18. Śmierć panująca od Adama do Mojżesza
Twoje narzędzia:
UWAGA: Powyższe linki do tekstów biblijnych udostępniamy wyłącznie dla wygody czytelnika. Znajdują się one jednak na stronach innych, niezależnych od nas autorów, których poglądy i opinie należą wyłącznie do nich, a zespół Projektu Daniel 12 tych poglądów nie autoryzuje ani nie podziela. Autoryzujemy jedynie teksty opublikowane na niniejszej stronie.
Kontynuacja tematu z rozdziału 17.
Czytamy w Biblii, że „śmierć panowała od Adama do Mojżesza”, co przedstawia śmierć w roli władcy (Rz 5:17, 21) i jest odniesieniem do ducha Szatana, zwanego „księciem tego świata” (J 12:31, 14:30, 16:11), jako tego, który posiada moc śmierci (Hbr 2:14), moc nad niezbawionymi (wszystkimi ludźmi z natury). „Śmierć”, czyli Szatan, jest naturalnym wrogiem „Życia”, czyli Boga. Oba słowa należy rozumieć jedynie jako kontrast pomiędzy oboma duchami, a nie dosłownie, gdyż Szatan nie jest martwy w sensie dosłownym. Istnieje i działa. Zatem „śmierć” to duch Szatana wykonujący pracę w ludziach (2 Kor 4:12) za pośrednictwem pierwszej natury człowieka (Rz 7:13). Wybawienie od Szatana to wybawienie duszy od „śmierci” (Jkb 5:20), to transformacja ze śmierci do życia (J 5:24; 2 Kor 1:10; 1 J 3:14), uwolnienie z Prawa Grzechu i Śmierci (Rz 8:2), przy czym „grzech” to „żądło śmierci”, czyli „żądło” Szatana (1 Kor 15:56).
Stwierdzenie, że „śmierć panowała od Adama do Mojżesza” nie odnosi się do ramy czasowej, lecz jest identyfikacją Prawa Śmierci, jako że „siłą grzechu” jest Prawo (Prawo Śmierci; 1 Kor 15:56). Z Adamem (Pierwszym Adamem) związane jest „Prawo Natury”, czyli nasze ścisłe połączenie duchowe z Szatanem, a z Mojżeszem związane jest „Prawo Śmierci”, które ukazuje naszą nieczystość duchową. Nawet patrząc z fizycznego punktu widzenia, Prawo nie zostało wprowadzone w czasach Mojżesza, bo Prawem było na przykład obrzezanie, które Bóg nakazał już Abrahamowi, czy Drzewo Poznania Dobra i Zła, które dotyczyło Adama i Ewy.
Jeśli chodzi o niewybrańca, prawo prowadzi do jego podwójnego potępienia (duszy i ciała), jako że jest drogą „ze śmierci do śmierci”. Natomiast wybrańcy są „wonią z życia do życia” (polskie tłumaczenie jest niedokładne; 2 Kor 2:16), co nie oznacza, że wybraniec przychodzi na ten świat jako żywy duchowo (wcześniejsze przykłady pokazują, że wszyscy są poczęci w grzechu), lecz że na zbawienie wybrańca składa się etap zbawienia duszy i zbawienia ciała, które to etapy prowadzą do uzyskania pełnej duchowości w Chrystusie Jezusie.
