4.2. Drugie 40 dni i 40 nocy Mojżesza
Twoje narzędzia:
UWAGA: Powyższe linki do tekstów biblijnych udostępniamy wyłącznie dla wygody czytelnika. Znajdują się one jednak na stronach innych, niezależnych od nas autorów, których poglądy i opinie należą wyłącznie do nich, a zespół Projektu Daniel 12 tych poglądów nie autoryzuje ani nie podziela. Autoryzujemy jedynie teksty opublikowane na niniejszej stronie.
8. Kolejne wejście Mojżesza na Górę (pierwsze po spędzeniu tam 40 dni i 40 nocy) nastąpiło nazajutrz po rzezi na „uświęcenie” (Wj 32:30) z zamiarem interwencji na rzecz Izraela, by uzyskać przebaczenie grzechu. Mojżesz ofiaruje swoje życie (życie wieczne – symbolika wymazania z Księgi Życia) za Izrael jako obraz ofiary zadośćuczynienia złożonej przez Jezusa (Wj 32:32). Izrael zostaje jednak dotknięty plagą za zbudowanie cielca (bogów ze złota) pod przywództwem Aarona (Wj 32:34), który jest obrazem plagi fałszywych doktryn wymyślanych przez kapłanów ziemskich, którzy de facto czczą obcego boga.
Następnie Pan zapowiada wejście Izraela, pod przewodnictwem anioła, do ziemi Kanaan, krainy opływającej w mleko i miód. Równocześnie zapowiada brak swojej obecności, gdyż Izrael to lud o twardym karku. Później, po błagalnym apelu Mojżesza, Bóg zmienia zdanie (Wj 33:16-17). Mojżesz buduje Namiot Spotkania (czyli zgromadzenia lub kongregacji), w czasie nieokreślonym, a kiedy Pan rozmawia z Mojżeszem twarzą w twarz, przed wejściem do namiotu pojawia się słup obłoku. Wtedy lud czci Boga, stojąc u drzwi namiotu. Następnie Bóg ukazuje swoją chwałę Mojżeszowi, ale „od tyłu”, przy czym rozpadlina skalna jest symbolem śmierci Jezusa. Wydarzenia z przeszłości z nawiązaniem do przyszłości, i vice-versa, są niczym innym jak „poznawaniem Boga” poprzez Słowo Boże, zarówno „od tyłu”, jak i „do tyłu”.
9. Nazajutrz rano (Wj 34:2) Mojżesz wchodzi na Synaj (po raz drugi po spędzeniu tam 40 dni i 40 nocy) z dwoma wyciosanymi przez siebie kamiennymi tablicami i własnoręcznie napisanymi słowami (w odróżnieniu od tablic napisanych przez Boga; Wj 24:12) w celu odnowienia przymierza (symboliczne 10 przykazań; Wj 34:28), gdzie bez jedzenia i picia spędza kolejne 40 dni i 40 nocy (Wj 34:28). Kiedy schodzi, jego twarz promienieje, wywołując strach wśród izraelitów, do tego stopnia, że gdy rozmawia z nimi po każdej wizycie Pana, przekazując polecenia prawa, musi zakładać welon (zasłonę). Zasłona jest obrazem Ducha Chrystusa, za sprawą którego zbawieni wybrańcy Boży oglądają chwałę Bożą, lub inaczej jasność Pańską w Prawie Ducha (2Kor 3:13-18), czyli w Łasce Bożej.
Zwróćmy uwagę na kilka detali takich jak przekazanie Prawa przez Boga najpierw w bezpośrednich słowach, następnie dwukrotnie w formie pisemnej. Z jednej strony czytamy o udziale „palca Bożego” (Wj 31:18) w tworzeniu przykazań, z drugiej o wykorzystaniu Mojżesza (Wj 24:4), z zaznaczeniem, że autorem prawa duchowego jest Bóg (Wj 24:12), przy czym Pismo powstało z natchnienia (Ducha) Bożego (Wj 17:14). Mówiąc o przykazaniach, należy podkreślić, że choć Biblia używa terminu „10 Przykazań” lub „10 Słów” (Wj 34:28), w rzeczywistości jest ich znacznie więcej. Można przeczytać, że księgi Wyjścia, Kapłańska, Liczb i Powtórzonego Prawa zawierają w sumie 613 przykazań (365 negatywnych i 248 pozytywnych) albo około 800 nakazów (łącznie ponad 1000, z których niektóre powtarzają się). Należy to jednak traktować umownie. Ważne, by nie traktować 10 Przykazań jako jedyny wyznacznik prawa lecz jako jego symbol, w ogólnym tego słowa znaczeniu.
Ze względu na strach lud od samego początku odmawia spotkania z Bogiem i domaga się, by Mojżesz był pośrednikiem. Kiedy Mojżesz otrzymuje prawo na Górze Synaj, które zabrania, między innymi, zarówno tworzenia podobizn Boga, jak i czczenia obcych bogów, Izrael, mimo że doświadczył mocy niewidzialnego Boga, który wyrwał ich z niewoli egipskiej, buduje Złotego Cielca jako boga widzialnego. Tym razem Aaron lęka się tłumu i obawia o swoje życie (Wj 32:22). Podobnie wygląda tworzenie ziemskich religii, które z jednej strony nauczają, że Bóg jest Duchem, a z drugiej rozumieją Biblię i Boga w sposób fizyczny, sprowadzając słowa Biblii i działanie Boga do nauki społecznej, do interwencji w ziemskie sprawy ludzi, związane ze zdrowiem, ekonomią czy polityką. Tym samym czczą Szatana. Chrześcijanie nauczają, że Jezus był człowiekiem, podczas gdy w rzeczywistości jest On Człowiekiem Niebieskim, czyli Duchem, którego nie interesuje ziemska sfera ludzkiej egzystencji. Religie instytucjonalne tworzą własne doktryny, miłe dla ludu, które zapewniają fałszywe poczucie bezpieczeństwa i dają fałszywą obietnicę życia wiecznego.
