PYTANIA I ODPOWIEDZI
Twoje narzędzia:
UWAGA: Powyższe linki do tekstów biblijnych udostępniamy wyłącznie dla wygody czytelnika. Znajdują się one jednak na stronach innych, niezależnych od nas autorów, których poglądy i opinie należą wyłącznie do nich, a zespół Projektu Daniel 12 tych poglądów nie autoryzuje ani nie podziela. Autoryzujemy jedynie teksty opublikowane na niniejszej stronie.
Pytanie 16a: Jak zrozumieć symbolikę zawartą w opisie Stworzenia świata?
Już w pierwszych wersetach Biblii widzimy panujący bezład i ciemność nad powierzchnią wód oraz Ducha Bożego unoszącego się nad wodami, a Bóg (czy też bóg) często przedstawiany jest w tym opisie jako „Elohim” (w liczbie mnogiej), czyli Bogowie (lub też bogowie). Jeśli chodzi o Boga Niebios, imię Elohim zwykle utożsamiane jest z Jego atrybutem jako Sędziego.
Bezład i dezorientacja są naturalnym, początkowym stanem człowieka, którego dusza jest wypełniona „ciemnością” i którego przeznaczeniem jest „głębia wód”, czyli wieczne potępienie lub inaczej duch Szatana. Duch poruszający się nad wodami jest symbolem nadziei zbawienia poprzez Łaskę Bożą.
Oprócz bezładu i ciemności, które są obrazem Szatana, mamy także prezentację Boga w liczbie mnogiej oraz Ducha Bożego, co razem stanowi obraz Pełni Boga (potocznie zwanej „Trójcą”). W zasadzie Szatan również stanowi pełnię ducha przeciwnego, stąd mamy tu zestawienie „bezładu”, „pustkowia” i „ciemności” (ciemności głębi). Kontrast pomiędzy Bogiem a Szatanem jest wyrażony za pomocą kontrastu pomiędzy jasnością i ciemnością oraz dniem i nocą. Żeby zrozumieć, co oznacza „pełnia” dodajmy, że według Biblii człowiek składa się z ciała, duszy i ducha. W takim znaczeniu człowiek został stworzony na obraz i podobieństwo Boga, czy też Bogów. Z innego jeszcze punktu widzenia, sama ziemia stanowi obraz ciała człowieka, niebo – obraz jego duszy, a ciemność i jasność to obrazy dwóch przeciwstawnych duchów, które mogą w człowieku przebywać. Między ciemnością i jasnością nie ma żadnych kompromisów ani wspólnych cech. Ciemność pojawia się jako pierwsza (przed Światłem), dokładnie tak samo, jak pierwszą potęgą panującą na ziemi jest Szatan. Obecność Ciemności wymaga pojawienia się Światła, a Sklepienie to obraz Ducha, czyli przejścia z Ciemności do Światła. Ponieważ Szatan jest narzędziem w rękach Boga i jest duchem podrzędnym, działanie Szatana to egzekucja gniewu Bożego, a obecność Szatana to obecność symbolicznego „grzechu”. Należy pamiętać, że Szatan to duch, a grzech to obecność ducha nieczystego w człowieku.
Biblia opisuje niejako podwójny obraz stworzenia świata i człowieka – najpierw przez Boga, później przez Pana Boga, a słowo „Pan” jest atrybutem Boga dotyczącym łaski (Rdz 2:4b,7).
W opisie stworzenia roślin, ryb, ptaków oraz zwierząt symbolika wyrażenia „według ich rodzaju” (Rdz 1:12, 21, 24) z fizycznego punktu widzenia może odnosić się do różnych gatunków, a z duchowego do podziału świata duchowego na duchy „nieczyste” i „czyste”, czyli na niewybrańców i wybrańców.
Człowiek został stworzony na podobieństwo Elohim (Rdz 5:1-2), które to słowo może określać Bogów (w odniesieniu do Boga Najwyższego) lub bogów (w odniesieniu do Szatana). W rzeczywistości człowiek naturalny stwarzany jest na podobieństwo Szatana, a dopiero człowiek duchowy (zbawiony wybraniec) na podobieństwo Boga Najwyższego. W każdym przypadku człowiek zostaje poczęty pod panowaniem Szatana i z pierwotnym przeznaczeniem na Boży sąd. Tak jak słowo „Elohim” występuje w liczbie mnogiej, tak też w obrazie stworzenia mamy człowieka (hebr. „adam”) przedstawionego jako mężczyznę i kobietę w jednym, choć kobieta niejako wyłania się z mężczyzny. Każdy człowiek z natury ma fizyczne, doczesne ciało i wieczną duszę, jednak o wiecznym przeznaczeniu człowieka decyduje jego część duchowa. Obecność ciemności, nocy, Drzewa Poznania Dobra i Zła oraz wyróżnienie Węża w opisie stworzonego świata to symbole opisujące obecność Szatana i owoce złego ducha, którym ulega każdy człowiek z natury (słowo „adam” znaczy „człowiek” ale także i „ludzkość”). Wcześniej wspomnieliśmy o tym, że Szatan przychodzi na Ziemię jako pierwszy, stąd każdy człowiek (cała ludzkość) znajduje się pod jego duchowym panowaniem. Nie oznacza to bynajmniej, że każdy człowiek musi mieć wstrętny charakter i być zły z punktu widzenia naszych norm kulturowo-prawno-moralnych. Oznacza to jedynie, że nasza duchowa natura posiada w sobie ducha obcego, przeciwnego do Ducha Bożego.