Panowanie grzechu i śmierci kończy się wraz ze zniesieniem Prawa Śmierci, które ma panowanie nad pierwszą osobowością każdego człowieka (Pierwszym Adamem), także wybrańca. Stąd panowanie śmierci nawet nad tymi, którzy nie zgrzeszyli przestępstwem na wzór Adama (Rz 5:14), czyli nad wybrańcami do momentu ich zbawienia. Usprawiedliwienie wybrańców podyktowane jest sprawiedliwością Chrystusa, Ostatniego Adama (Drugiego Człowieka), czyli Łaski – sprawiedliwością Tego, w którym nie ma grzechu. Panowanie grzechu kończy się w wybrańcach wraz z nadejściem Łaski, czyli Prawa Ducha, która uwalnia spod Prawa Śmierci. Innymi słowy, grzech był na świecie przed Prawem Ducha (Rz 5:13), na tej samej zasadzie, jak Prawo Śmierci jest przed Prawem Życia. Równocześnie jednak grzech był przed Prawem Śmierci, choć grzech sam w sobie jest Prawem Śmierci. Pierwszy Adam, który jest obrazem Szatana (naszej pierwszej osobowości), został stworzony przed Prawem (którego obrazem jest Drzewo Poznania Dobrego i Złego). Prawo Śmierci z jednej strony jest siłą działania Szatana (jego ducha), który wprowadza ludzi pod Prawo (bo sam jest „śmiercią”), a z drugiej Prawo demaskuje Szatana, czyli jest spadającym na niego sądem. Choć Szatan jest źródłem grzechu, to jeżeli nie ma Prawa, nie ma też rozpoznania „zła” w „grzechu”, z zastrzeżeniem, że prawdziwe rozpoznanie „dobra” i „zła” możliwe jest tylko poprzez Ducha, czyli tylko po przejściu pod Prawo Ducha.
Brak rozpoznania „dobra” i „zła”, czyli brak Ducha mądrości Bożej, sprawia, że każdy naturalny człowiek kieruje się fałszywym spojrzeniem na rozumienie (interpretację) Biblii, które pochodzi od Szatana. Dlatego często wydaje nam się, że jesteśmy zbawieni, a w rzeczywistości tak nie jest, bo kierujemy się własną oceną przekazu Biblii. To, że grzechu się nie poczytuje, gdy nie ma Prawa (Rz 5:13), nie oznacza, że grzechu nie ma, tylko że pozostaje on jakby w ukryciu. Nadejście Prawa Śmierci odkrywa problem grzechu, a nadejście Prawa Ducha (Łaski) wskazuje, że grzech ujawnia swą grzeszność (Rz 7:13). Stąd oba przyjścia Chrystusa nawiązują z jednej strony do daru Łaski dla Bożych wybrańców, a z drugiej do sądu nad niewybrańcami, reprezentowanymi przez przywódców ziemskiej świątyni. Udzielając swojej cząstki Ducha wybrańcom, Jezus oddziela ich od niewybrańców, przy czym „zabranie” Ducha niewybrańcom, czyli tym, którzy tak naprawdę nigdy Go nie mieli (uczestnicząc w Nim tylko zewnętrznie), jest odsłonięciem grzechu.
Predestynacja (wybór z góry) wybrańców do zbawienia demaskuje niewybrańców jako nieusprawiedliwionych, czyli na zawsze potępionych grzeszników. Przestępstwo (przekroczenie Prawa Ducha) wynikające z natury Szatana jako ducha przeciwnego Bogu, przenosi śmierć na wielu, czyli na wszystkich ludzi, a docelowo na wszystkich niewybrańców, natomiast dar w Łasce Jezusa Chrystusa spływa tym obficiej na wielu, czyli na wszystkich wybrańców (Rz 5:15). Jak jeden grzech przynosi wyrok potępiający, tak Łaska przynosi usprawiedliwienie wielu przewinień (Rz 5:16). Sąd nad jednym, czyli nad Szatanem (grzechem), prowadzi do potępienia, bo potępienie przynosi potępienie. Łaska (Duch Święty) oczyszcza wielu, czyli wybrańców, z wszystkich ich grzechów (z wszystkich duchów nieczystych). „Przewinienie”, czyli duch Szatana, reprezentuje panowanie (królowanie) śmierci. Panowanie (królowanie) w życiu dotyczy tych, którzy otrzymają obfitość Łaski i dar sprawiedliwości przez Jezusa Chrystusa (Rz 5:17). Przewinienie Szatana sprowadziło więc na wszystkich ludzi (niewybrańców i wybrańców) wyrok potępiający, natomiast sprawiedliwość Chrystusa sprowadziła na wszystkich ludzi (wszystkich wybrańców) usprawiedliwienie na życie (wieczne; Rz 5:18). Parafrazując, duch Pierwszego Adama nazywany jest „nieposłuszeństwem”, przy czym przez nieposłuszeństwo jednego człowieka (Szatana) wielu (docelowo wszyscy niewybrańcy) uczynionych zostało grzesznikami, zaś przez posłuszeństwo Jednego (Chrystusa), wielu (wszyscy wybrańcy) zostanie uczynionych sprawiedliwymi (Rz 5:19). Zauważmy, że kwestia grzechu lub sprawiedliwości jest kwestią czynu Szatana lub czynu Boga, a więc pozostaje poza kontrolą (wolą) i działaniem człowieka.