W opisie przekazania tablic mamy zatem dwa okresy po 40 dni i 40 nocy każdy, następujące niemal jeden po drugim, przy czym w jednym, jak i w drugim przypadku są to okresy bez jedzenia i picia (Pwt 9:9; Wj 34:28). Z fizycznego punktu widzenia, niemożliwym jest wytrzymanie bez wody więcej niż 7 dni (nawet jeśli wierzyć pogłoskom, że niektórzy wytrzymują dłużej, nie ma mowy o okresie dłuższym niż 3 tygodnie). Podobnie trudno wyobrazić sobie Mojżesza, w dodatku wygłodzonego, taszczącego dwie ogromne tablice kamienne. To sygnał dla nas, że wydarzenia te należy rozpatrywać w sferze obrazów i symboli, a nie jako dosłowne opisy fizycznych cudów, jak chciałoby wielu. Cały opis 40-letniego Eksodusu to ogromny zbiór symboli, łącznie z tym, że Bóg utrzymywał Izrael przy życiu, począwszy od niezużywającej się odzieży, na „nadprzyrodzonych” dostawach żywności skończywszy.
Opis otrzymania drugiego zbioru przykazań (drugiego zestawu tablic) kończy jaśniejąca twarz Mojżesza, która symbolizuje chwałę Bożą. Od razu przywołuje to na myśl przeobrażenie Jezusa na Górze, kiedy to Jego twarz jaśniała jak słońce; przeobrażenie, któremu towarzyszyli właśnie Mojżesz i Eliasz (Mt 17:1-8). Zarówno Jezus, Mojżesz, jak i Eliasz doświadczyli symbolicznego postu 40 dni i 40 nocy. Warto podkreślić, że Biblia informuje nas, że przeobrażenie to było widzeniem (Mt 17:9), co wymusza interpretację duchową: wybrańcy Boży zostaną przeobrażeni na obraz chwały Bożej, na wzór Jezusa, przy czym nawrócenie jest darem Bożym. Wyrażenie „Chwała Boża” symbolizuje nowe prawo, Prawo Ducha, które wskazuje na Ducha jako sprawcę woli i działania oraz na zbawienie poprzez Łaskę, czyli bez udziału uczynków człowieka. Pierwszy zestaw przykazań reprezentuje prawo grzechu i śmierci, spod którego zostaną przez Boga wyzwoleni tylko Jego wybrańcy. Prawo Ducha, reprezentujące życie wieczne, oznacza, że prawo należy interpretować w sposób duchowy, czyli symboliczny. Dlatego jest to prawo wyryte w „sercach” wybrańców, czyli w ich duszach, które otrzymały Ducha (Hbr 8:10; 10:16) lub inaczej prawo do życia wiecznego. Prawo (grzechu i śmierci) zostało tak skonstruowane, że jego zasady przeczą sobie nawzajem. Dlatego nie da się go wypełnić, stanowi bowiem pułapkę dla ducha Szatana. Dlatego czytamy, że Izraelici wciąż sercem wracali do Egiptu i bez przerwy odnosili się, i wciąż odnoszą, do prawa. Podobnie instytucjonalni chrześcijanie – wciąż tkwią w niewoli Szatana, gdyż opierają się na fizyczno-moralnym prawie. Święto Pięćdziesiątnicy (inaczej Tygodni lub Pierwocin) daje początek judaizmowi i chrześcijaństwu ziemskiemu, natomiast prawdziwymi, duchowymi Żydami i chrześcijanami są obrzezani i ochrzczeni duchowo, co nie ma nic wspólnego z fizycznymi obrządkami czy rytuałami odprawianymi przez współczesne kościoły. Tablice z przykazaniami, przechowywane w Arce Przymierza obok laski Aarona i dzbanka z manną, pokrywa Arki, zwana „ubłagalnią”, oraz dwa cherubiny, to jedynie symbole wskazujące na Chrystusa, Kapłana Najwyższego, Chleb Życia, Jedynego Pośrednika i zarazem Boga w formie Ducha.
Jeśli chodzi o pojęcie czasu, wydarzenia niekoniecznie muszą być w Biblii ułożone chronologicznie. Czasem są, czasem nie, choć wiadomo, że uzyskanie drugiego zestawu tablic nie mogło poprzedzać uzyskania pierwszego. Trudno jednak ustalić, czy budowa Namiotu Spotkania trwała dłużej niż jeden dzień oraz czy rozmowy Mojżesza z Bogiem podczas unoszenia się „słupa obłoku” miały miejsce w dłuższym okresie przed drugim okresem 40 dni i 40 nocy, czy po prostu odnoszą się do wydarzeń w przyszłości. Ta druga opcja jest bardziej prawdopodobna.
W zasadzie należy też przyjąć, że istnieją dwie możliwości dotyczące okresu 40 dni i 40 nocy: można go widzieć jako okres 40 dni oraz jako okres 80 dni. Zauważmy, że w przypadku pobytu Jezusa na pustyni mamy w Biblii zarówno okres 40 dni (Mk 1:13), jak i okres 40 dni i 40 nocy (Mt 4:2).