Stworzenie człowieka na podobieństwo Boga jest tylko zewnętrznym obrazem tego „podobieństwa”, podobnie jak księżyc, który nie ma własnego światła i jego blask jest jedynie odbiciem słońca. Tak samo prawo grzechu i śmierci jest zewnętrznym obrazem Prawa Ducha, czyli Łaski. Należy pamiętać, że Szatan pozuje na „anioła światłości”, podczas gdy w rzeczywistości jest „aniołem ciemności” (słowo anioł to synonim ducha lub posłańca). Nie można zbliżyć się do słońca, gdyż grozi to spaleniem. To słońce dosięga swoimi promieniami Ziemi. Podobnie nie można przyjść do Chrystusa, gdyż to Chrystus przychodzi do swoich wybrańców. Człowiekowi wydaje się, że sam może wypełnić prawo, tak jak fizycznie może dotrzeć do Księżyca.
Słowo “obraz”, podobnie jak słowo “cień”, nie odnosi się do rzeczywistości duchowej (rzeczywistości niebieskiej, Hbr 8:5), która jest w Chrystusie (Kol 2:17), lecz pokazuje, że Adam (Pierwszy Adam) stanowi fizyczny obraz Boga, a przez to duchowy obraz Szatana. Pierwszy Człowiek chciał być „jak Bóg” (słowa Węża), według woli Szatana (Węża), co oznacza, że nie był Bogiem, czyli nie posiadał cząstki Ducha Świętego.
Wybraniec Boży jest z góry przeznaczony na to, by stał się na wzór obrazu Chrystusa (w zgodzie z tym obrazem) (Rz 8:29), czyli obrazu Człowieka Niebieskiego (1 Kor 15:49).
Obrazami duchowego Izraela, czy duchowego kościoła, są Izrael fizyczny i Kościół instytucjonalny, stąd też słowo „obraz” oznacza fizyczne podobieństwo do duchowej istoty. Prawo grzechu i śmierci (Hbr 10:1) jest obrazem Prawa Ducha, czyli świadectwa, które daje Duch Święty (Hbr 10:15), czyli przymierza w sercu (Hbr 10:16-17). W momencie, kiedy Bóg przekazywał Prawo Mojżeszowi poprzez Anioła, czyli Ducha Bożego, jako Prawo duchowe, Izrael uczynił sobie bogów (w oryginale liczba mnoga, Wj 32:23-24) w postaci złotego cielca, co łączy bogów fizycznego Izraela z fizyczną interpretacją pojęcia bóstwa-zbawiciela.
Należy być bardzo ostrożnym i nie starać się identyfikować Boga i dzieci Bożych, gdyż w praktyce „bogami” są wszyscy (Ps 82:6, J 10:34-36). Jest tak dlatego, że wszyscy przynależą do boga tego świata (Szatana), a prawdziwymi dziećmi Bożymi są tylko zbawieni wybrańcy Boży. Błogosławieństwo Boże z pozoru skierowane jest do wszystkich, zarówno niewybrańców, jak i wybrańców (Słowo Boże skierowane jest do całego świata), jednak w rzeczywistości zbawienie dotyczy tylko „reszty”, czyli wybrańców. W opisach dziejów patriarchów zawsze obecna jest równoległa linia rodowa niewybrańców, począwszy do Kaina i Chama, poprzez Izmaela, Ezawa, a na Danie skończywszy.
Dlatego to, że Adam nazywany jest „synem Bożym” (Łk 3:38) niekoniecznie oznacza, że określenie to odnosi się do wybrańca, gdyż określani są nim również olbrzymi i mocarze, którzy są w Biblii obrazem ducha Szatana – „złego usposobienia”, któremu nie oprze się żadna istota cielesna (człowiek), gdyż nie posiada Ducha Bożego (Rdz 6:2-7). Zresztą sam Szatan był wśród synów Bożych (Hi 1:6-7).
Pytanie 16b: Czy stworzony świat był doskonały?
