast zmartwychwstanie duchowe nawiązuje do prawdziwego zmartwychwstania, czyli do przeniesienia pod Prawo Ducha (Łaskę), a więc do przeznaczenia na życie wieczne, co oznacza, że wybrańcy będą żyć jako duchy w obecności Boga.
Ponieważ zmartwychwstanie dotyczy zarówno duszy, jak i ciała, niewybraniec zostaje potępiony w pełnej osobowości, a wybraniec w pełnej osobowości zbawiony, przy czym pierwszy sąd i pierwsze zmartwychwstanie są tego gwarancją. Innymi słowy, w przypadku niewybrańców ich fizyczne zmartwychwstanie to droga „ze śmierci na śmierć” (z „pierwszej śmierci” na „drugą śmierć”; Ap 20:6), a w przypadku wybrańców ich duchowe zmartwychwstanie to droga „z życia na życie” (z „pierwszego zmartwychwstania” na „drugie zmartwychwstanie”; Ap 20:5).
Podział na „zmartwychwstanie duszy” i „zmartwychwstanie ciała” wskazuje także na dwie grupy Bożych wybrańców, czyli „Wczesny Deszcz” i „Późny Deszcz” zbawienia, z dodatkowym podziałem Późnego Deszczu na dwie porcje. Pełnia zmartwychwstania wskazuje w zasadzie na trzy programy zbawienia (trzy zmartwychwstania), na wzór Jezusa, to znaczy: „zmartwychwstanie duszy” (kiedy Jezus oddał Ducha na Krzyżu), „zmartwychwstanie ciała” (dnia trzeciego) oraz „wniebowstąpienie” (dnia czterdziestego).
Podobnie jak w przypadku zmartwychwstania duszy (wybraniec otrzymuje właściwie „nową duszę”, gdyż jest ona wolna od ducha Szatana, a zamieszkała przez Ducha Świętego), nasze „nikczemne” (lub: poniżone, niechwalebne, ziemskie, słabe, zmysłowe) ciała, które reprezentują także naszą pierwszą, „nikczemną” naturę, czyli złego ducha, mocą Ducha Bożego zostają przekształcone, czyli zamienione, na ciała chwalebne, na wzór duchowego ciała Pana Jezusa Chrystusa (Flp 3:21; 1 Kor 15:40-44). Nie oznacza to, że zbawiony wybraniec, który wciąż przebywa w tym świecie w ciele fizycznym, ma ciało „podatne na grzech”, lecz że to obecne ciało to tylko bezwartościowa, zewnętrzna powłoka i że właściwe, duchowe ciało otrzyma wraz z końcem świata. Dlatego ci wybrańcy, którzy odchodzą z tego świata, są „jak aniołowie w Niebie”, a każdy, kto umiera fizycznie, bezpowrotnie traci swoje fizyczne ciało (fizyczną powłokę), i dotyczy to zarówno wybrańców, jak i niewybrańców. Również ci wybrańcy, którzy są „żywi pozostawieni” (1Tes 4:15-17), czyli wybrańcy zbawieni (zbawione dusze), którzy wciąż przebywają w ziemskich ciałach, z chwilą Wniebowstąpienia otrzymają nowe ciała duchowe, cząstki Ducha Świętego.
Działanie mocy Bożej nazywane jest pracą skuteczną, bo Ten (Duch działający w wybrańcach), który rozpoczął ową „dobrą pracę”, dokończy (wykona) ją do dnia Jezusa Chrystusa (Flp 1:6). Tak jak zbawieni wybrańcy okresu Wczesnego Deszczu, czyli Pierwociny Zbawienia, dusze „zabite dla Słowa Bożego” (Ap 6:9) lub uczestnicy pierwszego zmartwychwstania (Ap 20:4-5) stali się nieśmiertelni, tak nieśmiertelni staną się również wybrańcy okresu Późnego Deszczu, czyli uczestnicy drugiego zmartwychwstania (Drugiej Paschy), „spożywający Ciało Chrystusa”, współsłudzy otrzymujący Ducha adopcji tak samo jak ich bracia. Stąd zmartwychwstanie drugie jest jak budowanie Drugiej Świątyni Duchowej w Panu, bo „ciała” świętych (ale nie ciała biologiczne) są Świątynią Ducha Świętego (1 Kor 6:19), podobnie jak w przypadku ich współbraci, uczestników zmartwychwstania duszy, którzy budują Pierwszą Świątynię Ducha (1 Kor 3:16). Świątynią Ducha nie mogą być oczywiście ciała fizyczne, bo nieśmiertelność i świętość nie mogą zamieszkiwać w śmiertelności i nieczystości. Oznacza to, że „ciałem” świętych jest Duch Boży, który zamieszkuje w duszach wybrańców. Wybrańcy nie należą już do samych siebie, lecz są dłużnikami Boga, bo zostali zakupieni za cenę Ducha. Zbawieni wybrańcy chwalą więc Boga w sposób niefizyczny i niewidzialny, w Duchu, który jest zarazem ich ciałem duchowym (1 Kor 6:20; Rz 8:12). Fizyczne ciało postrzega fizycznie, a duchowe ciało postrzega duchowo. Fizyczne postrzeganie Boga to postrzeganie duchem (oczami) Szatana, duchem niewoli, to „podążanie za ciałem” (Rz 8:13), podczas gdy duchowe postrzeganie Boga to postrzeganie Go Duchem adopcji, według Ducha (Rz 8:15).