Poszukując tych okresów i zakładając, że słowne przekazanie Prawa miało miejsce 6 III, podczas Święta Pięćdziesiątnicy (Tygodni), a więc przyjmując za dzień wyjściowy dzień następny (tj. 7 III), mamy kolejno: 1 dzień (Wj 24:4) oraz 7 dni (Wj 24:16), a więc razem 8 dni. Możemy zatem rozpocząć odliczanie pierwszych 40 dni i 40 nocy od 15 III (piętnastego dnia trzeciego miesiąca, Siwan). Natomiast pomiędzy pierwszym i drugim okresem 40 dni i 40 nocy mamy okres 2 dni (Wj 32:30; 34:2). Przy założeniu, że okres 40 dni i 40 nocy stanowi okres 80 dni, uzyskujemy:
15 III → 40 → 25 IV → 40 → 5 VI (Ez 8:1) – koniec pierwszych 40 dni i 40 nocy
7 VI → 40 → 17 VII → 40 → 27 VIII – koniec drugich 40 dni i 40 nocy
Data 5 VI (Ez 8:1) związana jest z wizjami Boga proroka Ezechiela dotyczącymi bałwochwalstwa w Jerozolimie, a ściślej w świątyni (Ez 8), w której zasiadał bożek zazdrości (dosł. „wizerunek zazdrości), prowokujący do zazdrości. Wizja ta opisuje szereg „ohyd” (obrzydliwości), wykreowanych bożków, i oddawanie im czci, czego podłożem jest bałwochwalstwo, przy czym słowo „wizja” podkreśla, że chodzi o bałwochwalstwo duchowe. Świadczą o tym komnaty wyobraźni (Ez 8:12), w których skrywają się przywódcy Izraela (siedemdziesięciu spośród starszyzny), palący kadzidła obcym bogom. Dopełnieniem owych obrzydliwości są kobiety opłakujące Tammuza (Ez 8:14) i 25 mężczyzn oddających pokłon słońcu (Ez 8:16), w konsekwencji czego w kolejnych rozdziałach czytamy o tym, jak chwała Boża opuszcza świątynię i Jerozolimę. To bałwochwalstwo doskonale wpisuje się w opis czczenia Złotego Cielca po pierwszych 40 dniach i 40 nocach pobytu Mojżesza na Górze, kiedy to Pan niszczy bożka wraz z przykazaniami, a Izrael zostaje ukarany plagą. Tammuz to również nazwa IV miesiąca w kalendarzu żydowskim (X cywilnego), podczas gdy w Biblii miesiąc ten identyfikowany jest tylko za pomocą liczby 4. Być może to zbieg okoliczności, a być może pewna zależność, że miesiąc 4 albo kończy 40 dni pierwszej głodówki Mojżesza, albo jest punktem centralnym pierwszych 40 dni i 40 nocy.
Choć Biblia jednoznacznie nie podaje ani daty narodzin Jezusa, ani daty ukończenia Świątyni Salomona, poza wzmianką o 8 miesiącu (1Krl 6:38), to rozpoczynając drugi okres 40 dni po okresie 40 dni i 40 nocy, natrafiamy na dwa ważne wydarzenia, a raczej święta: środek Święta Namiotów (17 VII – prawdopodobna data narodzin Jezusa) oraz Dzień Zadośćuczynienia (10 VII – data chrztu Jezusa). Oczywiście środek Święta Namiotów znowu należy potraktować symbolicznie, gdyż jest to święto 8-dniowe, jednak dzień 3 wpisuje się w symbolikę zmartwychwstania Jezusa dnia trzeciego. To wówczas Jezus pojawia się oficjalnie (J 7:14); wcześniej pojawia się potajemnie (J 7:10). Jest to data o tyle wiarygodna, że w opowieści o Potopie reprezentuje oficjalną datę ocalenia arki, kiedy osiadła ona na górach Ararat (Rdz 8:4). Należy przy tym pamiętać, że Biblia w ogóle nie odnosi się oficjalnie do daty 18 czy 19 dnia miesiąca 7, który byłby 4 dniem Święta Namiotów, bez względu na to, czy liczy się włącznie czy nie. Data pełnego ukończenia świątyni najprawdopodobniej pokrywa się z dniem poświęcenia Jezusa w świątyni, który następuje 40 dni po Jego narodzeniu (Kpł 12:1-4), a więc 27 VIII (opcjonalnie 20 VIII).
Data narodzin Jezusa wciąż jest przedmiotem badań. Obecnie można jednak stwierdzić, że związana jest z miesiącem 7 kalendarza biblijnego (żydowskiego kalendarza religijnego), w którym odbywały się dwa duże święta (oraz Rosz ha-Szana, czyli żydowski Nowy Rok według kalendarza cywilnego – powszechnie znany jako święto trąbek, a w dosłownym tłumaczeniu „dzień alarmu”; Lb 29:1), czyli Dzień Zadośćuczynienia (Przebłagania; Lb 29:7) oraz Święto Namiotów (Lb 29:12). Narodziny Jezusa wpisują się w oba święta, tym bardziej że Święto Zadośćuczynienia, zwykle związane z pokutą, w roku jubileuszowym obwieszcza wolność dla zaprzedanych w niewolę (Kpł 25:9-10), na dźwięk rogu baraniego (a nie trąbek, jak tłumaczy się powszechnie). Jednak Święto Namiotów zalicza się do jednego z 3 głównych świąt, które wymagały obowiązkowego stawiennictwa (obok świąt Paschy [Pierwocin] oraz Tygodni [Pięćdziesiątnicy]; Pwt 16:16) i jest ostatnim świętem roku, co równocześnie zawiera odniesienie do czasów ostatecznych, w których Jezus zaplanował główne objawienie Prawdy Słowa Bożego. Pamiętajmy, że Jezus to Słowo, które stało się ciałem i zamieszkało (dosłownie: „rozpostarło namiot”; J 1:14) wśród nas, czyli wśród wybrańców (zobacz też Ap 7:15, gdzie wyraźnie mowa o wybrańcach, którzy wyszli z wielkiego ucisku; Ap 7:14). Ukończenie zbawienia, na głos archanioła i na dźwięk trąby Bożej (1 Tes 4:16), odmienienie wybrańców w mgnieniu oka na dźwięk ostatniej trąby (1 Kor 15:52), przyodzianie w niebieski przybytek oraz nowe odzienie (2Kor 5:2, 4) to symbolika zbawienia ciała, czyli daru ciała duchowego, inaczej ciała niebieskiego (1Kor 15:42-49).
Ponieważ Święto Tygodni (Pięćdziesiątnicy) otwiera erę zbawienia w Nowym Testamencie (Dz 2), w budowaniu nowej świątyni, nowej ziemi i nowych granic Izraela duchowego (które obrazują zbawienie wybrańców) szczególną rolę odgrywają dwa święta: Paschy i Namiotów (Ez 45:21, 25). Te święta niejako się uzupełniają. Uroczysty wjazd Jezusa do Jerozolimy, kojarzony z otwarciem Wielkiego Tygodnia, z finałem ofiary paschalnej (ukrzyżowaniem Jezusa), przyciąga wielki tłum z gałązkami palmowymi (J 12:12, 13), które były jednym z materiałów, które posłużyły do budowy namiotu (szałasu; Ne 8:15). Święto Namiotów obchodzone za dni Nehemiasza wiąże się także z nakazem wyjścia w góry (Ne 8:15), co z kolei wiąże się z okresem Wielkiego Ucisku (Mt 24:15-22), czyli okresem poprzedzającym koniec świata (Mt 24:29-31). Warto też zwrócić uwagę, że podczas przemienienia Jezusa (które jest obrazem zmartwychwstania) na górze, zwanej powszechnie Górą Przeobrażenia, prośba Piotra o możliwość postawienia 3 namiotów (dla Jezusa, Mojżesza i Eliasza; Mt 17:1-8; Mk 9:2-8; Łk 9:28-36) jest chybiona, gdyż to Jezus jest Przybytkiem Niebieskim. Nie mniej jednak mamy tu wskazówkę, że mogło chodzić o identyfikację tego wydarzenia ze Świętem Namiotów.