Choć w opisie Stworzenia świata wszyscy upatrują doskonałość (oczywiście z punktu widzenia dzieła Boga jest to doskonałość), należy podkreślić, że ukazuje on od samego początku obecność i dominację Szatana. Poza symboliką bezładu, głębi, ciemności, czy nocy, widzimy tu także potwory morskie stworzone z wód (nawiązanie do Smoka i bestii wychodzącej z morza), czy istoty pełzające, z których najbardziej przebiegłą jest Wąż (oczywisty symbol Szatana). Istoty żywe, z którymi utożsamiane są potwory morskie, zwierzęta pełzające i dzikie zwierzęta (bestie ziemi), to w dosłownym tłumaczeniu „dusze żyjące” (Rdz 1:20, 24), na wzór stworzenia człowieka (Rdz 2:7). Co ciekawe, wszystkim Bóg nakazał się rozmnażać. Natura człowieka przypomina naturę zwierzęcia. W obu przypadkach mamy stworzenie z ziemi i w formie duszy, gdzie Szatan posiada dominację jako ów „przebiegły”. Czytamy, że Bóg ulepił człowieka z prochu ziemi i tchnął w niego duszę. Bóg „uczynił” ciało człowieka oraz „stworzył” duszę człowieka. Ciało człowieka ulepione z ziemi łączy Pierwszego Adama z człowiekiem ziemskim, utożsamianym z duchem tego świata (duchem Szatana).
Podobieństwo, albo obraz, w odniesieniu do Szatana (boga), czy Boga, dotyczy aspektu duchowego, czyli ducha Pierwszego Adama (obrazu Szatana), utożsamianego z „duszą żyjącą” (w konsekwencji ducha Szatana), albo Ducha Drugiego (Ostatniego) Adama (obrazu Chrystusa), czyli Ducha Ożywiającego (1 Kor 15:45).
W stworzeniu człowieka mamy zatem aspekt ziemski (ciało ulepione z prochu ziemi). Ogród Eden to symbol Królestwa Bożego na ziemi, z którego człowiek, po ujawnieniu jego natury grzechu (przebywającego w nim ducha Szatana), zostaje wydalony.
Czy fizycznie rzecz biorąc była to Mezopotamia, czy nie, nie ma oczywiście najmniejszego znaczenia. Należy pamiętać, że słowo „Adam” znaczy także „ludzkość” i że Adam to każdy z nas. „Pierwszy Adam” to obraz naturalnego (cielesnego) człowieka, obraz naszej pierwszej duchowej natury, bez Ducha Bożego i pod panowaniem ducha Szatana. W pewnym sensie każdy człowiek znajduje się w obecności Boga (samo dzieło Stworzenia czy Biblia to fizyczne obrazy obecności Boga), czyli potencjalnie w Królestwie Bożym. Jednak wraz z sądem Bożym następuje odsłonięcie prawdy i odseparowanie duchów obcych (niewybrańców).
Różnica w stworzeniu człowieka i innych istot polega na tym, że dusza człowieka została tchnięta w niego przez Boga. Owszem, z jednej strony odnosi się to do nieśmiertelności ludzkiej duszy, poglądu głoszonego przez kościół, ale mówiąc bardziej precyzyjnie, do przystosowania człowieka do nieskończoności jako wymiaru. Pierwszy Adam jest przykładem śmierci duchowej, czyli bycia pod panowaniem ducha śmierci, Szatana, a ostatecznie przeznaczenia na potępienie wieczne. Jak pamiętamy, Adam fizycznie nie umarł zaraz po zjedzeniu owocu, co wyklucza fizyczną interpretację stworzenia i wydarzeń w Edenie. Obraz Stworzenia oraz zapowiedzi przyjścia Mesjasza – Ducha Bożego (Światła) – to obraz daru Bożego (Łaski), który wyraża się w tym, że Bóg przeznaczył wybrańców do życia wiecznego. Każdy niewybraniec zaczyna i kończy jako Pierwszy Adam. Natomiast każdy wybraniec zaczyna jako Pierwszy Adam, a kończy jako Ostatni Adam. Innymi słowy, na mocy Ducha, wybraniec przechodzi transformację z ciemności do Światła, czyli z królestwa Szatana do Królestwa Bożego, z ducha Szatana do Ducha Bożego. Transformacja ta odbywa się poprzez wyrzucenie z duszy wybrańca ducha Szatana (grzechu) i wejście na to miejsce Ducha Bożego. W Biblii proces ten nazywa się oczyszczeniem z grzechu, odkupieniem, zbawieniem, nowym narodzeniem, obmyciem, itp.
Przeznaczenie człowieka do wieczności oznacza, że dane jest nam wszystkim przebywanie w nieskończoności, dlatego Bóg jest Duchem wiecznym pochodzącym z nieskończoności i sięgającym w nieskończoność. Świat został stworzony i zamknięty w czasie, stąd fizyczność zamknięta jest w wymiarze skończoności, w związku z tym nasze ziemskie ciała nigdy nie opuszczą tego wymiaru. Po śmierci wracają do materii tego świata zupełnie się rozkładając. Zmartwychwstanie ciała w dniu ostatecznym nie dotyczy zatem odzyskania naszych fizycznych ciał. Na przykład w przypadku aborcji, których dokonuje się naprawdę dużo, wiele ludzkich istot nigdy nawet nie otrzymało w pełni wykształconych ciał, a część ludzi rodzi się w ciele zdeformowanym. Nie wspominając już o tak zwanych bliźniętach syjamskich, które w ekstremalnych przypadkach dzielą jedno ciało, mając jedno serce i tułów, będąc jednocześnie dwiema odrębnymi istotami ludzkimi. Wraz z końcem świata wybrańcy staną się „pełnią duchową”, czyli otrzymają duchowe ciała przystosowane do egzystencji w pozaziemskim, niefizycznym, nieskończonym wymiarze. Wyrażenie „zmartwychwstanie ciała” symbolizuje także ostatnią grupę Bożych wybrańców, których Bóg zbawi na końcu świata.