Sąd Boży znosi pozory czystości (światłości) ducha nieczystego. Pozory te były, i wciąż są stwarzane przez niewybrańców za sprawą zewnętrznego przywileju, którym jest posiadanie dostępu do fizycznego zapisu Słowa Bożego (Biblii), podczas gdy Słowo Boże jako Duch (Łaska) wewnętrznie dotyka tylko wybrańców. Otrzymanie Łaski nie oznacza, że ktoś miał Ducha, potem Go stracił, a następnie ponownie uzyskał Łaskę. Otrzymanie Łaski oznacza, że od samego początku nikt Ducha nie miał. Pozorem jest więc także utrata czegoś, czego nigdy się nie miało.
„Grzech Adama”, czyli duch wszystkich nas, jest panowaniem śmierci, a nie utratą życia. Utrata życia jest tylko wskazaniem, że „śmierć” jest kontrastem do „życia”, wskazaniem, że będąc w „śmierci” (w duchu Szatana), nie można odziedziczyć życia wiecznego. „Ożywienie grzechu” nie oznacza, że grzech ma życie, lecz że grzech, który był od początku, nie był wcześniej ujawniony (rozpoznany). Zła natura grzechu to zła natura każdego człowieka. Panowanie Szatana jako ciemiężcy ludzkości przysparza jeszcze większej chwały Bogu, który przychodzi w roli Zbawcy. Panowanie grzechu było więc niezbędne, by zainicjować panowanie Łaski, co czyni Łaskę podwójnie chwalebną: odzwierciedla ona dobroć Bożą oraz znosi ucisk Szatana. Okres Wielkiego Ucisku to czas wielkich plonów zbieranych przez Szatana, przez co plony zbierane przez Ducha stają się jeszcze bardziej chwalebne. Jest to czas sądu dla tych, którzy są pod Prawem, czas obfitości grzechu, który panuje sprowadzając śmierć, ale i czas triumfującej Łaski Chrystusa, która sprowadza życie wieczne (Rz 5:20-21).
Czytamy w Biblii, że „śmierć panowała od Adama do Mojżesza”, co przedstawia śmierć w roli władcy (Rz 5:17, 21) i jest odniesieniem do ducha Szatana, zwanego „księciem tego świata” (J 12:31, 14:30, 16:11), jako tego, który posiada moc śmierci (Hbr 2:14), moc nad niezbawionymi (wszystkimi ludźmi z natury). „Śmierć”, czyli Szatan, jest naturalnym wrogiem „Życia”, czyli Boga. Oba słowa należy rozumieć jedynie jako kontrast pomiędzy oboma duchami, a nie dosłownie, gdyż Szatan nie jest martwy w sensie dosłownym. Istnieje i działa. Zatem „śmierć” to duch Szatana wykonujący pracę w ludziach (2 Kor 4:12) za pośrednictwem pierwszej natury człowieka (Rz 7:13). Wybawienie od Szatana to wybawienie duszy od „śmierci” (Jkb 5:20), to transformacja ze śmierci do życia (J 5:24; 2 Kor 1:10; 1 J 3:14), uwolnienie z Prawa Grzechu i Śmierci (Rz 8:2), przy czym „grzech” to „żądło śmierci”, czyli „żądło” Szatana (1 Kor 15:56).
Stwierdzenie, że „śmierć panowała od Adama do Mojżesza” nie odnosi się do ramy czasowej, lecz jest identyfikacją Prawa Śmierci, jako że „siłą grzechu” jest Prawo (Prawo Śmierci; 1 Kor 15:56). Z Adamem (Pierwszym Adamem) związane jest „Prawo Natury”, czyli nasze ścisłe połączenie duchowe z Szatanem, a z Mojżeszem związane jest „Prawo Śmierci”, które ukazuje naszą nieczystość duchową. Nawet patrząc z fizycznego punktu widzenia, Prawo nie zostało wprowadzone w czasach Mojżesza, bo Prawem było na przykład obrzezanie, które Bóg nakazał już Abrahamowi, czy Drzewo Poznania Dobra i Zła, które dotyczyło Adama i Ewy.