Ponieważ niektóre święta, takie jak Pascha (Pascha drugiego miesiąca jako obraz równoległy do Paschy pierwszego miesiąca) i Święto Namiotów (związane z poświęceniem Świątyni Salomona), bywają przedstawiane jako obrazy równoległe (choć w odstępie 6 miesięcy), warto wspomnieć, że poświęcenie Jezusa, około 40 dni po Jego narodzeniu (przy założeniu, że rzeczywistym dniem Jego narodzenia jest 17 VII), miałoby miejsce dokładnie 6 miesięcy po dniu 27 II, a więc dniu oficjalnego zakończenia Potopu (wyjścia z arki).
Należałoby też wziąć pod uwagę datę 1 VI (Ag 1:1) stosując odliczanie włączne (opcja nr 2), czyli dzień, w którym Pan wzywa do odbudowy świątyni (Mojżesz otrzymuje nowe tablice), obiecując zakończenie okresu suszy, głodu, pragnienia i bezużytecznej pracy, i nadejście okresu błogosławieństwa, począwszy od dnia 24 VI (Ag 1). Pan wzywa do wyjścia w góry po drewno na budowę domu Bożego (Ag 1:7). Owo „wyjście w góry” symbolizuje oddzielenie wybrańców od niewybrańców podczas okresu Wielkiego Ucisku (ohydy spustoszenia w miejscu świętym; Mt 24; Dn 12), kiedy to Bóg „wyprowadza” Swoją Chwałę ze świątyni używając symboliki wyprowadzenia wybrańców z instytucjonalnych kościołów, w których pozostają niewybrańcy, i które stają się w ten sposób siedliskiem złych duchów. Jest to symboliczna separacja wskazująca na istnienie dwóch różnych wymiarów duchowych: Boga jako Prawdy i Szatana jako źródła fałszu.
10 III → 40 → 20 IV → 40 → 30 V
1 VI → 40 → 10 VII → 40 → 20 VIII
Zakładając, że pierwszy okres 40 dni i 40 nocy trwa 40 dni a drugi okres 40 dni i 40 nocy trwa 80 dni, że wejście na Górę następuje 1 dzień (Wj 24:4) po Dniu Pięćdziesiątnicy (Tygodni), że 7 dni z Księgi Wyjścia 24:16 to część okresu pierwszych 40 dni oraz że przed okresem drugich 40 dni i 40 nocy następuje co najmniej dwudniowa przerwa (Wj 32:30; 34:2), otrzymujemy:
7 III → 40 → 17 IV → 2 dni przerwy → 19/20 IV → 40 → 29/30 V → 40 → 9/10 VII
Choć Biblia jednoznacznie nie wskazuje na wymienione daty w miesiącu czwartym i piątym, należy zwrócić uwagę na ostatnią datę, 9/10 VII, która wypada w Dzień Zadośćuczynienia (Przebłagania). Jest to zarazem święto roku jubileuszowego (Kpł 25:8-12) i wszystko wskazuje na to, że jest to dzień, w którym ochrzczony został Jezus i w którym następuje identyfikacja Jezusa z Duchem Świętym, a głos Ojca z Nieba o Synu Umiłowanym łączy te wydarzenia z wydarzeniami na Górze Przeobrażenia. Tak jak chrzest Jezusa to początek trzyipółletniej misji kapłańskiej Jezusa w okresie głodu Słowa Bożego (Am 8:11), na wzór trzyipółletniego głodu za czasów Eliasza (Łk 4:25), tak przeobrażenie na Górze jest obrazem chwały Bożej ujawnionej w chwili zmartwychwstania Jezusa (Łk 9:31-32). Przemiana w „ciało duchowe” rozpoczyna się wraz z początkiem okresu Późnego Deszczu (propozycja Piotra, żeby zbudować 3 namioty sugeruje Święto Namiotów; Mt 17:4; Mk 9:5; Łk 9:33), a kończy wraz z Wniebowstąpieniem Jezusa – odejściem (eksodusem) Jezusa w chwale (Łk 9:31).
Wniebowstąpienie Jezusa miało miejsce 40 dni po zmartwychwstaniu Jego ciała (po Jego ukazaniu się; Dz 1:3), tj. ok 27 II. Jezus oficjalnie objawił się apostołom w Górnej Izbie (potocznie zwanej Wieczernikiem) w niedzielę wieczorem, 16 dnia miesiąca Nisan, co oznacza, że w rzeczywistości nastąpiło to 17 dnia miesiąca Nisan (po zachodzie słońca następuje bowiem zmiana daty; J 20:17). Z kolei 8 dni później, a więc 24 dnia miesiąca Nisan, Jezus ukazał się apostołom wraz z Tomaszem zwanym Didymosem (Bliźniakiem), co jest obrazem podwójnego programu zbawienia. Zauważmy, że 24 dzień miesiąca Nisan i symbolika dnia ósmego są obrazem równoległym do ostatniego dnia Święta Namiotów, który oddalony jest od tej daty o dokładnie 6 miesięcy. Obok apostołów świadkami Wniebowstąpienia Jezusa (wzięcia do Nieba w obłoku) jest dwóch mężów w białych szatach, na podobieństwo mężów obecnych na „Górze Przemienienia” (Mojżesza i Eliasza) oraz przy grobie. Dla nas najważniejsze jest to, że Wniebowstąpienie Jezusa, 27 II, pokrywa się z datą zakończenia wydarzeń związanych z Potopem (datą wyjścia z arki). Z kolei jedną z opcji i głównym kandydatem na datę zakończenia drugiego okresu 40 dni i 40 nocy pobytu Mojżesza na Górze Synaj (Horeb) jest data 27 VIII, oddalona o dokładnie 6 miesięcy od 27 II. Powiedzieliśmy także, że 27 VIII jest głównym kandydatem na datę poświęcenia Jezusa, które, licząc włącznie, nastąpiło 40 dni po dniu Jego narodzin, za który przyjęliśmy dzień 17 VII, oraz 33 dni po Jego obrzezaniu, także licząc włącznie (Kpł 12:3-4; Łk 2:22-24).