Pytanie 16c: Kim jest Szatan?
Istnieje wiele przesłanek mówiących o tym, że Szatan przebywał w obecności Boga. Na przykład w Księdze Hioba widzimy Szatana przemieszczającego się pomiędzy Niebem a Ziemią. Równocześnie opis Stworzenia świata wskazuje na obecność Ciemności („ciemność była”, jak mówi Rdz 1:2). Fakt, że Szatan przebywał w obecności Boga w Niebie, czyli w duchowym wymiarze nieskończoności, sugeruje, że Szatan także jest duchem niekończonym, czyli mówiąc względem czasu, pochodzi z nieskończoności i zmierza do nieskończoności. Można by rzec, że jest on jakby antytezą Boga, mocą duchową konkurującą z Bogiem i kwestionującą jego władzę. Szatan, podobnie jak Bóg, jest duchem i aniołem – oba te określenia stosowane są przez Biblię w stosunku do obu tych mocy. Zbawieni (zmartwychwstali) wybrańcy nazywani są Aniołami Bożymi (Mt 22:30). Jest tak dlatego, że posiadają oni cząstkę Ducha Bożego. Ci, którzy nie mają w sobie Ducha i Jego owoców (takich jak wiara, miłość) są jak aniołowie (duchy), którzy nie zachowali swej godności, będąc spętani wiekuistymi więzami i trzymani w ciemnościach na dzień sądu (Jude 5-6). Tymi „więzami wiekuistymi” i „ciemnością” jest duch Szatana. Wojna duchowa (Ef 6), czyli wojna pomiędzy Duchem Bożym a duchem Szatana, to wojna pozorna, gdyż Duch Boży reprezentuje z góry przesądzonego Zwycięzcę. Symbolicznie porażka Szatana i jego aniołów opisywana jest jako porażka Smoka i Węża Starodawnego wraz z niewybrańcami w wojnie z Archaniołem Gabrielem (który jest obrazem Chrystusa) i Jego zastępem (wybrańcami). Rezultatem tej porażki jest „zrzucenie” Szatana z Nieba na Ziemię. Zwycięstwo wybrańców to zasługa krwi Baranka, czyli przelania Ducha (Ap 12: 7-10), którego słowo „krew” reprezentuje. W tym kontekście Szatan to „upadły anioł”, czyli upadły, przegrany duch, ale w innych częściach Biblii odnajdujemy także takie jego symboliczne określenia jak buntownik, oskarżyciel, a wreszcie wróg Boga. Szatan to również duch buntu (Ef 2:2), morderca i ojciec kłamstwa (J 8:44).
Szatan przedstawiany jest także jako Smok, Wąż i Bestia, która wychodzi z otchłani ku zagładzie ludzi (niewybrańców), a w konsekwencji zmierza ku własnej zagładzie (Ap 20). Szatan to anioł (duch) czeluści, któremu Biblia przypisuje takie imiona jak Abaddon czy Apollyon (Ap 9: 11). Szatan to Lucyfer, czyli symboliczny król Babilonu, któremu wydawało się, że mógł się wznieść ponad gwiazdy Boga, czyli ponad Jego wybrańców, nad którymi wcześniej posiadał władzę, ale sam stał się gwiazdą upadłą z Nieba (Iz 14:12-15).
Człowiek naturalny to człowiek czczący boga upadłego z nieba (Dz 19:35) obrazowanego przez człowieka ziemskiego (1 Kor 15:49), czyniący „obraz” Bestii poprzez ducha (Ap 13:14-15).
Szatan spadający z Nieba przybiera symboliczną formę błyskawicy (Łk 10: 18), którym to symbolem określany jest także Jezus (np. obrazem zmartwychwstałego Jezusa jest „Anioł Pański”, jaśniejący jak błyskawica, Mt 28:2-3). Błyskawica ma znaczenie pochodzące od światła, a światło może symbolizować ducha: czyjeś wnętrze/dusza może być ciemnością lub jasnością, ale jasnością tylko wtedy, kiedy zostanie oświecone blaskiem Ducha Bożego (Łk 11:35-36). Biblia przestrzega, że Szatan podaje się za anioła (ducha) światłości (2 Kor 11:13), co wiąże się z fałszywym proroctwem, albo inaczej fałszywą nauką na temat zbawienia, bo tylko w ten sposób można odróżnić ducha obcego od Ducha Bożego.