Jeśli chodzi o niewybrańca, prawo prowadzi do jego podwójnego potępienia (duszy i ciała), jako że jest drogą „ze śmierci do śmierci”. Natomiast wybrańcy są „wonią z życia do życia” (polskie tłumaczenie jest niedokładne; 2 Kor 2:16), co nie oznacza, że wybraniec przychodzi na ten świat jako żywy duchowo (wcześniejsze przykłady pokazują, że wszyscy są poczęci w grzechu), lecz że na zbawienie wybrańca składa się etap zbawienia duszy i zbawienia ciała, które to etapy prowadzą do uzyskania pełnej duchowości w Chrystusie Jezusie.
Panowanie grzechu i śmierci kończy się wraz ze zniesieniem Prawa Śmierci, które ma panowanie nad pierwszą osobowością każdego człowieka (Pierwszym Adamem), także wybrańca. Stąd panowanie śmierci nawet nad tymi, którzy nie zgrzeszyli przestępstwem na wzór Adama (Rz 5:14), czyli nad wybrańcami do momentu ich zbawienia. Usprawiedliwienie wybrańców podyktowane jest sprawiedliwością Chrystusa, Ostatniego Adama (Drugiego Człowieka), czyli Łaski – sprawiedliwością Tego, w którym nie ma grzechu. Panowanie grzechu kończy się w wybrańcach wraz z nadejściem Łaski, czyli Prawa Ducha, która uwalnia spod Prawa Śmierci. Innymi słowy, grzech był na świecie przed Prawem Ducha (Rz 5:13), na tej samej zasadzie, jak Prawo Śmierci jest przed Prawem Życia. Równocześnie jednak grzech był przed Prawem Śmierci, choć grzech sam w sobie jest Prawem Śmierci. Pierwszy Adam, który jest obrazem Szatana (naszej pierwszej osobowości), został stworzony przed Prawem (którego obrazem jest Drzewo Poznania Dobrego i Złego). Prawo Śmierci z jednej strony jest siłą działania Szatana (jego ducha), który wprowadza ludzi pod Prawo (bo sam jest „śmiercią”), a z drugiej Prawo demaskuje Szatana, czyli jest spadającym na niego sądem. Choć Szatan jest źródłem grzechu, to jeżeli nie ma Prawa, nie ma też rozpoznania „zła” w „grzechu”, z zastrzeżeniem, że prawdziwe rozpoznanie „dobra” i „zła” możliwe jest tylko poprzez Ducha, czyli tylko po przejściu pod Prawo Ducha.
Brak rozpoznania „dobra” i „zła”, czyli brak Ducha mądrości Bożej, sprawia, że każdy naturalny człowiek kieruje się fałszywym spojrzeniem na rozumienie (interpretację) Biblii, które pochodzi od Szatana. Dlatego często wydaje nam się, że jesteśmy zbawieni, a w rzeczywistości tak nie jest, bo kierujemy się własną oceną przekazu Biblii. To, że grzechu się nie poczytuje, gdy nie ma Prawa (Rz 5:13), nie oznacza, że grzechu nie ma, tylko że pozostaje on jakby w ukryciu. Nadejście Prawa Śmierci odkrywa problem grzechu, a nadejście Prawa Ducha (Łaski) wskazuje, że grzech ujawnia swą grzeszność (Rz 7:13). Stąd oba przyjścia Chrystusa nawiązują z jednej strony do daru Łaski dla Bożych wybrańców, a z drugiej do sądu nad niewybrańcami, reprezentowanymi przez przywódców ziemskiej świątyni. Udzielając swojej cząstki Ducha wybrańcom, Jezus oddziela ich od niewybrańców, przy czym „zabranie” Ducha niewybrańcom, czyli tym, którzy tak naprawdę nigdy Go nie mieli (uczestnicząc w Nim tylko zewnętrznie), jest odsłonięciem grzechu.