Następnie Pan zapowiada wejście Izraela, pod przewodnictwem anioła, do ziemi Kanaan, krainy opływającej w mleko i miód. Równocześnie zapowiada brak swojej obecności, gdyż Izrael to lud o twardym karku. Później, po błagalnym apelu Mojżesza, Bóg zmienia zdanie (Wj 33:16-17). Mojżesz buduje Namiot Spotkania (czyli zgromadzenia lub kongregacji), w czasie nieokreślonym, a kiedy Pan rozmawia z Mojżeszem twarzą w twarz, przed wejściem do namiotu pojawia się słup obłoku. Wtedy lud czci Boga, stojąc u drzwi namiotu. Następnie Bóg ukazuje swoją chwałę Mojżeszowi, ale „od tyłu”, przy czym rozpadlina skalna jest symbolem śmierci Jezusa. Wydarzenia z przeszłości z nawiązaniem do przyszłości, i vice-versa, są niczym innym jak „poznawaniem Boga” poprzez Słowo Boże, zarówno „od tyłu”, jak i „do tyłu”.
9. Nazajutrz rano (Wj 34:2) Mojżesz wchodzi na Synaj (po raz drugi po spędzeniu tam 40 dni i 40 nocy) z dwoma wyciosanymi przez siebie kamiennymi tablicami i własnoręcznie napisanymi słowami (w odróżnieniu od tablic napisanych przez Boga; Wj 24:12) w celu odnowienia przymierza (symboliczne 10 przykazań; Wj 34:28), gdzie bez jedzenia i picia spędza kolejne 40 dni i 40 nocy (Wj 34:28). Kiedy schodzi, jego twarz promienieje, wywołując strach wśród izraelitów, do tego stopnia, że gdy rozmawia z nimi po każdej wizycie Pana, przekazując polecenia prawa, musi zakładać welon (zasłonę). Zasłona jest obrazem Ducha Chrystusa, za sprawą którego zbawieni wybrańcy Boży oglądają chwałę Bożą, lub inaczej jasność Pańską w Prawie Ducha (2Kor 3:13-18), czyli w Łasce Bożej.
Zwróćmy uwagę na kilka detali takich jak przekazanie Prawa przez Boga najpierw w bezpośrednich słowach, następnie dwukrotnie w formie pisemnej. Z jednej strony czytamy o udziale „palca Bożego” (Wj 31:18) w tworzeniu przykazań, z drugiej o wykorzystaniu Mojżesza (Wj 24:4), z zaznaczeniem, że autorem prawa duchowego jest Bóg (Wj 24:12), przy czym Pismo powstało z natchnienia (Ducha) Bożego (Wj 17:14). Mówiąc o przykazaniach, należy podkreślić, że choć Biblia używa terminu „10 Przykazań” lub „10 Słów” (Wj 34:28), w rzeczywistości jest ich znacznie więcej. Można przeczytać, że księgi Wyjścia, Kapłańska, Liczb i Powtórzonego Prawa zawierają w sumie 613 przykazań (365 negatywnych i 248 pozytywnych) albo około 800 nakazów (łącznie ponad 1000, z których niektóre powtarzają się). Należy to jednak traktować umownie. Ważne, by nie traktować 10 Przykazań jako jedyny wyznacznik prawa lecz jako jego symbol, w ogólnym tego słowa znaczeniu.
Ze względu na strach lud od samego początku odmawia spotkania z Bogiem i domaga się, by Mojżesz był pośrednikiem. Kiedy Mojżesz otrzymuje prawo na Górze Synaj, które zabrania, między innymi, zarówno tworzenia podobizn Boga, jak i czczenia obcych bogów, Izrael, mimo że doświadczył mocy niewidzialnego Boga, który wyrwał ich z niewoli egipskiej, buduje Złotego Cielca jako boga widzialnego. Tym razem Aaron lęka się tłumu i obawia o swoje życie (Wj 32:22). Podobnie wygląda tworzenie ziemskich religii, które z jednej strony nauczają, że Bóg jest Duchem, a z drugiej rozumieją Biblię i Boga w sposób fizyczny, sprowadzając słowa Biblii i działanie Boga do nauki społecznej, do interwencji w ziemskie sprawy ludzi, związane ze zdrowiem, ekonomią czy polityką. Tym samym czczą Szatana. Chrześcijanie nauczają, że Jezus był człowiekiem, podczas gdy w rzeczywistości jest On Człowiekiem Niebieskim, czyli Duchem, którego nie interesuje ziemska sfera ludzkiej egzystencji. Religie instytucjonalne tworzą własne doktryny, miłe dla ludu, które zapewniają fałszywe poczucie bezpieczeństwa i dają fałszywą obietnicę życia wiecznego.
W opisie przekazania tablic mamy zatem dwa okresy po 40 dni i 40 nocy każdy, następujące niemal jeden po drugim, przy czym w jednym, jak i w drugim przypadku są to okresy bez jedzenia i picia (Pwt 9:9; Wj 34:28). Z fizycznego punktu widzenia, niemożliwym jest wytrzymanie bez wody więcej niż 7 dni (nawet jeśli wierzyć pogłoskom, że niektórzy wytrzymują dłużej, nie ma mowy o okresie dłuższym niż 3 tygodnie). Podobnie trudno wyobrazić sobie Mojżesza, w dodatku wygłodzonego, taszczącego dwie ogromne tablice kamienne. To sygnał dla nas, że wydarzenia te należy rozpatrywać w sferze obrazów i symboli, a nie jako dosłowne opisy fizycznych cudów, jak chciałoby wielu. Cały opis 40-letniego Eksodusu to ogromny zbiór symboli, łącznie z tym, że Bóg utrzymywał Izrael przy życiu, począwszy od niezużywającej się odzieży, na „nadprzyrodzonych” dostawach żywności skończywszy.