Biblia to obraz Słowa Bożego, którym jest sam Bóg. Jednak Biblia rozumiana i interpretowana fizycznie to identyfikacja ducha Szatana. Dopiero duchowy przekaz Biblii, pojmowany i przekazywany poprzez Ducha, to identyfikacja Ducha Bożego.
Już w pierwszych wersetach Biblii widzimy panujący bezład i ciemność nad powierzchnią wód oraz Ducha Bożego unoszącego się nad wodami, a Bóg (czy też bóg) często przedstawiany jest w tym opisie jako „Elohim” (w liczbie mnogiej), czyli Bogowie (lub też bogowie). Jeśli chodzi o Boga Niebios, imię Elohim zwykle utożsamiane jest z Jego atrybutem jako Sędziego.
Bezład i dezorientacja są naturalnym, początkowym stanem człowieka, którego dusza jest wypełniona „ciemnością” i którego przeznaczeniem jest „głębia wód”, czyli wieczne potępienie lub inaczej duch Szatana. Duch poruszający się nad wodami jest symbolem nadziei zbawienia poprzez Łaskę Bożą.
Oprócz bezładu i ciemności, które są obrazem Szatana, mamy także prezentację Boga w liczbie mnogiej oraz Ducha Bożego, co razem stanowi obraz Pełni Boga (potocznie zwanej „Trójcą”). W zasadzie Szatan również stanowi pełnię ducha przeciwnego, stąd mamy tu zestawienie „bezładu”, „pustkowia” i „ciemności” (ciemności głębi). Kontrast pomiędzy Bogiem a Szatanem jest wyrażony za pomocą kontrastu pomiędzy jasnością i ciemnością oraz dniem i nocą. Żeby zrozumieć, co oznacza „pełnia” dodajmy, że według Biblii człowiek składa się z ciała, duszy i ducha. W takim znaczeniu człowiek został stworzony na obraz i podobieństwo Boga, czy też Bogów. Z innego jeszcze punktu widzenia, sama ziemia stanowi obraz ciała człowieka, niebo – obraz jego duszy, a ciemność i jasność to obrazy dwóch przeciwstawnych duchów, które mogą w człowieku przebywać. Między ciemnością i jasnością nie ma żadnych kompromisów ani wspólnych cech. Ciemność pojawia się jako pierwsza (przed Światłem), dokładnie tak samo, jak pierwszą potęgą panującą na ziemi jest Szatan. Obecność Ciemności wymaga pojawienia się Światła, a Sklepienie to obraz Ducha, czyli przejścia z Ciemności do Światła. Ponieważ Szatan jest narzędziem w rękach Boga i jest duchem podrzędnym, działanie Szatana to egzekucja gniewu Bożego, a obecność Szatana to obecność symbolicznego „grzechu”. Należy pamiętać, że Szatan to duch, a grzech to obecność ducha nieczystego w człowieku.
Biblia opisuje niejako podwójny obraz stworzenia świata i człowieka – najpierw przez Boga, później przez Pana Boga, a słowo „Pan” jest atrybutem Boga dotyczącym łaski (Rdz 2:4b,7).
W opisie stworzenia roślin, ryb, ptaków oraz zwierząt symbolika wyrażenia „według ich rodzaju” (Rdz 1:12, 21, 24) z fizycznego punktu widzenia może odnosić się do różnych gatunków, a z duchowego do podziału świata duchowego na duchy „nieczyste” i „czyste”, czyli na niewybrańców i wybrańców.
Człowiek został stworzony na podobieństwo Elohim (Rdz 5:1-2), które to słowo może określać Bogów (w odniesieniu do Boga Najwyższego) lub bogów (w odniesieniu do Szatana). W rzeczywistości człowiek naturalny stwarzany jest na podobieństwo Szatana, a dopiero człowiek duchowy (zbawiony wybraniec) na podobieństwo Boga Najwyższego. W każdym przypadku człowiek zostaje poczęty pod panowaniem Szatana i z pierwotnym przeznaczeniem na Boży sąd. Tak jak słowo „Elohim” występuje w liczbie mnogiej, tak też w obrazie stworzenia mamy człowieka (hebr. „adam”) przedstawionego jako mężczyznę i kobietę w jednym, choć kobieta niejako wyłania się z mężczyzny. Każdy człowiek z natury ma fizyczne, doczesne ciało i wieczną duszę, jednak o wiecznym przeznaczeniu człowieka decyduje jego część duchowa. Obecność ciemności, nocy, Drzewa Poznania Dobra i Zła oraz wyróżnienie Węża w opisie stworzonego świata to symbole opisujące obecność Szatana i owoce złego ducha, którym ulega każdy człowiek z natury (słowo „adam” znaczy „człowiek” ale także i „ludzkość”). Wcześniej wspomnieliśmy o tym, że Szatan przychodzi na Ziemię jako pierwszy, stąd każdy człowiek (cała ludzkość) znajduje się pod jego duchowym panowaniem. Nie oznacza to bynajmniej, że każdy człowiek musi mieć wstrętny charakter i być zły z punktu widzenia naszych norm kulturowo-prawno-moralnych. Oznacza to jedynie, że nasza duchowa natura posiada w sobie ducha obcego, przeciwnego do Ducha Bożego.