Predestynacja (wybór z góry) wybrańców do zbawienia demaskuje niewybrańców jako nieusprawiedliwionych, czyli na zawsze potępionych grzeszników. Przestępstwo (przekroczenie Prawa Ducha) wynikające z natury Szatana jako ducha przeciwnego Bogu, przenosi śmierć na wielu, czyli na wszystkich ludzi, a docelowo na wszystkich niewybrańców, natomiast dar w Łasce Jezusa Chrystusa spływa tym obficiej na wielu, czyli na wszystkich wybrańców (Rz 5:15). Jak jeden grzech przynosi wyrok potępiający, tak Łaska przynosi usprawiedliwienie wielu przewinień (Rz 5:16). Sąd nad jednym, czyli nad Szatanem (grzechem), prowadzi do potępienia, bo potępienie przynosi potępienie. Łaska (Duch Święty) oczyszcza wielu, czyli wybrańców, z wszystkich ich grzechów (z wszystkich duchów nieczystych). „Przewinienie”, czyli duch Szatana, reprezentuje panowanie (królowanie) śmierci. Panowanie (królowanie) w życiu dotyczy tych, którzy otrzymają obfitość Łaski i dar sprawiedliwości przez Jezusa Chrystusa (Rz 5:17). Przewinienie Szatana sprowadziło więc na wszystkich ludzi (niewybrańców i wybrańców) wyrok potępiający, natomiast sprawiedliwość Chrystusa sprowadziła na wszystkich ludzi (wszystkich wybrańców) usprawiedliwienie na życie (wieczne; Rz 5:18). Parafrazując, duch Pierwszego Adama nazywany jest „nieposłuszeństwem”, przy czym przez nieposłuszeństwo jednego człowieka (Szatana) wielu (docelowo wszyscy niewybrańcy) uczynionych zostało grzesznikami, zaś przez posłuszeństwo Jednego (Chrystusa), wielu (wszyscy wybrańcy) zostanie uczynionych sprawiedliwymi (Rz 5:19). Zauważmy, że kwestia grzechu lub sprawiedliwości jest kwestią czynu Szatana lub czynu Boga, a więc pozostaje poza kontrolą (wolą) i działaniem człowieka.
Sąd Boży znosi pozory czystości (światłości) ducha nieczystego. Pozory te były, i wciąż są stwarzane przez niewybrańców za sprawą zewnętrznego przywileju, którym jest posiadanie dostępu do fizycznego zapisu Słowa Bożego (Biblii), podczas gdy Słowo Boże jako Duch (Łaska) wewnętrznie dotyka tylko wybrańców. Otrzymanie Łaski nie oznacza, że ktoś miał Ducha, potem Go stracił, a następnie ponownie uzyskał Łaskę. Otrzymanie Łaski oznacza, że od samego początku nikt Ducha nie miał. Pozorem jest więc także utrata czegoś, czego nigdy się nie miało.
„Grzech Adama”, czyli duch wszystkich nas, jest panowaniem śmierci, a nie utratą życia. Utrata życia jest tylko wskazaniem, że „śmierć” jest kontrastem do „życia”, wskazaniem, że będąc w „śmierci” (w duchu Szatana), nie można odziedziczyć życia wiecznego. „Ożywienie grzechu” nie oznacza, że grzech ma życie, lecz że grzech, który był od początku, nie był wcześniej ujawniony (rozpoznany). Zła natura grzechu to zła natura każdego człowieka. Panowanie Szatana jako ciemiężcy ludzkości przysparza jeszcze większej chwały Bogu, który przychodzi w roli Zbawcy. Panowanie grzechu było więc niezbędne, by zainicjować panowanie Łaski, co czyni Łaskę podwójnie chwalebną: odzwierciedla ona dobroć Bożą oraz znosi ucisk Szatana. Okres Wielkiego Ucisku to czas wielkich plonów zbieranych przez Szatana, przez co plony zbierane przez Ducha stają się jeszcze bardziej chwalebne. Jest to czas sądu dla tych, którzy są pod Prawem, czas obfitości grzechu, który panuje sprowadzając śmierć, ale i czas triumfującej Łaski Chrystusa, która sprowadza życie wieczne (Rz 5:20-21).