Opis otrzymania drugiego zbioru przykazań (drugiego zestawu tablic) kończy jaśniejąca twarz Mojżesza, która symbolizuje chwałę Bożą. Od razu przywołuje to na myśl przeobrażenie Jezusa na Górze, kiedy to Jego twarz jaśniała jak słońce; przeobrażenie, któremu towarzyszyli właśnie Mojżesz i Eliasz (Mt 17:1-8). Zarówno Jezus, Mojżesz, jak i Eliasz doświadczyli symbolicznego postu 40 dni i 40 nocy. Warto podkreślić, że Biblia informuje nas, że przeobrażenie to było widzeniem (Mt 17:9), co wymusza interpretację duchową: wybrańcy Boży zostaną przeobrażeni na obraz chwały Bożej, na wzór Jezusa, przy czym nawrócenie jest darem Bożym. Wyrażenie „Chwała Boża” symbolizuje nowe prawo, Prawo Ducha, które wskazuje na Ducha jako sprawcę woli i działania oraz na zbawienie poprzez Łaskę, czyli bez udziału uczynków człowieka. Pierwszy zestaw przykazań reprezentuje prawo grzechu i śmierci, spod którego zostaną przez Boga wyzwoleni tylko Jego wybrańcy. Prawo Ducha, reprezentujące życie wieczne, oznacza, że prawo należy interpretować w sposób duchowy, czyli symboliczny. Dlatego jest to prawo wyryte w „sercach” wybrańców, czyli w ich duszach, które otrzymały Ducha (Hbr 8:10; 10:16) lub inaczej prawo do życia wiecznego. Prawo (grzechu i śmierci) zostało tak skonstruowane, że jego zasady przeczą sobie nawzajem. Dlatego nie da się go wypełnić, stanowi bowiem pułapkę dla ducha Szatana. Dlatego czytamy, że Izraelici wciąż sercem wracali do Egiptu i bez przerwy odnosili się, i wciąż odnoszą, do prawa. Podobnie instytucjonalni chrześcijanie – wciąż tkwią w niewoli Szatana, gdyż opierają się na fizyczno-moralnym prawie. Święto Pięćdziesiątnicy (inaczej Tygodni lub Pierwocin) daje początek judaizmowi i chrześcijaństwu ziemskiemu, natomiast prawdziwymi, duchowymi Żydami i chrześcijanami są obrzezani i ochrzczeni duchowo, co nie ma nic wspólnego z fizycznymi obrządkami czy rytuałami odprawianymi przez współczesne kościoły. Tablice z przykazaniami, przechowywane w Arce Przymierza obok laski Aarona i dzbanka z manną, pokrywa Arki, zwana „ubłagalnią”, oraz dwa cherubiny, to jedynie symbole wskazujące na Chrystusa, Kapłana Najwyższego, Chleb Życia, Jedynego Pośrednika i zarazem Boga w formie Ducha.
Jeśli chodzi o pojęcie czasu, wydarzenia niekoniecznie muszą być w Biblii ułożone chronologicznie. Czasem są, czasem nie, choć wiadomo, że uzyskanie drugiego zestawu tablic nie mogło poprzedzać uzyskania pierwszego. Trudno jednak ustalić, czy budowa Namiotu Spotkania trwała dłużej niż jeden dzień oraz czy rozmowy Mojżesza z Bogiem podczas unoszenia się „słupa obłoku” miały miejsce w dłuższym okresie przed drugim okresem 40 dni i 40 nocy, czy po prostu odnoszą się do wydarzeń w przyszłości. Ta druga opcja jest bardziej prawdopodobna.
W zasadzie należy też przyjąć, że istnieją dwie możliwości dotyczące okresu 40 dni i 40 nocy: można go widzieć jako okres 40 dni oraz jako okres 80 dni. Zauważmy, że w przypadku pobytu Jezusa na pustyni mamy w Biblii zarówno okres 40 dni (Mk 1:13), jak i okres 40 dni i 40 nocy (Mt 4:2).
Poszukując tych okresów i zakładając, że słowne przekazanie Prawa miało miejsce 6 III, podczas Święta Pięćdziesiątnicy (Tygodni), a więc przyjmując za dzień wyjściowy dzień następny (tj. 7 III), mamy kolejno: 1 dzień (Wj 24:4) oraz 7 dni (Wj 24:16), a więc razem 8 dni. Możemy zatem rozpocząć odliczanie pierwszych 40 dni i 40 nocy od 15 III (piętnastego dnia trzeciego miesiąca, Siwan). Natomiast pomiędzy pierwszym i drugim okresem 40 dni i 40 nocy mamy okres 2 dni (Wj 32:30; 34:2). Przy założeniu, że okres 40 dni i 40 nocy stanowi okres 80 dni, uzyskujemy:
15 III → 40 → 25 IV → 40 → 5 VI (Ez 8:1) – koniec pierwszych 40 dni i 40 nocy
7 VI → 40 → 17 VII → 40 → 27 VIII – koniec drugich 40 dni i 40 nocy
Data 5 VI (Ez 8:1) związana jest z wizjami Boga proroka Ezechiela dotyczącymi bałwochwalstwa w Jerozolimie, a ściślej w świątyni (Ez 8), w której zasiadał bożek zazdrości (dosł. „wizerunek zazdrości), prowokujący do zazdrości. Wizja ta opisuje szereg „ohyd” (obrzydliwości), wykreowanych bożków, i oddawanie im czci, czego podłożem jest bałwochwalstwo, przy czym słowo „wizja” podkreśla, że chodzi o bałwochwalstwo duchowe. Świadczą o tym komnaty wyobraźni (Ez 8:12), w których skrywają się przywódcy Izraela (siedemdziesięciu spośród starszyzny), palący kadzidła obcym bogom. Dopełnieniem owych obrzydliwości są kobiety opłakujące Tammuza (Ez 8:14) i 25 mężczyzn oddających pokłon słońcu (Ez 8:16), w konsekwencji czego w kolejnych rozdziałach czytamy o tym, jak chwała Boża opuszcza świątynię i Jerozolimę. To bałwochwalstwo doskonale wpisuje się w opis czczenia Złotego Cielca po pierwszych 40 dniach i 40 nocach pobytu Mojżesza na Górze, kiedy to Pan niszczy bożka wraz z przykazaniami, a Izrael zostaje ukarany plagą. Tammuz to również nazwa IV miesiąca w kalendarzu żydowskim (X cywilnego), podczas gdy w Biblii miesiąc ten identyfikowany jest tylko za pomocą liczby 4. Być może to zbieg okoliczności, a być może pewna zależność, że miesiąc 4 albo kończy 40 dni pierwszej głodówki Mojżesza, albo jest punktem centralnym pierwszych 40 dni i 40 nocy.