Stworzenie człowieka na podobieństwo Boga jest tylko zewnętrznym obrazem tego „podobieństwa”, podobnie jak księżyc, który nie ma własnego światła i jego blask jest jedynie odbiciem słońca. Tak samo prawo grzechu i śmierci jest zewnętrznym obrazem Prawa Ducha, czyli Łaski. Należy pamiętać, że Szatan pozuje na „anioła światłości”, podczas gdy w rzeczywistości jest „aniołem ciemności” (słowo anioł to synonim ducha lub posłańca). Nie można zbliżyć się do słońca, gdyż grozi to spaleniem. To słońce dosięga swoimi promieniami Ziemi. Podobnie nie można przyjść do Chrystusa, gdyż to Chrystus przychodzi do swoich wybrańców. Człowiekowi wydaje się, że sam może wypełnić prawo, tak jak fizycznie może dotrzeć do Księżyca.
Słowo “obraz”, podobnie jak słowo “cień”, nie odnosi się do rzeczywistości duchowej (rzeczywistości niebieskiej, Hbr 8:5), która jest w Chrystusie (Kol 2:17), lecz pokazuje, że Adam (Pierwszy Adam) stanowi fizyczny obraz Boga, a przez to duchowy obraz Szatana. Pierwszy Człowiek chciał być „jak Bóg” (słowa Węża), według woli Szatana (Węża), co oznacza, że nie był Bogiem, czyli nie posiadał cząstki Ducha Świętego.
Wybraniec Boży jest z góry przeznaczony na to, by stał się na wzór obrazu Chrystusa (w zgodzie z tym obrazem) (Rz 8:29), czyli obrazu Człowieka Niebieskiego (1 Kor 15:49).
Obrazami duchowego Izraela, czy duchowego kościoła, są Izrael fizyczny i Kościół instytucjonalny, stąd też słowo „obraz” oznacza fizyczne podobieństwo do duchowej istoty. Prawo grzechu i śmierci (Hbr 10:1) jest obrazem Prawa Ducha, czyli świadectwa, które daje Duch Święty (Hbr 10:15), czyli przymierza w sercu (Hbr 10:16-17). W momencie, kiedy Bóg przekazywał Prawo Mojżeszowi poprzez Anioła, czyli Ducha Bożego, jako Prawo duchowe, Izrael uczynił sobie bogów (w oryginale liczba mnoga, Wj 32:23-24) w postaci złotego cielca, co łączy bogów fizycznego Izraela z fizyczną interpretacją pojęcia bóstwa-zbawiciela.
Należy być bardzo ostrożnym i nie starać się identyfikować Boga i dzieci Bożych, gdyż w praktyce „bogami” są wszyscy (Ps 82:6, J 10:34-36). Jest tak dlatego, że wszyscy przynależą do boga tego świata (Szatana), a prawdziwymi dziećmi Bożymi są tylko zbawieni wybrańcy Boży. Błogosławieństwo Boże z pozoru skierowane jest do wszystkich, zarówno niewybrańców, jak i wybrańców (Słowo Boże skierowane jest do całego świata), jednak w rzeczywistości zbawienie dotyczy tylko „reszty”, czyli wybrańców. W opisach dziejów patriarchów zawsze obecna jest równoległa linia rodowa niewybrańców, począwszy do Kaina i Chama, poprzez Izmaela, Ezawa, a na Danie skończywszy.
Dlatego to, że Adam nazywany jest „synem Bożym” (Łk 3:38) niekoniecznie oznacza, że określenie to odnosi się do wybrańca, gdyż określani są nim również olbrzymi i mocarze, którzy są w Biblii obrazem ducha Szatana – „złego usposobienia”, któremu nie oprze się żadna istota cielesna (człowiek), gdyż nie posiada Ducha Bożego (Rdz 6:2-7). Zresztą sam Szatan był wśród synów Bożych (Hi 1:6-7).
Pytanie 16b: Czy stworzony świat był doskonały?
Choć w opisie Stworzenia świata wszyscy upatrują doskonałość (oczywiście z punktu widzenia dzieła Boga jest to doskonałość), należy podkreślić, że ukazuje on od samego początku obecność i dominację Szatana. Poza symboliką bezładu, głębi, ciemności, czy nocy, widzimy tu także potwory morskie stworzone z wód (nawiązanie do Smoka i bestii wychodzącej z morza), czy istoty pełzające, z których najbardziej przebiegłą jest Wąż (oczywisty symbol Szatana). Istoty żywe, z którymi utożsamiane są potwory morskie, zwierzęta pełzające i dzikie zwierzęta (bestie ziemi), to w dosłownym tłumaczeniu „dusze żyjące” (Rdz 1:20, 24), na wzór stworzenia człowieka (Rdz 2:7). Co ciekawe, wszystkim Bóg nakazał się rozmnażać. Natura człowieka przypomina naturę zwierzęcia. W obu przypadkach mamy stworzenie z ziemi i w formie duszy, gdzie Szatan posiada dominację jako ów „przebiegły”. Czytamy, że Bóg ulepił człowieka z prochu ziemi i tchnął w niego duszę. Bóg „uczynił” ciało człowieka oraz „stworzył” duszę człowieka. Ciało człowieka ulepione z ziemi łączy Pierwszego Adama z człowiekiem ziemskim, utożsamianym z duchem tego świata (duchem Szatana).