Choć Biblia jednoznacznie nie podaje ani daty narodzin Jezusa, ani daty ukończenia Świątyni Salomona, poza wzmianką o 8 miesiącu (1Krl 6:38), to rozpoczynając drugi okres 40 dni po okresie 40 dni i 40 nocy, natrafiamy na dwa ważne wydarzenia, a raczej święta: środek Święta Namiotów (17 VII – prawdopodobna data narodzin Jezusa) oraz Dzień Zadośćuczynienia (10 VII – data chrztu Jezusa). Oczywiście środek Święta Namiotów znowu należy potraktować symbolicznie, gdyż jest to święto 8-dniowe, jednak dzień 3 wpisuje się w symbolikę zmartwychwstania Jezusa dnia trzeciego. To wówczas Jezus pojawia się oficjalnie (J 7:14); wcześniej pojawia się potajemnie (J 7:10). Jest to data o tyle wiarygodna, że w opowieści o Potopie reprezentuje oficjalną datę ocalenia arki, kiedy osiadła ona na górach Ararat (Rdz 8:4). Należy przy tym pamiętać, że Biblia w ogóle nie odnosi się oficjalnie do daty 18 czy 19 dnia miesiąca 7, który byłby 4 dniem Święta Namiotów, bez względu na to, czy liczy się włącznie czy nie. Data pełnego ukończenia świątyni najprawdopodobniej pokrywa się z dniem poświęcenia Jezusa w świątyni, który następuje 40 dni po Jego narodzeniu (Kpł 12:1-4), a więc 27 VIII (opcjonalnie 20 VIII).
Data narodzin Jezusa wciąż jest przedmiotem badań. Obecnie można jednak stwierdzić, że związana jest z miesiącem 7 kalendarza biblijnego (żydowskiego kalendarza religijnego), w którym odbywały się dwa duże święta (oraz Rosz ha-Szana, czyli żydowski Nowy Rok według kalendarza cywilnego – powszechnie znany jako święto trąbek, a w dosłownym tłumaczeniu „dzień alarmu”; Lb 29:1), czyli Dzień Zadośćuczynienia (Przebłagania; Lb 29:7) oraz Święto Namiotów (Lb 29:12). Narodziny Jezusa wpisują się w oba święta, tym bardziej że Święto Zadośćuczynienia, zwykle związane z pokutą, w roku jubileuszowym obwieszcza wolność dla zaprzedanych w niewolę (Kpł 25:9-10), na dźwięk rogu baraniego (a nie trąbek, jak tłumaczy się powszechnie). Jednak Święto Namiotów zalicza się do jednego z 3 głównych świąt, które wymagały obowiązkowego stawiennictwa (obok świąt Paschy [Pierwocin] oraz Tygodni [Pięćdziesiątnicy]; Pwt 16:16) i jest ostatnim świętem roku, co równocześnie zawiera odniesienie do czasów ostatecznych, w których Jezus zaplanował główne objawienie Prawdy Słowa Bożego. Pamiętajmy, że Jezus to Słowo, które stało się ciałem i zamieszkało (dosłownie: „rozpostarło namiot”; J 1:14) wśród nas, czyli wśród wybrańców (zobacz też Ap 7:15, gdzie wyraźnie mowa o wybrańcach, którzy wyszli z wielkiego ucisku; Ap 7:14). Ukończenie zbawienia, na głos archanioła i na dźwięk trąby Bożej (1 Tes 4:16), odmienienie wybrańców w mgnieniu oka na dźwięk ostatniej trąby (1 Kor 15:52), przyodzianie w niebieski przybytek oraz nowe odzienie (2Kor 5:2, 4) to symbolika zbawienia ciała, czyli daru ciała duchowego, inaczej ciała niebieskiego (1Kor 15:42-49).
Ponieważ Święto Tygodni (Pięćdziesiątnicy) otwiera erę zbawienia w Nowym Testamencie (Dz 2), w budowaniu nowej świątyni, nowej ziemi i nowych granic Izraela duchowego (które obrazują zbawienie wybrańców) szczególną rolę odgrywają dwa święta: Paschy i Namiotów (Ez 45:21, 25). Te święta niejako się uzupełniają. Uroczysty wjazd Jezusa do Jerozolimy, kojarzony z otwarciem Wielkiego Tygodnia, z finałem ofiary paschalnej (ukrzyżowaniem Jezusa), przyciąga wielki tłum z gałązkami palmowymi (J 12:12, 13), które były jednym z materiałów, które posłużyły do budowy namiotu (szałasu; Ne 8:15). Święto Namiotów obchodzone za dni Nehemiasza wiąże się także z nakazem wyjścia w góry (Ne 8:15), co z kolei wiąże się z okresem Wielkiego Ucisku (Mt 24:15-22), czyli okresem poprzedzającym koniec świata (Mt 24:29-31). Warto też zwrócić uwagę, że podczas przemienienia Jezusa (które jest obrazem zmartwychwstania) na górze, zwanej powszechnie Górą Przeobrażenia, prośba Piotra o możliwość postawienia 3 namiotów (dla Jezusa, Mojżesza i Eliasza; Mt 17:1-8; Mk 9:2-8; Łk 9:28-36) jest chybiona, gdyż to Jezus jest Przybytkiem Niebieskim. Nie mniej jednak mamy tu wskazówkę, że mogło chodzić o identyfikację tego wydarzenia ze Świętem Namiotów.
Ponieważ niektóre święta, takie jak Pascha (Pascha drugiego miesiąca jako obraz równoległy do Paschy pierwszego miesiąca) i Święto Namiotów (związane z poświęceniem Świątyni Salomona), bywają przedstawiane jako obrazy równoległe (choć w odstępie 6 miesięcy), warto wspomnieć, że poświęcenie Jezusa, około 40 dni po Jego narodzeniu (przy założeniu, że rzeczywistym dniem Jego narodzenia jest 17 VII), miałoby miejsce dokładnie 6 miesięcy po dniu 27 II, a więc dniu oficjalnego zakończenia Potopu (wyjścia z arki).
Należałoby też wziąć pod uwagę datę 1 VI (Ag 1:1) stosując odliczanie włączne (opcja nr 2), czyli dzień, w którym Pan wzywa do odbudowy świątyni (Mojżesz otrzymuje nowe tablice), obiecując zakończenie okresu suszy, głodu, pragnienia i bezużytecznej pracy, i nadejście okresu błogosławieństwa, począwszy od dnia 24 VI (Ag 1). Pan wzywa do wyjścia w góry po drewno na budowę domu Bożego (Ag 1:7). Owo „wyjście w góry” symbolizuje oddzielenie wybrańców od niewybrańców podczas okresu Wielkiego Ucisku (ohydy spustoszenia w miejscu świętym; Mt 24; Dn 12), kiedy to Bóg „wyprowadza” Swoją Chwałę ze świątyni używając symboliki wyprowadzenia wybrańców z instytucjonalnych kościołów, w których pozostają niewybrańcy, i które stają się w ten sposób siedliskiem złych duchów. Jest to symboliczna separacja wskazująca na istnienie dwóch różnych wymiarów duchowych: Boga jako Prawdy i Szatana jako źródła fałszu.
10 III → 40 → 20 IV → 40 → 30 V
1 VI → 40 → 10 VII → 40 → 20 VIII
Zakładając, że pierwszy okres 40 dni i 40 nocy trwa 40 dni a drugi okres 40 dni i 40 nocy trwa 80 dni, że wejście na Górę następuje 1 dzień (Wj 24:4) po Dniu Pięćdziesiątnicy (Tygodni), że 7 dni z Księgi Wyjścia 24:16 to część okresu pierwszych 40 dni oraz że przed okresem drugich 40 dni i 40 nocy następuje co najmniej dwudniowa przerwa (Wj 32:30; 34:2), otrzymujemy:
7 III → 40 → 17 IV → 2 dni przerwy → 19/20 IV → 40 → 29/30 V → 40 → 9/10 VII
Choć Biblia jednoznacznie nie wskazuje na wymienione daty w miesiącu czwartym i piątym, należy zwrócić uwagę na ostatnią datę, 9/10 VII, która wypada w Dzień Zadośćuczynienia (Przebłagania). Jest to zarazem święto roku jubileuszowego (Kpł 25:8-12) i wszystko wskazuje na to, że jest to dzień, w którym ochrzczony został Jezus i w którym następuje identyfikacja Jezusa z Duchem Świętym, a głos Ojca z Nieba o Synu Umiłowanym łączy te wydarzenia z wydarzeniami na Górze Przeobrażenia. Tak jak chrzest Jezusa to początek trzyipółletniej misji kapłańskiej Jezusa w okresie głodu Słowa Bożego (Am 8:11), na wzór trzyipółletniego głodu za czasów Eliasza (Łk 4:25), tak przeobrażenie na Górze jest obrazem chwały Bożej ujawnionej w chwili zmartwychwstania Jezusa (Łk 9:31-32). Przemiana w „ciało duchowe” rozpoczyna się wraz z początkiem okresu Późnego Deszczu (propozycja Piotra, żeby zbudować 3 namioty sugeruje Święto Namiotów; Mt 17:4; Mk 9:5; Łk 9:33), a kończy wraz z Wniebowstąpieniem Jezusa – odejściem (eksodusem) Jezusa w chwale (Łk 9:31).
Wniebowstąpienie Jezusa miało miejsce 40 dni po zmartwychwstaniu Jego ciała (po Jego ukazaniu się; Dz 1:3), tj. ok 27 II. Jezus oficjalnie objawił się apostołom w Górnej Izbie (potocznie zwanej Wieczernikiem) w niedzielę wieczorem, 16 dnia miesiąca Nisan, co oznacza, że w rzeczywistości nastąpiło to 17 dnia miesiąca Nisan (po zachodzie słońca następuje bowiem zmiana daty; J 20:17). Z kolei 8 dni później, a więc 24 dnia miesiąca Nisan, Jezus ukazał się apostołom wraz z Tomaszem zwanym Didymosem (Bliźniakiem), co jest obrazem podwójnego programu zbawienia. Zauważmy, że 24 dzień miesiąca Nisan i symbolika dnia ósmego są obrazem równoległym do ostatniego dnia Święta Namiotów, który oddalony jest od tej daty o dokładnie 6 miesięcy. Obok apostołów świadkami Wniebowstąpienia Jezusa (wzięcia do Nieba w obłoku) jest dwóch mężów w białych szatach, na podobieństwo mężów obecnych na „Górze Przemienienia” (Mojżesza i Eliasza) oraz przy grobie. Dla nas najważniejsze jest to, że Wniebowstąpienie Jezusa, 27 II, pokrywa się z datą zakończenia wydarzeń związanych z Potopem (datą wyjścia z arki). Z kolei jedną z opcji i głównym kandydatem na datę zakończenia drugiego okresu 40 dni i 40 nocy pobytu Mojżesza na Górze Synaj (Horeb) jest data 27 VIII, oddalona o dokładnie 6 miesięcy od 27 II. Powiedzieliśmy także, że 27 VIII jest głównym kandydatem na datę poświęcenia Jezusa, które, licząc włącznie, nastąpiło 40 dni po dniu Jego narodzin, za który przyjęliśmy dzień 17 VII, oraz 33 dni po Jego obrzezaniu, także licząc włącznie (Kpł 12:3-4; Łk 2:22-24).