Podobieństwo, albo obraz, w odniesieniu do Szatana (boga), czy Boga, dotyczy aspektu duchowego, czyli ducha Pierwszego Adama (obrazu Szatana), utożsamianego z „duszą żyjącą” (w konsekwencji ducha Szatana), albo Ducha Drugiego (Ostatniego) Adama (obrazu Chrystusa), czyli Ducha Ożywiającego (1 Kor 15:45).
W stworzeniu człowieka mamy zatem aspekt ziemski (ciało ulepione z prochu ziemi). Ogród Eden to symbol Królestwa Bożego na ziemi, z którego człowiek, po ujawnieniu jego natury grzechu (przebywającego w nim ducha Szatana), zostaje wydalony.
Czy fizycznie rzecz biorąc była to Mezopotamia, czy nie, nie ma oczywiście najmniejszego znaczenia. Należy pamiętać, że słowo „Adam” znaczy także „ludzkość” i że Adam to każdy z nas. „Pierwszy Adam” to obraz naturalnego (cielesnego) człowieka, obraz naszej pierwszej duchowej natury, bez Ducha Bożego i pod panowaniem ducha Szatana. W pewnym sensie każdy człowiek znajduje się w obecności Boga (samo dzieło Stworzenia czy Biblia to fizyczne obrazy obecności Boga), czyli potencjalnie w Królestwie Bożym. Jednak wraz z sądem Bożym następuje odsłonięcie prawdy i odseparowanie duchów obcych (niewybrańców).
Różnica w stworzeniu człowieka i innych istot polega na tym, że dusza człowieka została tchnięta w niego przez Boga. Owszem, z jednej strony odnosi się to do nieśmiertelności ludzkiej duszy, poglądu głoszonego przez kościół, ale mówiąc bardziej precyzyjnie, do przystosowania człowieka do nieskończoności jako wymiaru. Pierwszy Adam jest przykładem śmierci duchowej, czyli bycia pod panowaniem ducha śmierci, Szatana, a ostatecznie przeznaczenia na potępienie wieczne. Jak pamiętamy, Adam fizycznie nie umarł zaraz po zjedzeniu owocu, co wyklucza fizyczną interpretację stworzenia i wydarzeń w Edenie. Obraz Stworzenia oraz zapowiedzi przyjścia Mesjasza – Ducha Bożego (Światła) – to obraz daru Bożego (Łaski), który wyraża się w tym, że Bóg przeznaczył wybrańców do życia wiecznego. Każdy niewybraniec zaczyna i kończy jako Pierwszy Adam. Natomiast każdy wybraniec zaczyna jako Pierwszy Adam, a kończy jako Ostatni Adam. Innymi słowy, na mocy Ducha, wybraniec przechodzi transformację z ciemności do Światła, czyli z królestwa Szatana do Królestwa Bożego, z ducha Szatana do Ducha Bożego. Transformacja ta odbywa się poprzez wyrzucenie z duszy wybrańca ducha Szatana (grzechu) i wejście na to miejsce Ducha Bożego. W Biblii proces ten nazywa się oczyszczeniem z grzechu, odkupieniem, zbawieniem, nowym narodzeniem, obmyciem, itp.
Przeznaczenie człowieka do wieczności oznacza, że dane jest nam wszystkim przebywanie w nieskończoności, dlatego Bóg jest Duchem wiecznym pochodzącym z nieskończoności i sięgającym w nieskończoność. Świat został stworzony i zamknięty w czasie, stąd fizyczność zamknięta jest w wymiarze skończoności, w związku z tym nasze ziemskie ciała nigdy nie opuszczą tego wymiaru. Po śmierci wracają do materii tego świata zupełnie się rozkładając. Zmartwychwstanie ciała w dniu ostatecznym nie dotyczy zatem odzyskania naszych fizycznych ciał. Na przykład w przypadku aborcji, których dokonuje się naprawdę dużo, wiele ludzkich istot nigdy nawet nie otrzymało w pełni wykształconych ciał, a część ludzi rodzi się w ciele zdeformowanym. Nie wspominając już o tak zwanych bliźniętach syjamskich, które w ekstremalnych przypadkach dzielą jedno ciało, mając jedno serce i tułów, będąc jednocześnie dwiema odrębnymi istotami ludzkimi. Wraz z końcem świata wybrańcy staną się „pełnią duchową”, czyli otrzymają duchowe ciała przystosowane do egzystencji w pozaziemskim, niefizycznym, nieskończonym wymiarze. Wyrażenie „zmartwychwstanie ciała” symbolizuje także ostatnią grupę Bożych wybrańców, których Bóg zbawi na końcu świata.
Pytanie 16c: Kim jest Szatan?
Istnieje wiele przesłanek mówiących o tym, że Szatan przebywał w obecności Boga. Na przykład w Księdze Hioba widzimy Szatana przemieszczającego się pomiędzy Niebem a Ziemią. Równocześnie opis Stworzenia świata wskazuje na obecność Ciemności („ciemność była”, jak mówi Rdz 1:2). Fakt, że Szatan przebywał w obecności Boga w Niebie, czyli w duchowym wymiarze nieskończoności, sugeruje, że Szatan także jest duchem niekończonym, czyli mówiąc względem czasu, pochodzi z nieskończoności i zmierza do nieskończoności. Można by rzec, że jest on jakby antytezą Boga, mocą duchową konkurującą z Bogiem i kwestionującą jego władzę. Szatan, podobnie jak Bóg, jest duchem i aniołem – oba te określenia stosowane są przez Biblię w stosunku do obu tych mocy. Zbawieni (zmartwychwstali) wybrańcy nazywani są Aniołami Bożymi (Mt 22:30). Jest tak dlatego, że posiadają oni cząstkę Ducha Bożego. Ci, którzy nie mają w sobie Ducha i Jego owoców (takich jak wiara, miłość) są jak aniołowie (duchy), którzy nie zachowali swej godności, będąc spętani wiekuistymi więzami i trzymani w ciemnościach na dzień sądu (Jude 5-6). Tymi „więzami wiekuistymi” i „ciemnością” jest duch Szatana. Wojna duchowa (Ef 6), czyli wojna pomiędzy Duchem Bożym a duchem Szatana, to wojna pozorna, gdyż Duch Boży reprezentuje z góry przesądzonego Zwycięzcę. Symbolicznie porażka Szatana i jego aniołów opisywana jest jako porażka Smoka i Węża Starodawnego wraz z niewybrańcami w wojnie z Archaniołem Gabrielem (który jest obrazem Chrystusa) i Jego zastępem (wybrańcami). Rezultatem tej porażki jest „zrzucenie” Szatana z Nieba na Ziemię. Zwycięstwo wybrańców to zasługa krwi Baranka, czyli przelania Ducha (Ap 12: 7-10), którego słowo „krew” reprezentuje. W tym kontekście Szatan to „upadły anioł”, czyli upadły, przegrany duch, ale w innych częściach Biblii odnajdujemy także takie jego symboliczne określenia jak buntownik, oskarżyciel, a wreszcie wróg Boga. Szatan to również duch buntu (Ef 2:2), morderca i ojciec kłamstwa (J 8:44).
Szatan przedstawiany jest także jako Smok, Wąż i Bestia, która wychodzi z otchłani ku zagładzie ludzi (niewybrańców), a w konsekwencji zmierza ku własnej zagładzie (Ap 20). Szatan to anioł (duch) czeluści, któremu Biblia przypisuje takie imiona jak Abaddon czy Apollyon (Ap 9: 11). Szatan to Lucyfer, czyli symboliczny król Babilonu, któremu wydawało się, że mógł się wznieść ponad gwiazdy Boga, czyli ponad Jego wybrańców, nad którymi wcześniej posiadał władzę, ale sam stał się gwiazdą upadłą z Nieba (Iz 14:12-15).
Człowiek naturalny to człowiek czczący boga upadłego z nieba (Dz 19:35) obrazowanego przez człowieka ziemskiego (1 Kor 15:49), czyniący „obraz” Bestii poprzez ducha (Ap 13:14-15).
Szatan spadający z Nieba przybiera symboliczną formę błyskawicy (Łk 10: 18), którym to symbolem określany jest także Jezus (np. obrazem zmartwychwstałego Jezusa jest „Anioł Pański”, jaśniejący jak błyskawica, Mt 28:2-3). Błyskawica ma znaczenie pochodzące od światła, a światło może symbolizować ducha: czyjeś wnętrze/dusza może być ciemnością lub jasnością, ale jasnością tylko wtedy, kiedy zostanie oświecone blaskiem Ducha Bożego (Łk 11:35-36). Biblia przestrzega, że Szatan podaje się za anioła (ducha) światłości (2 Kor 11:13), co wiąże się z fałszywym proroctwem, albo inaczej fałszywą nauką na temat zbawienia, bo tylko w ten sposób można odróżnić ducha obcego od Ducha Bożego.
Biblia to obraz Słowa Bożego, którym jest sam Bóg. Jednak Biblia rozumiana i interpretowana fizycznie to identyfikacja ducha Szatana. Dopiero duchowy przekaz Biblii, pojmowany i przekazywany poprzez Ducha, to identyfikacja Ducha Bożego.